บทที่ 2 สหายคิดไม่ซื่อ

บทที่ 2

สหายคิดไม่ซื่อ

ไม่ปล่อยไป

อี้เฟยหลงได้ยินคำตอบของสหายแล้วเพียงพยักหน้าราวกับไม่ใส่ใจหันไปคีบกับแกล้มเข้าปากแล้วเคี้ยวราวกับอารมณ์ดี แต่หากมองลึกเข้าไปในแววตาจะเห็นว่าในนั้นมีความขุ่นเคืองใจเจืออยู่

‘ข้าไปร่ำเรียนฝึกฝนวรยุทธ์กว่าเจ็ดปี กลางวันฝึกฝนวรยุทธ์อย่างหนักราวกับกระดูกจะหลอมไปกับเลือดเนื้อ กลางคืนเพียรอ่านตำราความรู้มากมายหมายกลับมารับตำแหน่งประมุขตระกูลอี้แทนบิดาผู้ล่วงลับ

ทว่าวันที่ข้าหอบความสำเร็จกลับมายังบ้านเกิด ข้ากลับพบกับการสูญเสียมารดาอย่างไม่มีวันหวนกลับ มิหนำซ้ำยังจะสูญเสียเจ้าไปให้กับชายอื่นอีกงั้นหรือ!

ซินเอ๋อร์เจ้าช่างใจร้ายกับข้านัก อย่าหวังว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าจากข้าไปโดยง่าย เจ้าต้องเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น’

คนตัวโตหยักยิ้มพลางรินสุราให้สหายรัก ก่อนจะหันไปสั่งเสี่ยวเอ้อร์ให้ย้ายโต๊ะไปยังห้องรับรองบนชั้นสามที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว เขาไม่ต้องการให้บุรุษอื่นในโรงเตี๊ยมเห็นท่าทางเมามายของสหายรัก

เขาควรเป็นบุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่ได้เห็นและได้ใกล้ชิดในทุกอิริยาบถของนาง ไม่ว่าจะด้านดี ด้านร้าย ดีใจ หรือโศกเศร้า ดังนั้นไม่ว่าบุรุษหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ครอบครองนาง หรือแม้แต่จะสัมผัสนางแม้เพียงปลายเล็บ

จากนั้นอี้เฟยหลงจึงโบกมือให้สาวใช้เหม่ยเหมยไปพักผ่อน โดยเสนอจะดูแลคุณหนูหกจางซินเหยียนด้วยตนเอง สาวใช้เห็นว่าคุณชายอี้ไว้ใจได้เพราะเป็นสหายกันมานานนับสิบปี อีกทั้งตระกูลจางกับตระกูลอี้ก็ไปมาหาสู่กันตลอด จึงปล่อยคุณหนูไว้กับคุณชายอี้โดยไม่ระแวดระวังอันใด

“ชีวิตมันเฮงซวย ทำไมข้าจึงอาภัพนัก!”

เมื่อสุราหลอมรวมไปกับเลือดจนเข้มข้น ความเมามายครอบงำจนหญิงสาวเผลอพร่ำบ่นความในใจออกมา ก่อนจะคว้าไหสุรากระดกดื่มจากปากไห จนบางส่วนหกเลอะลงมายังลำคอและเนินอก

อี้เฟยหลงเหลือบมองโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันระวังตัว สุราที่ราดลงบนลำคอระหงทำให้เขารู้สึกคอแห้งกระหายน้ำขึ้นมาเสียดื้อๆ

“ดื่มมากเช่นนี้ เจ้าเป็นสตรีไม่กลัวเป็นอันตรายหรือ”

“ข้า มี เจ้า อยู่ ทั้ง คน”

หญิงสาวลากเสียงยานคาง ใช้นิ้วจิ้มไปที่แผงอกของชายหนุ่ม

“ไยต้องกลัวอันตราย ข้าจา..ดื่ม ดื่มให้ลืมความทุกข์”

สหายวัยเยาว์เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาก็วาววับดั่งดวงตาของราชสีห์ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นดวงตาของสุนัขบ้านไร้พิษสงคอยรินสุราให้ซินเหยียนโดยไม่ปริปากห้ามปรามอีกเลย

“ถ้าในเมืองนี้มีผู้ชายที่หล่อเหลาเช่นเจ้าเพิ่มอีกสักโคนสองโคนก็คงดี”

คนเมายิ้มกว้างรู้สึกราวกับลิ้นเริ่มพันกันจนไม่อาจควบคุม พลางยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของสหายวัยเยาว์ ด้วยเล่นซุกซนด้วยกันมา เคยลงอาบน้ำในบ่อเดียวกันอย่างสนุกสนาน นอนผิงไฟในถ้ำจับปลามาปิ้งแบ่งกันกิน จึงไม่คิดระวังตัวว่าเวลานี้รูปร่างของนางหาใช้เด็กหญิงหุ่นอ้วนป้อม แต่เป็นหญิงสาวที่เต็มไปด้วยสัดส่วนยวนเย้าบุรุษเพศ

“จะหาบุรุษเช่นข้าได้อย่างไรกันเล่า”

อี้เฟยหลงยอมให้นางจับใบหน้าโดยไม่ปัดมือนางออก มิหนำซ้ำยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ จนได้กลิ่นสุราผสมกับกลิ่นดอกเหลียนฮวาอวลกรุ่นขึ้นแตะจมูก

กลิ่นกายของหญิงสาวผสานไปกับกลิ่นสุรา ราวกับจะยั่วยุให้ชายหนุ่มมัวเมา ลุ่มหลงและอยากครอบครองนางแต่เพียงผู้เดียว

“กลุ้มใจเรื่องคู่ดูตัวงั้นหรือ”

คนเมาที่กำลังจะทิ้งศีรษะลงกับโต๊ะเพราะรู้สึกหนักอึ้งราวกับว่าลำคอไม่อาจแบกรับศีรษะไหว เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับเงยหน้าขึ้นขยับนั่งตัวตรง

“ข้าปิดเจ้าไม่ได้สินะ เอิ๊ก เอิ๊ก...”

พูดพลางแค่นหัวเราะแต่แล้วก็สะอึกจนตัวโยน

“ใช่แล้วๆ... ข้ากำลังมองหาบุรุษสักโคนมาแต่งงานด้วย แต่ว่าม่ายมีใครเข้าตาเลย โคนที่พอจะเข้าตาเขาก็รังเกียจที่ข้าเป็นเพียงบุตรสาวที่เกิดจากอนุภรรยาต่ำศักดิ์ ม่ายมีใครอยากยกย่องข้าเป็นภรรยาเอกสักคน”

ยิ่งเมาก็ยิ่งเปิดปากกว้างขึ้น เรื่องที่ไม่คิดอยากจะเล่าก็เผลอเล่าออกมาโดยขาดการยับยั้งชั่งใจ

“คงเพราะข้าไม่ใช่หญิงงาม หน้าตาข้ามันธรรมดาเกินไปสินะ”

จางซินเหยียนเอ่ยออกมาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ นางแต่งตัวไม่เก่ง เสื้อผ้าอาภรณ์ก็เก่าไร้รสนิยม หน้าตาก็ไม่ได้สะสวยเพราะมีใบหน้าคล้ายไปทางบิดา แม้มารดาของนางจะเป็นหญิงงามแต่ก็หาได้ใส่ใจดูแลนางเฉกเช่นมารดาคนอื่น เพราะมารดามักจะรักและทุ่มเทให้กับน้องชายของนางอยู่เสมอๆ

จางซินเหยียนเติบโตมาแบบแก่นแก้วดั่งเด็กผู้ชาย จริตมารยาเฉกเช่นสตรีล้วนไม่มี คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น จะเดินจะเหินก็กระโดกกระเดกไม่น่ามอง คุณชายมีสกุลจึงไม่คิดชายตามองมายังนางแม้เพียงหางตา

เรียกได้ว่าที่แม่ใหญ่ส่งนางไปยังสำนึกศึกษานารีคือความล้มเหลวเลยทีเดียว

“เจ้าขาดเสน่ห์แห่งสตรีเพศ”

อี้เฟยหลงเอ่ยขึ้นพลางมองใบหน้าหวานไร้การแต่งแต้มประทินโฉม นางไม่มีจริตจะก้านมารยา การเผยอปากอย่างยวนเย้า การเอียงอายหลุบเปลือกตาลงช้าๆ ผินใบหน้าหนีกดสายตาลงต่ำอย่างขวยเขิน สิ่งเหล่านี้นางล้วนไม่มีทั้งสิ้น

“อาหลงตอกย้ำข้าหรือ!”

คนตัวเล็กค้อนขวับอย่างขัดใจเมื่อได้ยินสหายพูดเช่นนั้น นางนั่งโยกกายไปมาจนอี้เฟยหลงต้องยื่นมือไปประคองแผ่นหลังของสหายสาวเอาไว้