บทที่6

"ถึงผมจะไม่ให้ไปยังไงผมรู้ว่าพิณก็จะไปให้ได้ ผมไปกับพิณเลยแล้วกัน"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวพิณเรียกแท็กซี่ไปได้ใกล้แค่นี้เองค่ะ คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยอยู่หาอะไรทานก่อนนะคะ พิณรองท้องมาก่อนแล้วล่ะค่ะ อย่าลืมหาอะไรทายก่อนกลับนะคะ"

หญิงสาวบอกก่อนจะเดินอ้อมไปหอมแก้มสามี

"Happy anniversary 4 years นะคะ"

พ้นหลังร่างบางของภรรยาสาวศิวัฒน์ก็สั่งพนักงานเช็คบิลทันที เรื่องอะไรจะปล่อยให้ภรรยาสาวไปไหนคนเดียวในเวลากลางคืนแบบนี้ล่ะ อย่างน้อยขับรถตามก็ยังดี คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ

"โอ๊ย!"

"ขอโทษครับ เป็นอะไรไหมครับ"

สายตาที่มองตามหลังร่างบางของภรรยาสาวไม่ทันสังเกตเห็นผู้หญิงตัวเล็กอีกคนที่กำลังเดินมาทางนี้พอดีทำให้ชนเข้าอย่างจัง

"อ้าวคุณ/อ้าวคุณ"

"ขอโทษนะคะที่ซุ่มซ่ามเดินชนคุณตั้งสองครั้งสองครา"

"ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอโทษคุณ ขอโทษด้วยนะครับ"

เป็นเขาเสียมากกว่าที่ไม่ระวัง เลยเดินชนเจ้าหล่อน

"ถ้าผิดคงจะผิดกันทั้งคู่แหละค่ะ"

หล่อนบอกพร้อมกับยิ้มให้เขา อีกแล้ว! หล่อนยิ้มอีกแล้ว...รอยยิ้มที่ทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ใครก็ได้ช่วยเอาความคิดบ้าๆนี่ออกจากหัวเขาที นี่เขาหลงรอยยิ้มของภรรยาสาวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ดูสิผู้หญิงคนนี้มีรอยยิ้มที่เหมือนพิณนาราจริงๆ เหมือนมากจริงๆ

"อ…เอ่อ...งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"ค…ครับ"

มีคนเคยบอกว่าเจอกันครั้งแรกคือความบังเอิญ ครั้งสองคือพรหมลิขิต

"บ้าไปแล้วยัยกวาง! แกคิดอะไรอยู่เนี่ย!"

หญิงสาวพูดพร้อมกับอมยิ้มให้กับตัวเอง

"แต่เอ...วันนั้นเราเจอเขาที่ร้านตัด-เช่าชุดแต่งงาน หรือเขากำลังจะแต่งงาน!"

ฮืออ....ทำไมคิดว่าเขาแต่งงานแล้วมันถึงได้ปวดใจแบบนี้นะ

ช่วงเช้าที่อากาศค่อนข้างอึมครึมเนื่องจากเป็นเช้าในช่วงฤดูฝน การจราจรที่หนาแน่นติดขัดอยู่แล้วยิ่งติดขัดไปอีก ร่างบางที่กำลังรอรถประจำทางอยู่นั้นต้องถอยมาหลบฝนตรงป้ายรอรถประจำทาง เนื่องจากเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายลงมา

"เริ่มงานวันแรกก็จะสายแล้วหรอเนี่ยยายกวาง!"

สาวน้อยบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ วันนี้เริ่มงานวันแรกของหล่อนแท้ๆทำไมฟ้าฝนไม่เป็นใจขนาดนี้นะ

ไม่นานรถประจำทางก็เคลื่อนมาจอดยังป้ายที่หล่อนรออยู่ ร่างบางจึงรีบวิ่งขึ้นไปทันทีโชคดีที่บนรถคนไม่แน่นเหมือนทุกวัน ไม่อย่างงั้นหล่อนเปียกฝนเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ๆ

"มองอะไรหรอคะ"

ด้านพิณนาราที่เห็นสามีเหม่อมองออกไปยังป้ายรถประจำทางข้างหน้าจึงเอ่ยถาม

"อ๋อ..เปล่าครับ"

"คุณน่าจะให้พิณขับรถมาเองตั้งแต่แรก ร้านพิณกับบริษัทคุณอยู่คนละทางกันเลย เสียเวลาคุณวนรถกลับอีก"

หญิงสาวว่าพลางยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา

"คุณมีประชุมไม่ใช่หรือคะเช้านี้น่ะ"

หล่อนถามเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้เมื่อวานเขาบอกหล่อนว่าเช้านี้มีประชุม

"ประชุมตั้งเก้าโมงทันอยู่แล้วน่า ไม่ทันจริงๆผมเลื่อนประชุมก็ยังได้เลย"

เขาบอกภรรยา

"คุณนี่จริงๆเลยนะคะวัฒน์"

พิณนาราอดที่จะว่าสามีไม่ได้