Chapter 3 จุดเริ่มต้น

PART PLOYSAI

ย้อนกลับไป ตั้งแต่ฉันเริ่มรับงานเป็นพริตตี้ใหม่ๆ ฉันได้รู้จักกับเพื่อนใหม่คนหนึ่ง เธอชื่อ นิลิน เธอเป็นคนที่สวยมาก ซึ่งฉันอายุน้อยกว่าเธอสองปี แต่ฉันไม่เคยเรียกเธอว่าพี่หรอกนะ เพราะมันดูห่างเหินกันเกินไป อีกอย่างฉันอยากคบกับเธอเหมือนคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันมากกว่า

หลังจากฉันรับงานเป็นพริตตี้ตามงานออกบูทได้ไม่นาน เปาเปาและบิวตี้ เพื่อนสนิทที่เป็นสาวสองที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมหาลัย ชวนฉันมาเป็นพริตตี้หรือที่เรียกกันว่า เรซควีน ที่สนามแข่งรถ ซึ่งเปาเปาและบิวตี้บอกกับฉันว่าเงินดีมาก

วันแรกที่ฉันรับงานเป็น เรซควีน ฉันได้เป็นเรซควีนที่คอยกางร่มให้กับนักแข่งรถคนหนึ่ง เขามีใบหล่อเหลาดั่งพระเจ้าสร้าง เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก ลุคของเขาดูแบดบอย เพียงแค่ฉันได้เจอเขาครั้งแรก ใจของฉันก็เต้นไม่หยุดเลย เพราะฉันชอบผู้ชายบุคลิกแบบนี้ กร้าวใจฉันเหลือเกิน และเมื่อการแข่งขันจบลง ฉันพยายามฝืนเดินด้วยบุคลิกสาวมั่น เพื่อจะเดินเอาเครื่องดื่มไปให้เขาที่นั่งอยู่เพียงลำพังบนอัฒจันทร์ข้างๆ ตึกหรูในสนามแข่ง แต่รองเท้าเจ้ากรรมของฉันน่ะสิ! มันดันกัดเท้า จนเท้าของฉันระบมและแสบไปหมด ทำให้ฉันต้องเดินขากะเผลกไปหาเขาแทน

“ขาเป็นไร?” เขาเอ่ยถามฉัน ก่อนที่จะใช้สายตาก้มไปมองที่เท้าของฉันที่ตอนนี้เท้าคงเป็นแผลถลอกปอกเปิกไปหมดแล้ว

“ปะ...เปล่าค่ะ” ฉันเอ่ยปฏิเสธตอบเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะไม่คิดว่าเขาจะใส่ใจคนรอบข้างแบบนี้ เพราะดูจากบุคลิกของเขาแล้ว เขาดูเหมือนว่าจะไม่แคร์คนรอบข้างเลยสักนิด

“นั่งลงข้างๆ ฉันสิ” เขามองฉันด้วยสายตานิ่งๆ สักพัก ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากสั่งให้ฉันนั่งลงข้างๆ เขา

“นะ...นั่งทำไมคะ?” ฉันเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย เพราะอีกไม่กี่นาทีฉันก็หมดเวลางานแล้ว

“บอกให้นั่งก็นั่งสิ” เขาเอ่ยเสียงดุ และจ้องตาฉันนิ่งๆ

“ค่ะๆ” เมื่อฉันเห็นนัยน์ตาคมดุของเขา ฉันก็รีบนั่งลงข้างๆ เขาทันที

“ไหนเอาเท้ามาดูซิ” เมื่อเขาเอ่ยจบประโยค เขาก็ลงนั่งยองๆ ก่อนที่เขาจะถอดรองเท้าส้นสูงของฉันออกอย่างเบามือ

“คะ...คุณทำอะไรคะ ลุกขึ้นเถอะค่ะ” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงลุกลี้ลุกลน เมื่อเขานั่งยองๆ และก้มดูเท้าของฉัน ที่ตอนนี้เนื้อหนังมันถลอกเป็นแผลเหวอะ

“รู้ว่ารองเท้ามันคับ ทำไมถึงทนใส่อยู่ได้ฮะ! ดูสิ เท้าสวยๆ เนื้อหลุดจนเลือดซึมออกมาเลย” เขาเอ่ยตำหนิฉันเสียงดุ แต่ฉันรู้สึกหัวใจพองโตยังไงไม่รู้ เพราะดูเหมือนว่าเขาห่วงฉัน

“...”

“เจ็บไหม?” เขาเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“จะ...เจ็บค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบเขา ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นทันที

“นั่งรอฉันอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันไปหายามาทาให้”

จากนั้นเขาก็วิ่งๆ เข้าไปในตึกหรูหราที่อยู่ข้างๆ อัฒจันทร์ เขาวิ่งเข้าไปในตึกได้ไม่นาน เขาก็เดินออกมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลกับรองเท้าแตะคีบคู่ใหม่คุู่หนึ่ง

“เอ่อ...ดะ...เดี๋ยวพลอยทำแผลเองก็ได้ค่ะ” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

“นั่งอยู่นิ่งๆ” เขาเอ่ยเสียงดุ ทำไมเขาดุเก่งแบบนี้นะ

“แล้วเธอมาเป็นเรซควีนที่นี่นานแล้วหรือยังพลอย ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนเลย” เขาเอ่ยถามฉัน แต่ประโยคที่เขาเรียกชื่อฉัน หัวใจฉันเต้นแรงไม่หยุดเลย เหมือนว่ามันจะทะลุออกมาให้ได้

“พะ...พึ่งรับงานที่นี่เป็นวันแรกค่ะ” ฉันเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น อย่าตื่นเต้นสิพลอย เดี๋ยวเขาจะรู้กันพอดีว่า ฉันแอบใจเต้นแรงทุกครั้งที่ฉันสบตากับเขา ฉันได้แต่บอกตัวเองในใจ

“อืมม” เขาพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่เขาจะเปิดกล่องยาแล้วใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ ก่อนที่เขาจะเอามาเช็ดแผลให้ฉัน

“อื้อออ เจ็บ” ฉันขยับเท้าหนีเขาทันที ก่อนที่ฉันจะน้ำตาซึมเล็กน้อย เมื่อแอลกอฮอล์สัมผัสไปที่แผลของฉัน แต่มือแกร่งจับข้อเท้าฉันไว้แน่น

“ทนอีกนิด เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว” เขาเอ่ยปลอบฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะก้มลงไปเป่าที่เท้าฉันเบาๆ และทำแผลให้ฉันต่ออย่างเบามือ

“...” ตึกตักๆ หัวใจเจ้ากรรมของฉันเต้นอย่างแรงไม่หยุดเลย ฉันได้แต่หายใจเข้าลึกๆ เพื่อลดอาการประหม่า

“อะ เสร็จแล้ว” เขาเอ่ยบอกฉัน ก่อนที่จะเงยหน้าส่งยิ้มหวานให้ฉัน และหยิบรองเท้าคีบมาสวมใส่ให้ฉัน

“ขอบคุณนะคะ”

“อืม” เขาพยักหน้า ก่อนจะยิ้มบางๆ ส่งมา

“คราวหลังถ้ารองเท้ามันกัดเท้า ก็อย่าไปฝืนใส่มันอีกล่ะ เข้าใจไหม?” เขาเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะเอามือสากลูบหัวฉันเบาๆ

"..."

“แล้วนี่กลับยังไง?” เขาก้มมองนาฬิกาหรูบนข้อมือ ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามฉัน

“พลอยขับรถมาเองค่ะ”

“งั้นขับรถกลับดีๆ นะ ฉันไปละ พอดีมีธุระน่ะ”

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

“อืม” เขาพยักหน้า ก่อนที่เขาจะสบตาฉันแวบหนึ่ง และหันหลังเดินจากไป ส่วนฉันก็ได้แต่มองตามเขาสุดสายตา แต่ต้องมาสะดุ้งตกใจกับเสียงกระแนะกระแหนเพื่อนสนิทของฉัน