บทที่ 1.4 หาใช่ผู้ที่ทุกคนคิดว่าเป็น

แรกเริ่มเดิมทีชาวบ้านต่างก็รู้เพียงแค่นั้นจริง ๆ ทว่าพอมีพระราชโองการออกมา เจียงเยี่ยนฟางกลับโผล่มาจากไหนไม่มีใครรู้ได้ รู้กันอีกที นางก็คือบุตรสาวคนโตของตระกูลเจียง และเป็นผู้ที่ได้รับพระราชทานสมรสลงมาแบบส้มหล่น [1] แทนน้องสาวไปแล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่าเพราะนางเป็นบุตรคนโต การแต่งงานครั้งนี้จึงตกไปที่นางแทนเจียงเจียวเหม่ยทันที

และไม่กี่วันก่อนถึงเพิ่งมีข่าวลือเกี่ยวกับนางหลุดรอดออกมา นั่นก็คือสิ่งที่หงเปาพูดไปก่อนหน้านี้

"หากไม่เกิดเรื่องขึ้น เจียงเยี่ยนฟางคงถูกปล่อยทิ้งไปทั้งอย่างนั้น ขุนนางเจียงมีตำแหน่งหน้าที่การงานใหญ่โต ทั้งก้าวหน้าและมีชื่อเสียง แต่โชคร้ายที่ไร้บุตรชายสืบสกุล หากจะทำให้ตระกูลมั่นคงก็ต้องใช้บุตรสาวช่วยค้ำจุน จำต้องให้บุตรสาวไปตบแต่งสามีดี ๆ เข้ามาแทน และทั้งที่มีบุตรสาวถึงสองคน เหตุใดถึงได้ปล่อยปละละเลยอีกคนไป ไม่ใช้ประโยชน์จากนางตั้งแต่แรกกัน" เซียวลี่หยางหยิบกระดาษเล็กแผ่นหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อ แล้วยื่นไปให้หงเปารับไว้

หงเปาที่เพิ่งจะพาเจ้านายกลับมาถึงเรือนอี้พอดีก็รับไปเปิดอ่าน "นางไม่ใช่บุตรสาวของฟู่ฮูหยิน" เขาจำเจ้าของลายมือในกระดาษแผ่นนี้ได้ เป็นเติ้งอู๋ที่ถูกเจ้านายส่งไปที่อื่นเมื่อสี่วันก่อน แท้จริงแล้วก็ไปสืบเรื่องนี้นี่เอง

เซียวลี่หยางไม่ลืมบอกส่วนที่เหลือให้หงเปารู้ เพราะส่วนที่เหลือเป็นคำรายงานจากปากลูกน้องที่เติ้งอู๋ส่งมาบอกเป็นคำพูดอีกที เขาต้องทำแบบนี้ก็เพื่อป้องกันหลายทาง หากส่งเป็นลายลักษณ์อักษรทั้งหมดแล้วมีคนสังหารผู้ส่งข่าวของเขา ข้อมูลก็จะรั่วไหลทันที แต่หากไม่มีลายมือของคนสนิทเขาก็จะไม่เชื่อเช่นกัน ดังนั้นเวลาที่ลูกน้องจะส่งข่าวมาหา จำต้องส่งมาทั้งลายลักษณ์อักษรและคำพูด

"เจียงเยี่ยนฟางเป็นบุตรสาวของเจียงเจียวจ้านจริง แต่มิใช่บุตรจากฟู่ซินหยาน นางคือบุตรของบ่าวรับใช้ในจวน ที่ได้แอบคลอดออกมาในตอนที่เจียงเจียวจ้านถูกส่งตัวไปต่างเมืองจากรับสั่งของฮ่องเต้พระองค์ก่อน โดยที่ครานั้นเขาก็ได้พาฮูหยินของตนตามติดไปด้วย

ก่อนหน้านั้นฟู่ซินหยานไม่สามารถมีบุตรได้ เจียงเยี่ยนฟางจึงยังคงได้ใช้ชีวิตอยู่ในจวนตระกูลเจียงอีกพักหนึ่ง สองปีต่อมาฟู่ฮูหยินก็ได้ให้กำเนิดเจียงเจียวเหม่ย หลังจากนั้นนางจึงพยายามทำทุกทางเพื่อจะกำจัดลูกนอกสมรสของเจียงเจียวจ้านให้พ้นทาง แต่เด็กคนนั้นกลับดวงแข็ง จึงรอดมาได้ตลอด สุดท้ายฟู่ซินหยานต้องหาเรื่องส่งอีกฝ่ายออกไปแทน"

"เช่นนั้นเรื่องที่นางถูกส่งตัวไปอยู่กับตระกูลฟู่ในเมืองโจวตามที่ชาวบ้านต่างได้ยินกัน ก็คงไม่เป็นความจริงใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ" หงเปาลองพินิจดู "ฟู่ฮูหยินไม่ชอบนางขนาดนั้น คงไม่ใจดีส่งไปที่บ้านเดิมของตนเอง"

เซียวลี่หยางพยักหน้าตอบ พลางนึกถึงสภาพของเจียงเยี่ยนฟางเมื่อครู่ในห้องหอขึ้นมา ต่อให้ตัดเรื่องหน้าตาออกไป อย่างไรกิริยาและนิสัยที่นางแสดงออกมาก็ดูไม่เหมือนคนที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี หรือได้รับการศึกษาที่เหมาะสมดั่งการเป็นคนในตระกูลขุนนางแม้แต่น้อย สอดคล้องกับเรื่องที่เติ้งอู๋สืบมาได้พอดี เมื่อวานพอได้รู้เรื่องนี้แล้ว เขาก็ได้ให้เติ้งอู๋ตามสืบเรื่องนางต่อ

"หมากที่มีตำหนิและถูกทิ้งไปแล้ว แต่ถูกนำขึ้นมาบนกระดานใหม่อีกครั้ง... ไม่รู้ว่าใครตั้งใจส่งนางมาหรือไม่ อาจเป็นเจียงเจียวจ้านที่ส่งหมากพร้อมตายตัวนี้มาติดอยู่ข้างกายข้า หรืออาจจะเป็นฮ่องเต้ที่ส่งนางมา ข้าไม่อยากมีเรื่องให้คิดหนักเพิ่มขึ้นมาอีก ถึงได้ส่งตัวนางไปอยู่ห่าง ๆ หน่อย" เซียวลี่หยางวนกลับมาเอ่ยตอบคำถามก่อนหน้านี้ของหงเปา "ฮ่องเต้จะทรงพิโรธแล้วอย่างไรเล่า หากพระองค์ได้รู้ก็แสดงว่าในจวนของเรามีคนของพระองค์อยู่"

หงเปาพยักหน้าเข้าใจแล้วว่า หากฮ่องเต้ทรงรู้เรื่องในวันนี้เข้าและพิโรธลงมา ก็แสดงว่าเจียงเยี่ยนฟางอาจเป็นคนของพระองค์ หรือหากไม่ใช่นางจริง พวกเขาก็ยังได้รู้ว่าในจวนของตัวเองมีคนของฮ่องเต้อยู่ มุมปากของหงเปากดปากลึกลง รู้สึกเหนื่อยแทนเจ้านายของตน

เจ้านายของเขาเป็นองค์ชายสี่ของแคว้นเฉิง เป็นเทพสงครามผู้เกรียงไกร สู้รบเพื่อบ้านเมืองมาตลอด แต่กลับต้องมาพิการเดินไม่ได้เพราะถูกโจรป่าลอบทำร้าย ซีฮันชินอ๋องผู้นี้ยอมปลดตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ ยอมละทิ้งตำแหน่งองค์ชายและถอนตัวออกจากวังหลวงมาตั้งจวนอยู่แยกต่างหาก แต่ก็ยังถูกฮ่องเต้ระแวงไม่เลิกรา

และทั้งที่ทั่วบ้านทั่วเมืองต่างรู้อยู่แล้วว่าท่านอ๋องของเขารักมั่นใจเดียวอยู่กับกู่เยว่ชิง แต่ฮ่องเต้ก็ยังจะมีพระราชโองการลงมาอีก ก่อนหน้านี้ก็ไม่ยอมให้กู่เยว่ชิงเป็นพระชายาเอกของจวนชินอ๋อง ให้ได้แค่ตำแหน่งพระชายารอง เจ้านายเขาก็ยอมมาโดยตลอด

แต่ยามนี้กลับตั้งใจส่งพระชายาคนใหม่มาอีก ไม่รู้ว่ากลัวจวนของชินอ๋องจะเงียบเหงาหรือไร แถมยังจะให้คุณหนูใหญ่เจียงเป็นพระชายาเอกให้ได้ ท่านอ๋องของเขาต้องขอร้องอยู่นาน จนสุดท้ายยื่นคำขาดว่า จะยอมตบแต่งนางก็ได้ แต่ก็ให้ได้แค่ตำแหน่งพระชายารองอีกคนเท่านั้น ฮ่องเต้ถึงได้ตกปากรับคำในที่สุด

"คุณหนูใหญ่เจียงดูไม่เหมือนหมากที่จะถูกฮ่องเต้ส่งมาได้เลยนะพ่ะย่ะค่ะ" หงเปาก็เห็นว่าเจ้านายก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเขาเช่นเดียวกัน

ก็จะไม่ให้คิดเช่นนั้นได้อย่างไร เพราะคุณหนูใหญ่เจียงช่างดูอ่อนปวกเปียกไร้พิษสงขนาดนั้น แถมเมื่อครู่เพิ่งจะโดนท่านอ๋องตักเตือนไป นางเองก็คงอยู่เงียบ ๆ ไม่มาวุ่นวายให้เจ้านายของตนไม่สบายใจอีก

หงเปาเพิ่งจะคิดไปเช่นนั้นไม่เกินวัน เช้าตรู่วันต่อมาเขากลับได้เห็นว่าสตรีที่ตนคิดว่าจะอยู่เงียบ ๆ กำลังมายืนเฝ้าหน้าประตูเรือนอี้ตั้งแต่แสงแรกของอรุณเพิ่งจะมาเยือนได้ไม่นาน!

.....

[1] การได้รับสิ่งที่ดีแบบเหนือความคาดหมาย