บทที่ 6. ทวงถามสัญญา

“พี่หงส์คะ พี่หงส์ๆ” เสียงเรียกเหมือนว่าคุ้นเคยมากมายดังขึ้นข้างหูบาง ทำให้หญิงสาวที่กำลังหลับลืมตาตื่นและเมื่อสบตาใสๆ และใบหน้าสวยน่ารักส่งยิ้มมาให้ นวลหงส์ถึงกับผงะหนีร้องโวยวายด้วยความหวาดกลัว

“ชะ ช่วยด้วยๆ ผีหลอก นังทิมมี่ช่วยฉันด้วยผีหลอกๆ” นวลหงส์ร้องเรียกเพื่อนรักแต่หญิงสาวกลับเจอเพียงความว่างเปล่า แล้วเธอเองก็ไม่ได้อยู่ในรถยนต์ของทินวัฒน์ด้วยแล้วนี่เธออยู่ที่ไหนกัน...

“ไม่ต้องมองหาใครหรอกค่ะ ที่นี่จะมีแค่เราสองคน” อิงดาวเอ่ยเหมือนรู้ทันความคิดของคนที่ทำท่าหวาดกลัวเธออย่างนึกขบขัน

นี่เธอน่ากลัวถึงเพียงนั้นเชียวหรือ… ผู้ที่กลายเป็น ผี ถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่จริงฉันต้องฝันแน่ๆ ตื่นๆ” นวลหงส์ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินแล้วตบหน้าตัวเองเบาๆ ทั้งหยิกทั้งจิกแขนของตนเพื่อให้ตื่นจากความฝัน แต่อิงดาวยังอยู่ที่เดิมและเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บและก็ยังไม่ตื่นจากความฝัน

“หนูดาวน่ากลัวหรือคะ”

สาวน้อยถามพลางย่อตัวนั่งลงตรงหน้าของหญิงสาวที่กระถดหนีเธอเหมือนหวาดกลัว หลับหูหลับตาหันหน้าหนีพัลวัน

“อย่าเข้ามาฉันกลัวแล้วๆๆ” นวลหงส์กรีดร้องโวยวายป่ายปัดมือไปมาจนอิงดาวต้องจับมือนวลหงส์ไว้ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่กำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเหมือนจะหยอกเย้านิดๆ อย่างนึกสนุก

“พี่หงส์ ลืมตามองหนูดาวก่อนสิคะหนูดาวไม่ได้น่ากลัวเสียหน่อย”

“ไม่ๆๆ จะยังไงเธอก็คือผีอยู่ดี ปล่อยมือฉันนะ”

“แต่หนูดาวน่ารักจะตายไม่ได้ไส้แตกตาโบ๋สักหน่อยและอีกอย่างหนูดาวก็ไม่ใช่ผีด้วย..” สาวน้อยที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นผีเอ่ยแย้งและอ้อนวอนนวลหงส์ให้ลืมตามองตน

“นะคะ พี่หงส์ลืมตามองหนูดาวก่อนหนูดาวไม่ใช่ผีค่ะเข้าใจเสียใหม่ด้วย”

“แต่เธอตายไปแล้ว ฉันเพิ่งรู้เมื่อกี้ เธอหลอกฉันเข้ามาป่วนในฝันฉันตั้งสามวันสามคืนเชียวนะจะไม่เรียกว่าผีได้ยังไงเล่า คนที่ตายไปแล้วก็คือผีนั่นแหละ..” นวลหงส์เถียงทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ อิงดาวยิ้มบางๆ พลางส่ายหน้าช้าๆ อย่างขบขัน

“พี่หงส์เหมือนที่พี่ช้างบอกไว้ไม่มีผิดเลย..” เมื่อขอร้องธรรมดาไม่สำเร็จ อิงดาวจึงงัดไม้ตายสุดท้ายมาใช้และก็ได้ผลอย่างที่คาดเอาไว้เมื่อคนที่หลับปี๋เมื่อครู่เบิ่งตากว้าง ดวงตากลมโตวับวาวจนอิงดาวอดที่จะนึกชมในใจไม่ได้ว่านวลหงส์ช่างมีดวงตาที่สวยเหลือเกิน...

“อะไรอีตาช้างน้ำตกมันนั่นว่าอะไรฉัน” ถามอย่างฉุนเฉียวนั้นไม่มีวี่แววของความหวาดกลัวอย่างเมื่อครู่เลยสักนิด อิงดาวหลุบตาลงต่ำเพื่อซ่อนรอยขบขันก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะพยุงร่างเล็กบางของอีกฝ่ายขึ้นจากพื้น

“ไม่กลัวหนูดาวแล้วหรือคะ” แทนคำตอบอิงดาวถามนวลหงส์ หญิงสาวผงะเล็กน้อยแต่ดวงตากลมโตนั้นกวาดตามองใบหน้าสวยน่ารักที่ส่งยิ้มมาให้อย่างสำรวจถ้วนถี่ ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ เหมือนทำใจได้แล้ว

“เอ่อ ไม่กลัวแล้วก็ได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่กลัวตลอดไปนะ ถ้ามาแบบไม่ให้รู้ตัวก็กลัวเหมือนกัน”

“แต่หนูดาวไม่ใช่ผีนะคะพี่หงส์จะกลัวทำไม”

“หากไม่ใช่ผี แล้วเป็นอะไรล่ะ แต่ถึงจะเป็นอะไรก็อย่ามาวุ่นวายกับฉันก็แล้วกัน” หญิงสาวพูดเสียงห้วนพลางก้าวถอยหลังให้ห่างจากร่างบอบบางของสาวน้อยที่สวมชุดเดรสฟูฟ่องสีชมพูอ่อนหวานราวเจ้าหญิง ใบหน้าสวยน่ารักนั้นยิ้มแย้มแก้มอิ่มเป็นสีชมพูระเรื่อน่ารักนัก หากเจอสาวน้อยคนนี้อย่างที่ยังเป็นมนุษย์อยู่คงจะดีกว่านี้ไม่น้อย

“หนูดาวเป็นสิ่งที่อยู่ระหว่างภูติและวิญญาณบาปค่ะ หนูดาวเป็นดวงจิตซึ่งไร้ที่สถิตหนึ่งดวงที่รอการปลดปล่อย..”