ขายซ่อง

ร่างบางนอนขดตัวอยู่ที่ห้องเก็บของอยู่ชั้นใต้ดินของเรือสินค้าลำใหญ่ ทันทีที่เธอก้าวขาเดินเข้ามาในห้องนี้ เธอก็รับรู้ทันทีว่าเธอนั้นโดนคนของสงครามหลอกมาขาย พวกเขาไม่ได้พาเธอพาเธอกลับบ้านเหมือนที่เคยบอกไว้แต่เขากลับพาเธอไปขาย ฝ้ายมองไปรอบๆ ก็เห็นผู้หญิงที่ต้องมาเผชิญชะตากรรมเดียวกับเธอนับสิบนับร้อยที่อยู่ในห้องด้วยกัน

หลังจากที่อยู่บนเรือข้ามวันข้ามคืนจนมาถึงประเทศสิงคโปร์ หญิงสาวหลายสิบคนถูกไล่ต้อนให้ลงจากเรือในทันที ก่อนที่จะถูกบังคับเข้ามาพักในโกดังสินค้า บรรยากาศรอบตัวทุกอย่างมันดูอึดอัดมันดูหดหู่ไปหมด ทุกคนไม่มีใครกล้าปริปากหรือพูดอะไรออกมาในตอนนี้

บรรยากาศรอบตัวตอนนี้มันมีเพียงความโศกเศร้าที่หญิงสาวรับรู้ได้ คงไม่มีใครในที่นี้เต็มใจหรือสมัครใจที่จะถูกนำไปขายให้กับคนที่ไม่รู้จักโดยไม่รู้ชะตากรรม

ผ่านไปราวๆ เกือบยี่สิบนาที รถตู้คันใหญ่ต่างพากันลำเลียงหญิงสาวจากนี้ออกไปจนถึงคิวของร่างบาง ฝ้ายยอมเดินขึ้นมาบนรถโดยไม่ได้ปริปากพูดอะไร เหตุการณ์วันนี้สำหรับเธอมันคือที่สุดในชีวิตแล้วจริงๆ เธอร้องไห้จนไม่มีน้ำตาที่จะไหลออกมาแล้ว ในใจของเธอตอนนี้คิดถึงแค่พ่อกับแม่ เธอคงไม่มีโอกาสได้กลับไปตอบแทนพระคุณของพวกท่านเหมือนที่ตั้งใจไว้

“ลงมา” ชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำ เปิดประตูลงจากรถก่อนที่จะกระชากร่างบางให้ลงตามเขามา เมื่อถึงสถานที่เป้าหมายคือซ่องค้าประเวณีขนาดใหญ่ที่เป็นเครือข่ายธุรกิจของสงคราม

“ปล่อยนะ ปล่อยฉัน ไอ้พวกคนชั่ว” หญิงสาวร้องสบถด่าขึ้นก่อนที่จะรวบรวมแรงทั้งหมดแล้วพยายามดิ้นหนี

“อย่าขัดขืนถ้าไม่อยากตาย” สิ้นสุดคำพูดของชายฉกรรจ์ มีดปลายแหลมก็จี้มาที่แผ่นหลังของเธอ จึงทำให้เธอต้องยอมเดินตามเขามาแต่โดยดี ถ้าจะให้เธอต้องมาตายในสภาพนี้หรือเวลานี้เธอยังไม่พร้อมจริงๆ เธอไม่คิดจะได้ทันเตรียมใจ

ฝ้ายกวาดสายตามองไปรอบๆ ทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในตรอกแคบๆ ที่ทั้งเก่าแก่และทรุดโทรมเต็มทน บรรยากาศรอบตัวในตอนนี้มันชวนให้น้ำตาไหล เธอทั้งเจ็บทั้งกลัวไปหมดแล้วตอนนี้ มองไปทางไหนก็ไม่เห็นทางสว่างที่เธอจะหนีรอดจากที่นี่ออกไปได้

หญิงสาวถูกฉุดกระชากให้เดินตามเข้ามาในอาคารอะไรบางอย่างที่มีเพียงแค่ไฟสีส้มสลัวๆ ที่มีประตูห้องอื่นๆ อยู่รายรอบเต็มไปหมด บรรยากาศในนี้มันเย็นเฉียบจนสะท้านเข้าไปถึงหัวใจของเธอ ทุกอย่างที่นี่มันดูทันสมัยและหรูหราต่างจากภายนอกราวฟ้ากับเหว ซึ่งแน่นอนว่าการตกแต่งแบบนี้ก็เพื่อตบตาตำรวจหรือไม่ให้ผิดสังเกต

“ของมาส่งแล้ว เจ๊ใหญ่อยู่ไหน?” ชายฉกรรจ์ถามพนักงานในร้านที่เดินสวนมา

“เจ๊รออยู่ที่ห้องใหญ่ ลื้อรีบพานังนี่ไป วันนี้มีแขกวีไอพีมาเพียบเลย” พนักงานผู้หญิงที่ค่อนข้างมีอายุพูดขึ้นก่อนที่จะมองสำรวจฝ้ายที่มาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ขอบใจมากซิ้ม จะรีบไปเดี๋ยวนี้” สิ้นสุดคำพูดของชายฉกรรจ์ ร่างบางก็ถูกฉุดกระชากให้เดินตามมาอย่างปฏิเสธไม่ได้

“ฮึกกก ปะ...ปล่อยนะ ปล่อยฉันไป”

“ได้โปรดเถอะนะ ปล่อยฉันไป”

“ชะ...ช่วยด้วย คะ...ใครก็ได้ช่วยที” หญิงสาวพยายามร้องเรียกให้คนช่วยทั้งน้ำตา ทั้งที่รู้ว่าไม่มีหวังแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้

เสียงร่ำไห้ร้องขอความเมตตาจากหญิงสาวไม่เป็นผล ชายฉกรรจ์ไม่สนใจคำร้องขออ้อนวอนของเธอ ฝ้ายไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ถูกนำมาขายในซ่องแบบนี้ แต่มีผู้หญิงนับร้อบนับพันที่ต้องถูกนำมาขายเพื่อใช้หนี้ให้กับเจ้านายของเขา

แกร่ก!! ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดก่อนที่ร่างของฝ้ายจะถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้องจนล้มลง ร่างบางตัวสั่นเทาด้วยความกลัวก่อนที่มองไปรอบๆ ห้องเห็นผู้หญิงที่ค่อนข้างมีอายุคนนึงกับลูกน้องของเธอที่ยืนอยู่รายล้อมเต็มไปหมด

“ของมาส่งแล้วครับเจ๊ใหญ่” ลูกน้องของสงครามเอ่ยขึ้น

“ของเกรดดีซะด้วย นายน้อยไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆ” เจ๊ใหญ่พูดพลางมองเรือนร่างของหญิงสาวด้วยความพึงพอใจ

“แต่เสียทีที่นายน้อยมือหนักไปหน่อย รอยถึงได้เต็มตัวขนาดนี้” เจ๊ใหญ่พูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเหลือบไปเห็นรอยช้ำม่วงรอยขบเม้มจนเป็นห้อเลือดตามตัวของหญิงสาว

“ฉันถูกจับมา ได้โปรดช่วยฉันที” ฝ้ายพูดขึ้นอย่างร้อนรนก่อนที่จะมองหาทางหนี

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันจะพาเธอไปรับแขก” ชุดหวาบหวิวสีแดงสดถูกโยนลงมาต่อหน้าเธอโดยที่เจ๊ใหญ่ไม่ได้สนใจคำพูดก่อนหน้านั้น

“ไม่นะ ฉันอยากกลับบ้าน เขาจับฉันมา ได้โปรดปล่อยฉันไป” น้ำตาของหญิงสาวลงลงมาอาบแก้มนวลอีกครั้ง ภายในใจลึกๆ เธอหวังว่าอาจจะได้รับความเมตตา

“เธอจะได้ออกไปจากที่นี่ก็ต่อเมื่อ เธอขายตัวใช้หนี้ฉันหมดแล้วเท่านั้น” เจ๊ใหญ่พูดขึ้นโดยที่ไม่สนว่าหญิงสาวตรงหน้าจะรู้สึกอย่างไร

“ได้โปรดปล่อยฉันไป” ฝ้ายร้องขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะทรุดตัวลงกอดขาเจ๊ใหญ่เพื่อร้องขอความเห็นใจ

“เอาตัวมันไป” เจ๊ใหญ่ออกคำสั่งก่อนที่จะผลักร่างบางออก

“ไม่นะปล่อยฉัน กรี๊ดดดด”

ร่างบางร้องกรี๊ดดังลั่นออกมาด้วยความหวาดกลัวราวกับเสียสติเมื่อลูกน้องของเจ๊ใหญ่เดินปรี่เข้ามาจับตัวเธอ แววตาของหญิงสาวมองรอบห้องอย่างลนลาน ก่อนที่เธอจะถูกผู้ชายพวกนั้นฉุดกระชากให้เดินออกจากห้องนั้นมา

หญิงสาวถูกเหวี่ยงเข้ามาในอีกห้องนึงซึ่งอยู่ถัดจากห้องนั้นไปไม่เท่าไหร่ ฝ้ายพยายามจะเปิดประตูเพื่อที่จะหนีออกจากที่นี่แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผล เพราะเธอถูกขังไว้จากทางด้านนอก

เธอวิ่งเข้ามาหลบที่มุมมืดของห้องพลางใช้สายตามองไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว ห้องที่มีแค่แสงไฟสลัวๆ สีเหลืองนวลกับเตียงไม้สี่เสาขนาดใหญ่วางอยู่กลางห้อง หญิงสาวค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงกอดเข่า ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลออกมา ร่างกายของเธอมันเริ่มหดเกร็งเพราะมีสาเหตุมาจากความตึงเครียดที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้

“ชะ...ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยที”

“ฉันอยู่ในนี้ ช่วยฉันออกไปที” น้ำเสียงแหบพร่าเปล่งออกมาจากลำคอของหญิงสาวพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นอีกครั้ง

แกร่ก!! ปึง!! เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้หญิงสาวต้องสะดุ้งตื่นตระหนกมากเพิ่มขึ้นไปอีก เธอนั่งกอดเข่าก้มหน้าอยู่ที่มุมห้องอยู่แบบนั้น เพราะเธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าในไม่กี่นาทีข้างหน้าเธอจะต้องเจอกับอะไร

ตึกตัก!! เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลออกมาอีกครั้งพร้อมเนื้อตัวที่สั่นเทา ร่างกายของเธอเริ่มจิกเกร็งเมื่อความเครียดเริ่มครอบงำเข้ามาอีกครั้ง เธอกำลังถูกขายให้กับผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ

พรึ่บ! ตุบ! ร่างของฝ้ายถูกเหวี่ยงให้ขึ้นไปนอนบนเตียงจากฝีมือคนที่มาใหม่ ก่อนที่ชายคนนั้นจะขึ้นคร่อมตัวเธอไว้น้ำตาไหลอาบแก้มนวล หญิงสาวยกมือไหว้ร้องขอความเมตตาจากเขาคนนั้น

“สะ...สงคราม” ริมฝีปากบางขยับเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยของเธอกระตุกวูบเมื่อเห็นบุคคลที่ไม่คิดว่าจะเจอในตอนนี้

“นึกว่าจะเธอจะอ้ารับแขกจนลืมผัวคนนี้ซะแล้ว” สงครามพูดขึ้นก่อนที่จะยิ้มอย่างเย้ยหยันมองหน้าหญิงสาวที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขาในตอนนี้

พลั่ก! ตุบ! ฝ้ายยกขาเรียวก่อนที่จะถีบเข้าไปที่ลำตัวของสงครามอย่างแรงชายหนุ่มต้องเซถลาออกไป หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นจากเตียง เพราะชายหนุ่มตรงหน้าเป็นต้นเหตุของความเลวร้ายทั้งหมดที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้

“แกมันชั่วไอ้สงคราม ไอ้เดนนรก!” ฝ้ายพูดขึ้นก่อนที่จะวิ่งออกมาเพื่อที่จะเปิดประตูหนีออกไปจากห้อง ยังไงเธอก็จะไม่ยอมขายตัวอยู่ที่นี่เป็นเด็ดขาด

หมับ!! ชายหนุ่มปรี่ตัวเข้ามาล็อกคอหญิงสาวที่กำลังจะหนีเขาออกไป ก่อนที่เขาจะใช้เเรงเพื่อเหวี่ยงเธอในนอนลงบนเตียงอีกครั้ง สงครามมองหน้าหญิงสาวอยู่แบบนั้นก่อนที่จะดันขาเรียวให้แยกออกจากกัน

“ถึงฉันจะชั่วแต่ก็เป็นผัวเธอ!!”

“ปล่อยนะ ปล่อยฉัน” ร่างบางพยายามดิ้นหนีเมื่อถูกสงครามใช้ท่อนแขนแกร่งกดร่างของเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ยังไงเธอก็ต้องไปให้พ้นจากที่นี่

“จะยอมเป็นเมียฉันแค่คนเดียวหรือจะยอมเป็นเมียของพวกมันนับสิบนับร้อยก็เลือกเอา!”

สิ้นสุดคำพูดของสงคราม หญิงสาวเหลือบไปมองประตูห้องที่เปิดอยู่ด้วยอาการสั่นเทาก็เห็นชายฉกรรจ์นับสิบที่เดินพลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันอยู่หน้าห้องของเธอในตอนนี้...