บทที่ 2 สาวใช้

“ถ้าแด๊ดจะคุยเรื่องแม่คนนี้ผมไม่อยากคุยด้วยแล้ว แค่นี้นะครับผมอยากพักผ่อนหวังว่าแด๊ดจะไม่ส่งเธอมากวนใจผมนะครับ บาย”

“เฮ่อ... จะอยากได้แม่คนนี้มาเป็นสะใภ้หนักหนาทำไมนะ ทำอะไรก็ไม่เป็นยั่วผู้ชายเก่งอย่างเดียว เจอหน้าเมื่อไหร่ยั่วทุกทีน่ารำคาญเป็นบ้า ผู้หญิงไม่มีหัวสมองไร้ปัญญาเกลียดจริง ๆ”

คาร์เตอร์กล่าวพึมพำออกมาพร้อมกับถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายกับเรื่องราวต่าง ๆ ของคู่หมั้นตนเอง ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เต็มใจกับการหมั้นเลยถ้าไม่ใช่คำสั่งของผู้ใหญ่

ประเทศไทย

"อีมุกนารา… อีมุกนารา แกอยู่ไหนรีบโผล่หัวมานี่เลยนะ แหม… ฉันสั่งให้แกไปติดตามรับใช้คุณหนูหน่อย แค่นี้แกก็ถึงกับแกล้งทำเป็นล้มป่วยเลยเหรอ"

เสียงตะโกนโหวกแหวกของคุณนายมณีนาถที่ตอนนี้เข้ามายืนอยู่ภายในห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอ

"หนูอยู่นี่ค่ะคุณนาย"

มุกนาราสาวน้อยวัยยี่สิบสองปีรีบกล่าวขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว เพราะตอนนี้ตามเนื้อตัวของเธอมีแต่รอยหยิกจากฝีมือของคุณหนูเก็จฟ้า ผู้เป็นลูกสาวของคุณนายมณีนาถ มุกนาราถูกเก็บมาเลี้ยงให้เป็นเพื่อนของลูกสาวคุณมณีนาถตั้งแต่ตอนเล็ก ๆ เพื่อเป็นการแก้เคล็ดให้กับคุณหนูเก็จฟ้า ที่ตอนแรกเกิดมักเจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ ไม่สบายหนักจนคุณท่านทั้งสองต้องไปดูหมอ และก็ได้คำแนะนำให้ไปหาเด็กกำพร้ามาเลี้ยงคู่กับบุตรสาวของเธอเพื่อแก้เคล็ด นับจากนั้นคุณหนูเก็จฟ้าก็หายเจ็บหายป่วยและหายไข้

"แกแอบในห้องน้ำนานขนาดนี้เลยเหรอ ฉันอุตส่าห์ตามหาแกมาตั้งนานแกรู้ตัวไหม ว่าแกไม่มีสิทธิ์จะหนีกลับมาก่อนคุณหนูเก็จฟ้าแบบนี้"

"คุณนายคะหนูไม่สบายจริง ๆ นะคะ ถ้าคุณนายไม่เชื่อจะลองจับเนื้อตัวของหนูดูก็ได้"

"อี๋…ตัวของแกสกปรกพวกคนใช้ชั้นต่ำ คนอย่างฉันไม่ไปจับต้องให้ติดเสนียดหรอกย่ะ แกอย่ามาสำออยรีบนั่งแท็กซี่กลับไปรับใช้คุณหนูของแกเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณหนูของแกไม่อนุญาตก็อย่าหวังว่าแกจะได้กลับมา"

"ค่ะคุณนาย"

มุกนารากล่าวรับออกไปทั้งน้ำตาคลอเบ้าแทบหลั่งออกมา ตอนนี้ร่างกายของเธอตัวร้อนจัดด้วยพิษไข้ใบหน้าซีดเผือกกายหนาวสั่นเล็กน้อย แต่ก็ต้องทำใจฝืนร่างกายที่กำลังอ่อนแอ ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าสะพายใบเก่า ๆ ของตนเองเดินออกไปจากห้องพักของคนใช้ ตรงไปที่หน้าบ้านเรียกรถแท็กซี่ให้ไปส่งเธอที่คอนโด เพื่อไปหาคุณหนูเก็จฟ้าที่ตอนนี้เธอกำลังอยู่กับกลุ่มเพื่อนบรรดาไฮโซของเธอ ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถแท็กซี่มุกนาราก็แทบจะเปิดตาไม่ไหวจนเผลอหลับบนรถแท็กซี่

"นี่หนูลุงจอดรถจะสิบนาทีแล้วนะ จะนอนหลับในรถอีกนานไหมลุงจะได้รีบไปรับลูกค้าที่อื่นต่อรีบลงมาสิ" ลุงวัยกลางคนกล่าวอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

"ค่ะ ๆ คุณลุงหนูจะรีบลงเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะขอโทษด้วยนะคะที่เผลอหลับไป จนเสียเวลาคุณลุง"

มุกนารารีบยกมือไหว้ขอโทษ ก่อนที่จะหยิบเงินในกระเป๋าที่มีเพียงไม่ถึงพันบาทออกมายื่นให้กับคนขับแท็กซี่ด้วยสายตาที่เสียดายกับเงินจำนวนนั้น

ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินตรงเข้าไปในคอนโดหรูของคุณหนูเก็จฟ้าที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพมหานครมุกดาราเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องที่กำลังเปิดเพลงจัดงานเลี้ยงสังสรรค์กันอยู่นั้น

"เก็จฟ้านั่นไงสาวใช้ประจำตัวจอมสำออยของแกมานั่นแล้ว"

พลอยเพื่อนสนิทของเก็จฟ้ารีบกล่าวขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้ในตัวของมุกนาราไม่แพ้ตัวของเก็จฟ้าเลย

"ฉันล่ะเกลียดมันจริง ๆ คุณแม่ก็อีกคนยังจะใช้ให้มันมาติดตามรับใช้ฉันอยู่ได้ ผู้ชายแต่ละคนที่ลุ่มหลงเสน่ห์ของฉันพลอยหันหางตาไปมองมันด้วยทั้ง ๆ ที่มันแต่งตัวมอซอสกปรกเป็นแค่คนใช้ต่ำต้อย"

"งั้นเธออยากจะกำจัดมันให้ไปพ้นพ้นตัวของเธอมั้ยล่ะ"

"เธอมีวิธีงั้นเหรอ"

"ก็ไม่เห็นยากเลยในเมื่อมันชอบอ่อยผู้ชายดีนัก เราก็แค่ช่วยสงเคราะห์ให้มันไปทำอาชีพที่มันชอบ ๆ สักครั้งหนึ่งในชีวิตของมันไงล่ะ"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันคิดว่าฉันเป็นคนที่ร้ายกาจและฉลาดมากแล้ว แต่เธอที่เป็นเพื่อนของฉันกับร้ายกาจยิ่งกว่าฉันซะอีก"

"ก็เราเป็นเพื่อนกันเราก็ต้องมีนิสัยที่ฉลาดแบบนี้แหละเพื่อน ใช่ไหมไม่งั้นเราสองคนจะเป็นเพื่อนรักกันได้ยังไงล่ะ"

ในขณะที่ทั้งสองสาวกำลังกล่าวกระซิบกันอย่างเบา ๆ อยู่นั้น สาวน้อยที่อยู่ในชุดมอซอกลางเก่ากลางใหม่ปล่อยผมยาวสยายใบหน้าแก้มแดงก่ำด้วยพิษไข้แทบไร้เรี่ยวแรงมีเหงื่อซึมตามที่หน้าผากก็เดินเข้ามา

"คุณเก็จฟ้ามีอะไรจะใช้มุกหรือเปล่าคะ"

"แกหายไปไหนมาฮะนางมุกนารา"

"คือมุกไม่ค่อยสบายนะค่ะ"

"แกไม่สบายหรือแกแกล้งสำออยเพื่อหลบงานกันแน่ ที่แกย้อนกลับมาคงเพราะโดนคุณแม่ไล่กลับมาสินะ"

"พี่นึกว่าใครที่แท้น้องมุกนารานี่เอง"

"คุณเอกรินทร์มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ไม่มีอะไรหรอกครับน้องมุกดาราคนสวยพี่ก็แค่อยากจะชวนน้องมุกไปเต้นออกกำลังกายกับพี่สักหน่อย"

"พี่เอกรินทร์พี่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ"

เก็จฟ้ารีบกล่าวออกมาเมื่อได้ยินคำพูดที่ชายหนุ่มกล่าวกับหญิงสาวคนใช้ประจำตัวของเธอด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยพอใจ เรียกได้ว่าแทบอยากจะเข้าไปตบสั่งสอนตัวของมุกนาราให้หนำใจของเธอด้วยความแค้นเคือง เพราะหลายครั้งแล้วที่คู่ควงของเธอให้ความสนใจกับสาวใช้คนนี้ ในขณะที่เอกรินทร์ชายหนุ่มร่างสูงหุ่นดีราวกับนายแบบผู้มีดีกรีจบจากอเมริกามาเพียงไม่นาน และตอนนี้กำลังนั่งตำแหน่งรองประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ในเมืองไทย และหนุ่มคนนี้คือคนที่เก็จฟ้าคิดอยากจะจับให้อยู่มือ

"ก็หมายความว่าพี่กำลังชวนน้องมุกนาราออกไปเต้นหาความสุขกับพี่น่ะสิ"

" กรี๊ด… พี่เอกรินทร์ไม่แคร์เก็จเลยใช่ไหมคะ เราเป็นแฟนกันนะคะไม่ใช่มันพี่จะได้ไปชวนมัน"

"ไม่ใช่พี่ไม่แคร์เก็จแต่พี่คิดว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนควรจบลงได้แล้ว เข้าใจไหมครับน้องเก็จฟ้าเพราะพี่เบื่อเต็มทีกับนิสัยช่างเอาแต่ใจของน้องเก็จฟ้า"

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะกล่าวประโยคนี้จบลงด้วยซ้ำฝ่ามือบางของเก็จฟ้าก็ตบลงที่ใบหน้าของมุกนาราทันที จนหญิงสาวร่างเล็กบอบบางที่มีขนาดเล็กกว่าเก็จฟ้าถึงกับเซล้มลงที่พื้น เพราะเธอกำลังมีพิษไข้ทำให้ร่างกายที่อ่อนแรงอยู่แล้วนั้นไม่ทันระหว่างตัว ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบเข้าไปพยุงตัวของเธอลุก ขึ้นมาจากพื้นและโอบเอาไว้