บทที่ 4.จบตอน

“พี่ช้างๆ” เสียงใสๆ ของสาวน้อยที่ดังอยู่เหนือศีรษะ ทำให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์ ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นอิงดาวมายืนยิ้มให้ตรงหน้าด้วยท่าทางของคนที่แข็งแรงสดใสไม่ได้มีอาการเจ็บป่วยนอนรอความตายเลยสักนิด.. ในที่สุดอิงดาวก็รอดพ้นความเป็นความตายมาได้เหมือนทุกครั้ง ชยพลยิ้มกว้างดวงตาคมเปล่งประกายแห่งความยินดี

“หนูดาว หนูดาวฟื้นแล้วหนูดาว พี่ช้างดีใจที่สุด” ชายหนุ่มกอดร่างน้องน้อยอย่างยินดีพลางเหวี่ยงร่างบางไปรอบกายอย่างที่ชอบทำ เสียงหัวเราะใสกังวานดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มน่ารัก

“พอแล้วค่ะพี่ช้าง หนูดาวต้องไปแล้ว..” สาวน้อยพูดเสียงใสชยพลสังเกตว่าแก้มนวลของอิงดาวแดงปลั่งอย่างคนสุขภาพดี ผิวพรรณที่เคยขาวซีดก็เปล่งปลั่งซ้ำยังแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสวยงามอีกด้วย เดรสชีฟองสีชมพูฟูฟ่องสั้นแค่เข่างดงามราวเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ชยพลเพิ่งจะสังเกตและได้แต่แปลกใจเมื่อเธอบอกว่าต้องไปแล้ว

“ไปไหน หนูดาวจะไปไหน คุณน้ารอหนูดาวอยู่ที่บ้านแน่ะ กลับไปบอกข่าวดีกับท่านกันดีกว่า”

“ไม่ได้ค่ะพี่ช้าง หนูดาวต้องไปแล้วแค่หนูดาวแวะมาทวงสัญญาที่เราเคยสัญญากันไว้” สาวน้อยทวงถาม

“สัญญา สัญญาอะไร”

“ก็สัญญาที่ว่า หากหนูดาวเป็นอะไรไป พี่ช้างจะหมั้นและแต่งงานกับผู้หญิงที่สวมแหวนหมั้นของเราไงคะ..” อิงดาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“พี่ไม่อยากสัญญาหนูดาวก็รู้ แล้วทำไมหนูดาวต้องมาพูดเรื่องนี้ด้วย ตอนนี้หนูดาวก็หายแล้วไม่ใช่หรือ”

“เปล่าคะหนูดาวแค่มาทวงสัญญา พี่ช้างพูดสิว่าจะทำตามที่หนูดาวขอ นะคะเพื่อหนูดาว..” เธออ้อนวอนทั้งน้ำเสียงและแววตา

“โอเค พี่ช้างรับปากคราวนี้เราไปหาพ่อกับแม่เราได้รึยัง” ชายหนุ่มยอมรับปากเพื่อเอาใจเธอ

“หนูดาวแวะไปมาแล้วค่ะ หนูดาวต้องไปแล้ว พี่ช้างอย่าลืมสัญญาของเรานะคะ แล้วพี่ช้างจะรู้ว่าที่หนูดาวทำทั้งหมดเพื่อพี่ช้าง และพี่ช้างจะมีความสุขที่สุด..” พูดจบอิงดาวก็ผละออกห่างและค่อยๆ ก้าวถอยหลังไป แล้วร่างบางซึ่งงดงามราวเจ้าหญิงน้อยๆ ก็ค่อยๆ ห่างไกลออกไปทุกทีๆ ชยพลพยายามร้องเรียกและคว้าตัวเธอมาเพื่อไถ่ถามแต่ก็เหมือนว่ายิ่งเขาวิ่งตามร่างของเธอก็ยิ่งห่างไกลออกไปทุกทีๆ รอบกายๆ ก็เต็มไปด้วยหมอกหนาและเขาเองก็เพิ่งสังเกตว่าเขาไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขานั่งอยู่บนโซฟาหน้าห้องฉุกเฉิน แล้วที่นี่คือที่ไหน…

“หนูดาว หนูดาว อยู่ไหน ออกมามาหาพี่ช้างเร็วๆ อย่าล้อเล่นแบบนี้นะ พี่ไม่ชอบ” ชายหนุ่มตะโกนร้องเรียกอิงดาวด้วยความรู้สึกหวั่นไหวเมื่อน้องน้อยของเขาหายไปท่ามกลางหมอกหนา

“หนูดาว หนูดาว...

“ช้างๆ ตาช้าง ตื่นลูก..” คุณญดาเรียกลูกชายพร้อมกับเขย่าแขนแกร่งของบุตรชายเบาๆ ชยพลลืมตาตื่นขึ้นทันทีร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นหันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาอะไรสักอย่างทำให้ผู้เป็นมารดาต้องเอ่ยถาม

“มองหาอะไรตาช้าง”

“มองหาหนูดาว แม่ครับหนูดาวหายแล้ว หนูดาวมาหาผมเมื่อครู่นี้เอง..” ชายหนุ่มบอกมารดาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ช้าง แม่จะบอกเรื่องสำคัญ สำคัญมากๆ กับช้าง”

“อะไรครับคุณแม่”

“คือ..” คุณญดากลืนก้อนสะอื้นลงคอแล้วหลับตาลงเพื่อเก็บกลั้นน้ำตาไว้ก่อนจะเงยหน้ามองลูกชายพร้อมกับลูบแขนแกร่งของชยพลเบาๆ ราวจะปลอบโยน

“หนูดาวจากพวกเราไปแล้วเมื่อสักชั่วโมงที่ผ่านมา..” สิ้นเสียงบอกเล่าของมารดาเข่าแข็งแรงทรุดลงกับพื้นเย็นเฉียบของโรงพยาบาลทันที ใบหน้าคมเข้มซีดลงดวงตาคมกริบปิดลงอย่างอ่อนระโหย

“ไม่จริง ผมนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งนานไม่เห็นจะมีใครมาบอกผม แล้วเมื่อกี้หนูดาวก็เพิ่งมาคุยกับผมเธอสบายดี สดใสและแข็งแรง เธอหายป่วยแล้ว” ชายหนุ่มรำพึงรำพันพร้อมกับกอดเอวบางของมารดาราวเป็นที่พึ่งพิงน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยไม่สามารถเก็บกักไว้ได้ลำคอแกร่งขื่นขมจนไม่สามารถจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้อีก

“ช้างคงเผลอหลับไปน่ะลูก ลุงหมอโทร. บอกแม่กับคุณน้าพวกเราก็รีบมาทันได้ดูใจน้อง แล้วก่อนหน้านี้ตอนที่คุณน้าทั้งสองเผลองีบไปเพราะอ่อนเพลีย เขาก็ฝันถึงหนูดาวเหมือนกัน เหมือนว่าหนูดาวเธอมาลาเราทุกคน และสั่งเสียเรื่องสำคัญเอาไว้ด้วย”

“ทำไมหนูดาวไม่ให้ผมไปดูใจเธอเป็นครั้งสุดท้ายละครับทำไม.. ทำไมต้องจากไปโดยที่ผมไม่ได้เห็นหน้าหนูดาวเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ได้แม้แต่จะล่ำลากันด้วย ทำไม..”

“น้องคงกลัวว่าเราจะทำใจไม่ได้ไงล่ะลูก” คุณญดาก้มลงลูบแผ่นหลังกว้างของบุตรชายแผ่วเบาและเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แม้ในยามนี้นางก็สามารถควบคุมสติและจิตใจให้เป็นหลักแก่ทุกๆ คน แม้จะเจ็บปวดกับการสูญเสียสาวน้อยที่นางรักเสมือนบุตรีก็ตาม

“แม่ครับ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับเราไปกันเถอะ” เสียงห้าวๆ ของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีความคล้ายคลึงกับชยพลดังขึ้น พร้อมด้วยหญิงสาวสวยข้างกายซึ่งทำความเคารพชายหนุ่มผู้ซึ่งได้ชื่อว่าพี่สามีอย่างอ่อนน้อม

“สวัสดีค่ะพี่ช้าง”

“สวัสดี น้องจี๊ด ชัช นายมากันนานรึยัง” ชยพลรับไหว้ จิรชยา หรือจี๊ด น้องสะใภ้คนสวยภรรยาของ ชัชชาญ ผู้เป็นน้องชายซึ่งส่งรอยยิ้มบางๆ มาให้

“มาถึงเมื่อสักครู่แต่ช่วยคุณน้าจัดการเรื่องหนูดาวอยู่ด้านโน้น ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเราก็กลับไปเตรียมตัวที่วัดกันนะครับ ไปครับคุณแม่ พี่ช้าง..” ชยพลเงยหน้าขึ้นมองเพดานแล้วเช็ดน้ำตาของตนช้าๆ แล้วเดินตามทุกคนออกไปเหมือนคนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...