สตรีผู้นี้..เหนื่อยเกินไปแล้ว

เสียงฝนโปรยปรายกระทบหลังคาสังกะสีและเสียงหยดน้ำที่ไหลซึมผ่านรอยแตกร้าวของเพดาน หยดลงสู่พื้นดังก้องอยู่ในห้องเช่าขนาดเล็ก แสงไฟสีเหลืองนวลจากหลอดไฟดวงเดียวกลางห้องให้ความสว่างเพียงเล็กน้อย เงาของเฟอร์นิเจอร์เก่าคร่ำคร่าถูกทอดลงบนผนังเย็นเฉียบ

ภายในห้องมีเพียงเตียงไม้เก่า โต๊ะขนาดเล็ก และชั้นวางหนังสือที่เต็มไปด้วยเอกสารงานกับตำราเรียน หญิงสาวร่างผอมบางนั่งชันเข่าอยู่ริมหน้าต่างกระจกบานเก่า ดวงตาเรียวทอดมองออกไปยังถนนด้านนอกที่เปียกชื้น

แสงจากเสาไฟฟ้าข้างถนนส่องกระพริบ เดี๋ยวติดเดี๋ยวดับ ถนนเส้นนี้เธอคุ้นเคยกับมันดี.. มันคือถนนที่เธอเดินผ่านทุกเช้าค่ำ ระหว่างทางไปทำงานและกลับห้องพัก ราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้

ในมือของเธอถือแก้วกาแฟที่ดื่มไปเพียงครึ่ง น้ำกาแฟสีเข้มที่เคยร้อน ตอนนี้กลับเย็นชืดไปแล้ว เช่นเดียวกับชีวิตของเธอที่ขาดไออุ่นมานานแสนนาน

หญิงสาวคนนี้มีชื่อว่า อวี้เหมยลี่

ชีวิตของเธอก็ไม่ได้สวยงามเหมือนในนิยาย ไม่ได้เต็มไปด้วยความรักจากครอบครัวหรือความห่วงใยจากใครสักคน หากแต่เป็นชีวิตที่ต้องดิ้นรนมาตลอดตั้งแต่จำความได้

พ่อกับแม่ของเธอจากไปอย่างกะทันหันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ในวันที่เธอยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คำว่า ‘กำพร้า’ ถูกประทับลงบนตัวเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ญาติที่เหลืออยู่มีเพียงคนเดียวซึ่งก็คือน้าสาว ผู้หญิงที่ยื่นมือเข้ามาในวันที่ชีวิตของเด็กน้อยมืดมนที่สุด

อวี้เหมยลี่เคยคิดว่าน้าสาวจะเป็นที่พึ่งพิงให้เธอหลังจากที่พ่อกับแม่จากไป แต่ความจริงมันกลับไม่เป็นอย่างนั้น

"เด็กแบบแกน่ะ เขาเรียกว่าอีตัวซวย!"

"จะอยู่ก็หาเงินมาให้ฉัน อย่ามาทำตัวไร้ประโยชน์!"

ถ้อยคำเหล่านั้นยังคงดังก้องอยู่ในความทรงจำ ควบคู่ไปกับเสียงขวดเหล้าที่ถูกโยนลงบนพื้นจนแตกกระจาย กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ลอยคลุ้งอยู่ในบ้านหลังเก่า เสื้อผ้าของเธอมักมีรอยขาดจากแรงกระชาก

เธอจำได้ดีว่าความเจ็บปวดจากการถูกทุบตีเป็นอย่างไร แต่สิ่งที่เจ็บปวดยิ่งกว่านั้นคือหัวใจของเธอที่ชาไปแล้ว

เธอต้องโตขึ้นมาโดยไม่มีใครให้พึ่งพิง

ตั้งแต่เด็ก เธอทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด ต้องเป็นคนทำความสะอาดบ้าน ทำกับข้าว ซักเสื้อผ้า และทุกอย่างที่เด็กคนหนึ่งไม่ควรต้องแบกรับ ในขณะที่เพื่อนรุ่นเดียวกันได้เล่นสนุก เธอกลับต้องคอยก้มหน้าก้มตารับใช้คนที่ควรจะเป็นผู้ปกครองของเธอ

เมื่อโตขึ้นมา ก็หวังว่าชีวิตจะดีขึ้น แต่โลกแห่งความจริงมักโหดร้ายเสมอ

ช่วงที่ต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอหาเงินส่งตัวเองเรียนโดยทำงานพิเศษแทบทุกอย่างที่ทำได้ ไม่ว่าจะเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อ เสิร์ฟอาหาร หรือแม้แต่ทำงานพาร์ทไทม์ในช่วงกลางคืน

แต่เงินที่เธอหามาได้กลับถูกน้าสาวที่ติดทั้งเหล้าและการพนันรีดไถไปเสมอ บางครั้งเธอก็ต้องยอมอดมื้อกินมื้อ เพื่อเจียดเงินที่เหลือเพียงน้อยนิด มาใช้เพื่อจ่ายค่าเล่าเรียน

หญิงสาวมักปลอบใจตัวเองอยู่เสมอ..

"ชีวิตก็อย่างนี้แหละ"

แต่แล้วค่ำคืนหนึ่ง..

อวี้เหมยลี่ เห็นแววตาของน้าสาวเป็นประกาย พร้อมกับชายแปลกหน้ากลุ่มหนึ่งที่เข้ามาในบ้าน พวกเขาคุยกันด้วยเสียงต่ำ กระซิบกระซาบและเอ่ยถึงเธอราวกับเป็นสินค้า ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจทุกอย่าง

น้าสาวต้องการขายเธอให้กับเสี่ยแก่ ๆ ที่น้าไปกู้ยืมเงินมาเล่นพนัน เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงตรงหน้า เธอไม่เคยเป็นที่รักของใครเลยจริง ๆ

ไม่แม้แต่ครั้งเดียว..

หญิงสาวไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากแอบวิ่งหนีออกทางประตูหลังบ้านในคืนนั้น เธอวิ่งผ่านความมืดที่เต็มไปด้วยสายฝนโปรยปราย ท่ามกลางเสียงหัวใจของเธอที่เต้นรัวด้วยความหวาดกลัว

จากวันนั้น..

เธอไม่เคยหันหลังกลับไปที่นั่นอีกเลย

เสียงฝนยังคงโปรยปรายจากฟากฟ้า ดังก้องไปทั่วตรอกซอยที่เงียบเหงา หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะดื่มกาแฟที่เหลือในแก้วจนหมด รสชาติของมันขมกว่าที่เคยเป็น..

เธอลุกจากริมหน้าต่าง มือเรียวบางเอื้อมไปหยิบหนังสือนิยายเล่มหนึ่งจากชั้นวาง ดูจากมุมของหนังสือที่ถูกพับ แสดงให้เห็นว่ามันถูกหยิบมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หญิงสาวกระชับมันแนบอก เดินไปยังเตียงไม้เก่าทรุดโทรมแล้วล้มตัวลงนอน เปิดหน้ากระดาษแรกออกช้า ๆ ปล่อยให้ตัวอักษรพาเธอเข้าสู่โลกอีกใบ โลกที่แตกต่างจากความจริงอันแสนโหดร้ายของเธอ

ทว่าอ่านไปได้ไม่นานนัก ดวงตาคู่งามก็ค่อย ๆ ปรือหลับลง.. นิยายในมือหล่นลงข้างกายอย่างแผ่วเบา

และทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

เธอไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป..

อวี้เหมยลี่รู้สึกถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ ร่างกายของเธอคล้ายถูกโอบอุ้มด้วยสัมผัสที่แสนสบายและอบอุ่น ผิดไปจากเตียงไม้เก่า ๆ ที่เธอคุ้นเคยมาตลอด

หญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ก็พบกับเพดานสูงประดับด้วยลวดลายวิจิตร ข้างเตียงมีม่านลูกไม้สีขาวพลิ้วไหวตามแรงลม กลิ่นหอมของดอกกุหลาบอ่อน ๆ ทำให้เธอรู้สึกสงบอย่างน่าประหลาด แต่ที่น่าประหลาดกว่านั้น คือความทรงจำของใครบางคนกำลังไหลเข้ามาในหัวของเธอ

เจ้าของร่างนี้มีชื่อว่า โรซาลิน เอเวอร์ฮาร์ท บุตรสาวของตระกูลเคานต์ผู้มั่งคั่งจากธุรกิจเหมืองแร่ หญิงสาวที่เกิดมาพร้อมกับร่างกายอ่อนแอ เธอได้แต่งงานกับ เซดริก เบลมอนต์ บุตรชายของดยุกที่มีอำนาจสูงสุดรองจากราชวงศ์ และใช้ชีวิตร่วมกันมาเป็นเวลาสองปี

ทว่าหลายวันก่อน จู่ ๆ อาการป่วยของโรซาลินก็เริ่มทรุดหนักขึ้น จนกระทั่งเธอหลับไหลไปเป็นเวลาสามวันเต็ม และเมื่อเจ้าของเรือนร่างบอบบางลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

คนที่อยู่ในร่างนี้ก็ไม่ใช่โรซาลินคนเดิมอีกแล้ว

อวี้เหมยลี่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องใช้ชีวิตต่อไปในโลกใบใหม่นี้อย่างไร และไม่รู้ว่าที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอไม่รู้สึกเดียวดายนั่นคือ เซดริก สามีของเธอ..

เขาเป็นชายที่สูงศักดิ์ สง่างาม และเต็มไปด้วยอำนาจ ทุกคนต่างให้ความเคารพต่อเขา แต่กับเธอ.. เขากลับอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ ในช่วงเวลาที่เธอฟื้นตัวจากอาการป่วย ก็เป็นเขาที่คอยดูแลเธออย่างใกล้ชิด

"เจ้ายังอ่อนแออยู่ นอนพักอีกหน่อยเถอะ" มือใหญ่ของเขาแตะที่หน้าผากของเธอด้วยความห่วงใย ราวกับจะตรวจดูว่าตัวเธอยังมีไข้หรือไม่ เขาจะคอยประคองเธอเวลาที่เธอลุกขึ้นจากเตียง คอยจัดการทุกอย่างให้เธอโดยไม่ปริปากบ่น

และที่สำคัญที่สุด..

เขาคือคนแรกที่ทำให้เธอรู้จักกับคำว่า ‘ความอบอุ่น’

ในชีวิตที่ผ่านมา เธอไม่เคยมีใครที่คอยดูแลแบบนี้มาก่อน แม้ในยามที่ป่วยไข้.. เธอก็ต้องลุกขึ้นไปทำโจ๊กกินด้วยตนเอง หญิงสาวเติบโตขึ้นมาโดยที่ต้องคอยดูแลตัวเองมาโดยตลอด ไม่เคยได้รับความรักหรือความเป็นห่วงจากใคร

แต่ตอนนี้..

มีคนที่ยอมอยู่ข้างเธอ คอยดูแลเธออย่างอ่อนโยน เซดริกค่อย ๆ เข้ามาอยู่ในใจของเธอลงทีละนิด

และเธอก็เริ่มหลงรักเขาเข้าแล้วจริง ๆ

หลังจากที่เธอฟื้นตัวได้ไม่นาน หญิงสาวคนหนึ่งก็มาปรากฏตัวที่คฤหาสน์ของดยุกเบลมอนต์ หญิงสาวคนนั้นมีเส้นผมสีทองอ่อนสลวย ดวงตาสีฟ้ากลมโตเปล่งประกายสดใส รอยยิ้มของเธอราวกับแสงตะวันอ่อนในฤดูใบไม้ผลิ

เธอคือ อิซาเบลลา เอเวอร์ฮาร์ท น้องสาวต่างแม่ของโรซาลิน

"ท่านพี่โรซาลิน! ข้าคิดถึงท่านมาก ท่านพ่อก็เป็นห่วงท่านมากเช่นกัน เลยให้ข้ามาดูแลท่าน"

หญิงสาวรู้สึกดีใจที่ได้รับความห่วงใยจากคนที่เธอควรจะเรียกว่าน้องสาว แม้เธอจะไม่เคยมีพี่น้องแท้ ๆ แต่การมีน้องสาวที่ร่าเริงและอัธยาศัยดีเช่นนี้ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี

เธอไม่รู้เลยว่า.. อีกสามปีให้หลัง คนที่เธอรักและไว้ใจที่สุดจะร่วมมือกันแทงข้างหลังเธออย่างไร้ความปรานี

สามปีต่อมา

เสียงสายลมพัดผ่านหน้าต่างห้องนอนกว้าง บรรยากาศเงียบงันเกินไปจนผิดปกติ หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัวไม่ได้ ลมหายใจของเธอขาดห้วง ดวงตาพร่าเลือนราวกับมีม่านหมอกบาง ๆ บดบัง

อาการของเธอแย่ลงทุกวัน เธอคิดว่ามันเป็นเพราะร่างกายของเธออ่อนแอเกินไป.. แต่เปล่าเลย

ร่างกายของเธอกำลังจะดับสูญ เพราะพิษร้ายที่สามีและน้องสาวร่วมกันวางยาวันละนิด และพิษนั้นก็สะสมในร่างของเธอมานานนับปี โรซาลินอยากเอื้อมมือไปหาสามีของเธอ อยากร้องขอความช่วยเหลือจากเขา แต่ร่างกายกลับไม่ยอมตอบสนอง

และสิ่งที่เธอเห็นเบื้องหน้าก็คือ..

ภาพของเซดริกกับอิซาเบลลาเริงรักกันอยู่บนเตียงเดียวกับที่เธอนอนอยู่และกำลังจะตาย เธอเห็นเขากำลังกอดประคองร่างอ่อนนุ่มของอิซาเบลลาไว้อย่างหลงใหล ฝ่ามือที่เคยลูบไล้เรือนผมของเธออย่างอ่อนโยน บัดนี้กลับกำลังลูบไล้ร่างของหญิงสาวอีกคน

ริมฝีปากของเขาแนบแน่นลงบนเรียวปากสีแดงสดของอิซาเบลลา เสียงครางแผ่วหวานดังลอดออกมา เสียงหัวเราะเบา ๆ ของอิซาเบลลาดังเข้ามาในโสตประสาทของเธอ ราวกับใบมีดที่เฉือนลึกลงไปในหัวใจ

เธอได้แต่จ้องมองทุกอย่างเกิดขึ้นตรงหน้า ทั้ง ๆ ที่ตัวเองกำลังนอนสิ้นหวังอยู่ตรงนี้ รอคอยเพียงความตาย..

"พี่ต้องขอบคุณฉันนะที่ช่วยดูแลเซดริกแทนพี่" อิซาเบลลาหันมามองเธอ ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ก่อนจะเอนกายพิงอกสามีของเธออย่างเป็นเจ้าของ

"โรซาลิน คุณอย่าโทษผมเลย จะโทษก็โทษตัวคุณเองเถอะ ที่ไม่สามารถมีลูกให้ผมได้" เสียงของเซดริกเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความรักที่เธอเคยมองเห็นในดวงตาของเขา

เธออยากจะถามว่า ทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้? เธอเคยคิดว่าเซดริกคือรักแรกและเป็นความอบอุ่นแรกในชีวิตที่เหน็บหนาวของเธอ.. แต่สุดท้ายเขากลับเป็นผู้ชายที่ผลักเธอลงไปในขุมนรก

หายใจไม่ออก..

พิษร้ายกัดกินอวัยวะภายในของเธอจนรู้สึกร้อนระอุไปทั้งร่าง ความเจ็บปวดราวกับมีมีดนับพันเล่มกรีดเฉือนจากภายใน

เธอสำลักโลหิตออกมาเป็นลิ่มสีแดงเข้ม ร่วงกระทบลงบนหมอนสีขาวสะอาดตา

"อึก.."

เธออยากร้องออกมา อยากดิ้นรน อยากลุกหนีจากนรกตรงหน้า แต่ร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะขยับ

ในขณะที่เธอกำลังจะสิ้นใจ..

ในขณะที่เธอเจ็บปวดจนแทบขาดใจ..

เสียงครางสุขสมของสามีและน้องสาวกลับดังระงมไปทั่วห้อง พวกเขาไม่แม้แต่จะหันมาสนใจเธอที่นอนทรมานอยู่ตรงนี้ โรซาลินถูกทิ้งไว้ให้ตายไปอย่างเดียวดาย ทั้งที่อยู่ในห้องนอนของตนเอง

ทั้งที่อยู่ต่อหน้าสามีของตัวเอง

ทั้งที่อยู่ต่อหน้าคนที่เธอรักที่สุด

...นี่มันน่าขันสิ้นดี