ตอนที่7 สร้างปัญหา

“เออไม่เป็นไร เข้าเรื่องสักที มึงมาทำอะไร”

“น..หนูมากู้เงินค่ะ” ทั้งน้ำเสียงและสายตาของคนตรงหน้าทำให้แป้งหอมกล้าๆกลัวที่จะตอบคำถามของเขาออกไป

“อายุเท่าไหร่ละมึงนะ?” 

“2...20ค่ะ” ขอให้เชื่อทีเถอะ อีแป้งสาธุ! อีกสามเดือนไม่นับได้ป่ะ จะ20แล้วคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

“หรอ?”

“ค...ค่ะ” ตอนนี้มือที่เธอประสานกันไว้เปียกชื้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เธอรู้สึกถึงความกดดันยิ่งกว่าตอนที่ออกไปนำเสนองานที่หน้าห้องเสียอีก คนอะไรไม่รู้หน้ากลัวชะมัด เหมือนตอนนี้เธอนั่งอยู่หน้าผู้คุมที่กำลังสอบสวนคนทำความผิดเลย แงงงงงง

“งั้นเอาบัตรมาสิ”

“เอ่อ...ต้องใช้บัตรด้วยหรอคะ?” ชิบหายเถอะ ใช้บัตรก็ความแตกนะสิ ทำไงดีนะอีแป้งมึงจะทำไงดีเนี่ย

“ก็เออสิวะ ยืมเงินที่ไหนจะไม่เอาข้อมูลของคนมายืม เผื่อมึงชิ่งหนีหนี้กูทำไง จะให้หรือไม่ให้ อย่ามาทำลีลา กูไม่ได้มีเวลามานั่งเล่นขายของกับมึงมากมายนักหรอกนะ”

“น....นี่ค่ะ” ตอนนี้แป้งหอมได้แต่หลับตาปี๋ยื่นบัตรประชาชนของตัวเองไปตรงหน้าของคนตัวโต แงงง ไอโฟนของฉัน ชาตินี้จะได้ใช้ไอโฟนกับเขาไหมเนี่ย

หมับ!

“หื้ม? ไหนมึงบอกกูว่ามึง20แล้วไง” เสี่ยกันต์ที่รับบัตรจากมือคนตัวเล็กก็ต้องขมวดคิ้วทันที 

“อีกแค่สามเดือนเองง่ะ ไม่นับไม่ได้หรอคะ” ตอนนี้แป้งหอมทำหน้าตาที่คิดว่าน่ารักที่สุดส่งไปให้เสี่ยกันต์อย่างอ้อนๆ เพื่อให้เขาพอที่จะเห็นใจเธอบ้าง

“อย่ามาทำหน้าตาแบบนั้นใส่กู สยอง!”

“.......” ตอนนี้แป้งหอมได้ทำหน้าเหวอตกใจกับคำพูดของเสี่ยกันต์ที่พูดออกมาใส่เธอ เธอว่าเธอก็น่ารักพอสมควรเลยน่ะ ที่โรงเรียนก็มีแต่คนมาจีบ หรือว่าวันนี้เธอจะไม่สวย ก็ไม่น่าจะใช่นะ วันนี้เธอทุ่มเทในการแต่งหน้าสุดชีวิตเลยน่ะ เขาจะมาว่าเธอไม่สวยไม่ได้ เสียใจนะ!

“อายุไม่ถึงก็กลับไป กูไม่ปล่อยกู้ให้เด็ก ไปๆๆเสียเวลากูชิบหาย” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าของเขาอายุยังไม่ถึงเขาจึงไล่ให้กลับไป และเขาก็กำลังจะเดินหนีเธอเหมือนกันแต่ก็โดนมือเล็กๆคว้าข้อมือเขาไว้ก่อน

“อะไรอีก ปล่อยมือกู กูบอกให้ปล่อย!!!” เมื่อไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนของเขา เขาเลยจำเป็นที่จะต้องสะบัดมือออก แต่มันคงจะแรงเกินไปจึงทำให้เด็กคนนั้นล้มลงไปแล้วไปกระแทกโดนถ้วยมาม่าของเธอ ตอนนี้ตัวของเด็กคนนั้นได้อาบไปด้วยน้ำต้มมาม่าตั้งแต่หัวจรดเท้า

“โอ๊ยยยย ฮือออ~ หนูแสบตาอ่า ช่วยหนูด้วยฮือออ หนูมองไม่เห็น มันแสบตา แงงงงงงง” เฮ้อ ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองน่าจะได้มีปัญหากับเด็กคนนี้แน่ๆ

“โอ๊ยยยแมร่ง วันอะไรของกูวะเนี่ย มาๆๆๆเดี๋ยวกูพาไปห้องน้ำ ลุกขึ้นมา!”

“ก็หนูมองไม่เห็นไง ช่วยพยุงขึ้นหน่อยไม่ได้รึไงเล่า!!!” 

“เออลุกๆๆ เห็นว่าแสบตาอยู่หรอกนะ เถียงกูเสียงแข็งเชียวนะเมื่อกี้นะ เดี๋ยวก็ตบคว่ำแมร่งซะหรอก” สุดท้ายก็ต้องพยุงไอ้เด็กนี่เดินไปห้องน้ำอยู่ดีนั่นแหละ แต่แมร่งเมื่อกี้เถียงกูเอาซะอยากตบเด็กขึ้นมาทันที

“ถึงแล้ว เข้าไปล้างหน้าล้างตาให้หายแสบซะ แล้วก็อย่าทำห้องน้ำกูพังล่ะ”

“หนูไม่ทำพังหรอกค่ะ แล้วก็ขอบคุณนะคะที่พยุงหนูมาส่งที่ห้องน้ำ”

“เออ ทำบุญทำทาน”

เมื่อส่งไอ้เด็กปากดีที่ห้องน้ำเสร็จแล้วเขาก็กลับออกมานั่งรอที่โซฟาตรงเดิม เพื่อรอดูว่าไอ้เด็กนั่นมันจะสร้างปัญหาให้เขาอีกหรือเปล่า