บทที่9

พิณนาราที่เหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ด้านข้าง เครื่องออกตัวมาได้กว่ายี่สิบนาทีแล้ว ใช่!! ทริปนี้หล่อนไม่ได้ไปคนเดียว หล่อนไปกับคุณหญิงสร้อยสนหรือแม่สามีนั่นเอง ลึกๆแล้วแอบเสียใจที่เขาโทรมาบอกว่าขอเลื่อนทริปเพราะเขามาไม่ทัน แต่หล่อนยังดื้อดึงจะไปให้ได้เลยพลอยลำบากแม่สามีที่ต้องไปด้วยท่านไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ากระเป๋าสักใบ ท่านบอกหล่อนว่าค่อยหาซื้อที่โน่นแล้วกันถึงจะเกรงใจท่านแต่หล่อนก็ยังรู้สึกอุ่นใจดีกว่าไปคนเดียว

ชายหนุ่มนั่งกุมขมับพลางขบคิดเรื่องช่วงค่ำนี้ เขาโทรไปเลื่อนนัดพิณนารา แต่เจ้าหล่อนกลับบอกว่าเสื้อผ้าก็เตรียมแล้วตั๋วก็ซื้อแล้วเสียดายเงินหล่อนยืนยันจะไป ดีหน่อยที่มารดาอาสาไปแทนเขาและโชคดีที่ที่นั่งยังไม่เต็ม แต่ที่ต้องมานั่งเครียดคือ ทำไมเขาต้องโกหกภรรยา เวลานี้เขาควรจะต้องนั่งอยู่บนเครื่องบินกับภรรยาแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงยังนั่งนิ่งอยู่ที่นี่

วันนี้เป็นอีกวันที่ชายหนุ่มต้องเคลียงานเป็น

กองโต เนื่องจากเลขาของเขานั้นลาไปเฝ้าไข้เกวลิน ตอนนี้เวลาสิบเอ็ดนาฬิกา ตอนนี้ที่นู่นคงจะเที่ยงคืนแล้วกระมัง แต่ภรรยาเขาอาจจะนอนแล้วก็ได้...

"Happy birthday to my dear"

ไม่ถึงหนึ่งนาทีข้อความก็ขึ้นสถานะว่าอ่านแล้ว แต่รอจนผ่านไปเกือบสิบนาทีก็คนทางนั้นก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตอบกลับ นี่ภรรยาเขาโกรธเขาจริงๆเหรอเนี่ย เมื่อช่วงเช้าที่ไทยซึ่งตรงกับช่วงหัวค่ำที่นั่นเขาโทรไปภรรยาก็ไม่รับแถมยังไม่โทรกลับอีกด้วย

"คุณโกรธที่ผมผิดหรอครับพิณ"

เหมือนเดิม ข้อความขึ้นอ่านแต่ไร้ข้อความตอบกลับ

ชายหนุ่มตัดสินใจวิดิโอคอลไปหาภรรยาซึ่งรอไม่นานภรรยาเขาก็กดรับ

"ขอโทษค่ะพอดีพิณกดอ่านแล้วลืมตอบ"

"ผมนึกว่าพิณโกรธผมเสียอีก"

"พิณจะโกรธทำไมคะ ก็วัฒน์ทำงานถ้าวัฒน์ดื้อดึงมากับพิณนั่นแหละพิณจะโกรธตัวเอง"

ประโยคที่พิณนาราพูดและน้ำเสียงที่เหมือนจะสดใสแต่ติดเศร้านั้น ทำให้เขาถึงกับสะอึก จริงๆงานไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้วเพราะอะไร...เขาก็หาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน

"ครับ แล้วพิณทำอะไรอยู่จะนอนหรือยัง"

"กำลังอาบน้ำเสร็จค่ะที่นี่หนาวมาก กำลังจะนอนพอดีเลย แต่วัฒน์โทรมาซะก่อน"

หญิงสาวตอบพร้อมกับดึงผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาถึงจมูก

"งั้นผมไม่กวนคุณแล้ว ฝันดีครับ"

"ค่ะ"

หญิงสาวตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้สามี ก่อนเจ้าหล่อนจะกดตัดสายไป

"ฉันไว้ใจคุณนะคะวัฒน์"

หญิงสาวเอ่ยออกมาเบาๆหลังวางสายจากสามี ในหัวตอนนี้มีแต่รูปเขาและหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งทานข้าวอี๋อ๋อด้วยกัน หล่อนพยายามคิดว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นแค่ลูกค้า แต่การกระทำของผู้หญิงคนนั้นมันเกินเลยจริงๆ

พิณนาราเดินทางกลับมาถึงในช่วงค่ำของวันอาทิตย์ซึ่งหล่อนเดินทางกลับก่อนกำหนดสองวัน เพราะมารดาของเขามีธุระด่วนจึงต้องบินกับในวันนี้ แต่ที่แปลกใจคือในบ้านนั้นมืดสนิท

"เราไปเที่ยวไม่กี่วัน ไม่ยอมทำหน้าที่เลยเหรอเนี่ย"

หล่อนบ่นพึมพำและแอบคาดโทษไว้ในใจ นอกจากจะไม่เปิดไฟแล้ว แม้แต่ยามหน้าบ้านยังไม่มาเปิดประตูให้กับหล่อน

"ไปไหนกันหมดนะ"

เจ้าหล่อนบ่นพึมพำกับตัวเอง