3.อดีตอันเจ็บปวด

*** ทักทายคร้า ***

เมื่อได้อยู่คนเดียว ชายหนุ่มจึงเริ่มสำรวจภายในห้องนั่งเล่นซึ่งเขาใช้เป็นห้องนอนตั้งแต่เมื่อคืน ดวงตาคมมองภาพชายหนุ่มในรูปถ่ายคู่กับรถแข่งคันสวย ดูจากเสื้อผ้าและการแต่งกายก็รู้ว่าเป็นนักแข่งรถทางเรียบ คิ้วหนาที่เรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบยกขึ้นสูง ดวงตาคมเบิกกว้างเป็นประกาย แล้วอุทานชื่อออกมาอย่างปลื้มใจที่ได้เห็นนักแข่งรถในดวงใจ

“วันชนะ ดารากาล แชมป์รถยนต์ทางเรียบของเอเชีย แล้วนี่รูปนายตามา” มือใหญ่หยิบรูปขึ้นมาดูใกล้ๆ อย่างตื่นเต้นที่ได้เห็นนักแข่งในดวงใจ แต่เสียงหวานใสที่ดังมาจากประตู ทำให้ชายหนุ่มวางกรอบรูปไว้ที่เดิม ก่อนจะหันไปมอง

“รู้สึกตัวแล้วเหรอ”

“ครับ” อนลรับคำสั้นๆ ตามองหญิงสาวสะสวยทั้งสองคนที่ยืนอยู่หน้าชายฉกรรจ์สวมชุดหมีสีส้มห้าคนที่ถือประแจ เหล็กแป๊บ และท่อนไม้หน้าสามอยู่ข้างหลัง

สาวสวยคนแรกคือคนที่ช่วยเขาเมื่อคืน ใบหน้ารูปไข่เนียนใสกับผมยาวเคลียบ่าและซอยไล่เส้นผมระใบหน้าดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ส่วนสาวสวยอีกคน ใบหน้าคมสวยรูปใบโพธิ์ ภายใต้ผมดำยาวถูกรวบไว้ข้างหลังด้วยยางรัดผมแบบง่ายๆ ทำให้ใบหน้าโดดเด่นน่ามอง ทั้งสองคนสวยไม่แพ้กัน

“เฮ้ย! ห้ามจ้องพี่สากับพี่ตาแบบนี้นะโว้ย” เด็กหนุ่มชื่อป๋องชี้ไม้หน้าสามไปทางชายหนุ่ม และทำท่าจะเดินเข้าไปหา แต่พอเห็นแววตาปรามๆ ของดมิสาจึงหน้าเจื่อนและถอยกลับไปยืนที่เดิม

“ใจเย็นๆ ครับพี่ชาย ผมไม่ใช่คนร้ายนะครับ ผมแค่อยากขอบคุณเท่านั้น” อนลยกมือขึ้นอย่างบริสุทธิ์ใจ ดมิสามองคนที่เธอช่วยชีวิตไว้เมื่อคืนอย่างพิจารณา

“พวกเรากลับไปทำงานได้แล้ว ไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวพี่คุยกับเขาเอง” ดมิสาหันไปบอกลูกน้องในอู่ซ่อมรถที่เธอเป็นเจ้าของให้กลับไปทำงาน ทั้งหมดมองเจ้านายสาวอย่างเป็นห่วง ทำให้เธอต้องยิ้มและเอ่ยบอกอีกครั้ง

“ไม่ต้องห่วง เขาไม่กล้าทำอะไรไม่ดีที่นี่หรอก”

อนลพยักหน้าสนับสนุนคำพูดของหญิงสาว ทำให้ชายฉกรรจ์สลายตัวไป

“เอาละ คราวนี้ถึงตานายที่ต้องไปได้แล้ว” ดมิสาบอกพลางถอยห่างจากประตูเพื่อเปิดทางให้

“ขอเวลาผมแนะนำตัวนิดนะครับเจ๊ คือผมชื่ออนล เอลตาโน่ครับ” ชายหนุ่มมองปฏิกิริยาของสองสาวหลังจากที่แนะนำตัวเสร็จ แต่ก็ไม่มีการสนองตอบว่าดีใจหรือตื่นเต้นที่ได้รู้จักเขา ดมิสาขมวดคิ้วนิดหนึ่งอย่างสนใจ เหมือนเธอเคยได้ยินนามสกุลนี้ที่ไหน

“แล้วไง” สมิตาถามพลางยกมือเกี่ยวแขนพี่สาว

“ก็ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากแสดงความบริสุทธิ์ใจเท่านั้น”

“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้วคุณ หายมาแบบนี้พ่อแม่คุณคงเป็นห่วงแย่แล้ว คราวหน้าอย่าไปแข่งรถบนถนนหลวงแบบนั้นอีกล่ะ มันอันตราย ถ้าชอบความเร็วก็ไปแข่งในสนาม เข้าใจหรือเปล่า” ดมิสาบอกเสียงเรียบ อนลมองหญิงสาวอย่างขอบคุณ

“พ่อกับแม่ผมเสียแล้วครับ ตอนนี้ผมอยู่กับพี่ชายแล้วก็คุณตาสามคน” เขาบอกพลางมองไปยังสมิตา หญิงสาวถึงกับแก้มแดงระเรื่อ

“อยู่กี่คนก็ไม่ควรทำให้เขาเป็นห่วง หรือพี่ชายคุณก็เกเรเหมือนกัน”

อนลแทบจะหัวเราะออกมาดังๆ แต่ก็กลั้นเอาไว้ทัน นี่ถ้าสิงหนาทพี่ชายของเขามาได้ยินคงโกรธหน้าเขียวแน่ๆ

“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้เมื่อคืน เอ่อ แล้วเจ๊เป็นอะไรกับคุณตามาครับ”

ร่างโปร่งระหงในชุดหมีสีส้มเดินมาหยุดหน้ารูปถ่ายของพี่ชาย แววตากลมหม่นเศร้าลง

“นายรู้จักพี่ชายฉันด้วยเหรอ” สมิตาถามพลางเดินมาหยุดข้างๆ พี่สาว

“ตามาเป็นนักแข่งในสังกัดของทีมเอลตาโน่ครับ ส่วนคุณวันชนะเป็นนักแข่งในดวงใจของผมตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ผมตามดูเขาทุกสนามเลยนะครับ พอไปเรียนต่อเมืองนอกก็ไม่ได้ข่าวเขาเลย พอกลับมาถึงรู้ว่าเขาเสียไปแล้ว”

สองสาวน้ำตาคลอ ภาพพ่อเสียชีวิตในสนามแข่งเด่นชัดขึ้นมาในหัว

“พ่อทำในสิ่งที่รักจนวินาทีสุดท้าย” ดมิสาพูดอย่างสะเทือนใจ หยิบรูปขึ้นมากอดอย่างคิดถึง

อนลมองสองสาวอย่างเห็นใจที่ต้องสูญเสียคนที่รัก ตอนที่พ่อและแม่ของเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตกเมื่อสิบปีก่อน เขากับพี่ชายก็ไม่เหลือใครอีกนอกจากคุณตาเพียงคนเดียว เขารู้ว่าการสูญเสียคนที่รักนั้นเจ็บปวดแค่ไหน

***