บริสุทธิ์

“นะ...นายจะทำอะไร อย่าเข้ามานะ” หญิงสาวถอยหนีด้วยอาการลนลานจนติดกับผนังหัวเตียงเมื่อสงครามค่อยๆ เดินเข้ามาหาเธอที่นั่งตัวสั่นอยู่

“เช็คสภาพสินค้าไง ว่าผู้หญิงอย่างเธอควรจะส่งขายเป็นเกรดอะไร” สงครามพูดขึ้นก่อนที่จะกระชากร่างบางให้เข้าหา พลางถอดเข็มขัดหนังราคาแพงมัดข้อมือของหญิงสาวเอาไว้

สองมือของหญิงสาวถูกพันธนาการโดยเข็มขัดหนังของชายหนุ่ม ฝ้ายพยายามดิ้นหนีอย่างร้อนรนเมื่อสงครามเริ่มคุกคามเธอเข้ามาเรื่อยๆ

“อย่าเข้ามานะ ออกไปให้พ้น” ริมฝีปากบางสั่นระริกไปด้วยความกลัว ก่อนที่เธอจะพยายามวิ่งหนีแต่ก็ถูกสงครามคว้าไว้ได้ทุกครั้ง

พลั่ก!! ตุบ!! ร่างบางถูกเหวี่ยงลงมาบนเตียงอย่างแรงอีกครั้งด้วยฝีมือของชายหนุ่ม เนื้อตัวสั่นเทาของหญิงสาวปลุกอารมณ์ดิบของสงครามได้เป็นอย่างดี ก่อนที่ชายหนุ่มจะขึ้นคร่อมตัวของหญิงสาวพลางใช้แขนแกร่งกดตัวเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี

“อึกก ฮือออ ปะ...ปล่อยฉัน”

สิ้นสุดคำพูดอ้อนวอนร้องขอของหญิงสาว สงครามก็พลิกร่างของหญิงสาวให้นอนคว่ำพร้อมกดใบหน้าของหญิงสาวให้ราบไปหมอนเพื่อเก็บเสียงสะอื้นที่น่ารำคาญของเธอ ก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าของหญิงสาวออกจนหมดสิ้น จนตอนนี้เรือนร่างของฝ้ายเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา เขาก้มมองผิวขาวนวลของหญิงสาว ก่อนที่จะใช้มือหนาฟาดไปตามลำตัวของเธอจนเกิดรอยแดง ทุกอย่างบนเรือนร่างของหญิงสาวมันงดงามไม่มีที่ติ ทำให้ปีศาจร้ายอย่างเขาล่ะสายตาไปจากเธอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว มือสากของชายหนุ่มลูบไล้ที่ร่องแคบของหญิงสาวไปมาเพื่อให้เธอเกิดอารมณ์ แต่ตรงกันข้ามหญิงสาวไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับเขาเลยสักนิด

“กรี๊ดดดด ช่วยด้วย อย่านะ อย่าาาา” ฝ้ายร้องกรี๊ดออกมาดังลั่นจนสุดเสียงเพื่อร้องขอความช่วยเหลือ ลูกน้องของสงครามที่ยืนอยู่หน้าห้องต่างหันมามองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย แต่ไม่มีใครกล้าปริปากหรือพูดอะไรออกมาทั้งนั้น

สงครามใช้ท่อนแขนแกร่งกดที่ท้ายทอยของหญิงสาวไว้เพื่อไม่ให้เธอดิ้น ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกพลางใช้สายตามองเรือนร่างของหญิงสาวอยู่แบบนั้น ทำให้บนเตียงนี้มีแค่เขากับเธอที่กำลังเปลือยเปล่าอยู่ด้วยกัน มือหนาของสงครามรูดแก่นกายที่กำลังตั้งชัน ก่อนที่เขาจะใช้มันจ่อไปที่ร่องแคบของหญิงสาว

“ฮึกกก สงครามได้โปรดอย่าทำ” น้ำตาไหลอาบแก้มนวลเมื่อหญิงสาวรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังถูไถไปมาที่บั้นท้ายของเธอ แขนขาของหญิงสาวจิกเกร็ง ทุกร่างกายของเธอมันเกร็งมันตึงเครียดไปหมด

“อยู่นิ่งๆ” สงครามพูดแค่นั้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆ สอดใส่แก่นกายของตนเองเข้าไปในร่องแคบของหญิงสาวด้วยท่าคว่ำหน้า

กึด!! สงครามพยายามที่จะดันแก่นกายเข้าไปในร่องของหญิงสาว แต่ร่องของเธอมันรัดแน่นจนเกินไปทำให้แก่นกายของเขามันเข้าได้แค่ส่วนหัว ชายหนุ่มก้มมองแก่นกายของตนเองที่มีเลือดบริสุทธิ์ของหญิงสาวที่ติดกับแก่นกายของเขามา ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจด้วยความพอใจ แล้วจัดการกระแทกสอดใส่เข้าไปอีกครั้งจนมิดในคราเดียว

“กรี๊ดดดด ฮึกก อย่าทำ” หญิงสาวร้องกรี๊ดออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกปีศาจในร่างคนของสงครามพรากความบริสุทธิ์ของเธอไป

ปึก! ปึก! ปึก! แก่นกายของชายหนุ่มที่ชะโลมไปด้วยเลือดบริสุทธิ์ของหญิงสาวปลุกเร้าอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี แขนแกร่งของชายหนุ่มสอดเข้าไปใต้ร่างของหญิงสาวให้เธอยกสะโพกขึ้นเพื่อรองรับแรงกระแทกของเขาได้แบบเต็มๆ

“ฮึกก หยุดนะ หยุดเดี๋ยว” หญิงสาวพยายามดีดดิ้นไปมาพร้อมใช้เล็บจิกท่อนแขนแกร่งของชายหนุ่ม สงครามเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บแสบ แต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป นอกจากส่งแรงกระแทกๆ แรงๆ เข้าไปในร่องของเธอ

“อื้ออ ฮึกก ปะ...ปล่อยฉัน”

“พอได้แล้ว ฮึกกก ฮือออ”

เสียงร่ำไห้ของเธอไม่เป็นผลต่อสงครามที่กำลังตักตวงความสุขบนร่างกายเธอเลยสักนิด แต่ตรงกันข้ามยิ่งเขาเห็นน้ำตาของเธอได้ยินเสียงร้องของเธอ มันยิ่งปลุกอารมณ์ของเขาแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ปึก! ปึก! ปึก! สงครามก้มลงมองแก่นกายไซต์เกินมาตราฐานของเขาที่กำลังสอดใส่เข้าออกในร่องแคบของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าลงซุกไซ้ที่แผ่นหลังขาวผ่องของเธอพร้อมขบกัดจนเกิดรอยแดงไปทั่วแผ่นหลัง

“กรี๊ดดด พะ...พอแล้ว” ฝ้ายร้องออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือทั้งน้ำตาเมื่อถูกชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาขมเม้มที่ลำคอของเธอจนเกิดเป็นห้อเลือดอยู่หลายจุด

ทุกการเคลื่อนไหวขยับเอวสอบของชายหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้หญิงสาว จนเธอไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนี้ออกมาได้ การมีเซ็กส์ครั้งแรกมันไม่ได้น่าจดจำสำหรับเธอเลยสักนิด

“อย่าเกร็ง” สงครามพูดขึ้นก่อนที่ถอดแก่นกายออกจากร่องของเธอ พลางจับผลิกตัวหญิงสาวให้นอนหงาย เพื่อที่เขาจะได้เห็นสีหน้าแววตาที่แสนเจ็บปวดของเธอเวลาเขากระแทกแท่งเอ็นเข้าออกในร่องของเธอ

สงครามมองเรือนร่างของหญิงสาวที่ตอนนี้ผิวขาวนวลของเธอเต็มไปด้วยรอยจากฝีมือของเขา เขามองเรือนร่างนั้นอย่างคลั่งไคล้ ก่อนที่จะมือหนาทั้งสองข้างดันขาเรียวให้แยกออกจากกันแล้วสอดใส่แก่นกายเข้าไปอีกรอบ

“ฮึกก ฮือออ พะ...พอแล้วสงคราม”

“ฉันเจ็บ ฉะ...ไม่ไหวแล้ว”

ปึก! ปึก! ปึก! เสียงขอร้องอ้อนวอนของหญิงสาวมันแหบพร่าไปพร้อมกับเสียงบรรเลงรักที่ชายหนุ่มได้ทำกับเธอ ชายหนุ่มมองเรือนร่างร่างที่เคลื่อนไหวจากแรงที่เขากระทำก่อนที่ชายหนุ่มจะโน้มใบหน้าใช้ฟันขบกัดไปที่ริมฝีปากบางจนเลือดซิบ มือหนาของเขาลูบรอยแผลบนใบหน้าอย่างอ่อนโยนก่อนที่เขาจะประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้งตรงบาดแผล

เลือดของหญิงสาวไหลออกมาจากร่องรักของเธอทุกครั้งที่ถูกชายหนุ่มกระแทกสอดใส่เข้ามาร่วมเกือบชั่วโมง จนทำให้ผ้าปูที่นอนของเขามันเลอะไปด้วยเลือดบริสุทธิ์ของหญิงสาว

ลมหอบใจหายถี่บ่งบอกว่าตอนนี้ชายหนุ่มกำลังใกล้จะแตะถึงขอบสวรรค์ในอีกไม่ช้า เอวสอบของชายหนุ่มขยับแรงและเร็วขึ้น ผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีน้ำสีขาวขุ่นของเขาก็ถูกปลดปล่อยเข้าไปในตัวของหญิงสาวนั้นทุกหยาดหยด ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นของเขาที่ผสมด้วยเลือดของเธอ นั่นจะค่อยๆ ไหลย้อนออกมาตามเรียวขาของหญิงสาว

สงครามหยัดตัวเปลือยกายลุกขึ้นพลางใช้สายตามองหญิงสาวที่นอนนิ่งไม่ไหวติง เขาเหยียดยิ้มอย่างพอใจเมื่อรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นของเกรดพรีเมี่ยม

เช้าวันรุ่งขึ้น....

“ตื่น ตื่น ตื่นสิวะ” เสียงรบกวนของใครบางคนทำให้หญิงสาวค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองพร้อมอาการปวดหัวอย่างหนัก เธอกระชับผ้านวมไว้แน่นเพื่อปกปิดร่างกายต่อหน้าชายฉกรรจ์ลูกน้องของสงครามที่อยู่ในห้อง ร่างกายของหญิงสาวตอนนี้มันอ่อนล้าเต็มทน เพราะมีสาเหตุมาจากเมื่อคืนที่เธอโดนกระทำจน ทำให้ทนเจ็บแทบไม่ไหว พิษไข้เลยแล่นเข้ามาจู่โจมเธอ เธอมองไปรอบห้องก็ไม่เห็นสงครามอยู่ในห้องซึ่งมันก็เป็นเรื่องดีสำหรับเธอในเวลานี้

“ใส่เสื้อผ้า ฉันจะพาแกไปขึ้นเรือ” ลูกน้องของสงครามพูดขึ้นก่อนที่จะมองเรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสัย รอยขบเม้มที่แสดงตามผิวนวลของหญิงสาวมากมายหลายจุด สร้างความประหลาดใจให้เขาอยู่ไม่น้อย เพราะผู้เป็นนายไม่เคยทำรอยอะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนแม้แต่เบลล่า

“พวกนายจะปล่อยฉันไปแล้วใช่มั้ย?” ฝ้ายถามออกมาด้วยความดีใจที่เธอจะได้กลับบ้าน ไม่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอเจ็บปวดไปทั้งร่างกายแล้วก็จิตใจ เธอไม่อยากต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้

“ใช่! ฉันจะพาแกไปส่งที่บ้าน”

ฝ้ายไม่รอช้ารีบดีดตัวลุกขึ้นด้วยแรงที่มีอยู่น้อยนิดเพื่อใส่เสื้อผ้าเตรียมที่จะกลับบ้าน แค่ได้ยินว่าจะได้ออกไปจากที่ ร่างกายเธอก็กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง น้ำตาของหญิงสาวไหลลงมาด้วยความเจ็บปวดที่ชายหนุ่มฝากไว้ เธอจะไม่ขอกลับมาเหยียบที่นี่อีกตลอดชีวิต

“ของที่นายสั่งได้แล้วครับ” ลูกน้องยื่นของให้ผู้เป็นนายหลังจากที่ไปหาซื้อตามคำสั่งจนครบหมดทุกอย่าง

“ออกรถได้ ฉันจะกลับบ้าน” สงครามพูดขึ้นเมื่อตรวจสอบว่าของที่ให้ลูกน้องไปซื้อนั้นได้ครบหมดทุกอย่าง อาทิเช่น ยาลดไข้ ยาแก้ปวด เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้อีกหลายอย่าง

รถหรูแล่นเข้ามาในตัวบ้านหลังจากที่เพิ่งจะออกไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ลูกน้องต่างพากันมองหน้าผู้เป็นนายด้วยความงุนงง เพราะวันนี้ชายหนุ่มมีประชุมใหญ่เรื่องคลังสินค้าตัวใหม่กับผ้องเพื่อนของเขา แต่ทำไมผู้เป็นนายถึงกลับมาเร็วกว่าที่คาดไว้นัก

“วันนี้นายมีประชุมไม่ใช่เหรอครับ?” ลูกน้องอีกคนถามขึ้น

“วันนี้ไม่ว่าง” สงครามตอบกลับแค่นั้นก่อนที่จะเดินเลี่ยงรีบขึ้นห้องมา

แกร่ก!! ดวงตาคู่คมกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องเป็นอย่างแรกทันทีที่ก้าวขาเปิดประตูเข้ามา แต่ทว่าสงครามกลับไม่เจอบางสิ่งที่เขาคาดไว้

“ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มร้องเรียกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พลางกวาดสายตามองรอบห้องอีกครั้งอย่างถี่ถ้วน ก่อนที่จะวางถุงข้าวของเครื่องใช้ลงบนโต๊ะ

“ครับนาย” ผ่านไปไม่ถึงนาที ลูกน้องคนสนิทต่างพากันรีบวิ่งเข้ามาในห้องนอนของผู้เป็นนายทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก

“ฝ้ายหายไปไหน?” สงครามถามขึ้นด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด เพราะไม่เห็นหญิงสาวอยู่ในห้องนี้เหมือนที่คิดไว้ แล้วเขาก็มั่นใจว่าหญิงสาวไม่มีทางหนีไปไหนได้ ถ้าคนของเขาไม่พาเธอหนีออกไป

“ผู้หญิงคนนั้นถูกนำตัวไปส่งที่ท่าเรือเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วครับนายน้อย” ลูกน้องตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เพราะพวกเขาจะทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเป็นปกติหลังจากที่ชายหนุ่มลงมือเช็คสินค้าด้วยตัวเองเสร็จ แล้วพวกเขาก็เห็นว่าหญิงสาวอยู่ในเกรดดี พวกเขาเลยเลือกที่จะส่งเธอไปขายที่สิงคโปร์

“มะ...มึงหมายความว่ายังไง?”

“ผู้หญิงคนนั้นถูกนำไปขึ้นเรือเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เพื่อไปขายที่สิงคโปร์ครับ”

เพี๊ยะ!! พลั่ก!! เมื่อสิ้นสุดคำพูดของลูกน้องคนสนิท สงครามก็ใช้ด้ามปืนกระแทกไปที่หน้าของลูกน้องคนสนิทแบบไม่ออมแรงหลายที เพราะเขาไม่เคยออกคำสั่งให้พวกมันเอาเธอไปขายเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ

“ไอ้พวกโง่ ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา กูจะไล่ฆ่าพวกมึงทุกตัว” สงครามขบกรามแน่นพูดขึ้นก่อนที่จะเอามือทึ้งผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดให้กับความสู่รู่ของพวกลูกน้อง เพราะก่อนที่เขาจะออกจากเซฟเฮ้าส์เขารู้ว่าหญิงสาวนั้นกำลังป่วย

“แต่นายน้อย...”

“ไปเตรียมรถเดี๋ยวนี้ กูจะไปเอาเธอกลับมา!”

ผ่านไปราวๆ เกือบครึ่งชั่วโมงสงครามและลูกน้องก็มาถึงท่าเรือและคลังสินค้าของเขาที่อยู่ถัดจากเซฟเฮ้าส์ไปไม่ไกล ชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองหาเรือลำใหญ่ที่กำลังจะออกท่าไปสิงคโปร์ แต่ก็ไม่มีวี่แววของเรือลำนั้น

“เรือไปสิงคโปร์อยู่ลำไหน?” สงครามถามลูกน้องที่คุมเที่ยวเรือประจำโกดังของเขา

“เรือไปสิงคโปร์ออกไปเมื่อสองชั่วโมงที่เเล้วครับนายน้อย” ลูกน้องตอบกลับมา

“บอกให้พวกมันกลับมาเดี๋ยวนี้ คนของกูติดอยู่ในนั้น” สงครามเอ่ยสั่งเสียงเรียบพลางทอดสายตามองออกไปยังผืนน้ำแผ่นใหญ่เพื่อบางที เรือนั่นอาจจะยังไปได้ไม่ไกลตามที่เขาคิด

“ไม่ได้ครับนาย ถ้าวนเรือกลับมา สิ้นค้าอาจจะไม่ทันส่ง ทางเราต้องเสียหายหลายล้านเลยนะครับ” ลูกน้องของสงครามตอบกลับมา เรือสินค้าไม่ใช่ขนาดเล็กแล้วกว่าจะวนเรือกลับมาถึงนี่ก็ใช้เวลาร่วมหลายชั่วโมงเพิ่มไปอีก ถ้่าเขาทำตามที่นายสั่ง สินค้าบนเรืออาจจะไปไม่ทันตามที่ลูกค้าต้องการแล้วมันก็มีความเสี่ยงสูงที่ลูกค้าจะยกเลิกสินค้า

“จะเสียเท่าไหร่ช่างหัวมัน เอาเธอกลับมาให้กูเดี๋ยวนี้!!”

“ไม่ได้จริงๆ ครับนาย อย่างน้อยต้องรอสี่วัน” ลูกน้องของชายหนุ่มพูดออกไปตามความจริง กว่าที่เรือสินค้าไปถึงสิงคโปร์ก็ใช้เวลาหลายวัน ไหนจะขากลับก็อีกหลายวัน แล้วเรือสิ้นค้าของเขาไม่ใช่ลำเล็ก แล้วยิ่งวกไปวกมาจะเป็นเป้าล่อของตำรวจได้ง่าย อาจจะซวยกันทั้งหมดข้อนี้สงครามรับรู้ดี

“สี่วัน?” สงครามทวนถามขึ้น แล้วตอนนี้เขาไม่สามารถบินออกนอกประเทศได้เพราะเอกสารที่เขาสั่งให้ลูกน้องปลอมขึ้นมามันยังไม่สำเร็จ แล้วเวลานี้คนมีคดีเป็นที่ต้องการของทางตำรวจอย่างเขาแทบจะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว เท่ากับว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากรอเท่านั้น

“ครับ สี่วัน”

“......”