3 ครอบครัวนนทเดชากุล

สยบรักหัวใจมาเฟีย

ตอนที่3

ครอบครัวนนทเดชากุล

คฤหาสน์นนทเดชากุล

Lexus LM300h Executive 4-Seaterสีขาว ถูกขับเคลื่อนเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่ก่อนที่ร่างสูงของชิรันจะเดินลงมาจากรถตามด้วยเจย์ลูกน้องคนสนิท

แม่บ้านเมื่อเห็นว่าชิรันผู้เป็นเจ้านายลงมาจากรถก็ต่างพากันวิ่งไปต้อนรับเจ้านายทันทีอย่างที่ทำเป็นประจำ

"สวัสดีค่ะคุณชิรัน/สวัสดีค่ะคุณชิรัน"แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยทักทายชิรันพร้อมกับค้อมศีรษะเล็กน้อย

"คุณปู่อยู่บ้านหรือเปล่า?"ชิรันพยักหน้าก่อนจะเอ่ยถามออกไป

"คุณท่านออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลยค่ะคุณชิรันตอนนี้ในบ้านมีแค่คุณผู้หญิงที่อยู่ค่ะ"แม่บ้านตอบ

"อืม...เอาสมุนไพรนี่ไปเก็บเอาไว้ต้มให้คุณปู่ท่านดื่มแล้วถ้าคุณปู่กลับมาแล้วก็ให้คนไปตามฉันที่บ้านเล็กด้วย"ชิรันหยิบถุงสมุนไพรที่ซื้อมาจากมือของเจย์แล้วยื่นให้กับแม่บ้าน

"ค่ะคุณชิรัน"แม่บ้านพยักหน้ารับพร้อมกับรีบรับถุงมาจากมือของชิรัน

"มึงก็ไปพักเถอะเดี๋ยวกูจะเอาสมุนไพรไปให้แม่เล็กที่บ้านเล็ก"ชิรันหันไปบอกกับเจย์ลูกน้องคนสนิท

"ครับนาย"เจย์พยักหน้าเล็กน้อยแล้วยื่นถุงสมุนไพรอีกถุงที่ซื้อมาให้ชิรันผู้เป็นเจ้านายก่อนที่ชิรันจะเดินไปยังบ้านเล็กที่อยู่อีกด้านของคฤหาสน์

ภายในคฤหาสน์

"เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงรถเข้ามาในบ้านใครมากัน?"มัทนีเอ่ยถามกับแม่บ้านทันทีเมื่อเห็นว่าแม่บ้านเดินเข้ามาในบ้านแล้วพร้อมกับถือถุงอะไรมาด้วยสักอย่าง

"คุณชิรันมาค่ะคุณผู้หญิง"แม่บ้านตอบ

"ลูกชายฉันมาเหรอแล้วไหนตารันอยู่ไหน?"มัทนีเอ่ยถามแล้วมองไปที่ด้านหลังของแม่บ้านเพื่อมองหาลูกชายแต่ก็ไม่เห็นมี

"เออ...คุณชิรันไปที่บ้านเล็กค่ะ คุณชิรันบอกมาว่าถ้าคุณท่านกลับมาค่อยให้ไปตามคุณชิรันที่บ้านเล็กค่ะ"

"ไปบ้านเล็กอย่างงั้นเหรอ ให้มันได้แบบนี้สิลูกชายฉัน แม่ตัวเองอยู่นี่แทนที่จะมาหาแม่ตัวเองก่อนดันเลือกไปหาคนอื่น!"มัทนีบอกอย่างอารมณ์เสียที่ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอเลือกที่จะไปหาคนอื่นก่อนแทนที่จะมาหาเธอผู้เป็นแม่

แม่บ้านเมื่อเห็นว่าคุณผู้หญิงของบ้านเริ่มอารมณ์ไม่ดีเธอจึงรีบเดินแยกตัวออกไปทันทีเพราะถ้าขืนยังยืนอยู่เธอได้โดนลูกหลงไปด้วยแน่

บ้านเล็ก

"สวัสดีค่ะคุณชิรัน"แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยบอกเมื่อเห็นชิรันเดินเข้ามาในบ้าน

"อือ...แม่เล็กอยู่ไหน?"ชิรันพยักหน้าก่อนจะเอ่ยถาม

"คุณรำไพอยู่ในห้องครัวค่ะกำลังอบขนมอยู่"แม่บ้านเอ่ยบอก ชิรันจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านและเดินตรงไปยังห้องครัวทันที

ชิรันเดินเข้ามาในครัวก็เห็นรำไพเดินสาละวนอยู่ในห้องครัวไปมาโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่ามีใครเดินเข้ามา

"หอมน่าทานจังเลยนะครับแม่เล็ก"เสียงทุ้มของชิรันเอ่ยบอกทำให้รำไพที่กำลังวุ่นวายอยู่นั้นต้องหยุดชะงักแล้วรีบหันไปมองที่ด้านหลังของตัวเองทันทีก่อนที่เธอจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นชิรันยืนอยู่

"คุณชิรันมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย?"รำไพวางของทุกอย่างแล้วเดินตรงไปหาชิรัน

"สักพักแล้วครับแล้วนี่แม่เล็กทำไมทำขนมเยอะจังจะเอาไปไหนเหรอครับ?"ชิรันเอ่ยถามพร้อมกับกวาดสายตามองไปที่ขนมมากมายที่ทั้งอบเสร็จแล้วและก็ยังไม่เสร็จเต็มครัวไปหมด

"พอดีเพื่อนน้าเขาจะทำบุญเลี้ยงเพลพระค่ะแล้วก็อยากได้ขนมไปเลี้ยงด้วยก็เลยมาจ้างน้าให้ช่วยทำเพราะบอกว่าขนมน้าอร่อย น้าอยู่บ้านว่างๆก็เลยรับทำค่ะ"รำไพบอกแล้วยิ้มออกมา

"อ๋อครับ...นี่สมุนไพรจีนผมซื้อมาฝากแม่เล็กเอาไว้ต้มดื่มบำรุงสุขภาพนะครับ"ชิรันพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่จะยื่นถุงสมุนไพรที่ซื้อมาให้กับรำไพ

"ขอบคุณนะคะคุณชิรันวันหลังไม่ต้องซื้อมานะคะน้าเกรงใจรอบก่อนที่คุณชิรันซื้อมาน้ายังทานไม่หมดเลยค่ะ"รำไพเอ่ยบอกและจ้องมองชิรันอย่างเอ็นดูและรักใคร่ ชิรันมักจะมีน้ำใจกับเธอเสมอเวลากลับมาบ้านแต่ละครั้งชิรันมักจะชอบซื้อของนู้นของนี้มาฝากเธอเสมอ

"อย่าเกรงใจเลยครับผมเต็มใจ"

"ขอบคุณนะคะ คุณชิรันน่ารักกับน้าไม่เปลี่ยนเลย แล้วนี่หิวไหมคะทานขนมไหมน้าทำไว้เยอะเลย"

"ก็ดีครับไม่ได้ทานขนมฝีมือแม่เล็กมานานแล้วอยากทานอยู่พอดี"

"ถ้าอย่างงั้นคุณชิรันไปนั่งรอน้าที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะคะเดี๋ยวน้าไปเตรียมขนมให้คุณชิรันก่อน"

"ครับแม่เล็ก"ชิรันพยักหน้าก่อนที่จะรำไพจะหมุนตัวเดินไปเตรียมขนมให้ชิรันส่วนชิรันก็เดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นตามที่รำไพบอก

รำไพเป็นภรรยาอีกคนหนึ่งของวิญญูผู้เป็นพ่อของชิรัน วิญญูมีภรรยาสองคนนั้นก็คือมัทนีผู้เป็นแม่ของชิรันและรำไพ

มัทนีเป็นภรรยาคนแรกที่แต่งงานและจดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายของวิญญูทุกอย่างส่วนรำไพเป็นแค่ภรรยาอีกคนหรือเรียกง่ายๆว่าภรรยาน้อย

แต่ถึงรำไพจะเป็นเพียงแค่ภรรยาน้อยของผู้เป็นพ่อแต่ชิรันก็ไม่ได้รังเกียจหรือไม่ชอบใจอะไรกลับกันชิรันรักและเคารพรำไพมากๆเหมือนแม่อีกคนหนึ่ง

เหตุผลที่ชิรันรักและเคารพรำไพมากก็เป็นเพราะว่ารำไพเลี้ยงชิรันมาตั้งแต่เด็กๆ มัทนีผู้เป็นแม่แท้ๆของชิรันชอบทำแต่งานชอบออกงานสังคมไม่มีเวลาที่จะเลี้ยงชิรัน

รำไพจึงอาสาเลี้ยงชิรันให้ตลอดถึงชิรันจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของรำไพแต่รำไพก็เลี้ยงดูชิรันมาอย่างดีความดีของรำไพชิรันเห็นหมดตั้งแต่เด็กจนโตชิรันจึงเรียกรำไพว่าแม่เล็ก

รำไพเองก็มีลูกชายคนหนึ่งนั้นก็คือเอกณัฏฐ์หรือเอก เอกณัฏฐ์เกิดก่อนชิรันห้าปีถึงเราสองคนจะเป็นพี่น้องต่างแม่แต่ชิรันก็เคารพรักในตัวเอกณัฏฐ์พี่ชายมากๆเหมือนกัน

ชิรันเดินเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่นก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามา ชิรันหันไปมองตามเสียงก็เห็นว่าเอกณัฏฐ์เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

"อ้าวรันมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"เอกณัฏฐ์เอ่ยถามแล้วส่งยิ้มให้น้องชายแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เอกณัฏฐ์รู้ดีว่าชิรันชอบมาที่บ้านนี้บ่อยๆเพราะมาหาแม่ของเขา

"สักพักแล้วครับพี่เอกแล้วนี่พี่เอกพึ่งกลับมาจากบริษัทเหรอครับ?"ตอนนี้เอกณัฏฐ์เป็นรองประธานบริษัทของครอบครัวส่วนวิญญูผู้เป็นพ่อยังคงดำรงตำแหน่งประธานบริษัทอยู่

"ใช่ แล้วรันเป็นไงบ้างสบายดีไหมเราไม่เจอกันมาสักพักหนึ่งได้แล้วมั้ง"

"สบายดีครับแล้วพี่เอกล่ะครับสบายดีไหม?"

"พี่สบายดีแล้วที่โรงแรมเป็นอย่างไงบ้างโอเคไหม?"เอกณัฏฐ์พยักหน้าก่อนจะเอ่ยถามถึงโรงแรมของน้องชายต่างแม่

"ก็เรื่อยๆครับแล้วที่บริษัทเป็นไงบ้างเรียบร้อยดีไหมครับพี่เอก"ชิรันพยักหน้าแล้วถามกลับ

"ก็เรื่อยๆเหมือนเดิมนั่นแหละแต่กำไรเพิ่มขึ้นทุกปีเห็นคุณพ่อบอกว่าจะขยายสาขาเพิ่มอีกเพราะกำไรบริษัทเราเพิ่มขึ้นทุกปีนะ"เอกณัฏฐ์บอก

"ดีครับแบบนี้คุณปู่คงพอใจ"ชิรันบอก

"พี่ก็หวังให้เป็นแบบนั้นแหละคุณปู่จะได้สบายใจ"

"ครับ"ชิรันพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนที่รำไพจะเดินถือถาดขนมและน้ำเข้ามาในห้องนั่งเล่น

"คุยอะไรกันสองหนุ่มมาทานขนมกันก่อนดีกว่า"รำไพวางถาดขนมลงบนโต๊ะตรงหน้าแล้วไปนั่งลงข้างๆกับชิรัน

"ขนมคุณแม่นี่หอมน่าทานมากเลยนะครับ"เอกณัฏฐ์เอ่ยบอกและส่งยิ้มให้ผู้เป็นแม่ รำไพแม่ของเขาทำขนมอร่อยที่สุดเลย

"ถ้าอย่างนั้นเอกทานเยอะๆเลยนะลูกทำงานมาเหนื่อยๆจะได้มีแรง"รำไพยิ้มให้ลูกชายแล้วยกจานขนมยื่นไปให้กับเอกณัฏฐ์

"ขอบคุณครับคุณแม่ผมจะทานให้หมดไม่ให้เหลือเลย"เอกณัฏฐ์พยักหน้าแล้วรับขนมมาจากมือของผู้เป็นแม่

"จ๊ะ คุณชิรันก็ทานเยอะๆนะคะทำงานมาเหนื่อยๆได้ทานขนมอร่อยๆจะได้หายเหนื่อย"รำไพพยักหน้าให้เอกณัฏฐ์แล้วหันไปบอกกับชิรันอย่างใจดีพร้อมกับหยิบจานขนมอีกจานยื่นไปให้ชิรันเช่นกัน

"ขอบคุณครับแม่เล็ก"ชิรันรับขนมมาแล้วตักขนมเข้าปากก่อนจะเอ่ยบอกออกไป

"ขนมแม่เล็กยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับ"

"ขอบคุณค่ะคุณชิรันถ้าอย่างนั้นก็ทานให้หมดเลยนะคะ ลูกด้วยนะเอก"รำไพเอ่ยบอกกับทั้งสองคนแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนที่ทั้งสามคนจะคุยนู้นคุยนี้กันตามประสา

ขาเรียวยาวของชิรันก้าวเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังจากที่กลับมาจากบ้านเล็ก แม่บ้านได้บอกกับเขาว่าสุรสีห์ผู้เป็นปู่กลับมาแล้วชิรันจึงรีบกลับมาที่บ้านใหญ่โดยเร็ว

ทุกคนที่นี่จะเรียกกันว่าบ้านใหญ่กับบ้านเล็ก บ้านใหญ่ก็คือมีสุรสีห์ผู้เป็นปู่วิญญูผู้เป็นพ่อและมัทนีผู้เป็นแม่ของชิรันอยู่ส่วนบ้านเล็กก็คือบ้านของรำไพกับเอกณัฏฐ์

ชิรันกำลังจะเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านใหญ่เพื่อไปหาผู้เป็นปู่แต่ก็ต้องหยุดชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินเมื่อได้ยินเสียงของมัทนีผู้เป็นแม่ดังขึ้น

"ดีจริงๆลูกชายฉันกลับบ้านมาทั้งทีแทนที่จะมาหาแม่แท้ๆของตัวเองก่อนแต่ดันเลือกไปหาคนอื่นก่อน"

"แม่เล็กไม่ใช่คนอื่นครับ"ชิรันตอบเสียงนิ่ง

"แล้วใครที่เป็นคนอื่นฉันเหรอตารันที่เป็นคนอื่นแม่แท้ๆอย่างฉันเนี่ยเหรอที่เป็นคนอื่น!"มัทนีมองหน้าลูกชายอย่างไม่พอใจ

"ผมพูดแบบนั้นเหรอครับคุณแม่?"

"ถึงแกไม่พูดฉันก็รู้ดีว่าในสายตาแกฉันมันก็เป็นแค่คนอื่นใช่ไหมล่ะจะไปสู้แม่เล็กที่แกรักนักรักหนาได้อย่างไงกัน"

"คุณแม่มีเรื่องจะบอกกับผมแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมจะได้ขึ้นไปหาคุณปู่"

"นี่ตารันแกเคยเห็นฉันอยู่ในสายตาบ้างไหมเนี่ยไม่ปู่ก็แม่เล็กของแกสินะที่คงจะอยู่ในสายตาของแกตลอด!"มัทนีไม่เข้าใจลูกชายเธอเลยว่าทำไมถึงไม่สนใจเธอที่เป็นแม่แท้ๆบ้าง

"แล้วแต่คุณแม่จะคิดครับ"เวลากลับมาบ้านใหญ่ทีไรมัทนีผู้เป็นแม่ชอบพูดแบบนี้ตลอด

"ชิรัน!"

"เสียงดังเอะอะอะไรกันได้ยินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านเลย"สุรสีห์เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพร้อมกับวิญญูจึงเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับจ้องมองหน้าหลานชายและลูกสะใภ้ไปด้วย

"เสียงดังอะไรนีมีอะไรหรือเปล่า?"วิญญูถามขึ้นอีกคนก่อนที่จะเดินไปยืนข้างๆภรรยา

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะมัทก็แค่น้อยใจลูกชายตัวเองเฉยๆที่ไม่คิดจะสนใจแม่ตัวเองแต่กลับไปสนใจแต่คนอื่น"

"เราไม่สนใจแม่อย่างที่แม่เขาพูดหรือเปล่ารัน?"สุรสีห์หันไปถามหลานชายพร้อมกับส่งยิ้มเล็กน้อย นี่มักจะเป็นเรื่องปกติที่มัทนีจะชอบน้อยใจลูกชายอย่างชิรันเสมอ

"..."ชิรันไม่ได้ตอบอะไรเขาเพียงแค่ผ่อนลมหายใจออกมาเท่านั้น

"เอาล่ะๆ เราเลิกคุยกันเรื่องนี้ดีกว่านะผมว่าพวกเราไปทานข้าวกันดีกว่าใช่ไหมครับคุณพ่อ คุณก็เลิกน้อยใจลูกได้แล้วมัทนานๆทีลูกกลับมานะ"วิญญูเอ่ยบอกขึ้นและหันไปบอกสุรสีห์ผู้เป็นพ่อก่อนจะหันไปบอกกับมัทนี

"นั่นสินะเราไปทานข้าวและนั่งคุยกันดีกว่านะ วิญญูเดี๋ยวให้คนไปตามรำไพกับเอกมาทานข้าวด้วยกันนะ ไปรันเราไปที่ห้องอาหารกันดีกว่านะ"สุรสีห์เอ่ยบอกกับลูกชายก่อนจะเดินไปโอบไหล่ชิรัน

"ครับคุณพ่อ"วิญญูพยักหน้าก่อนที่สุรสีห์จะพาชิรันเดินไปที่ห้องอาหารโดยมีสายตาของมัทนีมองตามไปอย่างไม่พอใจ