บทที่ 3 แผนการร้าย

"เจ็บมากหรือเปล่าครับน้องมุกนารา ทำไมตัวร้อนจี๋เลยล่ะครับ"

ชายหนุ่มก้มลงไปถามร่างเล็กที่สูงเพียงหัวไหล่ของเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้นั้นเขากลับใช้สายตาเจ้าชู้กล่าวเชิญชวนเธออยู่เลยแต่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกสงสารหญิงสาวที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขา

"ปล่อยมุกเถอะค่ะมุกไม่เป็นอะไรแล้วขอบคุณนะคะ"

หญิงสาวรีบจับมือของชายหนุ่มแกะออกจากต้นแขนของตนเอง และถอยออกห่างจากตัวของชายหนุ่มผู้เป็นสาเหตุของเหตุการณ์ในค่ำคืนนี้ และนี่ไม่ใช่เหตุการณ์ครั้งแรกที่มุกนาราเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้

"นังมุกแกลงไปรอฉันในห้องชั้นล่างเดี๋ยวนี้"

"ค่ะ คุณเก็จฟ้า"

เก็จฟ้าถึงกับกำมือแน่นกล่าวออกมาด้วยหน้าตาที่โกรธจัดสายตาอาฆาต ข่มขู่ไปทางมุกนาราจึงทำให้หญิงสาวถึงกับหวาดกลัวมากยิ่งกว่าเดิม ก่อนที่เธอจะรนรานรีบออกไปจากห้องจัดเลี้ยงนี้ไปยังชั้นที่เป็นส่วนห้องพักของลูกสาวผู้มีพระคุณของ เธอ เมื่อพ้นจากห้องจัดเลี้ยงน้ำตาก็หลั่งรินออกมาจากดวงตาสวยราวกับสายน้ำ เสียงร้องไห้ที่ไม่อาจจะเก็บกลั้นเอาไว้ได้ก็ปล่อยโฮออกมาทันที ก่อนที่เธอจะรีบเดินลงไปชั้นล่างส่วนที่เป็นห้องพักอย่างไม่คิดที่จะหันหลังกลับไปมองประตูห้องจัดเลี้ยงนั้นอีกเลย ภายในห้องจัดเลี้ยงตอนนี้กำลังกลายเป็นสงครามเล็ก ๆ ระหว่างเกล็ดฟ้ากับเอกรินทร์แฟนหนุ่มคนล่าสุดของเธอ

"เก็จไม่เลิกนะคะพี่เอกรินทร์"

"เก็จไม่เลิกมันก็เรื่องของเก็จ แต่สำหรับพี่พี่ก็จะเลิกกับเก็จ"

"ทำไมคะอีนางนั่นหน้าตาก็งั้น ๆ มันมีอะไรดีเลิศกว่าเก็จงั้นเหรอคะ การศึกษาก็ต่ำกว่าการแต่งกายก็มอซอเป็นฐานะแค่คนใช้ไม่ได้มีฐานะอะไรที่จะสร้างชื่อเสียงให้กับพี่เลย มันเทียบเก็จไม่ได้เลยด้วยซ้ำ"

"มันไม่เกี่ยวกับมุกนาราหรอกนะแต่มันเป็นเพราะตัวของเก็จเอง"

"ตัวของเกดงั้นเหรอคะพี่อย่ามากล่าวข้ออ้างเพื่อเลิกกับเก็จเลยค่ะ ผู้ชายเจ้าชู้อย่างพี่เก็จรู้ดี"

"รู้ดีแล้วยังไงรู้ดีแล้วทำไมยังคิดจะรั้งพี่เอาไว้อีกล่ะ"

"เพราะเก็จรักพี่เอกรินทร์ไงคะ"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทั้ง ๆ ที่เธอกำลังกล่าวด่าพี่อยู่ว่าพี่เป็นผู้ชายเจ้าชู้แต่กลับหลงรักพี่ได้ ทำไมพี่จะไม่รู้ว่าพี่เป็นคู่ควงของเธอคนที่เท่าไหร่ แถมพี่ยังมีฐานะดีกว่าผู้ชายทุกคนที่เธอคบมาพวกนั้น พี่ขอตัวก่อนนะออ… อย่าลืมล่ะหากเจอกันที่อื่นอย่ามาทักว่าพี่เป็นแฟนของเธออยู่อีกล่ะ เพราะพี่ถือว่าวันนี้พี่ได้บอกเลิกเธอแล้ว"

เอกรินทร์รีบหันหลังเดินออกไปจากห้องก่อนที่จะดึงประตูปิดเสียงดังลั่น แต่เสียงเพลงในห้องก็ดังมากเช่นกันถึงแม้จะเป็นห้องเก็บเสียงก็ตาม ในขณะที่เก็จฟ้ามองตามหลังของเอกรินทร์ที่ออกไปจากห้องด้วยความโกรธแค้นและเสียใจ ตอนนี้แทบอยากจะฆ่ามุกนาราให้ตายไปกับมือของเธอให้สมกับความโกรธแค้น และความผิดหวังเสียใจที่เธอกำลังได้รับในตอนนี้

"แกใจเย็นก่อนเถอะนะ เอาไว้วันสองวันให้พี่เอกรินทร์ใจเย็นกว่านี้ แกเองก็ต้องใจเย็นเหมือนกันค่อยไปง้อพี่เอกรินทร์ก็ได้"

"แกไม่เห็นหรือไงว่าพี่เอกรินทร์สายตาของเขาไม่มีฉันอยู่ในนั้นอีกแล้ว เพราะนางมุกนาราคนเดียวเลย ฉันจะฆ่ามันฉันเกลียดมัน"

"แกอยากจะติดคุกหรือไงกัน แกฆ่ามันแกก็ต้องติดคุกฉันว่านะทำตามแผนของฉันง่ายกว่าเสียอีกรับรองได้แผนนี้แกจะสะใจยิ่งกว่าได้ฆ่ามันให้ตายไปอยู่สบาย แล้วแกต้องไปรับกรรมอยู่ในคุก"

"งั้นแกก็รีบบอกแผนการของแกมาให้ฉันสิ"

"มานี่มาฉันจะบอกแผนการของฉันให้แกเอง"

บทที่ 2 แผนการร้าย

เพื่อนสาวของเก็จฟ้ารีบยกมือป้องปากก่อนที่จะพูดเบา ๆ ใส่ใบหูเล็ก ๆ ของเก็จฟ้า เมื่อฟังแผนการของเพื่อนจบลงแล้วรอยยิ้มแห่งความสะใจก็เผยขึ้นมาบนใบหน้าของเก็จฟ้า ก่อนที่เธอจะใช้สายตามองทุกคนทั้งคนที่อยู่ภายในห้องนี้ ทุกคนกำลังสังสรรค์เมามายกอดจูบกันบ้าง หรือแม้แต่เต้นรำกอดคอโยกย้ายตามจังหวัดเสียงเพลง ไม่มีใครให้ความสนใจเธอและเพื่อนของเธอที่ตอนนี้ทั้งคู่กำลังคิดวางแผนการร้ายอยู่เลย

มุกนาราที่นั่งรออยู่ในห้องของคุณเก็จฟ้าด้วยความกลัวและกระวนกระวายใจ เพราะทุกครั้งหากคุณเก็จฟ้าไม่พอใจอะไรขึ้นมาก็มักจะหยิกเธอหรือตบหน้าทำร้ายร่างกายของเธอใบหน้าของเธอนั้นยังคงมีน้ำตาที่ยังไม่แห้งเลอะตามแก้มนุ่ม เสียงเปิดประตูห้องพร้อมกับปรากฏร่างของคุณหนูเกล็ดฟ้าที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับน้ำส้มแก้วหนึ่งและข้าวต้มหนึ่งถ้วยเดินถือมาวางไว้ที่โต๊ะ

"อ้าวนี่น้ำส้มกับข้าวต้มนี้ฉันนำมาให้แกฉันขอโทษด้วยแล้วกันนะกับเรื่องเมื่อกี้พอดีฉันอารมณ์เสียไปหน่อยน่ะรีบมากินซะสิ"

"คุณเก็จไม่ต้องนำมาให้มุกก็ได้ค่ะถ้ามุกอยากทานเดี๋ยวมุกลงไปสั่งที่ห้องอาหารชั้นล่างก็ได้ค่ะ"

"นี่แกอย่ามาหยิ่งให้มากนักได้มั้ยคุณหนูระดับฉัน สงสารคนอย่างแกหรอกนะที่ต้องมาป่วยเพราะตามรับใช้ฉันถึงได้ยอมยกขึ้นมาให้รีบมากินซะสิหรือว่าจะต้องให้ฉันป้อนให้ถึงปากของแก"

"ค่ะ ค่ะ ก็ได้ค่ะ"

มุกนารารีบลุกจากมุมที่ตัวเองนั่งมานั่งใกล้ ๆ กับข้าวต้มและน้ำส้มที่เจ้านายสาวยกมาให้เธอด้วยตนเอง ถึงแม้จะรู้สึกแปลกใจแต่ความหิวและความไม่สบายบวกกับอาการง่วงนอนนิด ๆ จากฤทธิ์ยาที่เธอทานมาก่อนหน้านี้ ทำให้เธอปัดความสงสัยนั้นออกไปและนั่งเงียบ ๆ ทานไปอย่างช้า ๆ เพียงเวลาไม่ถึงสิบนาทีเธอก็ทนความง่วงนั้นไม่ไหว ก่อนที่จะค่อย ๆ ล้มตัวหลับบนโซฟานั้นโดยที่ยังไม่เห็นสายตาของเจ้านายสาวที่ยิ้มอย่างเยาะเย้ยและโกรธเกลียดเธอมาทางสายตา คุณหนูเก็จฟ้าเมื่อเห็นสาวใช้ของตนเองผู้เป็นก้างขวางคอขวางความสุขของเธอมาโดยตลอดนอนหลับไปแล้ว จึงรีบยกหูโทรศัพท์และดำเนินแผนการขั้นต่อไป

บนเรือสำราญ

ร่างของมุกนาราที่กำลังนอนหลับไหลอยู่ในห้องพักที่สวยงามบนที่นอนนุ่มเตียงหลังใหญ่ หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยความอ่อนเพลียก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างที่ลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างกระจกเข้ามา