ตอนที่2 อิจฉา

“อะไรรรร มึงจะลากกูมาที่นี่ทำไมเนี่ย?” กล้วยหอมร้องถามแป้งหอมอย่างงงๆ ที่อยู่ๆก็โดนเพื่อนสนิทลากออกมาจากห้องเรียน ทั้งๆที่อาจารย์ใกล้จะเข้าสอนแล้ว

“กูก็ลากมึงมาถามเรื่องที่มึงมีเสี่ยเลี้ยง แล้วก็เรื่องที่มึงมีโทรศัพท์รุ่นที่กูอยากได้นี่ไง” ใช่! แป้งหอมอยากได้โทรศัพท์รุ่นนี้มากถึงมากที่สุด เพราะดีไซน์มันสวยอีกอย่างใช้แล้วมันทำให้คนที่ถือดูแพง แต่เพราะราคามันแพงและแรงมาก ทำให้ครอบครัวที่หาเช้ากินค่ำอย่างครอบครัวแป้งหอมก็ได้แต่ฝันหวานมองคนนู้นคนนี้ที่เขาใช้แล้วเพ้อในความคิดเอาก็เท่านั้น

 “มึงจะถามอะไร ก็กูบอกแล้วไงว่ากูมีเสี่ยเลี้ยง แล้วโทรศัพท์กูเนี่ยเสี่ยเขาก็ซื้อให้กูเอง” กล้วยหอมก็พูดตอบเพื่อนสาวคนสนิทอย่างตรงไปตรงมาโดยที่ไม่ได้มีอะไรบิดบัง 

 ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ขึ้นมัธยมศึกษาปีที่1 จึงทำให้เชื่อใจซึ่งกันและกันมากสามารถพูดได้ทุกเรื่องไม่เว้นแม่แต่เรื่องในครอบครัวและเรื่องส่วนตัว ถ้าไม่ไว้ใจกันก็คงไว้ใจใครไม่ได้แล้วแหละเพราะมีแค่กล้วยหอมและแป้งหอมนี่แหละที่อยู่ด้วยกันแล้วไม่เคยมีเรื่องบาดหมางหรือผิดใจกันเลย เอาง่ายๆก็คือไม่มีเพื่อนคนไหนคบกับพวกเธอนั่นเอง

 “แมร่งชีวิตมึงดีจัด ไม่ต้องขอเขาก็ประทานมาให้เลยอ่า อิจฉาอ่า~” แป้งหอมโอดครวญใส่กล้วยหอมทันทีที่ได้ยินเพื่อนพูดบอกว่าผู้ชายเขาซื้อให้เองโดยที่ไม่ต้องร้องขอ แป้งหอมอิจฉ๊าอิจฉา

 “ดีก็เหี้ยล่ะอีแป้ง น้องสาวกูจะพังอยู่แล้ว เดี๋ยวกลับไปกูจะไปขูดเลือดขูดเนื้อไอ้เสี่ยบ้ากามนั่นอีก เอาให้สาสมกับที่ทำกูเดินขาถ่างในแต่ละวัน” กล้วยหอมบ่นให้เพื่อนสาวฟังพร้อมกับทำหน้ายุ่งเวลาที่คิดถึงไอ้เสี่ยหน้าหล่อบ้ากามที่วันๆเอาแต่จับตัวเธอฟาดลงเตียงไม่ก็ราวระเบียงในบางวัน

 “อีกล้วยเน่า อีมึงนอนกับเขาแล้วหรอ?” เมื่อได้ยินว่าเพื่อนบอกว่าเดินขาถ่างแป้งหอมก็อ้าปากกว้างทำตาเท่าไข่ห่านทันที 

 “ก็เออสิวะ ไม่นอนแล้วไอ้เสี่ยบ้ากามมันจะให้ของกูหรือไงอีแป้ง ถามไรก็คิดหน่อยสิวะ มึงคิดว่ากูไปเป็นเด็กเสี่ยมีแค่นอนจับมือกันแล้วก็หลับเลยหรือไง กูโดนไอ้เสี่ยบ้ามันจับกินตับตั้งแต่กูเจอหน้ามันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ พูดแล้วก็โมโห วันนั้นกูน่าจะล้างน้องสาวไปให้หอมๆมากกว่านี้ หึ๊ย!”

 “ต...ตั้งแต่เมื่อไหร่อีกล้วย” แป้งหอมยังคงสงสัยอีกหลายเรื่อง จึงมีคำถามมากมายที่อยากจะถามเพื่อนสาวคนสนิทอีกเป็นกอง 

 “ตั้งแต่กีฬาสีสองเดือนก่อนจ้ะอีดอก”

 “อ๋อ ที่แท้วันนั้นที่มึงลาในวันที่มีกีฬาสี คือไปนอนกับผู้ชายว่างั้นเถอะอีเพื่อนเลว” ในที่สุดแป้งหอมก็รู้เหตุผลว่าทำไมเพื่อนคนสนิทของเธอถึงปล่อยให้เธอเคว้งคว้างเพียงลำพังในวันกีฬาสี ที่แท้มันก็แอบหนีไปนอนกับผู้ชายนี่เอง แล้วกีฬาสีทางโรงเรียนจัดให้สามวันมันไม่มาสักวันเลยด้วยนะ ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห

 “ใช่จ้า เพื่อนคนนี้หนีไปนอนกับผู้ชายมาจ้า อิอิ” ไม่มีแม้แต่ความสำนึกผิดสำหรับคนอย่างกล้วยหอม อีกทั้งยังสามารถยิ้มหัวเราะใส่เพื่อนคนสวยอย่างแป้งหอมที่ทำหน้าบูดบึ้งใส่เธออยู่

 ติ๊งต๊อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

 เมื่อเสียงกริ๊งเข้าเรียนในคาบแรกดังขึ้นทั้งสองก็มองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย พร้อมกับวิ่งใส่เกียร์หมาเต็มสปี๊ดตรงไปยังห้องเรียนของตัวเองทันที

 ยังมีคำถามอีกมากมายอยู่ภายในหัวของแป้งหอม แต่เอาเป็นว่าค่อยถามเพื่อนตัวดีของเธอในตอนพักเที่ยงของวันนี้ก็แล้วกัน จะถามคำถามที่คิดไว้เอาให้มันไม่ได้กินข้าวเลยแม้แต่คำเดียวเลย คอยดูสิ