ตัวประกัน 2

“ฉันถามว่าพ่อฉันอยู่ไหน?” ปลายกระบอกปืนสีดำมันวาวถูกกดลงที่ขมับของหญิงสาวอีกครั้ง

“ฝ้ายไม่รู้” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอรับรู้ได้ว่าผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอตรงนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว แล้วเธอก็ไม่รู้ว่าระหว่างสงครามกับพ่อของเขามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมชายหนุ่มตรงหน้าถึงมีแววตาที่เปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงพ่อของเขา

มือหนาของสงครามค่อยๆ เลื่อนมาบีบคางมนของหญิงสาวก่อนที่จะค่อยๆ บีบมันแรงขึ้น ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวอยู่แบบนั้น จุดหมายปลายทางที่เขากลับมาไทยในครั้งนี้เพื่อมาตามล่าหาพ่อของเขา แล้วหญิงสาวที่นั่งอยู่ต่อหน้าก็มีส่วนที่ทำให้แผนของเขาต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า

“อย่ามาแส่เรื่องของฉัน” สงครามบีบคางของฝ้ายแรงขึ้น

“......”

“ฉันจะถามครั้งสุดท้ายว่าพ่อของฉันอยู่ที่ไหน?” สงครามถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งไม่แสดงอาการร้อนรนกระวนกระวายอะไร แต่ภายในใจของเขามันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น

“พี่จะทำอะไรคุณลุง?” หญิงสาวถามขึ้นอย่างหวั่นๆ

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”

“พี่จะไม่ทำอะไรคุณลุงใช่มั้ย?” ฝ้ายถามอีกครั้ง เพราะเธอคิดว่าอย่างน้อยสงครามกับไตรภพเขาก็เป็นพ่อลูกกันไม่น่าจะมีเหตุการณ์อะไรที่มันร้ายแรง

หมับ!! มือสากของชายหนุ่มรวบผมสลวยของหญิงสาวก่อนที่เขาจะกระตุกมันลงอย่างแรงจนทำให้ใบหน้าแสนหวานของหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาเพื่อสบตากับเขา

“ฉะ...ฉันกลัวแล้ว” ฝ้ายพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใบหน้าขอบตาของเธอมันร้อนผ่าว บรรยากาศรอบตัวที่เธอกำลังเผชิญอยู่มันสร้างความอึดอัดและหวาดกลัวให้เธออย่างมหาศาล มองไปทางไหนเธอก็ไม่เห็นว่าจะมีลู่ทางให้เธอหลุดพ้นออกไปจากที่นี่ นอกจากเธอต้องพูดในสิ่งที่เขาต้องการออกมาเท่านั้น

“คุณลุงไตรภพอยู่ที่xxx” หญิงสาวตัดสินใจบอกออกไป เพราะเธอรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยในชีวิตที่กำลังเผชิญอยู่ แล้วเธอก็มั่นใจว่าเขาต้องลั่นไกเป่าสมองเธอแน่ๆ ถ้าเธอยังไม่ยอมพูดอยู่แบบนี้ แน่นอนว่าทุกคนต้องรักชีวิตของตัวเอง ทุกคนต้องมีสัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดอยู่แล้ว

“ลุกขึ้น!!” สงครามดึงแขนเธอให้ลุกขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบที่เขารอฟัง

“ฉันบอกไปหมดทุกอย่างแล้ว นายก็ปล่อยฉันสิ” ร่างบางดิ้นหนีเพื่อให้หลุดพ้นพันธนาการจากเขา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล

“ปล่อยให้โง่น่ะสิ”

“......”

“ฉันจะไม่ปล่อยจนกว่าฉันจะเจอคนที่ต้องการ” เขาตอบกลับมาก่อนที่จะฉุดกระชากร่างบางให้ออกจากห้องใต้ดินเพื่อมาขึ้นรถที่จอดอยู่

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ รถยุโรปคันหรูถูกเคลื่อนมาจอดอยู่หน้าปากซอยเล็กๆ เปลี่ยวๆ แทบจะไม่มีแม้แต่เเสงไฟตามที่หญิงสาวบอก สงครามกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมาเมื่อเขาคิดว่าแค่เพียงไม่กี่อึดใจ เขาก็จะได้พบคนที่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ สายตาของชายหนุ่มเหลือบไปมองร่างบางที่นั่งเนื้อตัวสั่นเทาก้มหน้าไม่พูดไม่จาอยู่แบบนั้น ก่อนที่เขาจะดึงแขนเธอให้เดินนำเข้ามาในซอยพร้อมลูกน้องชายฉกรรจ์อีกสามคน

“เดินนำไป” สงครามพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างบางหยุดชะงักไม่ยอมเดิน

“ถ้านายเจอคุณลุงไตรภพ นายจะปะ...ปล่อยฉันไปใช่มั้ย?” ฝ้ายหันมาถามด้วยปากคอที่สั่นเครือ พร้อมจ้องชายหนุ่มอยู่แบบนั้น ในสมองของเธอตอนนี้คิดถึงแต่พ่อกับแม่ของเธอ

“......” ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ตอบอะไร ก่อนที่จะยกปืนจี้แผ่นหลังของร่างบางเพื่อให้เดินต่อ

เขาและเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเช่าเก่าๆ โทรมๆ ราคาถูกห้องนึง ก่อนที่สงครามจะกวาดสายตามองแล้วแสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ เพราะเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า “ไตรภพ” มาเฟียใหญ่ที่มีอำนาจมีเงินมากมายจะมาเจอจุดจบในห้องเช่าโง่ๆ แบบนี้ มันคงเป็นเวรเป็นกรรมที่พ่อของเขาสมควรได้รับ

ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น สงครามและลูกน้องยืนสังเกตการณ์อยู่ห่างออกไปแค่ไม่กี่เมตร ถ้าพวกเขาเห็นบุคคลที่ต้องการ เขาจะจู่โจมในทันที

“คะ...คุณลุงคะ”

“นี่ฝะ...ฝ้ายเองค่ะ คุณลุงได้ยินไหม?”

หญิงสาวยืนเคาะที่หน้าห้องพลางหันซ้ายหันขวาเพื่อพอที่จะมีทางหนี แต่มันก็ไม่มีทางไหนที่เธอจะหนีได้เลย เธอกล่าวขอโทษพ่อของสงครามในใจเป็นร้อยครั้งพันครั้งที่ไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้ได้

แกร่ก!! เสียงเปิดประตูห้องพร้อมกับพ่อสงครามที่เปิดประตูออกมา ร่างบางพยายามกลั้นน้ำเก็บเสียงสะอื้นนี้ไว้ให้เป็นปกติที่สุด ก่อนที่จะส่งสัญญาณอะไรบางอย่างให้พ่อของสงครามรับรู้

“มีอะไรเหรอน้องฝ้าย มาซะดึกดื่นเชียว” พ่อสงครามถามขึ้นก่อนที่จะมองหน้าของหญิงสาวที่ร้อนรนอยู่ตอนนี้

“เจอกันสักทีนะครับ คุณไตรภพ” เสียงของสงครามดังขึ้นทำให้ไตรภพกับฝ้ายต้องพากันหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง

“สงคราม” ไตรภพเรียกชื่อลูกชายอย่างไม่เชื่อ ในใจของเขาตอนนี้มันตีกันมั่วไปหมด เขาเคยสั่งฆ่าลูกกับเมียตัวเองไปเมื่อหลายปีที่แล้ว เขาคิดมาตลอดว่าลูกกับเมียเขานั้นตายไปแล้ว พอมารู้สึกผิดมาคิดได้มันก็สายไปแล้ว ความทรงจำเลวร้ายที่เขาต้องทนคิดถึงเมียกับลูกมันคอยหลอกหลอนตามเขาอยู่ทุกคืน

“จำชื่อผมได้ด้วยเหรอครับคุณพ่อ?” สงครามถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งก่อนที่เขาจะพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ความเจ็บปวดความทรมานที่เขาต้องเจอมาตลอดตั้งแต่จำความได้มันไม่เคยเลือนหายไปจากใจ จำได้แม้กระทั่งว่ารอยแผลเป็นที่หน้าอกของเขาคือการถูกยิงจากฝีมือของคนที่เรียกว่าพ่อ พ่อที่ไม่เคยต้องการเขา

ปัง!! เสียงปืนชนิดเก็บเสียงดังขึ้นหนึ่งนัดฝังลงไปที่แขนซ้ายของไตรภพ จากฝีมือลูกชั่วๆ แบบสงคราม ภาพที่แม่เขาถูกโดนรุมทำร้ายจนตายมันยังคงฝังลึกลงไปในเซลล์สมองของเขา ไม่ว่าในความทรงจำที่แสนเลวร้ายวันนั้นเขากับแม่จะเจออะไรวันนี้เขาจะชดใช้ให้แม่จนหมด

“กรี๊ดดดด พี่สงครามอย่า อย่าทำ” เสียงหญิงสาวร้องกรี๊ดดังขึ้นพร้อมวิ่งไปขวางพ่อของสงครามเอาไว้ น้ำตาของเธอไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง เพราะเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกแท้ๆ อย่างสงครามจะกล้าทำกับพ่อแท้ๆ ของตัวเองได้ถึงขนาดนี้

“ไอ้สารเลว ไอ้ชั่ว แกมันไอ้เดนนรก” คำด่าสบถถูกพ่นออกมาจากปากของหญิงสาวทั้งน้ำตา ในสายตาของเธอไตรภพก็คือผู้ชายแก่ๆ คนนึงที่น่าสงสารไม่มีลูกหรือครอบครัวคอยดูแล แต่วันนี้ลูกแท้ๆ ของเขากลับทำร้ายพ่อแท้ๆ คนนี้ได้ลงคอ

“ฉันจะแจ้งตำรวจจับพวกแกให้หมด ไอ้คนชาติชั่ว” ฝ้ายจ้องมองชายหนุ่มพวกนั้นด้วยความเคียดแค้น เธอจะไม่มีวันให้ใครมาทำอะไรพ่อของสงครามได้ ยังไงเธอก็ทนเห็นคนที่ไม่มีทางต่อสู้ถูกทำร้ายโดยที่เธอยืนนิ่งเฉยๆ ไม่ทำอะไร เธอทำแบบนั้นไม่ได้

“ลากมันออกไป” สงครามเอ่ยคำสั่งขึ้นก่อนที่ลูกน้องของเขาทั้งสามคนจะเดินเข้ามาดึงร่างบางให้ออกจากพ่อของสงครามที่นั่งจมกองเลือดอยู่ ทำให้เหลือแค่สงครามกับพ่อของเขาที่อยู่ด้วยกันในเวลานี้

“ไม่นะ อย่าทำ อย่าทำคุณลุง ได้โปรด” เสียงร้องไห้กรีดร้องระงมดังขึ้น หญิงสาวพยายามร้องออกมาจนสุดเสียงที่มีเพื่อที่จะให้คนที่อยู่บริเวณนี้ออกมาช่วยเธอบ้าง แต่ก็ไม่มีวี่แวว พอได้ยินเสียงปืนก็ไม่มีใครกล้าออกมาทั้งนั้น

ปัง! ปัง! ปัง

“กรี๊ดดดดดด” หญิงสาวร้องกรี๊ดออกมาราวกับคนเสียสติเมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้นสามนัด น้ำตาเธอไหลอาบแก้มนวลลงมาทั้งสองข้าง

“ไอ้คนชั่ว ไอ้คะ...คนสารเลว ฮึกกก” เสียงด่าทอพร้อมเสียงสะอื้นดังขึ้น ก่อนที่เธอจะถูกชายฉกรรจ์ผลักให้เขามาในรถของชายหนุ่ม

ปึง! ปึง! เสียงทุบประตูรถดังขึ้นเมื่อฝ้ายถูกล็อกไว้ในรถแบบหาทางออกไม่ได้ เนื้อตัวของฝ้ายสั่นเทา เสียงปืนคำพูดและเหตุการณ์ทุกอย่างมันยังฝังใจเธอ ผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีสงครามก็เปิดประตูเดินขึ้นรถมา โดยสีหน้าแววตาของเขามันไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาทั้งนั้น

“ออกรถได้”

“ปล่อยฉันไป ปล่อยเดี๋ยวนี้” ฝ้ายร้องขึ้น เพราะสิ่งที่เธอคิดคือชายหนุ่มต้องปล่อยเธอไป ไม่ใช่กักขังเธอไว้แบบนี้

“......” สงครามนั่งนิ่งไม่แสดงอาการอะไรออกมา เพราะหญิงสาวเป็นพยานสำคัญที่รู้เห็นเรื่องเขาทั้งหมด เขาต้องจัดการเธอให้สิ้นซาก

เพี๊ยะ!! เพีี๊ยะ!! ฝ่ามือของหญิงสาวฟาดเข้ามาที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างแรงหลายที ทุกอย่างในรถมันเงียบสงัด ลูกน้องของสงครามต่างพากันหันมามองต้นตอของเสียงนั้นอย่างพร้อมเพรียง เพราะเกิดมายังไม่เคยได้มีใครมาตบหน้าของผู้เป็นนายเหมือนเธอคนนี้

“จอดรถ!!”

เอี๊ยดดดดดด!! เสียงล้อยางเสียดสีกับพื้นถนนคอนกรีตดังขึ้นเมื่อสิ้นคำสั่งของผู้เป็นนาย ลูกน้องของชายหนุ่ม หักพวงมาลัยรถหลบเข้าข้างทางกระทันหันตามคำสั่งในทันที

“พวกมึงลงไปก่อน” สงครามพูดขึ้นก่อนที่จะหันมาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง มือหนาของเขาค่อยๆ เช็ดเลือดที่มุมปากออกแบบไม่สะทกสะท้าน

“ครับนาย” ลูกน้องขานรับก่อนที่จะพากันลงจากรถตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

“นะ...นายจะทำอะไร อย่านะ” หญิงสาวร้องขึ้นพร้อมเนื้อตัวที่สั่นเทาเมื่อชายหนุ่มใช้มือหนาบีบเข้ามาที่ท้ายทอยของเธออย่างแรงเพื่อให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

“กล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!?”

“......”

แคว่ก!! เสียงผ้าบางขาดออกจากกันบาดผิวนวลของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อถูกสงครามกระชากอย่างแรงจนหลุดติดมือเขาไป เม็ดกระดุมที่ติดอยู่กับเสื้อตัวโปรดของเธอหล่นกระจายไปกันคนละทิศคนละทาง จนเผยให้เห็นหน้าอกอันอวบอิ่มที่โผล่พ้นบราเซียตัวจิ๋วออกมา

“กรี๊ดดดด” เสียงกรีดร้องของฝ้ายดังขึ้นเมื่อถูกชายหนุ่มตรงหน้ากดร่างของเธอให้นอนราบอยู่ที่เบาะหลังของรถ ก่อนที่เขาพยายามจะดันขาเธอให้แยกออกจากกัน แต่เธอไม่ยอม

“อ้าขาออก”

“ไม่นะ นายจะทำทำอะไรฉันฮึกกก” หญิงสาวส่ายหน้าร้องไห้ออกมาเมื่อเธอรู้ชะตากรรมว่ากำลังจะถูกทำอะไร ฝ้ายได้แต่ร้องไห้ออกมาเพราะไม่คิดว่าชีวิตนี้เธอจะต้องมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้

“จะอ้าออกเอง หรือจะให้ฉันเรียกพวกมันมาช่วยอ้า” สงครามพูดขึ้นก่อนที่จะหันไปมองลูกน้องที่ยืนรออยู่ภายนอกรถ