บทที่ 3 ขาดเสน่ห์แห่งสตรีเพศ

บทที่ 3

ขาดเสน่ห์แห่งสตรีเพศ

ให้ข้าสอนเจ้า

“บุรุษเหล่านั้นตาต่ำเกินกว่าจะมองเห็นเสน่ห์ในตัวเจ้าต่างหากเล่า”

อี้เฟยหลงใช้ปลายนิ้วเกลี่ยพวงแก้มแดงระเรื่อของคนเมา ยิ่งนางทำตาโตขุ่นเคือง แก้มของนางก็ยิ่งป่องพองออกอย่างน่ารักน่าชัง

‘ซินเอ๋อร์เสน่ห์ของเจ้าข้าย่อมรู้ดีที่สุด และข้าไม่ต้องการให้ใครได้เห็นมัน!’

“หึ! อย่ามาปลอบใจข้าเลย ที่เรือนข้ามีกระจกเหตุใดข้าจาไม่รู้ว่าตัวข้าไม่น่าเสน่หา”

เวลานี้อี้เฟยหลงได้สั่งให้เสี่ยวเอ๋อร์นำชาร้อนมาแทนสุราเสียแล้ว เพราะไม่อยากให้สหายสาวเมาจนล้มพับไปเสียก่อน

“เช่นนั้นให้ข้าสอนเจ้าดีหรือไม่เล่า”

“เจ้ารู้วิธีดึงเสน่ห์ของสตรีออกมาหรือ อะ...อึก เอิ๊ก”

เอ่ยถามพลางสะอึกจนตัวโยน อี้เฟยหลงจึงประคองให้นางดื่มน้ำชา แล้วใช้มือตบหลังอยู่สองสามทีแต่อาการสะอึกก็หาได้หายไป

“แน่นอนว่าข้ารู้”

“แน่สินะ ก็เจ้าเป็นพระเอกนิยายสิบแปดบวกนี่นา เจ้าย่อมต้องรู้จักสตรีดี ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่ได้เป็นพระเอกหรอก”

หญิงสาวพึมพำงึมงำพลางโยกศีรษะไปมา ตระหนักว่าอีกฝ่ายคือพระเอกนิยายที่มีฉากรักร้อนแรง ดูเอาเถอะนางมีพระเอกที่แสนหล่อเหลาเป็นสหายรัก แต่นางกลับต้องตายอย่างน่าอนาถ สวรรค์ไยจึงใจร้ายกับนางนักเล่า!

อี้เฟยหลงไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูด เหตุใดนางจึงบอกว่าเขาเป็นพระเอกนิยาย แล้วสิบแปดบวกหมายถึงสิ่งใดกันก็ยากที่จะวิเคราะห์ให้เข้าใจ

“เป็นคนหล่อนี่ดีจังเลยน้า”

นางช้อนเปลือกตาขึ้นมองชายหนุ่ม จ้องมองเขาอย่างสำรวจไม่ปิดบัง ซึ่งตอนไม่เมานางไม่กล้าทำกิริยาเช่นนี้ เพราะถึงจะเป็นสหายแต่ต่างฝ่ายก็ต่างเติบโตหาใช่เด็กซุกซนในวันวาน

“ข้าหล่อไม่ดีหรือ”

“ไม่ดี”

“ไม่ดีอย่างไร”

“สตรีจะทะเลาะกันเพราะความหล่อของเจ้าอย่างไรเล่าอาหลง เอิ๊ก อะ...อึก...”

นางยังคงสะอึกก่อนจะยื่นนิ้วมือหยิกแก้มชายหนุ่ม ดึงแรงจนแก้มโย้ทว่าอี้เฟยหลงกลับยิ้มอ่อนไม่มีท่าทางโกรธเคืองหญิงสาวแม้แต่น้อย

“เฮ้อ...หากข้าเป็นหญิงงาม อะไรๆ ก็คงง่ายกว่านี้”

“ก็บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าข้ารู้วิธีดึงเสน่ห์แห่งสตรีเพศออกมา”

“ข้าเชื่อเจ้าได้มากแค่ไหนกัน”

“เจ้าเชื่อข้าได้จนหมดใจเชียวแหละซินเอ๋อร์”

คนตัวโตโน้มใบหน้าลงมาใกล้... ใกล้เสียจนปลายจมูกโด่งแทบชนปลายจมูกเล็กเชิดรั้น และนั่นทำให้คนตัวเล็กถึงกับผงะเบือนใบหน้าออกห่าง ซึ่งความตกใจนั้นทำให้นางหายสะอึกโดยไม่รู้ตัว

“เอาสิ... เพราะอีกไม่กี่วันข้าก็ต้องไปดูตัว หากคุณชายเซี่ยถูกใจข้าคงดี เห็นแม่สื่อบอกว่าคุณชายเซี่ยเป็นบัณฑิตที่ภูมิฐานไม่น้อยเลย”

หญิงสาวพยักหน้างึกๆ ด้วยดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่ายอย่างออดอ้อนหวังให้ช่วยดึงเสน่ห์แห่งสตรีเพศออกมาเพื่อที่การดูตัวของนางในครั้งหน้าจะได้ราบรื่น

อี้เฟยหลงกระตุกยิ้มที่มุมปากเพียงน้อยเมื่อรู้ว่านางจะต้องไปดูตัวกับคุณชายตระกูลเซี่ย เขากดข่มความโกรธเอาไว้ก่อนจะขยับเก้าอี้เข้าไปนั่งใกล้ๆ นาง

“ข้าจะสอน แต่เจ้าต้องสัญญาว่าจะไม่ล้มเลิกการเรียนกลางคัน”

ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอด้วยดวงตาวาววับเต็มไปด้วยเล่ห์กลที่ซุกซ่อนไว้ แน่นอนว่าจางซินเหยียนที่มีสติสัมปชัญญะขาดๆ เกินๆ จากฤทธิ์สุราย่อมมองไม่เห็นว่าสหายได้กลายร่างเป็นเสือที่จ้องจะตะครุบเหยื่อไว้ในอุ้งมือเสียแล้ว

“ข้าสัญญาด้วยเกียรติของข้าเจ้าค่ะท่านอาจารย์”

นักเรียนพยายามยืดตัวตรงด้วยท่าทางแข็งขัน นางคิดว่าตนเองตั้งตัวตรงแล้วทว่าแท้จริงกลับเอนไปทางซ้ายอย่างน่าเอ็นดู

‘ซินเอ๋อร์เด็กโง่’

คนตัวโตแค่นหัวเราะในใจ พลางมองท่าทางเมามายของหญิงสาวด้วยสายตาที่ไม่บริสุทธิ์ใจ หลายครั้งที่เขาเหน็ดเหนื่อยจากการเล่าเรียน เขาเคยจินตนาการถึงซินเอ๋อร์สหายวัยเยาว์หลายต่อหลายครั้ง นางจะเติบโตมากเพียงใด ใบหน้าของนางจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ตัวของนางจะสูงขึ้นหรือเปล่า ร่างท้วมๆ ของนางจะอ้วนขึ้นหรือผอมลง

และวันนี้เขาได้เห็นนางอย่างใกล้ชิดแล้ว นางเติบโตมาเป็นหญิงงามที่คิดว่าตัวเองหน้าตาธรรมดา นางขาดความมั่นใจไปกว่าหลายส่วน นั่นคงเพราะผลจากสภาพแวดล้อมที่หล่อหลอมนางจนเป็นเช่นนี้

“เช่นนั้นวันนี้ข้าจะสอนเจ้าเล็กๆ น้อยๆ ก่อน”

“ได้เลยท่านอาจารย์ ข้าจาตั้งใจเรียน”

หญิงสาวพยายามยืดตัวตรง แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกหนักศีรษะอยู่ นึกโมโหที่ดื่มสุราเยอะเกินไป หวังว่าคำสอนของสหายจะยังคงฝังอยู่ในหัว ไม่ใช่พอสร่างเมาก็หลงลืมไปเสียสิ้น

“เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่าสตรีที่ได้ลิ้มรสเสน่หา จะกลายเป็นสตรีที่เย้ายวนดั่งดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมหวานหรือไม่”

จางซินเหยียนส่ายหน้ารัวๆ ด้วยไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เพราะนางอาศัยอยู่ในเมืองที่แสนคับแคบ แตกต่างจากสหายที่เดินทางไปศึกษายังต่างแคว้น ดังนั้นสหายย่อมมีประสบการณ์มากกว่านาง

“การถูกบุรุษสัมผัส การรู้จักรสเสน่หาจากบุรุษ จะทำให้สตรียิ่งดูเย้ายวนน่าค้นหา...”