ปล่อยเธอไป

หมับ!! ชายหนุ่มปรี่ตัวเข้ามาล็อกคอหญิงสาวที่กำลังจะหนีเขาออกไป ก่อนที่เขาจะใช้เเรงเพื่อเหวี่ยงเธอในนอนลงบนเตียงอีกครั้ง สงครามมองหน้าหญิงสาวอยู่แบบนั้นก่อนที่จะดันขาเรียวให้แยกออกจากกัน

“ถึงฉันจะชั่วแต่ก็เป็นผัวเธอ!!”

“ปล่อยนะ ปล่อยฉัน” ร่างบางพยายามดิ้นหนีเมื่อถูกสงครามใช้ท่อนแขนแกร่งกดร่างของเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ยังไงเธอก็ต้องไปให้พ้นจากที่นี่

“จะยอมเป็นเมียฉันแค่คนเดียวหรือจะยอมเป็นเมียของพวกมันนับสิบนับร้อยก็เลือกเอา!”

สิ้นสุดคำพูดของสงคราม หญิงสาวเหลือบไปมองประตูห้องที่เปิดอยู่ด้วยอาการสั่นเทาก็เห็นชายฉกรรจ์นับสิบที่เดินพลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันอยู่หน้าห้องของเธอในตอนนี้

ริมฝีปากบางของเธอสั่นระริกเมื่อสงครามเลื่อนมือหนามาปลดกระดุมเสื้อของเธอออก ฝ้ายได้แต่เม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นความเจ็บปวดนี้เอาไว้

“ฮึกก ฮือออ” เสียงสะอื้นดังเล็ดลอดพร้อมกับน้ำตาที่รินไหล เธอไม่อยากจดจำช่วงเวลาที่แสนเลวร้ายเลยสักวินาที

สงครามเอื้อมมือหนาบีบเคล้นที่หน้าอกของหญิงสาวทั้งสองข้างพลางเลื่อนมือมาด้านหลังของหญิงสาวเพื่อปลดตะขอบราเซียลูกไม้สีดำของฝ้ายออก ทำให้หน้าอกของหญิงสาวตอนนี้มันเปลือยเปล่าตั้งชันต่อหน้าชายหนุ่ม จนในที่สุดเรือนร่างของเธอก็เปลือยเปล่าต่อหน้าชายหนุ่มในเวลาต่อมา

หญิงสาวค่อยๆ หลับตาลงทั้งน้ำตาไม่เอ่ยคำพูดเอ่ยคำขอร้องวิงวอนอะไรออกมาทั้งนั้น เธอปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างให้ชายหนุ่มกระทำกับเรือนร่างเธอจนกว่าที่เขาจะพอใจ เขาไม่มีตัวเลือกอะไรให้เธอทั้งนั้นนอกจากนอนรอรับอารมณ์ป่าเถื่อนของเขา

สงครามใช้มือจับขาเรียวให้แยกออกจากกันจนทำให้เขาได้เห็นกลีบดอกไม้ของเธอที่มีขนอ่อนปกคลุมอยู่รำไร กลีบกุหลาบของเธอมันบวมช้ำอย่างหนักจากศึกรักในครั้งก่อน แต่สงครามกับไม่รู้สึกสงสารหรือเห็นใจเธอเลยสักนิด ตรงกันข้ามที่พอเห็นความเจ็บปวดของเธอ ชายหนุ่มกับมีอารมณ์เพิ่มขึ้นทวีคูณ

ชายหนุ่มเลื่อนมือหนามาปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวของเขาออกพลางมองร่างบางไปด้วยความหลงไหลในชั่วพริบตา ก่อนที่เขาจะหยิบมวนบุหรี่ออกมาแล้วจุดสูบมันพลางพ่นควันออกมาแบบหนักๆ ใส่หน้าของหญิงสาวเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ดิบหยาบของเขา แท่งเอ็นของชายหนุ่มมันตั้งชูชันก่อนที่เขาจะใช้มือรูดมันขึ้นลงแล้วจ่อไปที่ร่องแคบของเธอ

ปัก! ปัก! ปัก! แท่งเอ็นของสงครามถูกกระแทกเข้ามาในร่องของเธอจนมิดในคราเดียว ก่อนที่เอวสอบของชายหนุ่มจะขยับเข้าออกตามจังหวะที่เขาต้องการ สงครามท้าวแขนแกร่งทั้งสองข้างลงกับที่นอนพลางก้มลงมองหญิงสาวที่กำลังนอนใต้ร่างของเขา เรือนร่างของเธอขยับเคลื่อนไหวขึ้นลงตามแรงที่เขากระทำมันอย่างสุขสมก่อนที่สงครามจะยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่นอนใต้ร่างของเขาคือคนที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้ ชายหนุ่มปฏิเสธไม่ได้เลยว่าภาพเคลื่อนไหวของหญิงสาวใต้ร่างเป็นภาพที่เขาหลงไหลมากที่สุด

“ฮึก!” ฝ้ายกลั้นเสียงร้องไห้ในลำคอพลางเบือนหน้าหนีสงครามในขณะที่เขาโน้มใบหน้าลงมาเพื่อที่จะจูบเธอ แต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธจูบนั้นจากเขา ซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้ชายหนุ่มนั้นเริ่มหงุดหงิด

“รังเกียจผัวตัวเอง?” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามพลางมองใบหน้าแสนหวานอยู่แบบนั้น

บาดแผลร่องรอยจากการกระทำของเขานั้นยังไม่หายดี ชายหนุ่มกลับมาซ้ำตรงแผลเก่าของหญิงสาว มันยิ่งทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก

ปัก! ปัก! ปัก! เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นไปทั่วบริเวณ สงครามไม่สนใจว่าจะมีคนเดินผ่านไปมาเห็นบทรักของเขากับเธอไหม ทั้งที่ประตูนั้นถูกเปิดอยู่แล้วลูกน้องของเขาก็เดินพลัดเปลี่ยนกันอยู่หน้าห้องแต่เขากลับมองข้ามไป ตอนนี้เขาสนใจแค่ว่าเขาต้องได้ยินเสียงร้องครางของเธอ

ใบหน้าคมคายของสงครามโน้มลงมาคลอเคลียที่ซอกคอขาวๆ ของหญิงสาวในขณะที่เอวสอบนั้นยังถาโถมเข้าออกในร่องของเธอไม่หยุด เลือดของจากร่องรักของฝ้ายมันยังพอหลงเหลือไหลออกมาบ้างแต่ก็ไม่ได้มากเหมือนครั้งแรก

สงครามใช้นิ้วเรียวของเขาบดขยี้ไปตรงจุดเสียวของหญิงสาว ก่อนที่ชายหนุ่มจะเลียนิ้วที่เปื้อนด้วยเลือดของหญิงสาวอย่างไม่รังเกียจ หญิงสาวรับรู้ทุกสัมผัสที่ชายหนุ่มนั้นได้กระทำกับเธอ

ตับ! ตับ! ปัก! ปัก! พรั่บๆๆๆ ปัก! ปัก!

“อึกก สะ...สงครามเบากว่านี้”

ฝ้ายร้องออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้เมื่อความรู้สึกอะไรบางอย่างเริ่มเข้ามาผสมผสานกับความเจ็บแสบตรงกลางกาย ก่อนที่เธอจะดึงร่างของสงครามลงมาแล้วกอดเขาไว้แน่นเพื่อบรรเทาความรุนแรงนี้ลง

“สงครามฉันเจ็บ อ๊ะ!” ฝ้ายร้องครางออกมาก่อนที่จะฝังเล็บคมลงไปตามแผ่นหลังของสงครามจนเกิดเป็นรอยข่วนแดงเต็มไปหมด บางรอยก็มีเลือดไหลซิบออกมา แต่สงครามกับนิ่งยอมให้เธอทำร้ายเขาแบบนั้น

“อดทนหน่อยสิ จะแตกแล้ว” ริมฝีปากหนาเลื่อนลงมากระซิบข้างหูของหญิงสาวเบาๆ พลางใช้ริมฝีปากหนาขบเม้มไปที่ลำคอของเธออีก

“ฮึกก พะ...พอแล้ว ไม่เอาแล้ว”

“อีกนิดนะฝ้าย อ่าส์!”

สงครามเริ่มหอบหายใจถี่ขึ้นพลางถาเอวสอบให้เร็วและแรงขึ้นเมื่อใกล้แตะถึงฝั่งฝัน นั่นหมายความว่าเวลาความเจ็บปวดของหญิงสาวกำลังจะหมดลง ชายหนุ่มก้มลงมองใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้งพลางประทับจูบลงที่แก้มนวลของหญิงสาวทั้งสองข้างอย่างลืมตัว ในขณะนั้นเขาก็ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้ามาในร่องของหญิงสาวด้วยเช่นกัน

“อืม” สงครามร้องครางขึ้นพลางถอดแก่นกายออกจากร่องของเธอ ก่อนที่จะกระชับผ้านวมหนามาห่มให้หญิงสาวแล้วทิ้งตัวนอนลงข้างเธออย่างหมดแรง

“ฉันให้นายไปหมดทุกอย่างแล้ว ดะ...ได้โปรดปล่อยฉันไป” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมี เธอให้เขาไปหมดแล้ว

“......” สงครามเงียบไม่พูดอะไร เขาไม่มีคำตอบอะไรทั้งนั้น มีแค่ควันบุหรี่สีเทาที่พวยพุ่งออกมาจากปากของเขาแทนคำตอบ

“ฉันจะไม่ปริปากเรื่องของนาย ขอร้องเถอะนะสงคราม ปล่อยฉันไป ฉันอยากกลับบ้าน” สิ้นสุดคำพูดของเธอ น้ำตาของหญิงสาวก็ไหลออกมาเมื่อคิดถึงหน้าพ่อกับแม่ เธอทดแทนทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาไปหมดแล้ว สิ่งที่เธอควรได้รับคือการกลับบ้านไปหาครอบครัว ไม่ใช่ต้องมาทำงานที่ซ่องค้าประเวณีอยู่แบบนี้

“ลุกขึ้นไปแต่งตัว ฉันจะพากลับไทย”

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความหวังเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องถูกบังคับให้ค้าประเวณีอยู่ที่นี่ นั่นเป็นสัญญาณที่ดีว่าชายหนุ่มนั้นอาจจะปล่อยเธอไป

หญิงสาวเดินตามสงครามออกจากห้องมาหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ ฝ้ายได้แต่ก้มหน้าเดินตามสงครามออกมาแบบไม่พูดอะไรสักคำ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในห้องเธอไม่แน่ใจว่าคนลูกน้องของสงครามจะเห็นมันหรือเปล่า เธอรู้สึกละอายในสิ่งที่เกิดขึ้น

ระหว่างที่รถแล่นออกจากซ่องนรกนั้นมันไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของเขาและเธอ สงครามได้แต่นั่งเอนหลังพิงเบาะแล้วหลับตาลง ส่วนฝ้ายได้แต่นั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างของรถ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายกับเธอมากแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าอีกนานไหม กว่าที่เธอจะลืมภาพเหตุการณ์ความทรงจำเลวร้ายนี้ได้

@ประเทศไทย

เขาและเธอใช้เวลาแค่ไม่กี่อึดใจก็มาเหยียบที่แผ่นดินไทยตามความต้องการของหญิงสาวโดยเครื่องบินโดยสารส่วนตัวของสงคราม ฝ้ายถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ทันทีที่เท้าของเธอนั้นแตะลงผืนแผ่นดินนี้

หญิงสาวยืนที่หน้าประตูบ้านของเธอก่อนที่จะก้มมองสำรวจความเรียบร้อยของตนเอง พลางดึงคอเสื้อขึ้นมาปิดรอยช้ำต่างๆ ที่สงครามได้ทำไว้

“กลับมาแล้วค่ะ” เสียงของฝ้ายตะโกนดังขึ้นเพื่อทักทายทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน เธอพยายามทำสีหน้าและท่าทางแววตาให้เป็นปกติที่สุดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หายไปไหนมา รู้ไหมว่าพ่อกับแม่...” แม่ของหญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นด้วยความดีใจเมื่อได้หญิงเสียงของลูกสาวที่ตามหามาตลอดหลายวัน

“พอดีอยู่บ้านเพื่อนน่ะค่ะ แล้วโทรศัพท์มันพัง ฝ้ายเลยไม่ทันได้โทรบอก ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงนะคะ” ฝ้ายพูดแทรกขึ้นด้วยความรู้สึกผิด เธอแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อแก้ตัวกับแม่ของเธอ เธอไม่อยากให้แม่ของเธอต้องไม่สบายใจ

“ทิวมาตามหาหนูทุกวันเลย...”

“นะ...หนูขอตัวไปพักก่อนนะคะ” หญิงสาวพูดแทรกขึ้นอีกครั้งพลางรีบวิ่งหันหลังเดินขึ้นห้องมา

ทิวคือผู้ชายที่ตอนนี้ฝ้ายกำลังคบหาดูใจกันมานานหลายเดือนแต่ยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขนาดนั้น ทั้งสองคนต่างมีความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน เขาถือว่าเป็นผู้ชายที่ดีมากคนนึงคอยให้เกียรติฝ้ายอยู่เสมอและครอบครัวของฝ้ายกับทิวก็ยังเข้ากันได้ดีมากอีกด้วย ทั้งคู่มีแผลนว่าจะหมั้นกันทันทีที่เรียนจบ แต่ทุกอย่างมันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อหญิงสาวต้องมาเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ เธอถูกข่มขืนมิหนำซ้ำยังถูกส่งไปขายที่ซ่อง ถ้าเกิดคนอื่นรู้เรื่องนี้ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครรับได้ทั้งนั้น

แกร่ก!! หญิงสาวเปิดประตูเดินเข้าห้องมาก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงกอดเข่าร้องไห้ที่พื้นอย่างหมดแรง ทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้มันพังไปหมดแล้ว เธอไม่กล้าไปสู้หน้าทิวแฟนหนุ่มของเธออีกแล้ว