ตอนที่ 5 : สตรีร้ายกาจไม่ยอมหย่า

ตอนที่

[5]

สตรีร้ายกาจไม่ยอมหย่า

กู้ซูฉินค่อย ๆ เดินไปตามทางจากเรือนของตนเองไปยังห้องทำงานของผู้เป็นสามี ในใจเอาแต่ครุ่นคิดว่าเขาจะกล่าวอันใดกับนาง เมื่อไปถึงที่หมาย บ่าวรับใช้ที่ทำหน้าที่อยู่ที่หน้าประตูก็เปิดประตูให้นางทันที

“คุณชายรออยู่ ฮูหยินน้อยเข้าไปได้เลยขอรับ”

กู้ซูฉินไม่กล่าวอันใดได้แต่พยักหน้าให้อีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ทว่ากิริยานั้นก็ทำให้บ่าวรับใช้ผู้นั้นขนลุกซู่ ฮูหยินน้อยน่ากลัวเพียงใดผู้ใดจะไม่รู้ เมื่อครู่จึงทำให้เขาเผลอหดคออย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเดินเข้าไปนางก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาทว่าเย็นชาของใครบางคนที่เงยหน้าขึ้นจากเอกสารบางอย่าง

“นั่งลงสิ” เขาพเยิดหน้าให้นางไปนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะของเขา ไม่รอช้าจึงรีบนั่งลงทันที

“ท่านพี่มีอันใดจึงเรียกหาข้าหรือเจ้าคะ” น้ำเสียงของกู้ซูฉินเต็มไปด้วยความสดใส นั่นทำให้เหรินฮุนเผลอจ้องนางอย่างไม่ตั้งใจ

นางทำใจได้แล้ว?

หรือกำลังเก็บซ่อนเอาไว้

กู้ซูฉินเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองตนจึงได้โบกมือไปมาเบา ๆ ในตอนนั้นเองที่เหรินฮุนได้คืนสติ

“อะแฮ่ม ข้าจะถามเจ้าว่าเรื่องของฝู่อ้ายเจ้าจะเอาอย่างไร”

“ข้าก็ว่าจะถามท่านพี่เช่นกันเจ้าค่ะ ว่าจะเอาอย่างไร เมื่อครู่ข้านึกว่าท่านจะลงโทษนางเสียอีก” แต่เขากลับสั่งปิดข่าวเงียบ

“นางเป็นคนของเจ้า ข้าเลยยกให้เจ้าจัดการ

“อ้อ เจ้าค่ะ” นี่เป็นสิ่งที่นางต้องการอยู่แล้ว

“ท่านพี่เรื่องที่วางยาข้าที่จวน แม้ว่าจะเป็นฝีมือของฝู่อ้าย แต่นางก็ไม่มีความสามารถที่จะไปหาพิษที่ร้ายแรงเช่นนั้นมาได้หรอกเจ้าค่ะ” แม้จะราวกับกล่าวเรื่องทั่ว ๆ ไป แต่เนื้อหากลับน่าประหลาดใจนัก

“เจ้าหมายถึง…”

“เกรงว่าจะมีบางคนยืมมือนางมาจัดการข้ามากกว่า” เหรินฮุนได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไปพลางครุ่นคิด เห็นทีเขาต้องไปสอบปากคำฝู่อ้ายอีกครั้ง

“เจ้ามีคนที่สงสัยหรือไม่”

“ย่อมมีเจ้าค่ะ ดังนั้นที่ท่านให้คนเงียบเรื่องของฝู่อ้ายไว้ นั่นเป็นเรื่องที่ดีมาก เพราะจะได้ไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น”

“หากมีอันใดอยากให้ข้าช่วยเหลือก็บอก” กู้ซูฉินที่ได้ยินดังนั้นจึงเผยรอยยิ้มกว้างและรีบตอบรับไป

“เจ้าค่ะ”

“แล้วก็เรื่องที่ฝู่อ้ายใส่ร้ายข้าว่าไม่พอใจที่ท่านพี่จะมาหานั่นไม่เป็นความจริงนะเจ้าคะ” ก่อนที่นางจะเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ให้เขาฟัง

แต่ทว่าจากนั้นเขากลับไม่กล่าวอันใด ต่างคนต่างเงียบ นางจึงได้เลิกคิ้วขึ้น

“ที่ท่านพี่เรียกหาข้ามีแค่เรื่องนี้หรือเจ้าคะ มีอันใดอีกหรือไม่”

“การรักษาของเจ้าจะต้องใช้เวลาราวสามเดือนใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านหมอตู้กล่าวเช่นนั้น”

“แล้วหลังจากนั้นเจ้าคิดว่าจะทำอย่างไรต่อ” นางยังไม่เข้าใจว่าเขาจะกล่าวอันใดกันแน่

“จะต้องทำอันใดหรือเจ้าคะ” เหรินฮุนเห็นคิ้วที่ปูกเป็นปมของอีกฝ่ายก็กะพริบตาถี่ ๆ เพราะมันดู…น่ารัก แปลก ๆ ก่อนที่เขาจะพยายามนึกถึงจุดประสงค์ที่เขาเรียกนางมาในครั้งนี้

“ข้ารู้ว่าการแต่งงานของเรามันเกิดขึ้นด้วยความไม่เต็มใจของทั้งเจ้าและข้า…”

“ตัวข้านั้นไม่ได้อะไรมาก ยิ่งเมื่อมีอี้เออร์ ข้ายิ่งไม่ได้คิดถึงเรื่องความผิดพลาดใด แต่สำหรับเจ้า ข้ารู้ว่านี่เป็นสิ่งที่เจ้าผิดหวังมากที่สุด”

“ดังนั้น ถ้าหากว่าเจ้าหายดีแล้ว ข้าจะเขียนหนังสือหย่าให้เจ้า เราสามารถหย่าขาดกันได้ ไหน ๆ เรื่องนี้เจ้าก็ต้องการมาตลอด แต่ข้าขอเตือนไว้ ว่าการไปยุ่งเกี่ยวกับองค์ชายสี่นั้นมิใช่เรื่องที่ดี เอาละเรื่องที่ข้าจะพูดก็มีเท่านี้ หากเจ้ามีอันใดอยากจะพูดก็พูดมาได้เลย”

“….”

เขากล่าวออกมารวดเดียวทว่าตลอดที่อีกฝ่ายกล่าวกู้ซูฉินนั้นไม่เอ่ยขัดเลยแม้แต่น้อย จวบจนเขากล่าวจบ หญิงสาวจึงค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมไปยังจุดที่อีกคนนั่งอยู่ ทำให้เหรินฮุนนั้นถอยกายออกแทบไม่ทัน

นางจะเข้ามาใกล้อะไรกันถึงเพียงนี้!

กู้ซูฉินเห็นท่าทางเช่นนั้นก็ยกยิ้มมุมปากก่อนจะกล่าว

“แล้วหากข้าบอกว่าข้าไม่อยากหย่าแล้วเล่าท่านพี่จะว่าอย่างไร”

“…..”

“แล้วองค์ชายสี่อะไรนั่นข้าไม่ได้มีความสนใจสักนิด เพราะข้ามีสิ่งที่ดีและน่าสนใจมากกว่าอยู่ตรงหน้าแล้ว”

นางว่าอย่างไรนะ!? เหรินฮุนแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน

กู้ซูฉินจงใจยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย จนระยะห่างแทบเรียกว่าเกือบแนบชิด ก่อนที่จะกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่าย

“เอาเป็นว่าข้าไม่หย่าแล้ว ท่านก็อย่าได้พูดเรื่องนี้อีกนะเจ้าคะ…ท่านพี่”

กล่าวจบก็ฉีกยิ้มกว้างถดกายกลับมา ก่อนจะบอกลาอีกฝ่ายแล้วออกจากห้องไป

ทิ้งให้อีกคนพรูลมหายใจออกมาหนัก ๆ เมื่อครู่นี่มันอะไรกัน แล้วอาการหายใจไม่ทั่วท้องนี่คืออะไร

กู้ซูฉิน เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่

ด้านกู้ซูฉินเมื่อออกจากห้องทำงานของผู้เป็นสามี ก็พบว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมาที่ตนด้วยสายตาตื่น ๆ

ทว่าดวงตากลม ๆ นั่นช่างทำให้ใจละลายยิ่งนัก

น่ารัก

“อะ อี้”

“คุณหนู!!”

มือที่กำลังจะยกขึ้นทักบุตรสาวตัวเองก็เป็นอันต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเร่งร้อนของใครบางคน

กู้ซูฉินทบทวนความจำเล็กน้อยก็พบว่าคนตรงหน้าคือ จางตานฉง หลานสาวของท่านป้าหยวน บ่าวคนสนิทของแม่สามี

อีกฝ่ายรีบรวบบุตรสาวตัวน้อยของนางเข้าสู่อ้อมกอด แล้วมองนางด้วยความไม่ไว้วางใจ ราวกับกลัวว่านางจะทำอันใดบุตรสาวของตนเองอย่างไรอย่างนั้น

“ขออภัยด้วยเจ้าค่ะที่คุณหนูมารบกวนท่าน ข้าจะพาคุณหนูไปเดี๋ยวนี้” แม้คำกล่าวจะดูกลัวเกรงแต่น้ำเสียงนั้นกลับแข็งยิ่งนัก ไหนจะท่าทางนั่นอีก ไม่รอกล่าวสิ่งใดต่อ เหรินซ่งอี้ บุตรสาวตัวน้อยวัยกว่าสี่หนาวของนางก็ถูกพี่เลี้ยงสาวอุ้มไปเสียแล้ว

อะไรกัน

เอาเถอะ ยังมีเวลาอีกเยอะ

เรื่องของบุตรสาวก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่นางอยากจะแก้ไขความสัมพันธ์ระหว่างมารดาและบุตรสาวไม่ควรที่จะต้องเป็นเช่นนี้

แต่ตอนนี้นางต้องไปจัดการเรื่องหนึ่งเสียก่อน

ฝู่อ้าย บ่าวตัวแสบ!