ตอนที่4 หนีแม่เลี้ยง

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

พลั่ก!

“แม่สุจ๋า~~ คิดถึงจังเลยจ้ะ ฟอดด” หลังจากเลิกเรียนแป้งหอมก็รีบกลับเข้ามาในบ้านทันที บ้านหลังเล็กๆ ที่ชุมชนย่านสลัมสุดแออัด แต่มีอยู่หลังเดียวที่จะดูมีความสุขมากที่สุดในตอนนี้

“กลับมาแล้วหรอแป้งหอม แล้วนี้มาพูดซะหวานกับแม่ขนาดนี้จะอ้อนเอาอะไรจ้ะ หืม?” นางสุดาหรือแม่สุที่แป้งหอมชอบเรียกนั้น เธอเป็นเพียงแค่แม่เลี้ยงของแป้งหอมเท่านั้น เพราะตั้งแต่เด็กแป้งหอมก็จำความได้ว่าเธอไม่เคยที่จะได้เห็นหน้าของแม่ที่เป็นแม่จริงๆ ของเธอเลย ส่วนพ่อเธอก็มีแม่สุนี้แหละที่เข้ามาเติมเต็มความรักให้กับทั้งพ่อของเธอและตัวเธอเอง แต่ตอนนี้ได้เหลือแค่เธอกับแม่สุเท่านั้นเพราะพ่อของเธอได้เดินทางนำหน้าไปเที่ยวบนสวรรค์ก่อนแล้ว

พ่อจากไปด้วยโรคมะเร็งที่รักษาไม่หายเพราะตอนที่รู้ว่าเป็นนั้นมันก็เป็นมากและลุกลามเกินกว่าที่จะรักษาได้ทัน แต่ตอนนี้แป้งหอมก็มีความสุขดี ถึงแม้บางวันก็อาจจะมีคิดถึงคนเป็นพ่อบ้างแต่เธอก็ไม่คิดที่จะทิ้งแม่สุของเธอแน่นอน ถึงแม้แม่สุจะไม่ใช่แม่ของเธอจริงๆ แต่เขาก็รักและเลี้ยงดูเธอเหมือนลูกในไส้คนหนึ่งเลย แล้วแม่สุแกก็ไม่ได้มีลูกกับพ่อของฉันเลยแม้แต่คนเดียว เพราะแกนั้นเป็นหมันแต่แกก็บอกว่าดีใจที่ได้ฉันเป็นลูกของแก และฉันก็รักแม่สุของฉันมากๆ เหมือนกัน

“แม่ก็~ รู้ทันหนูอีกแล้วอ่าไม่สนุกเลย”

“จะขออะไรแม่พูดมาเลย วันนี้แม่รู้สึกเหนื่อยๆ เดี๋ยวว่าจะรีบกินข้าวแล้วจะได้ไปพักผ่อนซะหน่อย” นางสุดาทำอาชีพแม่บ้านประจำบ้านของคนรวยแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มาก ซึ่งเงินเดือนก็ดีอยู่พอสมควรแต่เธอก็เลือกที่จะทำงานแบบไป-กลับแทนที่จะพักอาศัยอยู่ในบ้านของเจ้านาย เพราะเธอยังมีลูกสาวคนสวยอย่างแป้งหอมที่ต้องดูแล ถึงแม้แป้งหอมจะไม่ใช่ลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอแท้ๆ แต่เธอก็รักลูกสาวคนนี้มากอีกอย่างแป้งหอมก็ยังเป็นลูกของคนที่เธอรักเหมือนกัน มันจึงไม่เป็นข้อกังหาว่าเธอจะไม่รักลูกสาวคนนี้เลย แต่กลับกันเธอทั้งรักและเอ็นดูแป้งหอมมาก

“แม่เป็นอะไร! เราไปหาหมอกันไหมแม่” แป้งหอมที่ได้ยินแม่บอกว่าวันนี้เหนื่อยๆ เธอก็รีบถามอาการต่อทันที เผื่อแม่เธอเป็นอะไรขึ้นมาจะได้รักษาได้ทันท่วงที เธอยังไม่อยากเสียแม่ของเธออีกคนเหมือนพ่อที่ทำการรักษาอาการที่เป็นอยู่ไม่ทัน

“แม่ไม่เป็นอะไรหรอกลูก วันนี้แม่แค่ตากแดดเยอะมันเลยปวดหัวก็เท่านั้นเอง แค่นอนพักผ่อนมันก็หายแล้วจ้ะ แล้วว่ามาได้หรือยังว่ามาอ้อนแม่จะขออะไรจ้ะลูก” วันนี้เธอแค่ทำงานในสวนและตากแดดเยอะก็เท่านั้น นางสุดาตอบลูกสาวไปพร้อมกับลูบหัวของแป้งหอมอย่างรักใคร่

“วันนี้หนูขอไปทำงานกลุ่มบ้านกล้วยหอมได้ไหมจ้ะแม่?”

“ได้สิลูก แล้วจะให้แม่ไปรับเวลาไหนล่ะ”

“เอ่อ....คือว่า...เอ่อมันงานเยอะมากจ้ะแม่ หนูว่าจะขอนอนที่บ้านกล้วยหอมสักสองสามคืนได้ไหมจ้ะ” แป้งหอมหลับตาปี๋พูดโกหกคำโตต่อคนเป็นแม่ทันที

“ทำไมถึงไปหลายวันจังเลยลูก มันรบกวนคนที่บ้านกล้วยหอมนะจ้ะ ให้แม่ไปรับ-ส่งทุกวันก็ได้นะแป้ง”

“ไม่ได้นะแม่! เอ่อ....ไม่เป็นไรจ้ะแม่ กล้วยหอมมันคุยกับที่บ้านแล้วจ้ะ ที่บ้านมันโอเค นะแม่นะ หนูขอไปค้างที่บ้านไอ้กล้วยมันนะ”

“โอเคๆ จ้ะ แม่ให้หนูไปก็ได้แต่อย่าไปเถลไถลที่ไหนนะจ้ะ เข้าใจที่แม่พูดไหม”

“จ้ะ รักแม่ที่สุดเลย จุ๊ฟ!” เมื่อขออนุญาตสำเร็จแล้วแป้งหอมก็วิ่งขึ้นไปเก็บข้าวของที่ห้องนอนของตนทันที

อีกด้าน

19.30น.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา!” คนอยู่ในห้องตะโกนบอกคนที่เคาะประตูทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงเคาะ

“เสี่ยครับ วันนี้มีคนมาขอกู้เงินครับ”

“หญิงหรือชาย”

“ผู้หญิงครับนาย แต่ดูหน้ายังเหมือนเด็กอยู่เลยครับ ให้เข้ามาไหมครับ” ลูกน้องก็ยังลังเลที่จะบอกนายของตัวเองเหมือนกัน เพราะขนาดเขาที่เป็นลูกน้องยังไม่ค่อยอยากจะให้ยืมเท่าไหร่เลย เพราะดูท่าทางยังเหมือนเด็กที่เรียนโรงเรียนอยู่เลย

“เออ ให้เข้าไปรอที่ห้องรับแขก บอกว่าเดี๋ยวอีกซักพักกูเข้าไปคุยด้วย”

“ครับนาย”