ตอนที่6 แบงค์พันเดินได้

10นาทีผ่านไป

“เฮ้ยน้อง! เสี่ยให้เข้าไปรอที่ด้านใน จะไปไหมหรือไม่อยากที่จะเข้าไปแล้ว” การ์ดหน้ายักษ์ที่ยืนเฝ้าประตูได้เข้าหายไปข้างในมาเกือบสิบนาที ปล่อยให้แป้งหอมยืนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวข้างนอกอย่างกลัวๆ

“ข...เข้าสิพี่ ทำไมไปนานอย่างนี้ละ รู้ไหมเนี่ยว่าหนูกลัว ทำไมไม่ไปอยู่ที่ที่มันสว่างมากกว่านี้หน่อยละพี่” แป้งหอมที่เดินตามการ์ดหน้ายักษ์เข้ามาก็เอาแต่พูดเอาแต่ถามไม่หยุดไม่หย่อน จนทำให้พี่การ์ดตอนนี้เริ่มทำหน้าเอือมแล้วกับการความพูดมากของคนตัวเล็กที่กำลังเดินตามตัวเขาต้อยๆ

“เอ้า! เอ็งเข้าไปรอในนี้น่ะ แล้วก็หยุดพูดมากได้แล้ว เสี่ยบอกให้รอก่อนกำลังเคลียร์งานอยู่เดี๋ยวตามเข้ามาทีหลัง”

“โอเค เดี๋ยวๆๆพี่จะไหนนะ” แป้งหอมที่กำลังจะหย่อนก้นลงบนโซฟาก็ต้องรีบเด้งตัวขึ้นและรีบวิ่งมาดึงแขนการ์ดที่เดินมาส่งตัวเอง

"ก็กลับไปทำงานน่ะสิ ส่วนเอ็งน่ะรออยู่ในนี้ เดี๋ยวเสี่ยก็เข้ามา"

"พ...พี่จะไม่อยู่เป็นเพื่อนหนูจริงๆหรอ" แป้งหอมถามยังกล้าๆกลัวๆพร้อมกับมองซ้ายมองขวาไปรอบห้อง ห้องนี้ออกจะดูโทนทึบๆและเปิดไฟสลัวสลัวจึงทำให้แป้งหอมที่กลัวอยู่แล้วกลัวขึ้นมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

"ปล่อยได้แล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก ในนี้ไม่มีอะไรแน่นอน" พูดเสร็จการ์ดก็จับแขนของแป้งหอมออกและรีบเดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้แป้งหอมยืนเคว้งคว้างอยู่คนเดียวที่กลางห้อง 

"เอาว่ะ! มีอะไรก็ค่อยกรี๊ดดังๆเอาก็แล้วกันนะตัวกู" แป้งหอมสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะเดินไปหย่อนก้นลงบนโซฟาที่มีอยู่กลางห้อง

"โอ๊ยยยย หิวอ่า~ ในห้องนี้มีอะไรกินบ้างนะ ไปเดินดูตรงนั้นดีกว่า" เพราะตั้งแต่เย็นแล้วเธอก็ยังไม่ได้กินข้าวเลย จึงทำให้ท้องน้อยๆของเธอเริ่มร้องประท้วงออกมาแล้ว และแป้งหอมก็หันไปเห็นมุมมุมหนึ่งของห้องมีพวกของกินรองท้องวางไว้อยู่ เธอจึงรีบพุ่งตัวไปตรงนั้นด้วยความเร็วแสงเพราะความหิว

อีกด้าน

พรึ่บ!

ตอนนี้กันต์หรือเสี่ยกันต์ที่ทุกๆคนชอบเรียกก็ได้ปิดเอกสารต่างๆที่ตรวจดูเสร็จแล้ว และลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้องรับแขกที่มีคนรออยู่ทันที

แกร๊ก!!

"ซู๊ดดดดดดดด~" ทันทีที่เปิดเข้ามาเขาก็ได้พบกับผู้หญิงหน้าวอกคนหนึ่งที่กำลังนั่งโซ้ยมาม่าคัพอยู่อย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่ามีคนอื่นนอกจากตัวเองเปิดเข้าห้องมาแล้ว แถมยังเปิดการ์ตูนในโทรศัพท์ดูไปพลางๆอย่างเสียงดังลั่นห้องด้วย

"นี่!!" เมื่อไม่มีท่าทีว่าคนที่นั่งโซ้ยมาม่าอยู่กลางห้องจะสนใจตัวเอง เสี่ยกันต์เลยเรียกออกมาอย่างเสียงดัง

"ว๊ายยย แค่กๆๆๆๆ" แป้งหอมที่กำลังซู้ดเส้นมาม่าเข้าปากอยู่ก็ต้องร้องตกใจออกมาทันทีพร้อมกับสำลักเส้นมาม่าไปด้วยจนหน้าดำหน้าแดง

"เอานี่ รับไป" เมื่อเห็นว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ผู้หญิงคนนี้สำลักมาม่าเขาเลยเดินไปหยิบขวดน้ำมาขวดหนึ่งและยื่นให้เธอล้างปากล้างคอตัวเองทันที 

'กูไม่น่าไปเสียงดังใส่เลย ลำบากกูต้องไปเอาน้ำมาให้มันอีก' เสี่ยกันต์ได้แต่บ่นกับตัวเองอยู่ภายในใจเบาๆก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับคนตัวเล็กที่รับน้ำจากเขาไปดื่มยังเอาเป็นเอาตาย

"ดีขึ้นหรือยังกูจะได้เข้าเรื่องซักที"

"อ...โอเคขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่เอาน้ำมาให้หนู" เออเว้ย นึกว่าจะเป็นสก๊อยที่ไม่มีมารยาทซะอีกแต่นี้ก็พูดดีอยู่นะเนี่ย ดีๆๆๆ ตอนแรกที่เขาเปิดเข้ามาเจอก็นึกจะเป็นเด็กสก๊อยที่ไม่มีมารยาทพูดขวานผ่าซากซะอีก แต่พอได้ยินน้ำเสียงของเธอที่พูดออกมาเท่านั้นแหละ 'แม่งโคตรน่ารักเลย' ผิดกับสไตล์การแต่งหน้ามาก นึกว่าแบงค์พันเดินได้เทาแบบไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆตั้งแต่หน้ายันกกหู แต่ไม่รู้ว่ารองพื้นมันหมดหรือมันประหยัดกันแน่ ทำไมมันถึงไม่ทาคอด้วยกันนะ