บทที่ 5 สวมรอย

คาร์เตอร์กล่าวออกไปให้กับฟรานลูกน้องมือขวาทั้งที่มือของเขายังคงถือแก้วเหล้า เขย่าเบา ๆ สายตามองไปที่ด้านหน้าเวทีมองหญิงสาวสวยแต่งกายด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นกำลังเต้นยั่วยวนบรรดาเหล่ามหาเศรษฐีน้อยใหญ่ด้วยสายตาแพรวพราว

“คุณคาร์เตอร์สนใจเธอหรือครับ”

“ทำไมนายคิดว่าฉันจะสนใจเธอ” ชายหนุ่มตอบด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“ก็ผมเห็นเจ้านายจ้องมองดูเธอด้วยความสนใจ สำหรับผู้ชายเราถ้าไม่สนใจก็คงไม่จ้องมองดูหรอกครับ”

“ก็สวยดี ฉันก็แค่มองแต่ไม่ได้แปลว่าจะเอาเธอไปนอนด้วยคืนนี้สักหน่อย”

“เอ่อ… นายครับสายของเราแจ้งมาว่าคุณหนูอลิซโมโหมากที่เจ้านายแอบหนีขึ้นเรือสำราญโดยไม่ชวนเธอ คุณหนูอลิซโวยวายใหญ่เลยครับ ไม่รู้ว่าเธอจะนั่งเครื่องบินตามมาที่นี่ด้วยหรือเปล่า”

“เธออยากจะมาก็ปล่อยให้เธอมา แต่ถ้าเธอมาฉันก็จะไปจากที่นี่ผู้หญิงอะไรตามตื้อเป็นบ้าเลย วัน ๆ ไม่คิดจะทำงานทำการรู้จักแต่แต่งตัวสวยเซ็กซี่อ่อยฉันอยู่ได้ ผู้หญิงแบบนี้ไม่เหมาะจะมาเป็นเมียฉันหรอก นายนั่งกินเหล้ากับฉันดีกว่าคืนนี้ฉันอยากจะดื่มให้เมาเต็มที่ไปเลย”

“ได้ครับเจ้านาย”

จะสามทุ่มแล้วกว่าคาร์เตอร์จะเดินออกมาจากห้องอาหารพร้อมกับลูกน้อง ในสภาพที่ลูกน้องเป็นคนเมามายแต่เขากลับมึนเมาเพียงแค่เล็กน้อย เพราะต้องอยู่ในสังคมกับการออกงานอยู่กับเครื่องดื่มตลอดเวลาจึงทำให้เขาไม่รู้สึกเมาง่าย

“พาฟรานไปนอนที่ห้องเถอะ”

“ครับ”

“นำตัวของมันไปส่งให้ถึงห้องด้วยไม่ต้องตามคุ้มครองฉันนะ ฉันดูแลตัวเองได้ฉันจะเดินกลับห้องเอง พวกนายทุกคนไปพักผ่อนเถอะ”

“ได้ครับคุณคาร์เตอร์”

เมื่อสั่งลูกน้องเรียบร้อยแล้วคาร์เตอร์ก็ก้าวขาเดินมาอย่างช้า ๆ ตรงไปขึ้นลิฟท์ขึ้นไปชั้นบนสุดที่เป็นห้องพักของตนเอง แต่ในขณะที่เขากำลังจะปิดประตูลิฟต์นั้น กลับมีร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างไว จนกระแทกแผ่นอกแกร่งของเขาอย่างแรงทำให้คาร์เตอร์ถึงกับเซชิดผนังลิฟท์ โดยที่ยังคงมีเธออยู่ในอ้อมแขนของเขา โอบกอดร่างแกร่งอย่างแน่นหลับตาปี๋

“นี่คุณกรุณาปล่อยมือของคุณออกจากตัวผมด้วย”

เสียงคมดุพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ที่เป่าริดรดใส่ศีรษะเล็ก ทำให้มุกนาราได้สติและเงยหน้าขึ้น โดยที่เธอยังคงไม่ปล่อยแขนที่โอบร่างของชายหนุ่มตรงหน้าออก เมื่อทั้งสองคนได้เห็นใบหน้าและสบตาของกันและกัน มุกนาราถึงกับอึ้งตกใจและมองตาค้างกับภาพชายหนุ่มที่หล่อราวเทพบุตรมีดวงตาที่เฉียบแหลมคมดุจนดูน่ากลัว แต่เธอก็อดปฏิเสธไม่ได้ว่าอกของเขาที่เธอได้ซบก่อนหน้านี้นั้น ช่างอบอุ่นและให้ความรู้สึกปลอดภัยให้กับเธอจริง ๆ ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นรัวและรู้สึกอ่อนไหวอย่างแปลก ๆ เมื่อได้มองสบตากับเขาอย่างใกล้ชิดในขณะที่คาร์เตอร์ กลับมองดูเธอด้วยสายตาที่รู้สึกเกลียดแทบอยากจะสะบัดเธอที่ยังคงโอบกอดเขาอยู่นั้นให้กระเด็นออกไปพ้นตัว แต่ไม่รู้ทำไมดวงตาที่เขาสบสายตาด้วยนั้นกลับทำให้เขารู้สึกอ่อนไหวหัวใจเต้นจนสั่นรัวขึ้นมาได้

“ปล่อยมือจากตัวของฉันแล้วถอยออกไปไกล ๆ เลยนะอลิซ ฉันอุตส่าห์หนีมาตั้งไกลขนาดนี้แล้วเธอยังหน้าด้านตามมาอ่อยฉันถึงที่นี่เลยเหรอ”

ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ยดูแคลนเธอมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่เหยียดหยาม ชายหนุ่มใช้มือแกร่งปลดมือทั้งสองข้างของเธอ พยายามผลักเธอให้ออกไปนอกลิฟท์แต่มุกนาราที่เหลือบสายตาไปเห็นลูกน้องของชายคนนั้นที่วิ่งตามเธอมาด้อม ๆ มอง ๆ แถวด้านหน้าห้องอาหารซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธออยู่มากนัก โชคดีที่เธออยู่ด้านในลิฟท์ทำให้พวกเขาไม่ทันสังเกตุเห็น

“ไม่นะคะขอร้องล่ะค่ะอย่าผลักฉันออกไปเลย”

มุกนารากล่าวขอร้องออกมาพร้อมกับมือเล็กทั้งสองเอื้อมไปจับชายเสื้อของคาร์เตอร์เอาไว้พยายามรั้งร่างกายของตนเองสุด ๆ ไม่ให้ชายหนุ่มผลักร่างของเธอออกไปพ้นลิฟท์นี้ได้ ไม่เช่นนั้นชายหนุ่มสองคนที่ตามเธอมาต้องเห็นตัวเธอแน่นอน คาร์เตอร์ถึงกับโมโหท่าทางดื้อดึงของหญิงสาวที่เขาเข้าใจว่าคือคู่หมั้นสาวของเขา

“นี่ยัยคุณหนูอลิซคิดจะทำอะไรเห็นไหมเสื้อผ้าของฉันยับยู่ยี่หมดแล้ว” คาร์เตอร์กล่าวอย่างอารมณ์สุด ๆ

“ฉันขอโทษค่ะ แล้วฉันจะซักรีดคืนให้คุณนะคะ อย่าผลักฉันออกจากลิฟต์ตัวนี้เลยได้โปรดให้ฉันไปกับคุณด้วยนะคะ”

มุกนาราพยายามกล่าวอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังสั่นเทาด้วยความกลัว หากเทียบกันแล้วระหว่างชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้านี้กับกลุ่มที่ตามเธอมาใจของเธอบ่งบอกเธอว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนี้คงน่าจะไม่ร้ายกาจเท่ากับคนที่เธอหนีมา

“ฉันรู้สึกว่าเธออยากจะอ่อยฉันตลอดเวลาเลยนะ คันมากเลยใช่มั้ยอลิซ ก็ได้แล้วเธอจะต้องเสียใจอย่าคิดนะว่ามาอ่อยฉันแบบนี้แล้วฉันจะต้องแต่งงานกับเธอ สักวันฉันต้องถอนหมั้นกับเธอให้ได้มานี่”

คาร์เตอร์ยื่นมือของเขาไปกดปิดประตูลิฟท์ ก่อนที่เขาจะกระชากร่างเล็กนั้นกลับเข้ามาชิดผนังลิฟท์ กักร่างเล็กไว้ด้วยเรือนร่างสูงใหญ่ของเขาก้มหน้าลงไปสบตากับร่างเล็กที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาอีกครั้ง กลิ่นตัวหอมอ่อน ๆ ที่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมแบรนด์เนมทำให้คาร์เตอร์ถึงกับสูดดมกลิ่นหอมนั้นเข้าไปจนเต็มปอด แรงบดเบียดแนบชิดร่างกายของทั้งคู่ในช่วงล่างทำให้ร่างกายของเขารู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างแปลก ๆ ทั้งที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยได้ใกล้ชิดกับอลิซ แต่แทบทุกครั้งที่อลิสเจอหน้าเขาเธอมักจะวิ่งเข้ามากอดหอมแก้มบางครั้งก็เข้ามากอดแขนของเขาจนแนบหน้าอกของเธอกับแขนเขาอย่างยั่วยวน แต่เขากลับไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ กับเธอ แต่ทำไมวันนี้ไม่รู้เขากับมีความปรารถนาในร่างกายกับหญิงที่เขาเกลียดและไม่ต้องการจะแต่งงานด้วยมากขนาดนี้ ทั้งที่เธอไม่ได้แต่งกายสวยเซ็กซี่เหมือนทุกครั้งตรงไหนเลย