ตอนที่6 เลขาใหม่

โรมันต์ที่มาถึงบริษัทก็ต้องปวดหัวตั้งแต่เช้ากับงานที่กองรอเขาอยู่แล้ว งานที่ไม่ว่าจะแฟ้มไหนที่เขาเปิดก็จะเจอข้อผิดพลาดที่ทำให้เขาปล่อยผ่านไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

แต่ถ้ามันแค่เล็กน้อยก็ไม่ควรปล่อยให้มันผิดพลาดตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอ บริษัทใหญ่โตขนาดนี้แม้แต่อะไรเพียงจุดเดียวก็ไม่ควรเกิดความผิดพลาดได้ มันสะท้อนถึงตัวบุคลากรขององค์กรและความน่าเชื่อถือทั้งนั้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ประตูที่ถูกเคาะและไม่นานก็ถูกผลักเข้ามาด้วยร่างสูงของบดินที่วิ่งวุ่นงานให้กับเจ้านายทั้งงานในและงานนอกในตอนนี้ และวันนี้เขาไม่ได้เข้ามาเพียงคนเดียว

“ผมจัดหาพนักงานมารักษาการตำแหน่งเลขาให้นายได้แล้วครับ” บดินรายงานหน้าที่ที่เจ้านายได้มอบหมายให้อีกอย่างออกมา การหาเลขาอย่างกะทันหัน มันก็ทำได้เพียงดึงพนักงานในบริษัทมาก่อน

“.....” โรมันต์เงยหน้าขึ้นมองบดินก่อนจะปรายตามองไปยังพนักงานอีกคนด้านหลัง

“สวัสดีค่ะ ดิฉันระรินค่ะ” ริน หรือ ระริน ยกมือไหว้รองประธานหนุ่มแล้วแนะนำตัวเองออกไปอย่างฉะฉานคล่องแคล่วทั้งที่ใบหน้าคงความราบเรียบ

หญิงสาววัยเพียงยี่สิบห้าปีแต่บุคลิกกลับโดดเด่นดูทะมัดทะแมงปราดเปรื่อง ใบหน้ารูปไข่ขนาดเท่าฝ่ามือทำให้เธอดูสวยสง่ามากกว่าเดิมในตอนรวบมัดผมหางม้าสูง คิ้วได้รูปเหมาะกับดวงตากลมโต จมูกโด่งเป็นสันปลายเชิดขึ้นเล็กน้อยดูมีความดื้อรั้น ริมฝีปากกระจับบางเบาอย่างธรรมชาติและอิ่มเอิบตกแต่งด้วยสีระเรื่อ

“.....” โรมันต์มองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า หญิงสาวที่อยู่ในเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงเอวสูงเข้ารูปสีดำพร้อมห้อยบัตรพนักงานบริษัท การแต่งตัวที่ดูธรรมดาแต่ด้วยสัดส่วนทรงนาฬิกาทรายของเธอกลับเย้ายวนบุรุษเพศอย่างมาก ดูบอบบางอ้อนแอ้นและเจือไปด้วยความเซ็กซี่เย้ายวนไปพร้อมกัน

“เธอเป็นพนักงานจากแผนกธุรการครับ” บดินบอกเจ้านายออกไปตามที่ผู้จัดการได้แนะนำมาว่าหญิงสาวทำงานเก่งและดี น่าจะดีพอให้มารับหน้ากับประธานหนุ่มระหว่างนี้ได้

“อืม” โรมันต์ตอบรับออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ในเมื่อตอนนี้เขาไม่มีเลขาประจำหน้าห้อง ทำให้เขาต้องรับงานหยาบๆ พวกนั้นด้วยตัวเองจนปวดหัวและประสาทเสียทุกวัน

“งั้นเริ่มงานเลยครับ” บดินหันไปบอกระรินพร้อมกับหันไปหอบแฟ้มงานบนโต๊ะเจ้านายออกไปเพื่อให้หญิงสาวที่รักษาการแทนตำแหน่งเลขาได้จัดการก่อนส่งเข้ามา

“ค่ะ” ระรินตอบรับก่อนจะเดินนำออกไปพร้อมกับเปิดประตูให้กับบดินที่หอบแฟ้มมาอย่างมีน้ำใจและไม่ลืมปิดประตูห้องทำงานให้กับเจ้านายด้วย

“นี่เป็นตารางคร่าวๆ ของนาย แล้วก็เรื่องหยิบย่อยที่คุณต้องทำ” เมื่อออกมาข้างนอกบดินก็เปิดยื่นไอแพดที่ถูกบันทึกตารางนัดต่างๆ ด้วยฝีมือของจินนาให้กับระรินได้ดู พร้อมกับข้อมูลหยิบย่อยที่อีกฝ่ายต้องเรียนรู้และทำระหว่างนี้

“.....” ระรินรับไอแพดมากวาดสายตามองอย่างละเอียดรอบคอบและทำความเข้าใจได้อย่างไม่ใช่เรื่องยาก

“งานทุกอย่างที่จะส่งไปถึงมือนายต้องถูกต้องร้อยเปอร์เซ็น ส่วนไหนที่ผิดพลาดคุณสามารถตีกลับให้แต่ละแผนกแก้ไขได้...”

“ยังไงก็พยายามหน่อยนะครับ คิดว่าคงไม่นานจะได้เลขาคนใหม่ที่นายพอใจ” บดินพูดบอกอีกฝ่ายคร่าวๆ และให้กำลังใจกลับไป เพราะไม่ใช่ว่าใครก็จะทำงานตรงกับโรมันต์ได้ ไม่ว่าจะแรงกดดัน ความสมบูรณ์แบบ และความเรียบนิ่งของอีกฝ่าย สร้างความหวาดกลัวให้คนได้อย่างง่ายดาย

“ค่ะ ฉันจะทำให้เต็มที่” ระรินตอบรับออกไปอย่างไม่พูดอะไรมาก

“ถ้ามีอะไรสงสัยและไม่เข้าใจถามผมก่อนได้นะครับ นี่เบอร์ผม” บดินบอกทิ้งท้ายยื่นนามบัตรไปให้อีกฝ่าย

“ขอบคุณค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน” บดินพูดจบก็หมุนตัวออกไปทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างหวังว่าจะสบายใจจากเรื่องตรงนี้ แม้จะไม่มั่นใจว่าหญิงสาวในวัยเพียงยี่สิบห้าจะทนแรงกดดันที่น่ากลัวของโรมันต์ได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม

ระรินเริ่มทำงานบนโต๊ะที่กองท่วมหัวของเธอทีละส่วนในทันที เธอที่ทำงานที่นี่มาเข้าปีที่สามแล้วย่อมเข้าใจในตัวงานของบริษัทไม่น้อย เธอกวาดสายตามองข้อมูลในเอกสารตรงหน้าอย่างละเอียดรอบคอบเพื่อตรวจทานทุกอย่างให้ดีที่สุด ส่วนไหนที่ผิดเธอก็จะวงไว้ให้เจ้าของฝ่ายกลับไปแก้ไข ส่วนไหนที่พอจัดการได้ก็แก้ไขเองโดยไม่ลืมแจ้งให้ฝ่ายที่รับผิดชอบรับรู้ก่อนอีกครั้ง

เมื่อจัดการงานบางส่วนเรียบร้อยเธอก็หอบแฟ้มตรงไปยังหน้าห้องรองประธานหนุ่มแล้วเคาะประตูเข้าไปส่งแฟ้มงานพร้อมกับรายงานในทันที

งานที่พอโรมันต์ได้เปิดดูก็จำต้องช้อนสายตาจากแฟ้มงานขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้

การทำงานของโรมันต์กับเลขารักษาการแทนได้ผ่านพ้นไปเรียบร้อยในหนึ่งวัน เป็นหนึ่งวันที่เธอไม่มีข้อผิดพลาดตรงไหนเลยสักนิด การทำงานที่รวดเร็วคล่องแคล่วจนน่าชื่นชมทำให้โรมันต์บรรเทาอาการปวดหัวลงไปได้ไม่น้อย แทบไม่อยากเชื่อว่าพนักงานธรรมดาอย่างเธอจะสามารถจัดการเรื่องทุกอย่างได้มากขนาดนี้ตั้งแต่ครั้งแรก

“บอสจะกลับแล้วใช่ไหมคะ” ระรินลุกขึ้นถามเจ้านายเมื่อเขาเปิดประตูออกมา

“สายอาชีพของเธอสอนเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มาด้วยเหรอ” โรมันต์ไม่ได้สนใจเรื่องที่เธอถามก่อนจะถามระรินขึ้นด้วยความแปลกใจกับความเก่งกาจของเธอที่จัดการงานและเข้าใจได้เร็วเหมือนกับเคยเป็นเลขามาก่อน

แน่นอนว่าเขาได้ตรวจดูประวัติของเธออย่างดีแล้ว เธอได้เรียนระดับอาชีวในแผนกเลขานุการตอนประกาศนียบัตรวิชาชีพ(ปวช.) และเรียนต่อการจัดการสำนักงานในระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง(ปวส.) พอขึ้นมหาลัยก็ต่อคณะบริหารธุรกิจสาขาการจัดการทั่วไป

แม้ว่าสาขาการเรียนของเธอจะตรงตัวกับสิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้ แต่การเรียนกับการลงหน้างานมันจะเป็นตัวชี้วัดทั้งหมดไม่ได้ แต่เธอกลับมีความเป็นมืออาชีพจนไม่น่าเชื่อด้วยประสบการณ์ทำงานในบริษัทมาสามปี ขนาดจินนากว่าจะทำหน้าที่ตรงนี้ได้คล่องจนถูกใจเขาก็ใช้เวลาหลายเดือนเลยทีเดียว แต่ระรินกลับทำได้ทันที

“ใช่ค่ะ ตอนเด็กฉันอยากเป็นเลขาก็เลยลงเรียนด้านนี้โดยตรง แต่พอโตมาจริงๆ แค่คิดว่าอยากเข้าบริษัทใหญ่ๆ ก็พอ…”

“ตอนใกล้จบทางบริษัทได้ออกบูทในกิจกรรมโอเพ่นเฮ้าส์ที่มหาลัยพอดี ก็เลยลงสมัครแผนกธุรการไว้เพราะคิดว่าตำแหน่งเลขาคงไม่น่าจะว่างและคงปล่อยว่างไม่ได้” ระรินบอกเล่าให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความชอบในวัยเด็กของเธออย่างไม่ได้ปิดบัง

“กลับได้แล้ว” เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้มีอะไรให้พูดต่อและบอกเธอออกไปก่อนตัวโรมันต์จะเดินตรงไปที่ลิฟท์

นั่นเลยทำให้ระรินเข้าห้องโรมันต์ไป โดยเธอใช้เวลาอยู่ในห้องนั้นไม่ถึงสองนาทีก็กลับออกมาหยิบกระเป๋าของตัวเองตรงไปที่ลิฟท์เพื่อกลับที่พักไม่ต่างกัน

กลับไปโดยไม่รู้เลยว่าหลังจากโรมันต์กลับไปถึงบ้านเขาก็ไม่ลืมจะเช็กภาพจากกล้องวงจรปิดที่แอบติดไม่มีใครรู้นอกจากบดินในห้องทำงานของเขาเพื่อตรวจสอบเลขาคนใหม่ที่พึ่งร่วมทำงานกันวันแรกเหมือนที่เคยทำประจำกับเลขาคนอื่นๆ และเขาได้เห็นว่าหลังจากเขาลงลิฟท์ไปเธอก็ลุกเปิดประตูเข้าห้องเขา

เข้าไปพร้อมกับหยิบรีโมทเครื่องปรับอากาศมาดู เดินไปดูสวิสต์ไฟใต้โต๊ะทำงานและกวาดสายตามองรอบห้องอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปราวกับตรวจเช็กความเรียบร้อยของเครื่องใช้ไฟฟ้าเพียงเท่านั้น

ซึ่งการกระทำของเธอก็ไม่ได้สร้างความสงสัยใดให้กับโรมันต์นอกจากความรอบคอบที่เธอแสดงออกมา

เมื่อเขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็ออกจากห้องทำงานเข้าห้องนอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปห้องออกกำลังกายโดยใช้เวลาอยู่ในนั้นเกือบหนึ่งชั่วโมง เป็นการออกกำลังกายไปและใช้ความคิดของตัวเองไปพร้อมๆ กัน

ความคิดเกี่ยวกับอดีตเลขาสาวที่ถูกกักขังอยู่ชั้นสองของบ้าน

เมื่อนึกถึงเธอก็ทำให้โรมันต์ออกจากห้องฟิตเนสในบ้าน ตรงขึ้นไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวและตรงไปยังห้องคุมขังของนักโทษสาวทันที

“....” จินนาหันมาตามเสียงเปิดประตูแล้วเผลอเม้มปากเบาๆ อย่างไม่รู้ตัวว่าต้องทำหน้ายังไงกับการเผชิญหน้ากับเขา

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอไม่ชินและไม่อยากสบตากับเขาอีกแล้ว

“เธอจะพูดได้หรือยังว่าทำงานให้ใคร” โรมันต์เข้าประเด็นในสิ่งที่หงุดหงิดใจทันทีที่เธอไม่ยอมพูดหรือบอกอะไรออกมา

เขาไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์หลายปีอย่างนั้นเหรอ แล้วเธอล่ะ หากเห็นแก่ความสัมพันธ์จริงๆ ทำไมยังเลือกจะปิดปากเงียบอีก

“จีนไม่ได้ทำงานให้ใครนอกจากคุณ” จินนายังคงยืนยันคำเดิมออกไปอย่างหนักแน่นไม่เสียเวลาคิด

“แก้ผ้าออกซะ!” สุดท้ายก็ได้คำตอบเหมือนเดิมจนเขาเบื่อที่จะคาดคั้นเธอ แต่ก็ไม่สามารถทำใจเชื่อสิ่งที่เธอพูดได้

สุดท้ายก็ทำได้เพียงเลือกระบายความอึดอัดและหงุดหงิดของตัวเองออกมาด้วยวิธีการนี้ ออกคำสั่งราบเรียบอย่างเปลี่ยนเรื่องทันที

แต่จะบอกว่าเปลี่ยนเรื่องเลยก็ไม่ใช่ เพราะนี่คงเป็นการระบายอารมณ์ใส่เธอง่ายที่สุด และมันคงจะดีกว่านี้หากเธอเป็นคนอื่น เขาจะได้ไม่ต้องสนใจความรุนแรงทางวิธีปฏิบัติ

ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด

“.....” จินนาที่ถูกเขาสั่งขึ้นอย่างกะทันหันก็เม้มปากแน่นมองเขาด้วยแววตาตัดพ้ออย่างควบคุมไม่ได้

แค่เปลี่ยนสถานะมาเป็นนักโทษ ก็ต้องเปลี่ยนความรู้สึกมากมายไปด้วยอย่างนั้นเหรอ

“ได้ยินไหม!” เสียงเยือกเย็นเข้มขึ้นดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเธอยังนิ่ง

“ค่ะ” น้ำเสียงแผ่วเบาของจินนาตอบรับด้วยการสะดุ้งเบาๆ แล้วก้าวลงจากเตียงเริ่มปลดชุดนอนของตัวเองออกอย่างไม่อยากมีปัญหากับเขาด้วย

รีบทำรีบเสร็จน่าจะดีกว่าต้องเจ็บตัวหรือฟังคำพูดไร้หัวใจของเขา

“จะยืนบื้ออีกนานไหม” โรมันต์ถามคนตรงหน้าขึ้นเมื่อเห็นเธอยังคงยังนิ่งไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง พูดอย่างไร้เยื่อใยแบบที่ควรจะเป็นในสถานะของเธอตอนนี้

“.....” จินนาก้าวเข้าไปปลดชุดนอนให้กับเขาด้วยมือของเธอ ซึ่งมันไม่ได้ผิดจากที่เธอคิดและทำเลยเมื่อเขายืนให้เธอจัดการกับปราการบนร่างกาย

กางเกงนอนถูกเธอดึงลงไปด้านล่างพร้อมกับเธอที่ต้องคุกเข่าลงไปเพื่อเอากางเกงออกจากขาของเขาราวกับเป็นทาส เธอบริการให้เขาอย่างดีทุกอย่างโดยระหว่างนี้เขาก็ไม่ได้พ่นคำพูดร้ายกาจออกมา ซึ่งนับว่าเป็นข้อดีสำหรับจินนาไม่น้อย

นั่นเลยทำให้เธอเลือกจะทำตามความต้องการของเขาเพื่อให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างไม่ต้องมีปัญหาอื่นเข้ามาแทรก