เช็คสินค้า

ตึกตัก! เสียงฝีเท้าดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวใจของเธอที่เต้นระรัวคล้ายกำลังจะหลุดจากอกเมื่อเธอรู้สึกว่าฝีเท้านั้นดังเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวได้แต่หลับตาภาวนาให้เธอรอดปลอดภัยจากเหตุการณ์ในครั้งนี้

“ชอบเล่นซ่อนหาก็ไม่บอก”

“สะ...สงครามอย่านะ กรี๊ดดดด” หญิงสาวกรีดร้องดังขึ้นเมื่อถูกสงครามกระชากขาแล้วดึงอย่างแรงเพื่อให้เธอออกมาจากที่ซ่อน คำขอร้องวิงวอนของหญิงสาวไม่เกิดผลเมื่อปีศาจร้ายอย่างสงครามหาเธอเจอในที่สุด

“บอกแล้วใช่มั้ย ว่าอย่ามาแส่เรื่องของฉัน” สงครามขบกราบกัดฟันแน่นก่อนที่เขาจะเลื่อนมือหนามาบีบที่ลำคอของหญิงสาวด้วยความเคียดแค้น เขาไม่เคยให้โอกาสใครแต่กลับให้โอกาสเธอ แต่เธอก็ยังมาสร้างความรำคาญใจให้เขา คือไปแจ้งพวกตำรวจๆ โง่ๆ ให้มารบกวนการใช้ชีวิตส่วนตัวของเขา

“แค่กๆ ปะ...ปล่อยนะ ปล่อยฉัน” หญิงสาวสำลักออกมาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าหายใจเริ่มติดขัด สองมือของเธอพยายามตะเกียกตะกายต่อสู้เพื่อให้หลุดพ้น แต่โชคไม่เข้าข้างเมื่อเธอสู้แรงของชายหนุ่มไม่ไหว

“คนที่รู้เรื่องของฉัน ไม่มีใครตายดีสักคน” สงครามพูดแค่นั้นก่อนที่จะเหวี่ยงร่างบางลงไปที่พื้นอย่างแรง มือหนาของเขายกปืนจ่อที่ขมับของเธอเตรียมพร้อมที่จะเหนี่ยวไกปลิดชีพผู้หญิงตรงหน้าอย่างเลือดเย็น

“อย่าทำฉัน ได้โปรด ฉันสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของนายอีก” ร่างบางยกมือไหว้ร้องขอชีวิตชายหนุ่มทั้งน้ำตา ก่อนที่เธอจะคลานเข่าเข้าไปกอดขาของชายหนุ่มเอาไว้แน่นเพื่อขอความเมตตา

“ฮึกกก พี่สงครามอย่าทำอะไรฉันเลย”

สงครามหยุดชะงักแค่เสี้ยววินาทีที่ได้ยินคำพูดของหญิงสาวที่วิงวอนร้องขอชีวิตจากเขา

“ฉันสาบานว่าฉันจะไม่พูดเรื่องของพี่อีก” ฝ้ายพูดออกมาพร้อมกอดขาสงครามไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เธอร้องไห้จนเนื้อตัวสั่นเทาเมื่อคิดว่าความตายอยู่ใกล้เธอแค่ชั่วอึดใจ ซึ่งแน่นอนว่าคงไม่มีใครที่อยากจะมาตายในสภาพแบบนี้

สงครามค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับหญิงสาว ก่อนที่เขาจะเลื่อนมือหนาขึ้นมาบีบหน้าเธอพร้อมสำรวจเรือนร่างของหญิงสาวอยู่แบบนั้น สงครามปฏิเสธไม่ได้เลยว่าฝ้ายเป็นผู้หญิงที่ดูดีไปหมดทุกสัดส่วน ทั้งรูปร่างหน้าตาแบบนี้ส่วนมากจะเป็นที่ต้องการแถบฝั่งฮ่องกง ถ้าเขานำเธอไปขายให้พวกเสี่ยหน้าโง่แก่ๆ หญิงสาวตรงหน้าคงทำเงินให้เขาได้ไม่ใช่น้อย ดีกว่ามาฆ่าทิ้งให้หมดประโยชน์

“ฉันจะไม่ฆ่าเธอก็ได้” สงครามกล่าวออกมาพลางดีดตัวลุกขึ้นพร้อมกระชากหญิงสาวให้เดินตาม

“ฮึกกก จะพาฉันไปไหน ปล่อยนะ ปล่อย!!” ฝ้ายสะบัดตัวออกพลางมองรอบห้องอย่างร้อนรนเพื่อหาลู่ทางที่พอจะช่วยชีวิตเธอได้บ้าง

หมับ!! กึก!! เธอตัดสินใจฝังเขี้ยวลงไปที่มือหนาของชายหนุ่มอย่างแรงเพื่อให้ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

เพี๊ยะ! มือสากฟาดกระทบลงมาอย่างแรงบนใบหน้าของหญิงสาวจนเธอต้องล้มลงตามแรงที่ชายหนุ่มได้กระทำ เลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลซิบออกมาจากมุมปากของหญิงสาวก่อนที่รอยแดงจะค่อยๆ ปรากฎขึ้นที่แก้มนวลของเธอ

“ฮึกกก ฮือออ” น้ำตาไหลอาบลงมาที่แก้มนวลของเธอทั้งสองข้าง หญิงสาวได้แต่ร้องไห้จนเนื้อตัวสั่นเทาก้มหน้าอยู่แบบนั้น ตอนนี้สติของเธอมันได้เตลิดหายไปหมดแล้ว ในชีวิตของเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องมาเจอคนชั่วช้าอย่างสงคราม

มือหนาของสงครามเลื่อนมาจับแก้มนวลด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่าง เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่โดยที่ไม่มีคำพูดอะไรออกมาทั้งนั้น ก่อนที่เขาจะปรับสายตาให้เรียบนิ่งพร้อมฉุดแขนของหญิงสาวให้เดินตามเขาออกมาจากห้องของเธอเพื่อไปยังเซฟเฮ้าส์ของเขา

ระหว่างทางที่อยู่บนรถ มันไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกมาจากปากของหญิงสาว ตอนนี้เธอได้แต่ก้มหน้ากลั้นเสียงสะอื้นอย่างหมดหวัง เธอคงไม่มีชีวิตรอดกลับบ้านไปกอดพ่อกอดแม่อีกแล้ว ไม่ว่านับจากนี้เธอจะต้องเจอกับอะไรเธอจะทำใจยอมรับชะตากรรม เพราะเธอคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้มันคงเป็นเวรเป็นกรรมที่เธอจะต้องชดใช้

รถหรูแล่นสู่เซฟเฮ้าส์หลังใหญ่ที่อยู่ห่างไกลออกไปแถบนอกชานเมือง มองไปทางไหนก็มีแต่ผืนป่าปกคลุมไปหมด ชายฉกรรจ์ชุดดำนับสิบยืนล้อมตัวบ้านอย่างแน่นหนา โอกาสที่เธอจะรอดจากปีศาจอย่างสงครามริบหรี่เต็มทน

“ลงมา” สิ้นเสียงของลูกน้องสงครามร่างบางก็ถูกฉุดกระชากลงมาจากรถ ก่อนที่เธอจะถูกบังคับให้เดินตามเข้ามาในตัวบ้าน

ทันทีที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน ลูกน้องต่างพากันวิ่งมาโค้งคำนับทำความเคารพตามธรรมเนียม สายตาของหญิงสาวสอดส่องมองไปรอบๆ ตัวบ้านอย่างหวาดผวาเมื่อเห็นอาวุธสงครามที่แขวนอยู่ตามผนังของบ้านอย่างระรานตา

“จะให้เอามันไปไว้ที่ไหนดีครับ ห้องมืดหรือ...” ลูกน้องถามขึ้นพลางใช้ปืนจี้แผ่นหลังของฝ้ายให้เดินนำ

“พาไปห้องฉัน”

“ห้องนาย?” ลูกน้องของสงครามถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะผู้หญิงที่เข้ามาในบ้านหลังนี้ได้ ถ้าไม่ไปนอนรอความตายในห้องมืดก็ต้องถูกขังอยู่ที่โกดังหลังบ้านเตรียมขึ้นเรือไปขาย

“......” สงครามไม่พูดอะไรออกมามีเพียงสายตาเรียบนิ่งที่ส่งไปแทนคำตอบ

“ครับนาย”

ลูกน้องโค้งคำนับรับคำสั่งพลางฉุดกระชากลากหญิงสาวให้เดินขึ้นมาบนชั้นสามตามคำสั่งของผู้เป็นนาย หญิงสาวมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัวพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง แขนขาของเธอมันอ่อนล้าเต็มที ความตื่นตระหนกมันกลั่นกรองให้สติของเธอเลือนหายไปจนหมดเหลือแต่ความหวาดกลัวเข้ามาแทนที่

แกร่ก!! ความเยือกเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบเข้ามาที่หน้าของเธอเต็มๆ ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างของเธอถูกผลักเข้ามาในห้องอย่างแรงก่อนที่คนพวกนั้นจะปิดตายขังเธอไว้จากด้านนอก

ปึง! ปึง! สองมือเรียวทุบประตูทั้งน้ำตาเพื่อขอความช่วยเหลือ ตอนนี้เธอถูกเขาขังไว้โดยที่ไม่รู้ชะตากรรมว่าจะเป็นอย่างไร แผลที่ใบหน้ามันเทียบไม่ได้กับบาดแผลที่เกิดขึ้นในใจของเธออยู่ตอนนี้

“ปล่อยฉันออกไป ปล่อยเดี๋ยวนี้”

“ฮึกกก ฉะ...ฉันอยากกลับบ้าน”

“ใครก็ได้ช่วยที ช่วยด้วย”

ฝ้ายตะโกนออกมาดังลั่นแต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอทำมันจะไม่เป็นผล เธอถูกขังไว้ในห้องนี้ หญิงสาวตัดสินใจอย่างลนลานสำรวจรอบห้องเพื่อที่จะหาลู่ทางหนี แต่มันก็ไม่มีวิธีไหนที่จะหนีได้เลย ห้องนี้อยู่สูงเกินไปที่เธอจะกระโดดลงไปแล้วแขนขาจะไม่หัก แถมด้านล่างลูกน้องของสงครามก็เดินวนเวียนกันอย่างแน่นหนา

“ฮึกกกก ฮืออออ โธ่เว้ย!!” ฝ้ายร้องตะโกนขึ้นอย่างสุดเสียงพร้อมใช้มือกวาดข้าวของที่อยู่ในห้องของชายหนุ่มจนหล่นกระจายเต็มพื้นไปหมดเมื่อหมดหนทางที่เธอจะหนี เธออยากกลับบ้าน ไม่ใช่ต้องมาถูกขังรอความตายจากเขาแบบนี้

แกร่ก!! เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับสงครามที่มองข้าวของที่หล่นกระจัดกระจายด้วยฝีมือของหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“ปล่อยฉันไปเดี๋ยวหนี ไอ้ชาติชั่ว” ฝ้ายสบถคำด่าออกมาอย่างเหลืออดที่โดนชายหนุ่มกระทำดังเธอเป็นสัตว์เลี้ยงกักขังเธอไว้

“นอกจากจะเก่งแต่แหกปากด่าฉัน เธอยังเก่งอะไรอีกมั้ย?” ชายหนุ่มถามขึ้นก่อนที่จะมองต่ำไปที่หญิงสาวที่ยืนอยู่

“ปล่อยฉันออกไป ปล่อยฉัน”

“ปล่อยให้เธอไปบอกไอ้ตำรวจโง่ๆ พวกนั้นมาจับฉันน่ะเหรอ?” สงครามแค่นหัวเราะในลำคอพลางส่งสายตาเย้ยหยันไปให้หญิงสาว

“......”

“ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ ว่าไอ้ตำรวจพวกนั้นมันทำอะไรฉันไม่หรอก!!” สงครามยิ้มอย่างผู้ชนะพลางยืนมองหญิงสาวที่เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความโมโหที่ทำอะไรเขาไม่ได้

“คุณลุงไม่น่ามีลูกอย่างนายเลยจริงๆ นายมันเลวสงคราม นายมันชั่ว ฆ่าได้แม้กระทั่งพ่อแท้ๆ ของตัวเอง” หญิงสาวพูดออกมาตามความคิด เธอไม่เคยคิดว่าจะมีคนชั่วช้าแบบสงครามหลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้

“งั้นอยากมีผัวชั่วๆ แบบฉันดูบ้างไหมล่ะ?” สิ้นสุดคำพูดของหญิงสาวความอดทนของชายหนุ่มก็หมดลง สงครามบีบข้อมือเธออย่างแรงก่อนที่จะเหวี่ยงร่างบางนอนลงบนเตียงของเขา

“นะ...นายจะทำอะไร อย่าเข้ามานะ” หญิงสาวถอยหนีด้วยอาการลนลานจนติดกับผนังหัวเตียงเมื่อสงครามค่อยๆ เดินเข้ามาหาเธอที่นั่งตัวสั่นอยู่

“เช็คสภาพสินค้าไง ว่าผู้หญิงอย่างเธอควรจะส่งขายเป็นเกรดอะไร” สงครามพูดขึ้นก่อนที่จะกระชากร่างบางให้เข้าหา พลางถอดเข็มขัดหนังราคาแพงมัดข้อมือของหญิงสาวเอาไว้