ตอนที่ 7 : สตรีร้ายกาจหายดีแล้ว

ตอนที่

[7]

สตรีร้ายกาจหายดีแล้ว

จากที่โดนขัดขวางทุกวัน ในที่สุดเด็กน้อยที่แสนฉลาดเฉลียวก็ตัดสินใจเอ่ยกับท่านย่าและท่านพ่อด้วยตนเอง

“ท่านย่า ท่านพ่อ อี้เอ๋อร์ อยากอยู่กับท่านแม่เจ้าค่ะ ท่านแม่ใจดีและรักอี้เอ๋อร์ อย่าขัดขวางอี้เออร์อีกเลย ฮือ อี้เออร์อยากกอดท่านแม่ อยากฟังท่านแม่เล่านิทาน ท่านแม่หอมแก้มอี้เออร์ด้วย”

ผู้เป็นบิดาและย่าได้ยินดังนั้นก็ได้แต่มองตากันปริบ ๆ

ในตอนนั้นเองที่กู้ซูฉินก็มายืนยันอีกคน ว่าตนจะรักและดูแลบุตรสาวเป็นอย่างดี จะไม่เป็นดังที่ผ่านมา นางขอสาบานด้วยชีวิตของตนเอง

จางตานฉงทำท่าจะพูดบางอย่างแต่ถูกผู้เป็นป้ารั้งเอาไว้

เหรินฮุนจ้องหน้าสตรีที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือราวกับใช้ความคิดอย่างหนัก ทว่ายิ่งได้ยินเสียงสะอื้นจากบุตรสาว ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้

“ได้”

“เย่!”

“แต่…”

ทั้งสองแม่ลูกที่โผกอดกันได้แต่ชะงักไปก่อนจะหันไปมองยังผู้ที่กำลังจะพูดต่อ

“หากเจ้ามีแผนการอันใดที่ไม่ดีต่ออี้เออร์ ต่อตระกูลเหริน ต่อให้เจ้าเป็นภรรยา ข้าก็ไม่ละเว้น!”

ขู่เก่งจริง ๆ กู้ซูฉินลอบกลอกตาเล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้าง

“ข้ารับปากเจ้าค่ะ แล้วข้าก็ไม่มีแผนอะไรด้วย บัดนี้ข้ารู้แล้วว่าอี้เออร์สำคัญกับข้ามากที่สุด ท่านพี่และท่านแม่วางใจเถิดเจ้าค่ะ”

จากนั้นสถานการณ์ก็ดูเหมือนจะคลี่คลาย ในที่สุดเหรินซ่งอี้ก็ไม่ต้องแอบไปหามารดาอีกต่อไป พวกเขาสามารถใช้เวลาด้วยกันอย่างอิสระ

เหรินฮุนแอบไปดูสองแม่ลูกบ่อยครั้ง ก็พบว่ากู้ซูฉินนั้นอ่อนโยนต่อบุตรสาวมากจริง ๆ

หากนางเป็นเช่นนี้ตลอดไปก็คงจะดี อี้เออร์จะได้ไม่ต้องเอาแต่เรียกร้องหาความรักจากมารดาอีก ก่อนที่เขาจะหมุนตัวจากไปเงียบ ๆ ไม่รบกวนสองแม่ลูกที่กำลังใช้เวลาด้วยกัน

ผ่านไปสามเดือนการรักษาของกู้ซูฉินก็จบลงด้วยดี ในวันนั้นกู้ซูฉินเลือกที่จะไปกินอาหารที่เรือนใหญ่เป็นครั้งแรกเพื่อบอกข่าวนี้แก่พวกเขา ทว่าผู้ที่ดีใจที่สุดที่เห็นนางไปร่วมโต๊ะเห็นทีจะเป็นบุตรสาวแสนน่ารัก

เหรินซ่งอี้คีบอาหารให้มารดาด้วยความสุข พร้อมกับเสียงพูดคุยกับมารดาไม่หยุดหย่อนด้วยว่าสนิทกับมารดาแล้ว เหรินฮุนเอาแต่มองภาพนั้นเงียบ ๆ ไม่พูดจาสิ่งใด

หลังมื้ออาหารเสร็จสิ้นกู้ซูฉินตัดสินใจที่จะพูดคุยกับสองแม่ลูกอีกครั้ง

“ท่านแม่ ท่านพี่ ข้าขอโทษนะเจ้าคะ สำหรับที่ผ่านมาที่ข้าทำตัวไม่ดี ไม่ดีต่อทุกคน ไม่ดีต่ออี้เออร์ แต่ตอนนี้ข้ากลับตัวกลับใจแล้ว จะไม่มีทางเป็นเช่นเดิมอีก ให้โอกาสข้าด้วยนะเจ้าคะ” น้ำเสียงออดอ้อนถูกนำออกมาใช้อย่างเต็มที่

เหรินฮูหยินนั้นไม่ใช่คนที่มีทิฐิสูง สามเดือนที่ผ่านมานั้นลูกสะใภ้ผู้นี้ก็เปลี่ยนไปจริง ๆ อีกทั้งหลายเรื่องราวของหลานสาวที่มาเล่าให้ฟังว่าแต่ละวันนั้นมีความสุขเพียงใด ก็บ่งบอกให้รับรู้แล้วว่ากู้ซูฉินนั้นเปลี่ยนไปจริง ๆ

คิดแล้วจึงได้ผงกศีรษะเบา ๆ ก่อนจะกล่าว

“หากเจ้ากลับตัวแล้วจริง ๆ โอกาสนั้นก็เป็นของเจ้า ข้ายึดถือความสุของอี้เออร์เป็นหลัก หวังว่าเจ้าจะเป็นมารดาที่ดีของนางเช่นนี้ตลอดไป”

“เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าสัญญา”

ผ่านหนึ่งด่านแล้ว! กู้ซูฉินคิดอย่างดีใจ ก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปมองอีกคนที่เอาแต่นั่งนิ่ง

“ข้าก็คิดเช่นท่านแม่ แต่หากเจ้าจะมีแผนการอันใดก็ช่วยนึกถึงอี้เออร์ ด้วย ดูว่านางมีความสุขเพียงใดที่คิดว่ามารดาของนางเปลี่ยนไปแล้ว อย่าทำให้นางเสียใจ”

“เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าจะไม่ทำให้อี้เออร์เสียใจอีกแล้ว” กล่าวแล้วก็เผยรอยยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่เหรินฮุนไม่เคยเห็นมาก่อน มันเต็มไปด้วยความจริงใจไม่ใช่การฝืนยิ้มหรือเสแสร้ง เขาชะงักงันอย่างไม่รู้ตัว เหรินฮูหยินที่เห็นท่าทางนั้นก็อมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะจับมือหลานสาวออกไปเพื่อปล่อยให้สองสามีภรรยาอยู่ด้วยกันตามลำพัง

กู้ซูฉินที่เห็นว่าแม่สามีออกไปแล้ว จึงได้เอ่ยถามสามีขึ้น

“ท่านพี่ข้ามีคำถามเจ้าค่ะ”

ในตอนนั้นเองที่เหรินฮุนได้คืนสติ กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเอ่ยถาม

“อันใดหรือ”

“ข้าอยากถามว่าตลอดสามเดือนเหตุใดจึงแทบไม่ไปหาข้าที่เรือนเลยเจ้าคะ”

คำถามนี้สร้างความแปลกประหลาดสำหรับเหรินฮุนเป็นอย่างมาก

เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้นเล่า กู้ซูฉิน

“ก็เจ้าเคยบอกว่า…ไม่ชอบเห็นหน้าข้า ข้าเลยไม่ไป”

นี่เป็นเหตุผลที่เขาเอาแต่ยืนดูห่าง ๆ กู้ซูฉินเคยลั่นวาจาว่าเกลียดหน้าเขา ไม่ต้องการเห็นหน้าแม้เพียงวันเดียว เขาจึงไม่กล้าที่จะไปพบเจออยู่ใกล้อีกฝ่าย

ด้านกู้ซูฉินได้ยินเช่นนั้นก็ระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกล่าว

“ข้าไม่คิดเช่นนั้นแล้วเจ้าค่ะ เช่นนั้นเย็นนี้มาหาที่เรือนได้หรือไม่เจ้าคะ ข้ามีบางอย่างจะให้ดู”