บทที่ 6.จบตอน

แม้จะไม่เข้าใจนักในสิ่งที่หลวงพ่อเย็นพูดแต่นวลหงส์ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอรู้สึกเป็นสุขไปทั้งใจมันอิ่มเอมอย่างประหลาด แล้วสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นก็คือร่างอันผ่องใสด้วยแสงธรรมของหลวงพ่อนั้นค่อยๆ เลือนหายไป ลมเย็นๆ จะพัดผ่านผิวเนื้อจนเธอรู้สึกซ่านกำซาบอิ่มเอมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนความหวาดผวาไม่ได้บังเกิดขึ้นในใจเลยสักนิด

“ที่นี่มันมีจริงๆ หรือ ที่ที่อยู่คั่นกลางโลกมนุษย์กับภูตผี” นวลหงส์ ถามอย่างสงสัยอีกครั้ง แต่อิงดาวกลับยืนสงบนิ่งและกำลังมองมาที่เธอด้วยแววตาคล้ายอ้อนวอน

“มีจริงสิคะ ที่นี่คือสถานที่ที่ดวงจิตซึ่งพลัดหลง ละจากสังขารมาก่อนวัยอันควร หรือยังไม่ถึงเวลาละสังขารที่แท้จริงได้มาพักเพื่อรอเวลาเท่านั้นเอง แต่ใช่ว่าทุกดวงจิตจะหาที่นี่พบนะคะ เพราะดวงจิตบางดวงที่ยังลุ่มหลงเมามัวเคียดแค้น และไร้บุญวาสนาที่เกื้อหนุนมาก็ไม่มีโอกาสได้มาถึงที่นี่ ไม่ได้มาเห็นแสงแห่งธรรมไม่ได้กราบพระ ไม่ได้ฟังเทศน์และไม่รู้จักทางสว่างอันจะนำดวงจิตไปสู่ภพภูมิที่ดี” อิงดาวอธิบายแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เชื่อหรือไม่อยากเชื่อเสียมากกว่า

“เอาเป็นว่าหนูดาวจะบอกพี่ว่าหนูดาวไม่ใช่ผี ไม่มีพิษภัยกับใครใช่ไหม ไม่ได้หลอกให้ตายใจแล้วมีแผนอะไรมาตลบหลังนะ”

“ใช่ค่ะ แต่ว่า..” อิงดาวยิ้มรับแหยๆ ก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นแววตาหวาดระแวงของนวลหงส์

“หนูดาวแค่มีเรื่องจะขอร้องพี่หงส์เท่านั้นเอง”

“นึกแล้วเชียวผีก็มักหลอกคนแบบนี้เสมอล่ะ ว่าแต่เรื่องอะไร”

“พี่หงส์จำแหวนที่หนูดาวสวมให้ได้ไหมคะ” อิงดาวถามด้วยตาเป็นประกาย นวลหงส์เริ่มระแวงรอยยิ้มใสซื่อนั้นขึ้นมาตะหงิดๆ

“แหวนเหรอ ทำไม..” นวลหงส์รีบยกมือของตนขึ้นมามองทันทีก็ปรากฏว่ามีแหวนบนนิ้วเรียวของเธอจริงๆ แล้วแหวนี่เธอใส่มันตอนไหนกัน

“มันเป็นแหวนหมั้นของหนูดาวกับที่ช้าง” อิงดาวบอกเรียบๆ แต่ทำให้คนฟังถึงกับรู้สึกเหมือนโดนถีบหงายท้องอย่างไรอย่างนั้นทีเดียว

“หา.. ว่าไงนะแหวนหมั้น หมั่นกับอีตาช้างน้ำตกมันนั่นด้วยเหรอ” หญิงสาวร้องเสียงหลงแล้วพยายามจะถอดแหวนออกทันทีแต่ยิ่งถอดมันยิ่งรัดแน่น

“เอาคืนไปเลย รีบๆ เอาไปให้พ้นเลย เฮ้ย ทำไมถอดไม่ออกล่ะ” นวลหงส์พยายามถอดแหวนออกหน้าดำหน้าแดงจนนิ้วบวมแดงห้อเลือด

“มันถอดไม่ได้หรอกค่ะพี่หงส์ มันคือจิตวิญญาณของหนูดาว คือความผูกพันที่ผูกรัดหนูดาวไว้ให้ยังหลงวนอยู่ในภพนี้หากพี่หงส์ไม่ช่วยหนูดาว หนูดาวก็จะวนเวียนล่องลอยอยู่แบบนี้ตลอดไป” อิงดาวพูดเสียงแผ่วจนคนที่พยายามถอดแหวนรู้สึกผิดและเริ่มเหนื่อยกับการปลุกปล้ำแหวนบนนิ้วเรียวของตน

“เอ่อ คือ โธ่เว้ย แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะนี่..” นวลหงส์สบถอย่างหัวเสียมองแหวนในมืออย่างเคืองๆ

“จะเอาไงว่ามา ช่วยได้เท่าที่ช่วยนะ” ในที่สุดเธอก็ยอมจำนน

“ขอบคุณค่ะพี่หงส์”

เมื่อนวลหงส์ยอมอ่อนข้อให้อิงดาวก็ยิ้มหน้าบานไอ้ที่ทำหน้าม่อยหงอยเหงาเมื่อครู่นี่เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นและร่างของสาวน้อยน่ารักก็เปล่งประกายสว่างเจิดจ้าจนนวลหงส์มองตาค้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

นี่เธอคงไม่ได้กำลังดูภาพยนตร์ที่มีสเปเชี่ยลเอฟเฟ็กต์ตื่นตาตื่นใจระดับโลกหรอกใช่ไหม นวลหงส์อดคิดไม่ได้..

“เธอเรืองแสงได้ด้วยเหรอ”

“ไม่รู้สิคะ หนูดาวก็เพิ่งเห็นเหมือนกัน” อิงดาวตอบอย่างไม่หายตื่นเต้น

“เอาล่ะๆ ว่ามาจะให้ช่วยอะไร”

“ก็แค่ช่วยแต่งนิยายต่อให้หนูดาวให้จบเรื่อง” สาวน้อยพูดยิ้มแย้ม

“แต่พี่แต่งนิยายไม่เป็นไม่เคยเขียน เคยแต่อ่านนิยาย โดยเฉพาะนิยายของหนูดาวพี่มีทุกเรื่องและชอบมากๆ ด้วยสนุกทุกเรื่อง และตอนนี้ก็รอติดตามผลงานของหนูดาวอยู่โดยเฉพาะ เรื่องเจ้าบ่าวบ้านไร่ แต่มันก็ยังไม่จบนี่เพิ่งจะลงในเว็บได้แค่บทนำกับบทที่หนึ่ง”

นวลหงส์รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อได้มีโอกาสเจอกับนักเขียนที่ตนชื่นชอบแววตาหญิงสาวเต็มไปด้วยความเต้นเต้นชื่นชม เมื่ออิงดาวเห็นความชื่นชมจากดวงตาของนวลหงส์ก็อดที่จะปลาบปลื้มไม่ได้แสงสว่างเรืองรองจึงเปล่งประกายรายล้อมรอบกายของเธอมากขึ้น

“ขอบคุณค่ะ แหมเจอแฟนคลับตัวจริง เอ่ยชมซึ่งๆ หน้าแบบนี้ก็ปลื้มและเขินเหมือนกันนะนี่”

“แต่พี่แต่งนิยายไม่เป็นนะ” นวลหงส์ท้วงอีก

“หนูดาวจะคอยบอกค่ะ หนูดาวจะอยู่กับพี่หงส์ตลอดเวลาที่เขียนนิยายค่ะ พี่หงส์แค่ช่วยเขียนตามที่หนูดาวบอกและช่วยดูแลระบบเว็บไซด์ของหนูดาวแทนตัวหนูดาวเท่านั้นเอง นอกเหนือจากนั้นคุณแม่กับพี่ช้างจะเป็นคนจัดการค่ะ”

“แต่ว่าพี่ คือ พี่..” นวลหงส์อึกอักๆ อย่างไม่มั่นใจเธอชอบอ่านนิยายก็จริง แต่ไม่เคยสักครั้งที่คิดจะเขียนหรือลองแต่งนิยายกับเขาสักเรื่อง เพราะเธอไม่ถนัดในเรื่องขีดๆ เขียนๆ มากนักให้วาดรูปนั้นพอไหวเพราะมีหัวทางนี้อยู่บ้างแต่การเขียนหรือประพันธ์เรื่องราวอะไรสักเรื่องมันเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดจะทำมาก่อน แม้ลึกๆ เธอแอบฝันเช่นกันว่าอยากจะเขียนนิยายสักเรื่องแต่มันก็แค่เรื่องที่เธอเพียงแค่คิดฝันเล่นๆ เท่านั้น

“ไม่ต้องห่วงนะคะ นะคะพี่หงส์คนสวยคนดีช่วยหนูดาวนะคะ นะๆ” อิงดาวอ้อนด้วยรอยยิ้มแสนหวานจนผู้หญิงด้วยกันเองก็ยังแอบหวั่นไหวนี่เธอคงไม่ได้มีเวทย์มนต์ที่สามารถเสกนั่นนี่ได้เหมือนผีหรือวิญญาณในละครที่เคยๆ ดูหรอกนะถึงได้ทำให้ใจเธออ่อนยวบลงได้ขนาดนี้ นวลหงส์เริ่มลังเล

“โอเคๆๆ ก็ได้ตามนั้นแต่แค่ช่วยเขียนช่วยพิมพ์ต้นฉบับนะ”

“ไชโย พี่หงส์น่ารักที่สุดในโลก” อิงดาวเข้ามาสวมกอดร่างเล็กของนวลหงส์อย่างยินดีราวเด็กเล็กๆ ได้ของถูกใจ

“แล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่งค่ะ..” สาวน้อยตาใสบอกอย่างไม่หายตื่นเต้น

“อะไร” นวลหงส์รู้ระแวงหวั่นใจกับสิ่งที่อิงดาวจะบอกอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันจะเปลี่ยนชีวิตธรรมดาๆ อันแสนสงบสุขของเธอไปตลอดกาล...

ไม่นะ เธออาจะคิดมากไปก็ได้ นวลหงส์คิดปลอบใจตนเอง มองใบหน้าอ่อนใสของอิงดาวอย่างไม่ไว้วางใจ..