4 อย่าปฏิเสธน้ำใจผู้ใหญ่

สยบรักหัวใจมาเฟีย

ตอนที่4

อย่าปฏิเสธน้ำใจผู้ใหญ่

ครืดดด ครืดดด

เสียงโทรศัพท์มือถือของชมพูดังขึ้นในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูหอพักเข้าไปข้างในหลังจากที่กลับมาจากมหาวิทยาลัย

มือบางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าผ้าที่สะพายอยู่แล้วควานหาโทรศัพท์มือถือและหยิบมันขึ้นมา ชมพูเม้มริมฝีปากบางเข้าหากันเมื่อเห็นเบอร์โทรของบัวผู้เป็นแม่โทรเข้ามา

ชมพูมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจกดรับสายของผู้เป็นแม่ทันที

ชมพู : "ฮัลโหลค่ะแม่"

(บัว : "ชมพู แม่นึกว่าลูกจะไม่รับสายแม่ซะแล้ว")

ชมพู : "แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

(บัว : "แม่ต้องมีอะไรด้วยเหรอถึงโทรหาชมพูได้")บัวบอกออกไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างน้อยใจ

ชมพู : "สรุปแม่มีธุระอะไรกับชมพูเหรอคะ?"

(บัว : "วันนี้ว่างไหมกลับมาทานข้าวกับแม่ มาให้แม่เห็นหน้าหน่อยแม่คิดถึงชมพูนะอีกอย่างพ่อก็คิดถึงชมพูมากนะลูกชมพูกลับมาทานข้าวกับพ่อหน่อยนะวันนี้พ่อมาทานข้าวกับเรา")

ชมพู : "ชมพูไม่ว่างค่ะ ชมพูมีงานที่ต้องรีบทำส่งอาจารย์"

(บัว : "แม่ว่าไม่ใช่หรอกที่ชมพูปฏิเสธแม่เพราะว่าชมพูไม่อยากเจอหน้าพ่อเขาใช่ไหม?")

ชมพู : "ค่ะ ถ้าให้ชมพูพูดตรงๆก็ใช่ค่ะชมพูไม่อยากเจอเขาถ้าแม่ไม่มีอะไรแล้วชมพูขอวางสายนะคะ"ชมพูพูดจบก็กดวางสายจากบัวผู้เป็นแม่ทันทีก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วเดินเข้าไปในหอพัก

ชมพูเดินมาหยุดที่หน้าห้องตัวเองก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าผ้าแล้วหยิบกุญแจห้องออกมาไขกุญแจเข้าไปในห้อง เธอก้าวเท้าเดินเข้ามาในห้องก่อนที่จะได้ยินเสียงร้องดังขึ้น

เมี๊ยว

"สีขาว!"ชมพูยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นแมวสุดที่รักของเธอเดินเข้ามาหาเธอก่อนที่ชมพูจะเดินไปอุ้มสีขาวขึ้นมาแนบอกแล้วกอดหอมอย่างเช่นทุกวัน

เมี๊ยว เมี๊ยว

"คิดถึงชมพูใช่ไหมสีขาว ชมพูก็คิดถึงสีขาวเหมือนกันนะ"สีขาวเป็นแมวจรที่ชมพูเธอเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ตอนเด็กๆ ชมพูเธอเจอสีขาวที่ข้างถังขยะใต้หอพักของเธอตอนที่เธอไปทิ้งขยะตอนนั้นชมพูได้ยินเสียงแมวร้องเธอเลยเดินตามเสียงไปก็เห็นว่ามีแมวน้อยตัวสีขาวตัวเล็กๆนั่งร้องอยู่ตัวเดียว

ชมพูเธอรู้สึกอดสงสารไม่ได้จึงแอบเก็บสีขาวขึ้นมาเลี้ยงในหอพักตอนแรกชมพูคิดว่าจะเลี้ยงสีขาวแค่ชั่วคราวพอสีขาวโตมากกว่านี้เธอก็จะหาบ้านให้สีขาวอยู่เพราะหอของเธอห้ามเลี้ยงสัตว์ทุกชนิด

แต่พอนานไปชมพูเธอก็รู้สึกผูกพันกับสีขาวมากจนเธอตัดใจยกสีขาวให้ใครไม่ได้สุดท้ายเธอก็เลี้ยงสีขาวไว้เองในหอพักแบบแอบๆและโชคดีที่สีขาวเป็นเด็กดีไม่ร้องโวยวายเลยสักนิดและนั่นเธอเลยไม่โดนจับได้ว่าเลี้ยงแมวไว้ในหอพัก

ชมพูตั้งชื่อแมวว่าสีขาวเพราะว่าตัวของแมวเป็นสีขาวตาสีฟ้า สีขาวเป็นแมวสายพันธุ์ขาวมณีเพศผู้ที่ชอบทำเสียงออดอ้อนเอามากๆและการชอบออดอ้อนของสีขาวเนี่ยแหละที่ทำให้ชมพูหลงรักเอามากๆ

เมี๊ยว เมี๊ยว

"สีขาวหิวข้าวเหรอ?"

เมี๊ยว เมี๊ยว

"อ้วนจนพุงพลุ้ยขนาดนี้แล้วยังหิวอีกเหรอสีขาว?"สีขาวเป็นแมวอ้วนเพราะชมพูเธอจับทำหมันตั้งแต่อายุของสีขาวถึงเกณฑ์และบวกกับสีขาวกินอาหารเยอะมากก็เลยทำให้สีขาวเป็นแมวอ้วนน่ารัก

เมี๊ยว เมี๊ยว เมี๊ยว เมี๊ยว

"โอเคๆชมพูขอโทษ ชมพูจะไม่ว่าสีขาวอ้วนอีกแล้ว ขอโทษนะไปกินข้าวกันดีกว่า"สีขาวเป็นแมวที่ไม่ชอบให้เรียกว่าอ้วนเวลาเธอเรียกสีขาวว่าอ้วนทีไรสีขาวก็จะร้องโวยวายแบบนี้ทุกทีช่างแสนรู้เสียจริง

"อ้าว อาหารของสีขาวใกล้หมดแล้วนี่ อาหารเปียกก็หมดต้องไปซื้อแล้วสินะ"ชมพูบ่นพึมพำก่อนจะวางสีขาวลงแล้วรีบเทอาหารให้สีขาวทันที

"สีขาวเดี๋ยวชมพูต้องไปซื้ออาหารให้สีขาวก่อนนะ เดี๋ยวชมพูมาอยู่ห้องเงียบนะๆอย่าให้ใครได้ยินล่ะ"ชมพูลูบหัวสีขาวเบาๆและรีบเดินออกจากห้องทันที

หลังจากที่ชมพูซื้ออาหารให้สีขาวแมวอ้วนของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชมพูก็พาตัวเองเดินออกมาจากร้านขายอาหารสัตว์แต่อยู่ๆฝนก็เกิดตกลงมาอย่างรุนแรงแถมฟ้ายังร้องดังอีกตั้งหาก

"ให้ตายสิอยู่ๆฝนก็ตกลงมา ไม่ได้เอาร่มมาด้วยสิ คงต้องรอให้ฝนหยุดสินะถึงจะเดินไปขึ้นรถได้"เพราะป้ายรถเมล์ที่ชมพูจะต้องขึ้นกลับหอมันอยู่ห่างจากร้านขายอาหารสัตว์ไปพอสมควรถ้าขืนเดินไปได้เปียกเป็นลูกแมวตกน้ำแน่ๆเธอควรจะรอให้ฝนหยุดตกก่อนจะดีกว่า

อีกด้าน

หลังจากที่ชิรันรับประทานอาหารกับครอบครัวเสร็จก็เดินออกมาจากคฤหาสน์โดยมีเจย์เดินกางร่มให้เพราะอยู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก

"นายจะกลับบ้านเลยไหมครับหรือว่าจะไปโกดังก่อน?"เจย์เอ่ยถามพร้อมกับรีบเปิดประตูรถให้เจ้านาย

"กลับบ้านเลย"วันนี้ชิรันรู้สึกเพลียๆก็เลยอยากจะรีบกลับไปพักผ่อนสักหน่อย

"ครับนาย"เจย์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถประจำที่คนขับแล้วขับรถออกไปจากคฤหาสน์ทันที

"ฝนตกรถค่อนข้างจะติดนะครับนาย"เจย์เอ่ยบอกเมื่อขับรถออกมาจากคฤหาสน์นนทเดชากุลได้ไม่นานรถก็ติดแล้วสาเหตุก็เกิดจากฝนตกเพราะเมื่อไหร่ที่ฝนตกรถจะต้องติดมันเป็นของคู่กันอยู่แล้ว

"มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่ฝนตกรถต้องติด"ชิรันเลยเอ่ยบอกพร้อมกับมองสายฝนที่ไหลผ่านกระจกรถ ชิรันเป็นคนที่ชอบฤดูฝนมากเวลาฝนตกลงมามันทำให้เขารู้สึกสบายใจ

"นายครับพรุ่งนี้นายมีประชุมกับแผนกบัญชีตอนสิบเอ็ดโมงนะครับส่วนช่วงค่ำๆมีนัดคุยกับลูกค้าที่กาสิโน"

"อืม"ชิรันรับคำในลำคอพร้อมกับยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆเพราะรู้สึกปวดหัวนิดๆ

"นายเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"เจย์เอ่ยถามเมื่อมองไปที่กระจกมองหลังก็เห็นชิรันนั่งนวดขมับอยู่

"รู้สึกปวดหัวน่ะ"

"ถ้างั้นเดี๋ยวผมแวะซื้อยาก่อนแล้วกันนะครับข้างหน้ามีร้านขายยาอยู่พอดี"

"อืม"ชิรันพยักหน้าก่อนที่เจย์จะรีบตบไฟเลี้ยวเข้าจอดข้างทางทันที

"ถ้างั้นนายรอผมสักครู่นะครับ"เจย์หันไปบอกกับชิรันแล้วรีบหยิบร่มขึ้นมาก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป

หลังจากที่เจย์ซื้อยาให้เจ้านายเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาจากร้านขายยาแล้วหยิบร่มที่วางอยู่ที่หน้าร้านขึ้นมาแต่สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นสาวน้อยที่เจอกันในลิฟต์เมื่อเช้านี้ยืนอยู่ที่หน้าร้านขายอาหารสัตว์ที่อยู่ข้างๆกับร้านขายยาที่เขายืนอยู่

เจย์ยืมมองสาวน้อยอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปหาเธอและเอ่ยทักทาย ไม่รู้ทำไมเจย์ถึงอยากจะเข้าไปทักทายเธอนัก

"สวัสดีครับ จำผมได้ไหมครับ?"

"อ้าวคุณ...จำได้ค่ะ คุณที่กดลิฟต์ให้ฉัน"ชมพูตกใจเล็กน้อยเมื่ออยู่ก็มีคนมาทักเธอแต่ก็ยิ้มออกมาเมื่อจำได้ว่าเขาเป็นคนที่กดลิฟต์ให้เธอ

"ครับ แล้วนี่มายืนทำอะไรครับฝนตกแบบนี้?"

"อ๋อ พอดีว่าฉันมาซื้อของน่ะค่ะแล้วฝนตกก็เลยยืนติดฝนอยู่ที่นี่แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้เหรอคะ?"ชมพูถามกลับ

"อ๋อผมมาซื้อของให้เจ้านายผมครับคนที่คุณเจอเมื่อเช้าน่ะครับจำได้ใช่ไหมครับ?"

"ค่ะ ฉันจำได้"ชมพูพยักหน้า ทำไมเธอจะจำไม่ได้ล่ะก็เล่นเอาหัวไปชนใส่เขาแรงขนาดนั้น

"ฝนตกแบบนี้คุณจะกลับอย่างไงเหรอครับ?"

"ก็คงรอให้ฝนหยุดก่อนถึงจะกลับได้ค่ะ"ชมพูเอ่ยบอกและมองออกไปตอนนี้ฝนยังตกหนักอยู่เลยดูแล้วคงจะอีกนานแน่ๆ

"อืม...ถ้าไม่รังเกียจให้ผมไปส่งไหมครับ?"เจย์รู้สึกสงสารสาวน้อยที่ต้องยืนหลบฝนอยู่คนเดียวเลยขออาสาจะไปส่งเธอให้

"เออ...คือว่าไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวฝนก็คงหยุดแล้วขอบคุณมากนะคะ"ชมพูรู้สึกเกรงใจและก็ไม่ได้ไว้ใจขนาดนั้นที่จะไปกับเขา

"ครับ ถ้าอย่างงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"เจย์รู้ว่าสาวน้อยคงไม่ไว้ใจเขาและเขาก็ไม่คิดจะตื้อต่อ

"ค่ะ กลับดีๆนะคะ"ชมพูพยักหน้า

"เออ...ผมชื่อเจย์นะครับคุณชื่อ...?"

"ชมพูค่ะฉันชื่อชมพู"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับถ้าอย่างงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

"เช่นกันค่ะคุณเจย์"ชมพูพยักหน้าและส่งยิ้มออกไปจากนั้นเจย์ก็เดินกางร่มกลับไปที่รถ

"นายครับยาได้แล้วครับ"เจย์หยิบยาที่ซื้อมาพร้อมกับขวดน้ำแล้วยื่นให้เจ้านายทันทีเมื่อเข้ามาในรถ

"คุยอะไรกับเธอ?"ชิรันถามแล้วมองออกไปที่ด้านนอกกระจก เขาเห็นว่าเจย์ยืนคุยกับหญิงสาวที่เจอกันในลิฟต์เมื่อเช้านี้

"นายจำได้ไหมครับผู้หญิงที่เราเจอเธอเมื่อเช้านี้ในลิฟต์?"

"อืม"ชิรันพยักหน้า

"ผมเห็นเธอยืนอยู่คนเดียวผมเลยเดินเข้าไปถามเธอน่ะครับว่ามายืนทำอะไรเธอบอกว่ามาซื้อของแล้วติดฝนกลับบ้านไม่ได้ ผมเลยชวนเธอให้มาด้วยกันว่าจะไปส่งเธอเพราะดูจากฝนที่ตกแล้วเธอคงไม่ได้กลับบ้านง่ายๆแน่แต่เธอปฏิเสธครับ"

"จะไปส่งเธอถามกูสักคำหรือยังเห็นรถกูเป็นรถสาธารณะหรือไง?"

"แหม นายครับก็เธอดูน่าสงสารนี่ครับยืนหลบฝนอยู่แบบนั้นผมก็แค่มีน้ำใจและผมเชื่อว่านายก็คงไม่ปฏิเสธถ้าจะช่วยเธอ"

"สนใจเธอหรือไง?"ชิรันถาม

"เปล่าครับนายผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อยก็แค่รู้สึกถูกชะตาแค่นั้นเองครับ"ตัวเจย์ไม่ได้รู้สึกเป็นอื่นเขาก็รู้สึกว่าถูกชะตากับชมพูเท่านั้นเอง

"..."ชิรันไม่ได้พูดอะไรเขาเอาแต่มองไปที่สาวน้อยที่ยืนหลบฝนอยู่ ฝนตกหนักแบบนี้คงจะได้กลับบ้านหรอกนะ

"ฝนตกหนักขนาดนี้ผมว่าเธอคงไม่ได้กลับบ้านแน่ๆเลยครับนายน่าสงสารนะครับนายว่าไหม?"

"เอาร่มมา"ชิรันถอนหายใจออกมาเมื่อได้ฟังเจย์พูดจบ เขารู้ที่เจย์มันพูดแบบนี้เพราะกำลังกดดันเขาอยู่

"นายจะเอาไปทำไมครับ?"เจย์ถามออกไปแต่ก็ยื่นร่มไปให้เจ้านายอย่างว่าง่าย

"..."ชิรันไม่ได้ตอบเขาหยิบร่มมาจากมือของเจย์แล้วเปิดประตูรถออกไปก่อนจะก้าวขาเดินตรงไปยังสาวน้อยที่ยืนหลบฝนอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย

ชิรันก้าวขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าของหญิงสาว ชมพูที่ยืนก้มหน้าอยู่จึงรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเมื่อเห็นเท้าของใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

"คุณ..."ชมพูตกใจเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นผู้ชายที่เธอเอาหัวไปชนเขายืนถือร่มอยู่ตรงหน้าเธอ

"ลูกน้องฉันบอกว่าจะอาสาพาเธอไปส่งบ้านแต่เธอปฏิเสธไม่ไป?"

"ค่ะ คือว่าฉันเกรงใจน่ะค่ะ"

"ฝนท่าคงจะตกอีกนานเดี๋ยวฉันไปส่งยืนอยู่แบบนี้มันอันตราย"เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับล้วงมือที่ว่างเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันรอให้ฝนหยุดตกแล้วค่อยกลับก็ได้ขอบคุณนะคะที่ชวน"ชมพูบอกออกไปอย่างเกรงใจและก็ไม่ไว้ใจ

"ไม่ไว้ใจฉัน?"ชิรันพอดูออกว่าสาวน้อยตรงหน้าไม่ไว้ใจเขา อย่างว่าพึ่งเจอกันครั้งที่สองใครจะไปไว้ใจ

"ถ้าให้พูดตรงๆก็ใช่ค่ะ ฉันไม่ไว้ใจคุณ"ในเมื่อเขาถามตรงๆเธอก็จะตอบออกไปตรงๆ

"ระหว่างฉันกับคนกลุ่มนั้นที่จ้องมองเธอ เธอคิดว่าใครน่าไว้ใจมากกว่ากัน?"ชิรันพยักพเยิดหน้าไปอีกทางเพื่อให้ชมพูได้เห็นว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังจ้องมองเธอมาอยู่ดูจากสายตาก็รู้ว่าพวกมันคิดอะไรอยู่ถ้าขืนเธอยืนอยู่นานกว่านี้เป็นอันตรายแน่ๆ

"..."ชมพูมองไปตามที่ชิรันบอกก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังจ้องมองเธอมาอยู่จริงๆด้วยแถมสายตายังดูน่ากลัวอีกตั้งหาก

"ว่าไง?"

"เออ...คือฉะ..."ชมพูยังพูดไม่ทันจบชิรันก็พูดแทรกเธอขึ้นมาเสียก่อน

"เวลาผู้ใหญ่ชวนอย่าปฏิเสธน้ำใจผู้ใหญ่มันดูไม่น่ารัก ไปเถอะเดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านเอง"

"เออ...ก็...ได้ค่ะ"เมื่อได้ฟังเสียงนุ่มทุ้มที่พูดออกมาชมพูจึงพยักหน้าตอบตกลง อย่างน้อยไปกับเขาก็ไม่น่ากลัวเท่ายืนอยู่ตรงนี้แล้วมีสายตาใครก็ไม่รู้มองเธออยู่

"ถ้าอย่างงั้นก็ไปขึ้นรถกัน"ชิรันเดินเข้าไปหาสาวน้อยพร้อมกับเอนร่มไปทางเธอจนทำให้หัวไหล่ของชิรันโดนน้ำฝนเต็มๆ

"ไหล่คุณเปียกค่ะไม่ต้องเอนร่มมาทางฉันเยอะก็ได้"ชมพูเอ่ยบอกพร้อมกับเผลอยกมือจะไปจับร่มแต่ดันไปจับมือของชิรันเข้าเต็มๆ

"อุ๊ย...ขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจที่จับมือของคุณนะคะ ฉันแค่จะเอาร่มไปทางคุณแค่นั้น"ชมพูรีบปล่อยมือออกจากมือใหญ่และเอ่ยขอโทษชิรันยกใหญ่

"ไปขึ้นรถเถอะเหมือนฝนจะตกลงมาแรงกว่าเดิม"

"ค่ะ"ชมพูพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปที่รถโดยอยู่ในร่มคันเดียวกัน