บทที่1. แค่ผ่านมาเจอ...

ประเทศไทยในยามฤดูร้อนนั้นร้อนมากจนความร้อนแทบจะทะลุองศาเดือดเลยทีเดียวยิ่งเป็นช่วงเดือนเมษายนด้วยแล้วนับว่าเป็นช่วงที่ร้อนที่สุดก็ว่าได้ แต่ปัจจุบันไม่ว่าเดือนไหนๆ ของไทยก็ร้อนแดดแผดเผามันเสียทุกเดือน

ร่างเล็กบอบบางปราดเปรียวของนวลหงส์กำลังขับรถจักรยานยนต์ Zusuki RC100 คันเล็กคู่ใจไปตามถนนที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ รถจักรยานยนต์สีสดใสคนนี้เป็นการตกแต่งด้วยช่างฝีมือดีซึ่งเป็นเพื่อนรักของเธอ ทิมมี่ หรือ ทินวัฒน์ แห่ง จักริชมอร์เตอร์ ศูนย์ซ่อมและตกแต่งรถยนต์และรถจักรายานยนต์ชื่อดังของอำเภอเล็กๆ แห่งนี้นั่นเอง

“ว่าไงทิมมี่ จะไปกินหมูกระทะเหรอ” ถามปลายสายเมื่อเธอจอดรถเลียบทางเท้าเพื่อคุยโทรศัพท์หลังจากแรงสั่นสะเทือนสั่นแล้วสั่นอีกจนเธอต้องจอดรถรับโทรศัพท์ยิ่งเมื่อเห็นเบอร์ที่ปรากฏเธอยิ่งต้องรีบรับ

“อ๋อได้ๆ ฉันเลิกงานแล้ว โอเคแล้วเจอกันที่ร้านเดิมนะ..” เมื่อตกลงกับเพื่อนรักแล้วหญิงสาวก็ขี่จักรยานยนต์คันโปรดไปยังที่นัดพบทันที นวลหงส์นั้นทำงานเป็นฝ่ายธุรการและดูแลในเรื่องการตลาด ในโรงงานผลิตกล่องกระดาษ “แสงเทียน” ซึ่งเป็นโรงงานของน้าสาวเธอเองนั้น โรงงานผลิตกล่องกระดาษแห่งนี้เป็นโรงงานขนาดครอบครัวของน้าสาว แม้จะเป็นโรงงานเล็กๆ แต่ก็มีงานเข้าตลอดเลยทีเดียว ด้วยฝีมือการออกแบบรูปแบบกล่องและลวดลายที่งดงามอีกทั้งยังมีรูปแบบทันสมัย แปลกตาแปลกใหม่ให้ลูกค้านำไปใช้ใส่หีบห่อบรรจุภัณฑ์ต่างๆ ได้หลากหลายและฝีมือการออกแบบทั้งรูปแบบกล่องกับลวดลายที่งดงามนั้นก็คือ หยดเทียน สาวน้อยวัยยี่สิบเอ็ดลูกสาวของน้าสาวเธอนั่นเอง...

หญิงสาวจอดรถไว้ที่ลานจอดรถสำหรับจักรยานยนต์ แล้วก็รีบก้าวเข้าไปในร้านด้วยความหิว และเมื่อไปถึงก็พบเพื่อนรักนั่งหน้าตูมอยู่กับสาวน้อยร่างบางหน้าตาจิ้มลิ้มอยู่ในร้านหมูกระทะชื่อดังของอำเภอ “รสแซบ หมูกระทะ”

ทินวัฒน์เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าขาวสะอาดนั้นประดับด้วยดวงตาเรียวเล็กบ่งบอกเชื้อสายของชนชาวจีนแต่ก็ไม่ได้เล็กตี๋ ทว่ามันเรียวยาวและคมเข้มมากกว่า จมูกโด่งสวยรับกับริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูอ่อนๆ จนหญิงสาวบางคนยังอายไม่เว้นแม้แต่กับเธอที่แอบอิจฉาเพื่อนรักที่มีริมฝีปากสวยถึงเพียงนี้ พระเจ้านี่ช่างลำเอียงเหลือเกินทำไมไม่สร้างเธอมาให้สวยใสเหมือนนังทิมมี่บ้างนะ นวลหงส์เคยแอบโทษพระเจ้าในบางที

“มานานแล้วเหรอแก แหม.. เร็วจริงๆ เพิ่งวางสายเองนะนี่” หญิงสาวทักเพื่อนรักและยิ้มให้สาวน้อยที่นั่งตรงข้าม

“สวัสดีจ้ะหนูนา” หนูหนา หรือ สรินนา บุตรสาวคนเดียวของนักการเมืองท้องถิ่นและนักธุรกิจใหญ่ประจำอำเภอเล็กๆ แห่งนี้และบิดาของเธอ นายสุวัฒน์ ก็เป็นผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งในจังหวัดนี้ด้วย

“หวัดดีค่ะ สบายดีนะคะ” สาวน้อยทักทายอย่างเสียไม่ได้ดูค่อนข้างไว้ตัวแต่ก็เก็บอาการไม่มิดเพราะดวงตาเรียวเล็กแบบสาวหมวยเหลือบมองเธอเหยียดๆ ราวกับตนและนวลหงส์นั้นอยู่คนละชนชั้นกัน

“เอ่อ ทิม ฉันไปตักอาหารก่อนนะแก หิวจนไส้จะขาดแล้ว วันนี้งานเข้าเยอะมากๆ” ว่าแล้วก็ไม่รอให้เพื่อนรักทักท้วงร่างบางก็เดินดุ่มๆ ไปตักอาหารที่ทางร้านจัดไว้เป็นแบบบุฟเฟต์อย่างค่อนข้างขุ่นเคืองสรินนาและกำลังหิวมากนั่นเองเธอเองก็ไม่ได้ชอบหน้าสรินนานักหรอก เพราะเจ้าหล่อนชอบทำตัวสูงส่งเหนือคนอื่นอีกทั้งยังชอบแต่งตัวหวือหวาน่าหวาดเสียวอีกด้วย

“โธ่เอ๊ยยายเด็กบ้า คิดว่าตัวเองสวยนักรึไง แต่งตัวยังกะดาวยั่วโคโยตี้ยังอายมานั่งกินหมูกระทะเนี่ยนะ คิดได้ไงวะ หิวๆๆ โว้ย..” ทั้งหิวทั้งโมโหปนเปกันจนเธอคิดว่าหากไม่มีอะไรตกถึงท้องตอนนี้คงได้อาละวาดร้านพังแน่ๆ

“โอ๊ย อะไรวะเนี่ย” หญิงสาวอุทานออกมาเสียงค่อนข้างดังเมื่อมีใครคนหนึ่งเดินมาชนเธอโครมใหญ่ทำให้จานในมือลอยกระเด็นไปไกลอาหารก็ตกพื้นกระจัดกระจาย และคนทั้งร้านต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว นวลหงส์หันไปมองคนที่เดินมาชนพร้อมทั้งจะเอ่ยปากขอโทษเพราะคิดว่าอุบัติเหตุแบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอแต่เมื่อเห็นหน้าคนที่ชนเต็มตานวลหงส์ถึงกับเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว

“ไอ้พี่ช้างน้ำ” / “ยายหงส์ปีกหัก” สองหนุ่มสาวพูดขึ้นพร้อมกัน และก็ต่างจ้องหน้ากันนิ่ง แววตาวับวาวด้วยความเกรี้ยวกรุ่นในอารมณ์โดยเฉพาะหญิงสาวที่กำลังโมโหหิว เหมือนวันนี้เป็นวันซวยของเธอเจอยายเด็กปากร้ายจอมหยิ่งยังไม่พอ ยังจะมาเจอคนที่เธอไม่เคยชอบหน้าอย่าง ชยพล อีกด้วย

“เอ่อ ไม่เป็นไรใช่ไหมแก” เสียงเพื่อนรักดังขึ้นและช่วยพยุงร่างเล็กๆ ของเธอที่นั่งพับอยู่บนพื้นพร้อมกับทั้งปลาหมึกทั้งกุ้งกระจัดกระจายเต็มพื้นที่ ทินวัฒน์ช่วยพยุงและสำรวจเนื้อตัวของเพื่อนรักว่าเจ็บหรือมีบาดแผลตรงไหนหรือไม่อย่างไรด้วยความอ่อนโยน ทำให้สรินนามองนวลหงส์ด้วยความอิจฉาเพราะกับเธอนั้นทินวัฒน์ไม่เคยทำแบบนี้ซ้ำยังทำท่าว่ารำคาญอีกด้วย

“เป็นอะไรมากรึเปล่าคะคุณช้างขา” เสียงที่ดัดจนหวานหยดของแอริน เจ้าของร้านร่างชายใจสาวดังขึ้นพร้อมทั้งร่างใหญ่ทะมึนก็ปรี่มาเกาะแขนแข็งแรงของชยพล เจ้าของรีสอร์ตแสนสวย บ้านอิงดาว อย่างเร็วรี่จนน่าแปลกใจเพราะดูจากรูปร่างที่แสนจะทั้งตันทั้งหนาของเธอแล้วไม่น่าจะเคลื่อนไหวได้เร็วปานนี้

“พี่แอริน คะคนที่พี่แอรินควรจะถามว่าเป็นอะไรไหมคือหงส์นะคะไม่ใช่อีตาช้างน้ำนี่ คนอะไรตัวยังกับยักษ์” นวลหงส์พูดอย่างฉุนเฉียวกับเจ้าของร้านคนสวยที่แม้จะร่างใหญ่ไหล่หนาแบบหน้าตารูปร่างไม่ให้แต่ใจรักที่กำลังทำหน้าสวยสุดฤทธิ์ใส่เธอ

“ว้าย น้องหงส์จ๋าไปพูดแบบนี้กับคุณช้างสุดหล่อได้ไงล่ะจ๊ะน่าตีจริงๆ เลยเด็กคนนี้ ไปๆๆ เลยไปนั่งโต๊ะตัวเองเลยเดี๋ยวตรงนี้พี่ แอรินคนสวย ให้เด็กๆ มาจัดการ”

“แต่พี่แอรินคะ...” หญิงสาวทำท่าจะค้านมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หน้าตาคมเข้มอย่างอย่างขุ่นเคือง แม้ว่าพี่แอรินคนสวยของเธอจะเป็นสาวที่ค่อนข้างสูงใหญ่พอสมควรยังสูงแค่ระดับปลายจมูกคมของคนที่เธอตั้งฉายาให้เขาว่า ช้างน้ำ ซึ่งเธอใช้เรียกชยพลมาตั้งแต่สมัยเรียนร่วมสถาบันกันและทุกครั้งที่เจอกันก็มักจะมีเรื่องให้ปะทะคารมกันเสมอๆ

“ไม่ต้องพูด ทิมพาเพื่อนเธอไปนั่งโต๊ะไป วันนี้เจ้ให้กินฟรีทั้งสองคน ส่วนยายคุณหนูตูดหมูนั่นเจ้คิดเพิ่มสองเท่า..” พี่แอรินพูดอย่างใจดีเพราะคุ้นเคยกันมานาน พลางบุ้ยใบ้และแอบก้มมากระซิบกับเธอทั้งๆ ที่ยังไม่ปล่อยมือจากลำแขนแกร่งของชายหนุ่มที่ยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ

“จริงเหรอเจ้ ถ้าอย่างนั้นหงส์ไปตักกุ้งกับหมึกใหม่ละกัน ไปทิมเราไปกันเถอะอยู่ตรงนี้นานๆ เดี๋ยวกินอะไรไม่ลง” หญิงสาวตาโตอย่างดีใจพร้อมกับเปิดยิ้มกว้างจนตาหยีพลางจูงเพื่อนรักไปยังบาร์อาหารทันที