ตอนที่8 เสี่ยกันต์อยากกินเด็ก

ผ่านไปสักพัก

“แมร่งไม่ใช่ว่าตายในห้องน้ำแล้วหรอกนะ นานชิบหาย” เสี่ยกันต์ที่นั่งรออยู่ข้างนอกรอคนตัวเล็กที่เข้าห้องน้ำไปนานแล้วก็เริ่มบ่นกระปอดกระแปดออกมาเพราะเริ่มที่นานเกินไปแล้ว

“เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ” เสี่ยกันต์รู้สึกเหมือนมีคนเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเลยเงยหน้าออกจากมือถือไปมอง แต่ก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้าของตัวเองเพราะคนที่ออกมาไม่ใช่ไอ้เด็กสก๊อยหน้าวอกคนเมื่อกี้

“เอ่อ...?” ส่วนคนที่ออกมาจากห้องน้ำก็ได้แต่ทำหน้างงให้กับคนตัวโต ‘หรือว่าไอ้เสี่ยนี่เป็นโรคอัลไซเมอร์ว่ะ ทำไมถึงจำกันไม่ได้เนี่ย แค่เข้าห้องน้ำมายังไม่ถึง20นาทีเลยนะ อีแป้งหอมงงเด้’

“มึงเป็นใคร แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง” ถึงคนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำจะน่ารักและสวยมากๆกว่าไอ้คนที่เขาไปส่งที่ห้องน้ำมาก็เถอะ แต่นี่แมร่งโคตรน่ากลัว ไม่รู้ว่าโผล่มาตั้งแต่ตอนไหนถึงมายืนอยู่ที่ตรงหน้าเขาได้ แถมยังทำหน้าตาน่ารักน่าฟัดส่งมาให้เขาอีก ซี๊ด~ หำกูโด่เลย!

“.........”

“ตอบมาสิวะมึงเป็นใคร!!! แล้วออกมาจากในห้องน้ำนั่นได้ไง แล้วไอ้เด็กกระโปกคนก่อนที่กูไปส่งมันไว้ในห้องน้ำล่ะ มันหายไปไหน หรือมึงฆ่ามันไปแล้ว?” เสี่ยกันต์ยังคงเว้นระยะห่างกับคนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำไว้ก่อน ส่วนคอก็ยืดไปดูในห้องน้ำก็พบกับความว่างเปล่าเลยจำเป็นต้องถามคนตรงหน้าออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ก็หนูนี่ไง คนที่เสี่ยไปส่งเข้าห้องน้ำมา เสี่ยความจำเสื่อมหรอ?”

“ม...ไม่จริง ก็คนที่กูส่งเข้าไปในห้องน้ำไม่ได้หน้าตาแบบนี้”

“จะหน้าตาแบบไหนล่ะ มันก็มีอยู่คนเดียวเนี่ย!”

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่กูนะเว้ย!!! ตอบมาได้แล้วอย่าเล่นตุกติกกับกู มึงเป็นใคร”

“แล้วแต่เสี่ยเถอะ หนูก็คือหนูนี่แหละ พึ่งล้างหน้าเสร็จเนี่ยมีผ้าให้เช็ดหน้าไหม มันจะเปียกไปหมดทั้งตัวอยู่แล้ว” เธอก็เหนื่อยที่จะเถียงกับเขาเหมือนกัน แถมยังมาทำท่าทางกลัวเธอราวกับว่าเห็นเธอเป็นผีอย่างงั้นแหละ

“เอาไป” ถึงเขาจะยังไม่ค่อยเชื่อที่เธอพูดมาเท่าไหร่ แต่ก็ยังเดินไปเอาผ้าเช็ดหน้ามายื่นให้เธออยู่ดี พร้อมกับเดินไปนั่งโซฟาตัวเดิมตรงข้ามกับที่เธอกำลังนั่งเช็ดหน้าอยู่

“ที่มึงพูดมานั่นจริงหรอ”

“เสี่ยเอานี่ไปดูก็แล้วกัน ” เธอขี้เกียจจะพูดกับเขาแล้ว เลยเลือกที่จะยื่นบัตรประชาชนของตัวเองออกไปตรงหน้าอีกครั้ง

“เป็นมึงจริงๆด้วย เชี่ย!” แมร่งโคตรน่ารักสัสๆ เสี่ยกันต์ได้แต่อุทานอยู่ภายในใจคนเดียว เพราะตอนแรกที่เขารับบัตรประชาชนมานั้นเขาก็แค่วันเดือนปีเกิด แต่พอลองเพ็งไปที่รูปในบัตรดีๆก็พบว่ามันเป็นบัตรของคนตัวเล็กตรงหน้าเขาจริงๆ 

“แล้วทำไมตอนแรกมึงถึงได้แต่งหน้าสภาพแบบนั้นเข้ามาหากู”

“ก็คิดว่าพอแต่งหน้าสวยๆแล้วเสี่ยจะให้หนูกู้เงินไง” ใช่! เธออุตส่าห์งัดทุกความรู้ในเรื่องความงามออกมาจนหมดแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ให้เธอกู้อยู่ดีนั่นแหละ

“แล้วมึงจะมาอยากกู้เงินไปทำไมล่ะ ไหนบอกเหตุผลมาสิ” เสี่ยกันต์ตอนนี่ใจเริ่มที่จะลังเลแล้วเมื่อเห็นหน้าตาอันแท้จริงของคนตรงหน้า เสี่ยกันต์เริ่มคิดอยากที่จะล่อเด็กก็วันนี้แหละ

“ไปซื้อโทรศัพท์ค่ะ หนูอยากมีไอโฟนใช้เหมือนเพื่อนๆบ้าง” ในเมื่อคนตรงหน้าไม่ให้เธอกู้เงินแล้วก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดเรื่องนั้นอีกต่อไป เพราะพูดออกไปยังไงเขาก็ไม่ซื้อให้เธออยู่ดี