ตอนที่3

การเป็นนักศึกษาปีหนึ่งของพลอยฟ้ายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ มีผู้ชายหลายคนที่พยายามทำความรู้จักเธอ ทั้งรุ่นพี่และรุ่นเดียวกัน แต่ก็โดนปฏิเสธไปตามๆ กันเพราะเธอมีคนในใจอยู่แล้ว

“ถ้าชอบพี่เขาก็ไปคุยกับเขาสิ นั่งส่องรูปเขาแล้วจะได้อะไร” มิราเห็นเพื่อนที่นั่งมองรูปของรุ่นพี่สุดหล่อได้ทุกวัน แต่ไม่ยอมเริ่มคุยเสียที

“ก็บอกไม่ได้ชอบแบบนั้นสักหน่อย”

“แน่ใจ? แต่สายตาเธอมันฟ้องนะพลอย” มิราต้อนเพื่อนจนมุม พลอยฟ้าเหลือบมองไปมาไม่ยอมสบตากับเพื่อนที่รู้ทัน

“ถ้าเธอยังมัวช้า ระวังจะนกนะ คนหล่อๆ แบบนั้นคนอื่นเขาจ้องอยู่เยอะแยะ”

“ไม่ต้องมายุฉันเลย ฉันไม่บ้าจี้ตามเธอหรอก” พลอยฟ้าเมินหน้าหนีเพื่อนจอมยุยงอยากจะให้เธอเข้าไปคุยกับเขาเสียเหลือเกิน

“เธอกลัวอะไรกันแน่พลอย หน้าตาเธอสู้คนอื่นได้อยู่แล้ว” มิราส่ายหน้าใส่เพื่อนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเอาเสียเลย

“ฉันไม่รู้ว่าพี่เขาจะชอบฉันหรือเปล่า ถ้าเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนแล้วเขาอึดอัดแบบนั้นก็ยิ่งแน่น่ะสิ”

“ก็จริงของเธอ แต่เราก็ไม่รู้ว่าพี่เขาจะชอบหรือไม่ชอบเพราะฉะนั้นต้องลองก่อนสิ”

เพื่อนสาวที่เจอกันในวันแรกได้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทที่สามารถปรึกษาได้ทุกเรื่อง และตอนนี้มิราก็ยังอยากให้พลอยฟ้าลองเข้าไปทำความรู้จักกับ นที รุ่นพี่สุดหล่อที่เป็นขุมทรัพย์ของทุกคนในคณะ

สองสาวนั่งคุยกันจนไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนกำลังเดินตรงมาทางพวกเธอ กระทั่งเก้าอี้ตัวยาวด้านข้างของพลอยฟ้ายวบตัวลงเหมือนมีคนทิ้งน้ำหนักนั่งลง

“คุยอะไรกันเหรอ หน้าตาดูเครียดเชียว”

ตุบ! โทรศัพท์รุ่นล่าสุดที่ถืออยู่ล่วงหลุดมือทันทีที่หันไปสบตากับคนที่มานั่งข้างเธอโดยไม่รู้ตัว

“ยังซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลยนะ” ชายหนุ่มก้มหยิบโทรศัพท์ให้รุ่นน้องที่ยังไม่หายซุ่มซ่ามเสียที

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” พลอยฟ้ารีบรับโทรศัพท์มาอย่างรวดเร็ว โชคดีที่หน้าจอมันดับไปแล้วไม่งั้นเขาคงรู้ว่าเธอแอบบันทึกรูปของเขามาตั้งหน้าจอโทรศัพท์ของตนเอง

“เรายังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย...พี่ชื่อเหนือ แต่คนอื่นๆ ชอบเรียกเหนือนที” ชายหนุ่มรุ่นพี่แนะนำตัวเองกับรุ่นน้องทั้งสองคนด้วยความเป็นกันเอง

“พวกเรารู้จักพี่อยู่แล้วแหละค่ะ พี่ดังซะขนาดนี้” เป็นมิราที่เอ่ยขึ้นแทนเพราะเพื่อนยังมัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ ราวกับเป็นใบ้ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา

“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง แล้วน้องๆ ล่ะชื่ออะไรกันบ้าง” นทีถามทั้งสองคนกลับ แต่พลอยฟ้าก็ยังมัวแต่นั่งหันรีหันขวางทำตัวไม่ถูก

“คนที่นั่งข้างๆ พี่ชื่อพลอยฟ้าค่ะ ส่วนฉันชื่อมิรา เรียกว่ามิ้นก็ได้ค่ะ” มิราจำเป็นต้องเอ่ยแทนอีกครั้งเมื่อพลอยฟ้าส่งสายตาแกมขอร้องมาทางเธอ

“พลอยกับมิ้น พี่จะจำไว้นะ” นทีนั่งเท้าคางจ้องคนข้างๆ ที่ก้มหน้าก้มตาจดอะไรไม่รู้ในสมุดของตนเอง

“การบ้านเหรอ พี่ช่วยสอนไหม พี่นี่ได้เอบัญชีสองเทอมติดเลยนะ” ชายหนุ่มโอ้อวดสรรพคุณความเก่งของตนเองอย่างภาคภูมิใจ

“ดีเลยค่ะ เพื่อนมิ้นไม่ค่อยถนัดวิชานี้เลยพี่ช่วยสอนพลอยหน่อยนะคะ”

“ฮะ?” พลอยฟ้าอ้าปากเหวอ เธอบอกตอนไหนว่าต้องการความช่วยเหลือ

“ได้สิ ไม่เข้าใจตรงไหนล่ะ” นทีขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นจนเธอได้กลิ่นน้ำหอมจากกายของเขา

“อุ๊ย! ลืมไปว่าต้องส่งงานอาจารย์ดิเรก พลอยเธอให้พี่เหนือช่วยสอนไปก่อนนะเดี๋ยวฉันมา” มิราทำท่าทีรีบลุกขึ้นสะพายกระเป๋าทำเหมือนกำลังรีบจริงๆ เพื่อเปิดโอกาสให้เพื่อนได้อยู่กับรุ่นพี่ที่แอบชอบ

“ฉันไปด้วยสิ”

“ไม่ต้องๆ เธอน่ะให้พี่เหนือสอนไปเลย ในคาบก็บ่นว่าไม่เข้าใจไม่ใช่เหรอ ฉันไปก่อนนะ”

“มะ...มิ้น” พลอยฟ้ากำลังจะอ้าปากเถียงแต่ไม่ทัน เพื่อนของเธอกลับวิ่งไปไกลเสียแล้วแถมยังทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เธออีกต่างหาก

“มาเดี๋ยวพี่สอนเอง ตรงนี้ใช่ไหม” ชายหนุ่มรุ่นพี่มีน้ำใจช่วยสอนวิชาที่รุ่นน้องไม่ถนัด แต่เขาไม่รู้เลยว่าเธอต้องควบคุมการเต้นของหัวใจตัวเองมากขนาดไหนเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าเธอกำลังใจเต้นแรงเพราะเขา