บทที่ 1 อาหลงเจ้ารูปงามเกินไปแล้ว

บทที่ 1

อาหลงเจ้ารูปงามเกินไปแล้ว

อี้เฟยหลง

จางซินเหยียนไม่ติดขัดตรงไหนสักนิดที่อี้เฟยหลงจะเป็นพระเอกในนิยาย เพราะเขารูปงามจนนางถึงกับจ้องมองแทบไม่ละสายตาเลยทีเดียว

หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ ปัดความหล่อเหลาของสหายวัยเยาว์ทิ้งไป เพื่อทบทวนเนื้อหาในนิยายอีกครา

เมื่อถึงบทที่สิบห้าตัวประกอบอย่างนางก็เริ่มมีบทบาทมากขึ้น นางร้ายหึงหวงที่เห็นตัวประกอบซึ่งเป็นสหายตั้งแต่วัยเยาว์ของพระเอกมีท่าทีสนิทสนมชิดใกล้ จึงได้จ้างวานนักฆ่ามาลอบสังหารอย่างโหดเหี้ยม

“ไม่นะ!”

ยิ่งคิดจางซินเหยียนก็ยิ่งร้อนรนกระวนกระวายใจ นางต้องรีบแต่งงานก่อนที่เนื้อหาบทที่หนึ่งจะเริ่มขึ้น จะได้เป็นหลักประกันได้ว่านางจะไม่ตกเป็นเหยื่อความหึงหวงของนางร้าย

หลายครั้งที่นางคิดจะหนีไปให้ไกล เพราะไม่มีบุรุษคนใดที่นางอยากแต่งงานร่วมเรียงเคียงหมอนเลยสักคน แต่เพราะนางเป็นสตรีไร้วรยุทธ์ การเดินทางไปอยู่ต่างเมืองจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ บิดาและมารดาก็คงไม่ยอมให้นางหนีไปไหนแน่ๆ

ครั้นจะจ้างคนคุ้มกันมาคอยดูแลอารักขาความปลอดภัย นางก็ไม่ใช่สตรีร่ำรวยอะไร เป็นเพียงบุตรสาวคนที่หกของขุนนางชั้นกลางก็เท่านั้น เรียกได้ว่านางเป็นเพียงคนธรรมดา หน้าตาธรรมดา ใช้ชีวิตธรรมดามาโดยตลอด เป็นตัวประกอบที่สมบูรณ์แบบเหมาะสมแก่การยัดเยียดความตายเพื่อเป็นปมในใจให้พระเอกได้รับการสูญเสียเป็นครั้งที่สามในชีวิต จากที่เขาสูญเสียบิดาไปในวัยเด็ก และเพิ่งสูญเสียมารดาไปในบทนำ

แน่นอนเพื่อปูไปยังนางเอกที่ท้ายที่สุดจะเป็นผู้เยียวยาหัวใจพระเอก ปลอบประโลมหัวใจอันแสนบอบช้ำของพระเอกให้หายจากการโศกเศร้า ทำให้พระเอกสับสนจากแค้นกลายเป็นรักนางเอกโดยที่ไม่รู้ใจตัวเอง

ก่อนจบนางเอกหนีไปพร้อมกับบุตรในครรภ์ พระเอกรู้ใจตัวเองเมื่อสูญเสียนางเอกไป เขาจัดการกับนางร้ายทวงคืนความเป็นธรรมให้นางเอก แล้วออกเดินทางตามหานางเอกและลูกจนพบ จากนั้นทั้งสองก็ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข

ส่วนตัวประกอบอย่างนางก็ตายกลายเป็นผีไร้การเหลียวแล!

“อ๊าก!”

คิดพลางยกมือขึ้นทึ้งหัวด้วยความเครียด ก่อนจะคิดไปว่าหรือนางควรหนีไปบวชชีในอารามจนกว่าระยะเวลาเนื้อหาในนิยายจะจบลงดีเล่า

ตะ...แต่ว่าเนื้อหาตั้งแปดสิบตอน เหตุใดนิยายจึงยาวขนาดนั้นทั้งที่แทบไม่มีเนื้อหาอะไรเลยนอกจากฉากรักที่โลดโผน!

แน่นอนว่าขุนนางจางไม่มีทางยอมให้บุตรสาวไปบวชชีเป็นแน่ เพราะสตรีที่ไปบวชชีล้วนแล้วแต่เป็นสตรีที่มีเรื่องเสื่อมเสียจนไร้ที่พึ่งพิงทั้งสิ้น

คิดพลางหยิบไหสุราขึ้นมากระดกดื่มไปกว่าครึ่งไห นางยังคงอยู่ที่โรงเตี๊ยมอันเป็นสถานที่นัดพบกับคุณชายโหยวที่เพิ่งทำเศษข้าวกระเด็นใส่หน้านางไปเมื่อครึ่งชั่วยามก่อน

จะว่าไปแล้วในเมืองนี้ใช่ว่าจะไม่มีบุรุษที่วาจาสุภาพ หน้าตาพอดูได้ ทว่าบุรุษเหล่านั้นกลับไม่เลือกนาง เพราะนางเป็นขุนนางระดับกลางที่เกิดจากอนุภรรยาปลายแถวที่ไม่มีอำนาจบารมีอะไร คุณชายเหล่านั้นยื่นข้อเสนอให้นางเป็นได้เพียง ‘อนุภรรยา’ เท่านั้น ไม่มีสิทธิ์ได้เป็นภรรยาเอก

ซึ่งจางซินเหยียนไม่คิดอยากเป็นอนุภรรยาของชายใด ด้วยเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ ว่ามารดาต้องเจ็บช้ำกล้ำกลืนเพียงใด อีกทั้งแม่ใหญ่เองก็ใช่จะมีความสุขที่เห็นสามีหลับนอนมอบความรักให้แก่สตรีอื่น

“ยากจัง ชีวิตของข้ามันยากเกินไปแล้ว”

ตัดพ้อพลางฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ โดยมีสาวใช้ยืนกระสับกระส่ายด้วยความเป็นห่วง หากใต้เท้าจางรู้ว่าคุณหนูหกแอบมาดื่มสุราคนเดียว คงถูกดุด่าและกักบริเวณเป็นแน่

อีกทั้งสาวใช้ยังไม่เข้าใจว่า เหตุใดจู่ๆ คุณหนูหกจึงได้อยากมีสามีทั้งที่เพิ่งพ้นวัยปักปิ่นมาได้ไม่นาน หากรออีกสักหน่อยอาจพบบุรุษที่ถูกใจ หรือไม่ใต้เท้าจางก็อาจมองหาคู่สมรสให้ในภายหน้า ไม่เห็นต้องรีบร้อนเช่นนี้เลย

“ยากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”

ทว่าเสียงทุ้มนุ่มที่ดังขึ้นข้างหูกลับทำให้หญิงสาวตกใจจนสะดุ้งโหยง รีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วทว่าจังหวะนั้นนวลแก้มของนางกลับชนเข้ากับปลายจมูกของชายหนุ่มราวกับว่าอีกฝ่ายเฝ้ารอที่จะฉกฉวยจังหวะนี้อยู่ก่อนแล้ว

“อาหลง!”

จางซินเหยียนอุทานออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาพร้อมกับกลิ่นชาอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นใบไผ่ที่อวลกรุ่นออกมาจากร่างสูงทำให้หัวใจของหญิงสาวถึงกับสะดุดไม่เป็นจังหวะ

ตึก! ตึก! ตึก!

‘นะ...นี่สินะ อานุภาพของพระเอกในนิยาย อาหลงเจ้ารูปงามเกินไปแล้ว หล่อราวกับไม่มีอยู่จริง หล่อฟ้าประทานเป็นเช่นนี้เอง’

“นึกครึ้มใจอันใดจึงมาร่ำสุราเมามายเพียงผู้เดียวเช่นนี้”

อี้เฟยหลงทรุดกายลงนั่งข้างๆ ก่อนจะพยักหน้าให้เสี่ยวเอ้อร์นำจอกมาให้อีกใบ ถือวิสาสะรินสุราดื่มเองโดยที่สหายข้างกายมิได้เชื้อเชิญ

“ขะ...ข้ามีเรื่องทุกข์ใจนิดหน่อย เจ้าไม่ต้องใส่ใจหรอกนะอาหลง”

จางซินเหยียนไม่อยากตอบว่านางกำลังวิ่งเร่หาสามีมาแต่งงานด้วยจึงได้ตอบอ้อมค้อม ทว่ากลับเก็บสีหน้าอาการไม่มิด ทุกสิ่งอย่างที่นางแสดงออกมาล้วนอยู่ในสายตาของสหายสนิททั้งสิ้น