ตอนที่3 ให้ที่อยู่

 ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~

 “อ่ะ วันนี้เอาไว้แค่นี้นะคะ เจอกันอีกทีสัปดาห์หน้าจ้า”

 “นักเรียนทำความเคารพ” หัวหน้าห้องพูดขึ้นทำให้ทุกคนรีบลุกขึ้นมาบอกลาครูประจำวิชาทันที

 “ขอบคุณค่ะคุณครู / ขอบคุณครับคุณครู”

 ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

  หมับ!

 “มานี่เลยอีกล้วย วันนี้มึงไม่ต้องแดกข้าว” เมื่อเข้าเวลาพักเที่ยง แป้งหอมก็รีบคว้ามือเพื่อนสาวแทบไม่ทัน ก่อนจะไปกันตรงดิ่งไปที่ประจำที่พวกเธอชอบไปคลุกตัวอยู่เป็นประจำเวลาว่าง

 “โอ๊ยยยย ลากกูมาทำไมอีกเนี่ยอีแป้งเน่า กูหิวข้าว!!!” กล้วยหอมที่เตรียมตัววิ่งพุ่งเข้าไปในโรงอาหารก็ต้องทำหน้ายุ่งทันที เพราะโดนเพื่อนตัวดีคนดีคนเดิมมันลากตรงมาที่ที่พวกเธอชอบมาคลุกตัวอยู่ประจำ แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้ไง! เพราะว่าเวลานี้มันต้องไปที่โรงอาหารสิ

 “อ่ะนี่! เอานี่ไป” แป้งหอมยื่นขนมปังไปให้กล้วยหอมสามห่อและเก็บไว้กับตัวเองอีกสามห่อ

 “เอาขนมมาให้กูทำไม กูหิวข้าวค่า” ถึงปากจะพูดว่าไปอย่างนั้นแต่มือก็รับขนมไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 “ไม่ วันนี้มึงห้ามกินข้าว กูมีคำถามที่อยากจะถามมึงมากๆถึงมากที่สุดอยู่”

 “เออๆๆๆ ถามมาอีดอก มึงนี่เรื่องเยอะชิบหาย!” กล้วยหอมเธอเองก็พอรู้อยู่หรอกว่าเพื่อนสนิทคนนี้ของเธอสนใจเรื่องที่เธอเป็นเด็กเสี่ยอยู่มากพอสมควร แค่ดูจากสายตามันก็รู้แล้ว อีนี่มันไม่เคยเก็บสีหน้าท่าทางมันไว้ได้พ้นสายตาของอีกล้วยหอมคนนี้หรอก

 “ทำไมมึงถึงไปเป็นเด็กเสี่ยได้ว่ะ” นี่แหละคือคำถามที่แป้งหอมอยากรู้มากที่สุดแล้วในตอนนี้ เพราะมันคาใจเธอมาตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทันถามเพราะเสียงออดเรียกเข้าเรียนมันดังขึ้นมาขัดจังหวะของเธอไปซะก่อน

 “ก็ง่ายๆนะคือ อีเสี่ยบ้านั่นมันเอาเงินมาล่อกูไง กูก็เลยเดินตามต้อยๆเขาเข้าไปในห้องเลย” กล้วยหอมพูดบอกมาตามตรงพร้อมกับกัดขนมปังในมือเคี้ยวไปด้วยความหิว

 “อีห่า ใจง่ายมากค่ะเพื่อนกู แต่ว่าเขาให้มึงเท่าไหร่ว่ะ”

 “หนึ่งแสนสามน้ำ” แต่กล้วยหอมก็ไม่ได้บอกเพื่อนหรอก ว่าเธอทำได้แค่น้ำเดียว เพราะเธอสลบไปเลยหลังจากนั้น แต่หนึ่งแสนเธอก็ยังได้จากเสี่ยคนนั้นอยู่ดี เพราะว่าขู่เอาฮ่าๆๆ

 “อร๊ายยย เอาเบอร์ติดต่อเสี่ยมึงมาให้กูบ้างสิ” แป้งหอมตาลุกวาวกับจำนวนเงินมายที่เพื่อนสาวของตัวเองได้จากการนอนกับผู้ชายแปลกหน้าเพียงครั้งเดียว

 “ไม่ให้เว้ย!” กล้วยหอมรีบตอบกลับทันควัน เรื่องอะไรจะให้เพื่อนใช้ผู้ชายร่วมกันละ เธอไม่ยอมหรอก หล่อ รวย ค*ยใหญ่ขนาดนั้น อีกล้วยหอมจะเก็บไว้กินคนเดียวเท่านั้นไม่แบ่งใคร หึ!

 “โห~ ไรว้า แบ่งกันบ้างดิ นะๆๆๆๆเพื่อนรัก กูก็อยากได้ไอโฟน14มาไว้ครอบครองบ้าง น้า~~~” แป้งหอมพยายามเกาะแขนพร้อมกับทำสายตาอ้อนวอนไปให้กับกล้วยหอมอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช

 “โนวๆๆๆๆ คนนี้ของเพื่อนจ๊ะ แต่มีเพื่อนเสี่ยอยู่คนหนึ่ง หล่อและรวยเหมือนกัน” เพราะไม่ยอมให้เพื่อนให้ผู้ชายร่วมกัน กล้วยหอมจึงต้องเสนอเพื่อนของเสี่ยเธออีกคนที่เห็นบ่อยๆให้เพื่อนสาวดู อีกล้วยหอมคนนี้ขอโทษนะเสี่ยกันต์

 “จริงดิ! ไหนๆๆๆๆ”

 “ไม่มีหรอกรูปอ่ะ มีแต่ที่อยู่อ่ะ กล้าไปป่ะล่ะ กูไม่ไปด้วยนะ” กล้วยหอมจดที่อยู่ใส่กระดาษก่อนจะยื่นออกไปตรงหน้าแป้งหอม

 “ขอบใจเว้ย” แป้งหอมรับกระดาษที่มีที่อยู่เขียนไว้ในนั้นมาถือไว้ และพับเก็บใส่กระเป๋าสตางค์ทันที 

 เมื่อทั้งสองคุยกันเสร็จแล้วก็พากันวิ่งตรงดิ่งไปที่โรงอาหารทันที เพราะมีเวลาเหลืออีกประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะเริ่มเข้าคาบเรียนแรกของภาคบ่าย