บทที่ 2 โชคชะตาที่ไม่อยากรับแต่ก็ต้องรับ 1/1

เซวียนอวิ๋นซีจำได้ว่าเธอกำลังตรวจงานอยู่ที่ไซต์ก่อสร้าง และได้ยินเสียงเตือนว่าให้ระวังจากหัวหน้าคนงาน แต่เธอยังก้าวเท้าวิ่งได้ไม่เท่าไหร่สติก็ดับวูบลง และตอนนี้เธอก็มาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ รอบ ๆ ตัวมีแต่ควันจาง ๆ มองไปทางไหนก็ไม่เห็นมีใคร

“โธ่ ชีวิตอันน่าสงสารของคุณหนูอย่างฉันทำไมถึงได้อายุสั้นนักนะ ยังไม่ได้กินเที่ยวให้หนำใจกับเงินที่หามาได้ แฟนเฟินก็ยังไม่มีดันมาตายตั้งแต่ยังสาวน่าหดหู่ชะมัด

ฮือ ๆ ๆ ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องตายด้วย เงินทองมากมายที่หามาได้ไหนจะมรดกของคุณพ่อกับคุณแม่อีก ฉันยังใช้เงินไม่คุ้มกับตำแหน่งทายาทคนรองของมหาเศรษฐีเลยนะ”

“แต่นี่เป็นโชคชะตาของเจ้าที่ต้องกลับมายังโลกนี้นะนางหนู ดังนั้นเจ้าไม่อาจเปลี่ยนแปลงเรื่องที่เกิดขึ้นได้”

ขวับ! “หือ คุณปู่เป็นใครคะแล้วมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ โชคชะตาอะไรกันถึงทำให้หนูต้องตายในวัยสาวสะพรั่ง แถมยังไม่ได้มีซัมติงกับผู้ชายเลยนะ แฟนหนุ่มสักคนก็ยังไม่ทันมีเหมือนคนอื่น งานแต่งงานในฝันก็ไม่มีแล้ว” เซวียนอวิ๋นซีคร่ำครวญถึงสิ่งที่ตนเองยังไม่ได้ทำอีกหลายอย่าง

ชายชราแปลกหน้าถอนหายใจให้กับความคิดของดวงวิญญาณหญิงสาว “เฮ้อ นางหนูเจ้าจะกลัวอันใดความสามารถของเจ้าจากที่นั่น หากนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์เจ้าไม่ลำบากแน่นอนข้ารับประกัน”

เซวียนอวิ๋นซีจ้องมองชายชราด้วยแววตาเรียบนิ่ง เพราะไม่คิดจะเชื่อใจคนผู้นี้แม้แต่น้อย “นี่คุณปู่หนวดยาวหนูไม่ใช่เด็กสามขวบนะอย่ามาหลอกกันเสียให้ยากเลย เอางี้เพื่อเป็นหลักประกันว่าชีวิตใหม่จะไม่ลำบาก คุณปู่ต้องมอบสิ่งที่ควรเป็นของหนูในชาติที่แล้วมาด้วย หนูถึงจะยอมเชื่อคำพูดของคุณปู่ว่ายังไงคะ”

ชายชราทำสีหน้าครุ่นคิดว่าหญิงสาวที่ตนพามา นางต้องการสิ่งใดจากโลกแห่งนั้นบ้างจึงลองแบ่งรับแบ่งสู้ไม่กล้ารับปากได้เต็มที่ “เจ้าลองว่ามาสิ่งที่เจ้าต้องการจากโลกเดิมมีสิ่งใดบ้าง หากไม่ยากเกินไปข้าอาจมอบมันให้เจ้าได้”

เซวียนอวิ๋นซีแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะบอกถึงสิ่งที่ต้องการ “ก็ไม่มีอะไรมากนะคะคุณปู่ สิ่งที่หนูอยากได้มีแค่บริษัทรับเหมาก่อสร้างที่ครบวงจร บริษัทติดตั้งไฟฟ้าโซล่าเซลล์ โรงพยาบาล ร้านอาหาร ซุปเปอร์มาเก็ต ระบบซื้อองครักษ์ฝีมือเก่งกาจ สุดท้ายบริษัทผลิตรถไฟฟ้าสุดไฮเทค ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของสามารถนำออกมาใช้ในโลกนี้ได้ทุกอย่าง นี่คือสิ่งที่หนูบอกว่าอยากได้ค่ะไม่เยอะเลยนะคะคุณปู่”

'ไม่เยอะบ้านเจ้าสิ! นางหนูคนนี้เจ้าเล่ห์จริง ๆ แต่ถ้าไม่ให้ก็ไม่อาจส่งนางไปเกิดใหม่ได้สำเร็จ ฮ้าย นี่ข้าเจอโจรในคราบหญิงสาวหน้าตาดีหรือนี่'

“ก็ได้ ๆ ข้ารับปากแต่ทุกสิ่งที่เจ้าบอกกับข้า จะอยู่ในปานดอกเทียนฮวาอิ่นซึ่งจะติดตัวเจ้าทันทีที่เจ้าฟื้นคืนสติ ทุกอย่างที่เป็นมรดกของเจ้าสามารถใช้ได้ไม่จำกัด เพียงแต่เจ้าไม่อาจใช้สิ่งของที่ข้ามอบให้ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ เช่นนี้เจ้ารับได้หรือไม่เล่านางหนู”

เซวียนอวิ๋นซีเดินวนไปมาเพื่อคิดทบทวนให้ดี เกี่ยวกับข้อแลกเปลี่ยนที่ชายชราตรงหน้าได้บอกกับเธอ เมื่อคิดตกว่าถึงจะมีปัญหาแต่เธอต้องผ่านไปให้ได้ เพียงแต่เธอเพิ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงลองหยั่งเชิงขอกับท่านเทพอีกเล็กน้อย

“การไม่ทำร้ายคนดีย่อมเป็นเรื่องหนูสมควรทำ เพียงแต่ว่าคุณปู่พอจะอนุโลมบางอย่างให้หนูอีกสักนิดได้ไหมคะ”

‘เจ้าเด็กคนนี้จะมาไม้ไหนกับข้าอีกนะ’ “เจ้าพูดมาสิว่าจะให้ข้าอนุโลมเรื่องอันใด”

“คือว่าสิ่งของต่าง ๆ ในมิติเหล่านี้ในกรณีเร่งด่วน คุณปู่ให้หนูใช้พลังในการสร้างบางสิ่งบางอย่างได้รวดเร็วทันใจ และจะให้คนอื่นเห็นก็ต่อเมื่อหนูตรวจสอบแล้วว่าถึงเวลาที่เหมาะสม ได้ไหมคะคุณปู่”

ท่านเทพถึงกับพูดไม่ออกกับสิ่งที่อวิ๋นซีต่อรองกับตน แต่สิ่งที่อยู่ในมิติมีความแตกต่างการที่นางขอเช่นนี้ใช่ว่าไม่มีเหตุผล “เฮ้อ ก็ได้ ๆ ๆ ข้าอนุญาตตอนนี้เจ้าพร้อมจะลงไปอยู่ในร่างใหม่ของเจ้าหรือยังล่ะ”

“เย้! ขอบคุณคุณปู่มากค่ะถึงไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วค่ะคุณปู่ ฮึ่ม! เอาล่ะไปตะลุยโลกยุคโบราณกันเล้ยยยย...”

พรึบ ฟิ้ววว

เซวียนอวิ๋นซีถูกเทพชะตาส่งดวงจิตของเธอลงมาในร่างของเด็กหญิงวัยแปดหนาว ที่รูปร่างบอบบางแสนอ่อนแอขี้โรค นื่องจากไม่ได้รับสารอาหารที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย ทำให้เด็กน้อยเจ็บป่วยได้ง่ายกว่าเด็กคนอื่น ๆ

เมื่อถูกญาติผู้พี่กลั่นแกล้งจนตกน้ำร่างเล็ก ๆ ก็ล้มป่วยจนสิ้นใจโดยที่บิดามารดาไม่อาจรับรู้ถึงเรื่องนี้

เพราะบิดาเป็นบุตรชายคนกลางของครอบครัว ท่านปู่กับท่านย่าลำเอียงรักบุตรชายคนโตและบุตรชายคนเล็กมากกว่า งานทุกอย่างของบ้านเป็นครอบครัวของนางที่รับผิดชอบทั้งหมด

เมื่อตื่นลืมตาในร่างใหม่ที่เป็นเด็กหญิง เซวียนอวิ๋นซีได้รับความทรงจำอันน้อยนิดและเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว เมื่อลืมตาขึ้นมาพบกับความเป็นจริงตรงหน้า ถึงกับต้องตะโกนถามเทพชะตาอยู่ในใจอย่างโกรธเคือง

“อ๊ายยย!! ไหนบอกว่าไม่ลำบากไงคุณปู่ นี่มันสบายตรงไหนเนี่ยต้องมาอยู่ในครอบครัวลำเอียงรักลูกไม่เท่ากันแบบเน้!”

‘เอาน่าเรื่องนั้นก็เป็นแค่อุปสรรคเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เจ้าต้องช่วยครอบครัวข้าเชื่อว่าเจ้าสามารถผ่านมันไปได้แน่นอน ข้าไปก่อนนะนางหนูจากนี้ไปขอให้เจ้าโชคดี’

“อุปสรรคเล็ก ๆ น้อย ๆ ของท่านคนเดียวนะสิ ร่างนี้เพิ่งจะแปดขวบเองจะไปทำอะไรได้ โถ ชีวิตใหม่ของฉันน่าอนาถเกินไปแล้ว”

‘เจ้าอยากได้ตัวช่วยข้าก็มอบให้แล้วนี่นา ต่อไปก็เพิ่งพาความสามารถของเจ้าให้ดี กิจการของเจ้าในชาติก่อนพบเจอผู้คนมามากมาย ย่อมมองออกว่าผู้ใดจริงใจผู้ใดหวังเพียงผลประโยชน์ ต่อไปในภายหน้าก็ใช้สิ่งที่มีดูแลครอบครัว เจ้าเป็นคนขยันขันแข็งเรื่องการทำงานมิใช่หรือ คิดทบทวนให้ดีเถิดนางหนู ข้าไปละ’

“เดี๋ยวสิคุณปู่...เฮ้อ งานใหญ่ตั้งแต่เกิดใหม่เลยไหมล่ะซีซี แต่ตอนนี้ยังไม่มีแรงขอบำรุงตัวเองให้แข็งแรงก่อนก็แล้ว ว่าแต่ป่านนี้แล้วท่านพ่อท่านแม่กับพี่ชายของเด็กคนนี้ เหตุใดยังไม่กลับจากการทำงานหรือจะอยู่ด้านนอกลองไปดูหน่อยก็แล้วกัน”