ตอนที่ 10

“ยืนโซนไหน” เสียงทุ้มทรงพลังถูกเปล่งออกมา หลังจากที่ฉันยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่ได้สักพัก ..ฉันเลยตัดสินใจค่อยๆ เงยหน้ามองขึ้นมา..

เขา..พูดกับฉันใช่มั้ย

ทันทีที่ฉันเงยหน้า ฉันก็ปะทะสายตาคมที่ดูน่ากลัวราวกับหมาป่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อเล่น เพียงเพราะแค่เขาสนุกอยากจะทำเท่านั้น รวมถึงใบหน้าและองค์ประกอบทุกอย่าง ที่ทำให้ดูเขาเป็นราวกับหัวหน้าฝูงของหมาป่าที่ดูทรงพลัง ดุดัน และน่ากลัว..

เอือก

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างหนืดๆ ก่อนจะพูดออกมาเสียงนิ่ง

“โซน D ค่ะ”

“ขวัญข้าวเป็นพนักงานใหม่ครับ ผมเลยให้เธอไปทำโซนนี้” แต่แล้วเสียงของพี่คิว ก็พูดแทรกขึ้นมา และในตอนนี้ก็มีเพียงฉันและพี่คิวเท่านั้นที่เงยหน้าขึ้นมา

และทันทีที่พี่คิวพูดจบ เสียงของผู้ชายตรงหน้าก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง และคำพูดของเขาก็ทำให้ฉันเข้าใจในทันที..ว่าทำไมใครๆ ถึงกลัวเขากัน

“ผมคุยกับคุณ?”

มันไม่ได้เป็นประโยคด่า หรือประโยคหยาบคาย ออกจะพูดนิ่งๆ ด้วยซ้ำไป แต่เพียงแค่เขาตวัดตาหันไปมองพี่คิว พร้อมเลิกคิ้วแล้วพูดแค่นี้

มันก็น่ากลัวแล้ว...

นี่ฉันทำงานให้คนแบบนี้เหรอ..ฉันจะมีชีวิตได้เลี้ยงดูพ่อแม่อย่างที่เพิ่งพูดไปเมื่อวานมั้ยเนี่ย....

“ขอโทษครับ..” พี่คิวพูดเสร็จ ก็ก้มหน้าอีกครั้ง ส่วนฉันก็ทำตัวไม่ถูก

จะก้มหน้าดี หรือมองหน้าเขาต่อดี

หน้าเขาหล่อมาก ฉันยอมรับ..แต่ความโหดที่แผ่ออกมา ฉันว่า ห่างเขาไว้เป็นดีที่สุด..

“ย้ายไปโซนเอ” เขาพูดออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนทิศแล้วก้าวเดินออกไป และนั่นทำให้พี่คิวเงยหน้าแล้วพูดออกมาอีกครั้ง

“อะเออ..แต่ปกติโซนนั้นคุณเรียวไม่ให้มีพนักงานเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอครับ แล้วผมก็คิดว่าขวัญข้าวไม่เหมาะกับโซนนั้นด้วย ผมเกรงว่า..”

“หน้าผมเหมือนคนที่ต้องฟังคำสั่งคุณ?”

“ม ไม่ครับ”

“หึ”

ทำไมฉันรู้สึกว่า ไอ้ประโยคที่เขาแค่นหัวเราะออกมา สายตานั่นมันมองมาที่ฉันโดยตรง.. คงคิดไปเองมั้ง..

หลังจากนั้น คุณเรียวอะไรนั่น ก็เดินเข้าไปยังห้องส่วนตัวของตัวเองทันที

ห้องที่ ห้ามคนทุกคนเข้าไป ถ้าเขาไม่อนุญาต และในที่นี้ก็ไม่มีใครเคยได้เข้าไปเช่นกัน..

“ข้าว นี่แกไปเคยมีเรื่องกับคุณเรียวมาก่อนรึเปล่า”

“ปกติคุณเรียวไม่เคยยุ่งการจัดโซนของพี่คิวนะ”

“น่ากลัวชะมัดเลย ตอนรู้ว่าเขาหยุดที่แก ฉันแทบจะหัวใจวายแทน”

“แต่จากคำสั่งเขา ดูแล้วเขาน่าจะไม่ชอบแกนะข้าว"

ทันทีที่เสียงประตูห้องนั้นปิดลง ทุกคนก็กรูเข้ามาหาฉันโดยทันที พร้อมกับถามคำถามมากมายที่ฉันเองก็ยัง งง อยู่ในตอนนี้

แต่แล้วก็พี่ออยก็พูดออกมาทำให้ฉันต้องหันไปมอง

“ทำไมคุณเรียวต้องให้ข้าวไปอยู่โซนเอด้วยนะ?”

ฉันเพิ่งมาทำ ยังไม่รู้รายละเอียดอะไรมาก ก็เลยเอ่ยปากถามไป

“โซนเอนี่มันทำไมเหรอคะ”

“เอิ่มมม..คือ โซนนี้นะ ปกติคุณเรียวไม่ให้ผู้หญิงไปเป็นพนักงานที่นั่นหรอก..เพราะที่นั่นนอกจากคาสิโนแล้ว ยังเป็นโซน..ผู้หญิงขายบริการด้วย”

ฮะ!!!!

“แต่ข้าวไม่ต้องตกใจไป ข้าวไม่ได้ไปทำหน้าที่นั้น..เราก็เป็นพนักงานเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ว่า ลูกค้าอาจจะ...แย่กว่าหน่อย”

ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเลย พี่คิว

“นั่นสิ ยิ่งหน้าตาน่ารักแบบข้าวด้วยแล้ว เห้อ..ไม่รู้คุณเรียวคิดอะไรอยู่”

“ยัยเกด ชู่ว”

หลังจากการห้ามปรามการพูดจาวิเคราะห์เจ้านายของพี่ออย ทุกคนก็รีบเอามือปิดปากมองซ้ายมองขวาและไม่ได้พูดวิจารณ์อะไรออกมาอีกเลย

เอาไงดีวะ แต่นี่มันเพิ่งเริ่มงานวันแรกเอง จะกลับเลยก็ยังไงๆ อยู่ และฉันก็ไม่อยากยอมแพ้ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เริ่มเลยด้วย

“เอาเป็นว่าข้าวลองไปทำก่อน แล้วถ้ามีโอกาส พี่จะลองช่วยพูดให้อีกแรง”

ฉันซาบซึ้งในน้ำใจของคนที่เพิ่งขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้าของฉันมาก..นี่ขนาดเป็นแค่วันเดียวเองนะ ขนาดว่าเขาน่ากลัวขนาดนั้น เมื่อกี้พี่คิวยังกล้าที่จะพูดช่วยฉันเลย แล้วนี่ยังจะมาช่วยพูดเรื่องโซนการทำงานของฉันอีก..

และจากที่เห็นสีหน้าและน้ำเสียงของเขาแล้ว เขาก็คงไม่ธรรมดาเหมือนที่ทุกคนกลัวจริงๆ เพราะฉะนั้นฉันจะให้พี่คิวมายุ่งเรื่องนี้ด้วยไม่ได้หรอก. เกิดเขาไม่พอใจพี่คิวแล้วสั่งฆ่า ฉันได้รู้สึกผิดไปชั่วชีวิตแน่ๆ

“แหมม ทุกคนก็ทำซะเหมือนแย่เลย มันก็ไม่ได้แย่ซะหน่อย ยังไงมันก็คืองานเหมือนกัน ข้าวทำได้ค่ะ ไม่มีปัญหา แล้วพี่คิวไม่ต้องพูดให้นะคะ เดี๋ยวข้าวขยันตั้งใจทำงาน คุณเรียวก็คงเปลี่ยนโซนให้เอง ^ ^” ฉันพยายามยิ้มตอบให้กับทุกคน เพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่ต้องกังวล และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

เอาล่ะ อีกสิบนาที จะได้เวลาเริ่มงานแล้ว..ฉันต้องผ่านมันไปให้ได้

ฮึบ!!

ลุย!

“น้องคนสวยย เติมเหรียญตรงนี้ให้พี่หน่อยย”

“น้องครับบ มาโต๊ะนี้บ้างสิครับบ”

“อยากออกจากงานนี้ แล้วไปทำงานสบายๆ กับพี่มั้ยครับคนสวย”

“พี่ไม่เอาเด็กที่นี่ แต่เอาน้องแทนได้มั้ยครับ..”

เห้อออ..ตั้งแต่ฉันทำงานมา จนตอนนี้ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ แล้ว มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากกกก เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่า ตลอดเวลา ทุกคนเอาแต่แซวฉัน โลมเลียฉันด้วยสายตา รวมไปถึง พยายามดีลฉันตลอด

นี่ฉันว่า ชุดยูนิฟอร์มของที่นี่มันมิดชิดมากแล้วนะ เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว..

แต่ไอ้คนพวกนี้ ก็ยังมองฉันด้วยสายตาหื่นกระหายตลอดเวลา

..จิตใจคิดแต่เรื่องเพศเท่านั้นสินะ..

แต่ก็อย่างที่บอกว่าฉันเริ่มเรียนศิลปะป้องกันตัว เพราะฉะนั้น ฉันก็สามารถที่จะหลบเหลี่ยงและหลีกเหลี่ยงพวกเฒ่าหัวงูทุกคนได้อย่างสบาย

รวมไปถึงฉันจิตแข็งพอสมควรที่จะไม่เอาคำแซวหรือสายตาพวกนั้นมารบกวนการทำงานของตัวเอง

บอกแล้วว่าฉันเป็นขวัญข้าวคนใหม่..และเรื่องที่เจอในวันนี้ถือว่าเป็นแค่เพียงขี้ผงเท่านั้น ถ้าเทียบกับสายตาของคนในมหาลัยที่ฉันต้องเจอเกือบทุกวัน เพราะฉะนั้น แค่นี้สบายมาก..

แต่แล้วก็เหมือนว่าฟ้าเล่นตลกอะไรบางอย่างกับฉัน เพราะคนที่มาเที่ยวคาสิโนในวันนี้ ดันเป็นคนที่ฉันเกลียดขี้หน้าน่ะสิ..พี่เจ

“พวกมึงดูซิ ว่ากูเจอใคร น้องขวัญข้าวคนเก่งนี่เอง”

เหอะ..

ฉันได้แต่ทำหน้านิ่งส่งไปให้ ไม่ได้ยิ้มหรือทำหน้าบูดบึ้งอะไร ก่อนจะพูดประโยคต้อนรับเหมือนแขกคนอื่นๆ

“สวัสดีค่ะ เล่นอะไรดีคะ”

“เล่นน้องข้าวจะได้มั้ยจ๊ะ!”

แต่แล้วเสียงของเพื่อนพี่เจคนหนึ่ง ก็พูดออกมา พร้อมกับหันไปหัวเราะกับอีกสองคนที่มองยิ้มเยาะมาทางฉันตลอดเวลา ส่วนฉันก็ยังหน้านิ่งเหมือนเดิม

พนักงานคนอื่นๆ ก็ดันไม่ว่างซะด้วยสิ ฉันก็คงต้องทำหน้าที่นี่ต่อไปสินะ

“เล่นอะไรดีคะ” ฉันยังคงถามคำถามเดิม จนกระทั่งปากเน่าๆ ของพี่เจก็เอ่ยพูดออกมา

“สล็อต หึ”

“เชิญค่ะ” ฉันผายมือและเดินนำทางไปตามที่กฏของพนักงานของที่นี่ต้องทำ..

และพี่เจกับเพื่อนอีกสองคนก็เดินตามฉันมาจนกระทั่งถึงตู้สล๊อต และตามหน้าที่ฉันก็ต้องถามคำถามต่อ แม้ว่าใจอยากจะออกไปจากตรงนี้แล้ว แต่ฉันก็ไม่อยากโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกที่ทำงานหรอกนะ

“ต้องการบริการเสริมมั้ยคะ”

แน่ล่ะ อย่างที่บอกโซนนี้มันโซนที่มีเรื่องอย่างว่า..เพราะฉะนั้นผู้ชายส่วนใหญ่ที่เลือกมาโซนนี้ก็ต้องการเรื่องแบบนั้นกันทั้งนั้น และทันทีที่ฉันถามไปแบบนั้น เพื่อนพี่เจสองคนก็ตอบรับทันที ส่วนพี่เจกลับปฏิเสธ

ฉันเลยหยิบเครื่องมือสื่อสารเฉพาะของที่นี่ เพื่อให้ส่งเด็กมาสองคน..ที่บริเวณสล๊อตตรงนี้.. ก่อนจะถามคำถามต่อไปตามหน้าที่อีกเช่นเคย..ไม่รู้จะถามอะไรเยอะแยะ!!

“เคยเล่นมาก่อนมั้ยคะ = =”

“ไม่เคย”

หึ ตอแหล!

หลังจากนั้นฉันก็อธิบายวิธีการเล่นและบริเวณแลกเงิน ตามหน้าที่ไปด้วยความเร็ว จนกระทั่งอธิบายจบซะที และรีบก้าวขาออกมาจากตรงนั้นแต่แล้วเสียงพี่เจก็พูดออกมาทำให้ฉันชะงักไปทันที

“พ่อแม่น้องขวัญข้าวรู้รึเปล่านะ ว่าลูกสาวมาทำงานแบบนี้”

กึก..

ฉันหันไปมองทันที พร้อมกับเริ่มรู้ตัวว่าแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา

“อ้อ คงไม่รู้สินะ..”

หึหึ

“แล้วคนในมหาลัยรู้มั้ยนะ ว่าเดือนคณะที่ปลื้มกันนักหนา มาติดพนันแบบนี้”

หลังจากฉันพูดจบ พี่เจก็เปลี่ยนสีหน้าขึ้นมาทันที ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่โกรธ จนกระทั่งกระชากแขนของฉันเข้าหาตัวทันที

เจ็บ..

แม้ว่ามันจะเจ็บฉันก็ยังส่งยิ้มให้อยู่ดี

“ขอโทษนะคะคุณลูกค้า..กรุณาสงบสติอารมณ์ด้วยค่ะ ถ้ามีเรื่องทะเลาะกัน ทางที่นี่ขออนุญาตแบนคุณลูกค้านะคะ ^ ^” ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ด้วย และคาดว่าคนตรงหน้าคงจะรู้กฏนี้ดีและคงไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรก เพราะดูก็รู้ว่ารู้ตำแหน่งของสถานที่นี้ดีกว่าฉันซะอีก

และในจังหวะเดียวกัน ผู้หญิงที่ฉันสั่งมาสองคนก็มาพอดี..และก็ทำให้มือใหญ่ที่จับฉันด้วยความแรงปล่อยออกในทันที ส่วนฉันก็รีบเดินออกไปจากตรงนี้เช่นกัน..

ฉันยังคงทำงานของฉันอย่างขยันขันแข็งเช่นเดิม แม้ว่าพี่เจจะมองมาทางฉันเป็นระยะ แต่ฉันก็ไม่สนใจ จนเวลาล่วงเลยไป และเป็นเวลาเดียวกับกลุ่มที่ฉันไม่อยากต้อนรับแต่แรกกำลังจะกลับ

เพื่อนพี่เจสองคนที่มาด้วยกัน ขอตัวแยกย้ายออกไปก่อน พร้อมกับเด็กที่สั่งไปสองคนนั้น ส่วนพี่เจแทนที่จะเดินออกจากที่นี่เหมือนกับเพื่อน กลับเดินตรงเข้ามาหาฉันแทน

“วันนี้พี่ได้เงินเยอะ..น้องข้าวสนใจไปกับพี่มั้ยครับ”

เปลี่ยนร่างอีกแล้วสินะ

ฉันยังคงนิ่งไม่ตอบอะไร พร้อมกับดูเชิงท่าทีของฝ่ายตรงข้าม แต่แล้วอยู่ๆ พี่เจก็คว้ามือฉันไปในทันที ก่อนจะพูดออกมาจนทำให้ฉันเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา

“เมื่อกี้เจ็บมั้ย พี่ขอโทษนะ ที่พี่ทำไป เพราะว่ามันเป็นหน้าตาทางสังคม ข้าวเข้าใจพี่นะ”

หึหึ..หน้าตาทางสังคมกับผีสิ ..

ที่ผ่านมามันเป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว ตั้งแต่ที่ฉันเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่

เวลาที่พี่เจอยู่ต่อหน้าเพื่อนหรือนีน่า เขาก็จะแสดงทีท่าว่ารังเกียจฉัน แต่เวลาไม่มีใคร เขาก็จะมาพูดจาแบบนี้เสมอ

ถ้าฉันหลงคารมนี้ ฉันก็โง่เต็มที่ล่ะ

และในระหว่างนั้น พี่ฟรอยด์ เพื่อนร่วมงานของฉันอีกคนที่เป็นผู้ชายที่คอยช่วยฉัน คอยรับหน้าลูกค้าที่เป็นเฒ่าหัวงูตลอด ก็เดินตรงมาแล้วช่วยฉันอีกแรง

“ขอโทษนะครับคุณลูกค้า กรุณาปล่อยมือพนักงานของเราด้วยครับ”

“อย่ามาเสือก!”

“พี่เจคะ ปล่อยเถอะค่ะ”

ในที่สุดฉันก็พูดออกมาและพยายามเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้ในใจ

“งั้นกลับไปกับพี่นะข้าว”

พูดจบ พี่เจก็กระตุกมือของฉันออกมาทันที ก่อนจะลากฉันเดินออกไป และแน่นอน ฉันขัดขืนสุดแรง!!

“ปล่อยนะพี่เจ ข้าวไม่ไป!!” ฉันพยายามใช้ทักษะการเอาตัวรอดของตัวเอง โดยการพยายามบิดมือ..แต่อาจจะเป็นเพราะฉันทำกับเขาหลายครั้ง จนเขารับมือทัน ทำให้ครั้งนี้ฉันไม่อาจจะทำให้ตัวเองหลุดจากการเกาะกุมนั่นได้เลย

ฉันและพี่เจ ต่างยื้อแย่งกันไปมา

จนกระทั่งในที่สุด ตัวฉันก็หลุดออกมาจากการจับกุมนั่น แต่..มันไม่ได้หลุดแต่การจับกุม แต่ตัวฉันด้วยที่หลุดจากตรงนั้น เป็นกระเด็นไปเกยอยู่ตรงโต๊ะ บาคาร่า

โครมมมมมม

โอ๊ยยยย

“เฮ้ยย!!! เหรียญกู”

ตอนนี้เสียงอึกทึกครึกโคม ดังไปทั่ว เพราะฉันดันไปล้มทับเหรียญที่กองรวมกันของคนมาเล่นเกม จนเหรียญทุกคนกระเด็นกระดอนไปกองรวมกันมั่วไปหมด

แบบนี้ถ้าใครจะโกหกว่าเป็นเหรียญของตัวเองก็ย่อมได้

เพราะฉะนั้นความชุลมุนและโกลาหล จึงเกิดขึ้นไปทั่วคาสิโนโซน A ในตอนนี้

และเมื่อฉันมองไปทางต้นเรื่องอีกคนนั่น เขาก็ตาโตตกใจ ก่อนจะรีบก้าวเดินออกไป ราวกับว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา แต่มันเป็นเพราะฉันล้วนๆ

ฉิบหายแล้ว..ขวัญข้าว!!!!

Ken Part

“นายครับ โซน..”

ยังไม่ทันที่่ไอ้พีจะพูดจบ ผมก็ยกมือขึ้นห้ามในทันที

เพราะมันไม่จำเป็นต้องรายงานหรอก ตาของผมที่มองผ่านกล้องวงจรปิดมานานก็เห็นเต็มสองตาแล้วว่า..มันเกิดอะไรขึ้น

ยัยผู้หญิงคนนั้นทำผมไว้แสบมาก ผมยังแค้นไม่หายที่เธอทำผมไว้บนเรือ แต่จะให้ผมจัดการเธอเหมือนกับศัตรูผมคนอื่นๆ ก็คงจะไม่ใช่

ถึงผมจะโหดและชอบฆ่าคน..แต่ก็ใช่ว่า ผมจะไล่ฆ่าทุกคนที่ผมไม่พอใจ

แบบนั้นผมว่าผมคงไม่ใช่มาเฟียแล้วล่ะ แต่เป็นอันธพาลดีๆ นี่เอง

ผมมีเหตุผลมากพอ ที่จะกำหนดลมหายใจของอีกฝั่งว่าควรมีชีวิตอยู่หรือไม่ควรมี.. และคนที่จะทำให้ผมกำหนดว่าไม่ควรมีลมหายใจ มีอยู่สองกรณีคือ อย่างแรก จงใจฆ่าผม และอย่างที่สอง แตะต้องคนสำคัญของผม..

ส่วนอย่างกรณีของยัยนี่ ไม่ได้ตรงตามข้อไหน สักข้อ

แม้ว่าผมจะเจ็บใจกับสิ่งที่เธอทำ แต่คำพูดปัญญาอ่อนบนเรือนั่น ก็ทำให้ผมคิดว่ายัยนี่ไม่ได้มีพิษมีภัย ถึงขั้นต้องให้ผมลงมือฆ่า..รวมถึงเธอก็ยังเด็กอยู่ด้วย แม้ว่าจริงๆ จะไม่ได้เด็กอย่างที่คิดเอาไว้ก็ตามที..

แต่เอาเถอะ สำหรับยัยนี่ ผมขอสั่งสอนเล็กๆ น้อยๆ หน่อยแล้วกัน และผมจะทำให้เธอรู้ว่า ชีวิตที่สงบสุข..มันไม่มีอยู่จริง หึหึ

แล้วไอ้พวกลูกน้องผม แม่งก็ทำงานดีซะเหลือเกิน เพราะวันนั้นที่ผมสั่งให้มันทำให้ยัยนี่มาเป็นพนักงานที่นี่ ไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ มันก็ทำสำเร็จ..

วันนี้ผมเลยตัดสินใจแวะมาทักทายเธอที่คาสิโนของผมซะหน่อย

ครั้งแรกที่เห็นเธอ ผมก็แปลกใจเล็กน้อย เพราะเธอเปลี่ยนไปเยอะพอสมควร อาจจะเป็นเพราะตอนแรกที่เจอ เธอร้องไห้จนตาบวม และใส่แว่นหนาบ้าๆ นั่น รวมกับทรงผมที่ดูแก่เรียน แต่วันนี้เธอกลับแต่งหน้าบางๆ ผิวขาวเนียนกว่าครั้งก่อน ทรงผมที่เปลี่ยนแปลงใหม่ ทำให้ดูมั่นใจขึ้น และที่สำคัญ ไม่ได้ใส่แว่นบ้าๆ นั้นอีกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น ยัยนี่ก็ยังดูเหมือนเด็กมัธยมอยู่ดี

นี่ถ้าผมไม่เห็นประวัติ คงไม่รู้เลยว่าเธออ่อนกว่าผมแค่ปีเดียวเอง

หน้าตาโดยรวมแล้วก็..อืม..ก็ เอาเป็นว่าถ้าไปอยู่โซนนั้น มีโอกาสโดนสิ่งที่ผมต้องการสูงละกัน เพราะฉะนั้น ให้เธอไปทำงานโซน A เหมาะสมสุดแล้วกับการเอาคืนแผนแรกของผม

ในเมื่อกล้าทำน้องชายผมจุก เธอก็ลองโดนลวนลามหน่อยเป็นไง

ตอนแรก ผมคิดว่า เธอต้องร้องไห้เหมือนที่ผมเจอในครั้งแรก แล้วก็หางจุกตูดหนีไปแน่นอน แต่ผลกลับผิดคาด นอกจากจะไม่ร้องไห้แล้ว เธอยังสามารถเอาตัวรอดได้ตลอดเวลา และดูเธอจะไวพอสมควรกับการเคลื่อนไหวรอบตัว รวมถึงทำหน้าที่พนักงานได้อย่างดีไม่มีตกบกพร่องเลยสักนิดเดียว

นี่หนึ่งปีเธอไปทำอะไรมานะ และจากตอนแรกที่ผมเห็นว่าเฉิ่ม สงสัยผมว่าคงต้องคิดใหม่แล้วล่ะ

แต่แล้วไอ้ลูกค้าที่เข้ามาเล่นสล็อตคนนั้น ถ้าผมเดาไม่ผิดคงจะเป็นคนรู้จักของเธอและเป็นคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าเอาซะด้วยสิ

เพราะจากใบหน้าที่ยิ้มแย้มให้กับลูกค้ามาตลอด..ที่ไม่รู้ว่าจะยิ้มเยอะทำไม เพราะไอ้รอยยิ้มของเธอนั่นล่ะที่จะทำให้เธอมีปัญหา..แต่พอเจอหน้าไอ้นี่ เธอก็ทำเป็นหน้านิ่งทันที และทำตลอดเวลาที่อยู่กับคนกลุ่มนี้..จนกระทั่งตอนมันกลับนี่ล่ะ ที่ทำให้ผมรู้ว่า ที่คิดว่ารู้จักกันเป็นเรื่องจริงแน่นอน

ผมมองภาพในกล้องวงจรปิด ที่ตอนนี้โซน A ของผมวุ่นวายไปหมด พร้อมกับคิดอะไรสนุกๆ ออก

“จัดการเคลียร์ลูกค้าให้เรียบร้อย แล้วเอาพนักงานใหม่ขึ้นมาหากู!”