สตรีผู้อาภัพกับชายเร่ร่อน

  เม็ดฝนหยดลงบนโหนกแก้มของหญิงสาวที่นอนคว่ำอยู่บนพื้นดิน หงายหน้าข้างหนึ่งขึ้น อยู่ริมถนนลูกรังแห่งหนึ่งของหมู่บ้านไม้งาม บรรยากาศโดยรอบเย็นฉ่ำ ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆหนาสีดำทะมึนบางส่วน

ดวงตาพร่าพรายลืมขึ้นอย่างช้า ๆ พร้อมฝนที่ตกลงมาถี่ขึ้น แต่ร่างนั้นยังคงนอนนิ่ง ในหัวค่อย ๆ เรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

           อา! นึกออกแล้ว สิริมาเดินออกมาเก็บไข่ไก่ในฟาร์มแล้วสะดุดก้อนหินล้มจนหน้าทิ่มกับดินแข็ง ๆ เธอเงยหน้าขึ้นจากพื้นดินเล็กน้อย แต่เอ๋… ทำไมมันมืดเร็วจัง เธอจำได้ว่าออกมาเก็บไข่ไก่ตอนเก้าโมงเช้านี่นา และเบื้องหน้าของเธอตอนนี้ก็ยังเป็นตอไม้สีดำอีกด้วย เธอรู้สึกเจ็บหน้าผากข้างขวา ยิ่งโดนน้ำฝนมันก็ยิ่งแสบ

สองมือยันกายลุกขึ้นช้า ๆ แล้วนั่งพับเพียบ ไม่สนใจว่าตัวเองจะเลอะดินโคลนหรือไม่ ยกมือข้างขวาที่เปื้อนดินมาเช็ดกับเสื้อตัวเองอย่างลวก ๆ แล้วแตะที่หน้าผากตัวเองเบา ๆ

“อูย เจ็บ” เธอสูดปากครางเบา ๆ พร้อมกับปาดน้ำฝนที่ไหลลงมาข้างแก้ม แล้วมองดูมือตัวเอง “เฮ้ย! เลือด” เธอหัวแตก มากกว่านั้นคือนิ้วเรียวยาว ท้องมือหยาบกร้าน เล็บมือยาว ตามซอกเล็บมีดินโคลนสีดำและมีรอยคราบน้ำยางอะไรสักอย่างเปื้อนอยู่

ไม่ นี่มันไม่ใช่มือเธอ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น เหยียดขาทั้งสองข้างออกแล้วถกผ้าถุงขึ้น สำรวจร่างกายของตัวเองทุกสัดส่วน สองมือยกขึ้นลูบคลำใบหน้า

นี่มันไม่ใช่ร่างเธอ เธออายุสี่สิบปีแล้วแต่ร่างนี้อายุน่าจะไม่ถึงยี่สิบปีด้วยซ้ำ

ตาย ๆ ๆ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ

สิริมากวาดสายตามองไปโดยรอบด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน  แสงสีแดงเหลือบส้มของดวงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้าฝั่งทิศตะวันตกทอแสงออกมาพอให้มองเห็นสิ่งที่อยู่รอบข้างราง ๆ สองข้างทางเป็นทุ่งนา และป่าอ้อย บางแห่งเป็นทุ่งหญ้าโล่งกว้าง ข้างกายเธอมีจักรยานโบราณคันเก่าหนึ่งคัน พร้อมกับถุงก๋วยเตี๋ยวแยกเส้นกับน้ำหนึ่งถุงนอนอยู่ข้างล้อรถจักรยานอย่างน่าอเนจอนาถ แต่โชคดีที่ถุงน้ำซุปยังอยู่ดี

ใช่ ที่นี่ไม่ใช่ฟาร์มของเธอ ในใจเกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมาเมื่อรู้ว่าที่นี่คือที่ที่เธอไม่เคยรู้จัก ทันใดนั้นสิริมาก็รู้สึกปวดศีรษะจนแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยง ๆ สองมือยกขึ้นดึงทึ้งผมตัวเองแรง ๆ เพื่อผ่อนคลายความเจ็บปวด ทว่ามันก็ไม่ได้ทุเลาลงเลย ซ้ำยังมีความทรงจำบ้าบออะไรก็ไม่รู้ไหลทะลักเข้ามาผสมปนเปกันจนสมองเธอแทบจะรับไม่ไหว มันหลากหลายเรื่องราวตั้งแต่เด็กจนโตจนเธอจดจำแทบไม่หมด

ไม่นานความทรงจำเหล่านั้นก็หยุดหลั่งไหลเข้ามาเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างดำเนินมาจนถึงปัจจุบัน เจ้าของร่างนี้ปั่นจักรยานกลับจากตลาดหลังจากขายผักเสร็จ และแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวกลับมาเพื่อกินกับย่า ขากลับเธอมองไม่ค่อยเห็นทางจึงปั่นจักรยานปีนก้อนหินที่ไม่ใหญ่มากนักแต่ก็ทำให้รถเสียหลักวิ่งเข้าป่าและชนเข้ากับตอไม้พร้อมกับหัวเธอที่ไปกระแทกกับตอไม้ด้วย

ร่างนี้จึงสลบไป

สิริมาเข้าใจในทันทีว่าเธอเข้ามาอยู่ในร่างหญิงสาวที่อายุเพิ่งจะย่างเข้าสิบเก้าปีที่ชื่อนิลเนตร อาศัยอยู่กับย่าเพียงสองคนไร้ซึ่งญาติพี่น้องมาเหลียวแล พ่อจากไปเพราะโรคพิษสุราเรื้อรังตั้งแต่เธอยังไม่เกิด ส่วนแม่นั้นหนีไปตั้งแต่เธออายุได้เพียงสองสัปดาห์ ที่น่าห่วงตอนนี้ย่ายังนอนป่วยติดเตียงอยู่บ้านเพียงลำพัง

ดวงตากลมดำขลับวาบไหวเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอต้องรีบกลับบ้านเพื่อนำอาหารไปให้ย่า ป่านนี้ย่าคงหิวมาก ว่าแล้วนิลเนตรก็ลุกขึ้นจับจักรยานขึ้นมาพร้อมกับถุงก๋วยเตี๋ยวที่ตอนนี้เย็นชืดไปหมดแล้ว

นิลเนตรคนใหม่ปั่นจักรยานตากฝนไปตามถนนลูกรังมุ่งหน้าไปที่บ้านตัวเอง บ้านไม้งามเป็นหมู่บ้านกลางหุบเขา ถนนทุกเส้นในหมู่บ้านเป็นดินลูกรัง น้ำตากับน้ำฝนไหลคละกันลงมาสองข้างแก้ม ทั้งปั่นจักรยานทั้งปาดน้ำตา เมื่อรู้ว่าชีวิตของเด็กคนนี้อัตคัดแค่ไหน

นิลเนตรเป็นเด็กไม่ค่อยเต็มบาทขาด ๆ เกิน ๆ เพราะเธอคลอดก่อนกำหนดเกือบเจ็ดสัปดาห์ แต่ร่างกายของเธอปกติดีทุกอย่าง คุยกับคนอื่นรู้เรื่อง เพิ่งเรียนจบชั้นมอหกเมื่อสี่เดือนที่แล้ว มีอาชีพเก็บผักขาย โดยเฉพาะผักบุ้งตามทุ่งนาและยอดกระถินตามข้างทาง เช่นนั้นแล้วรอยคราบที่อยู่ตามฝ่ามือและนิ้วมือรวมถึงปลายเล็บของเธอคงเป็นรอยของยางผักบุ้งที่เธอเพิ่งเก็บไปขายวันนี้ นิลเนตรได้เงินจากการขายผักบุ้งมาห้าสิบบาท จึงซื้อก๋วยเตี๋ยวกลับมากินกับย่า ก๋วยเตี๋ยวราคาสี่สิบบาท ฉะนั้นวันนี้เธอจึงเหลือเงินจากการขายผักสิบบาท

เธอร้องไห้ออกมาเสียงดังยิ่งกว่าเดิม เมื่อรู้ว่าต้องมาใช้ชีวิตใหม่ที่รันทดเช่นนี้ เธอทำฟาร์มเพิ่งสบายได้เพียงสองปีก็ต้องมาตายจากเสียแล้ว แต่ยังดีที่ทะลุมิติมาอยู่ในปีเดียวกันที่เธอจากมา สรุปง่าย ๆ คือเธอแค่เปลี่ยนร่างเท่านั้นเอง

เพื่ออะไร! เทวดานางฟ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร เพื่อให้เธอกลับมาปากกัดตีนถีบอีกครั้งอย่างนั้นน่ะเหรอ ทำไมพวกท่านถึงได้ขี้อิจฉานัก สิริมาตัดพ้อในใจ