ตอนที่19 นมสตรอว์เบอร์รี่

“อ๊ะๆๆๆๆ อ๊าส์”

“อื้ม ดีมากเด็กดี อ๊าส์เสี่ยจะแตกแล้ว อ๊าสสสสสสสสส์” เสี่ยกันต์กระแทกเอวสอบแรงไปอีกสองสามทีก่อนที่ทั้งคู่จะได้เสร็จสมสู่สวรรค์ด้วยกัน

“อื้อเสี่ยเอาไอ้นั้นออกไปจากน้องสาวของหนูเลย มันอึดอัด” แป้งหอมตีที่อกเสี่ยกันต์ไปหนึ่งทีเพื่อให้เขานำเอาแก่นกายอันใหญ่โตของตัวเองออกจากตัวเธอไป

“โอ้โห ได้เสี่ยเสร็จแล้วก็ไล่เสี่ยเลยหรอ”

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลย เสี่ยนั่นแหละที่รังแกหนูไม่หยุด นี่มันก็สี่ทุ่มแล้วนะคะเสี่ย หนูหิวข้าว” เขาโดนเสี่ยรังแกตั้งแต่เอาไอแพดขึ้นมาง้อเธอก็ลามมาจนถึงเวลานี้จนได้ ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน ได้กินแต่ข้าวตอนดึกนี่แหละ

“ป่ะ งั้นเดี๋ยวเสี่ยพาไปล้างตัว จะได้ลงไปกินข้าวกันที่ด้านล่าง” เสี่ยกันต์ทำท่าจะเข้ามาอุ้มที่ใต้ขาของแป้งหอมแต่ก็โดนเธอห้ามเอาไว้ก่อน

“หยุดเลยนะเสี่ย หนูไปเองได้ ถ้าไปกับเสี่ยพรุ่งนี้หนูก็ไม่ได้กินแน่นอนข้าวนะ” ถ้าเข้าไปในห้องน้ำกับเขา เธอนี่แหละที่จะโดนจับกินเป็นมื้อดึกของเขาแทน คนอะไรไม่รู้กี่น้ำๆ ก็ไม่เคยพอ เธอแทบจะน็อคกลางอากาศอยู่แล้ว

“โห่~ รู้ทันกันอีก ไม่สนุกเลย” เสี่ยกันต์ทำหน้าบึ้งเหมือนงอนเธอออกมาเล็กน้อยโดยที่ไม่รู้ตัว

“ไม่ต้องเลยค่ะ หนูหิวข้าว หนูไม่ได้หิวเสี่ย เสี่ยก็อย่าหื่นขนาดนั้นได้ไหมคะ หนูจะไม่มีแรงอยู่แล้ว” แป้งหอมได้แต่ทำแก้มพองลมใส่เสี่ยกันต์ ตอนนี้เธอหิวจนแทบอยากจะฉีกเนื้อเขากินได้อยู่แล้ว ยังจ้องแต่จะหื่นกับเธออยู่ได้

“ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวเสี่ยจะไปส่งที่ห้องน้ำโอเคไหม”

หงึก หงึก แป้งหอมตอบรับอย่างว่าง่ายพร้อมกับทั้งยกมือขึ้นมาสองข้างเพื่อรอให้เสี่ยกันต์อุ้มเธออีกด้วย ที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากจะอ้อนอะไรเสี่ยมากนักหรอกแต่ตอนนี้เธอแทบจะไม่มีแรงก้าวเดินแล้ว มันรู้สึกว่าขาเธอสั่นระริกจนทรงตัวไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ

“หึหึ อย่าทำท่าทางแบบนั้น เดี๋ยวเด็กดีจะได้อดข้าวจริงๆ หรอก” เสี่ยกันต์แทบจะไม่อยากสบสายตาที่เหมือนกระต่ายตัวน้อยกำลังอ้อนเจ้าของของมันเลย เขากลัวจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่จับเธอกินอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“งื้อออ เสี่ยไม่สงสารหนูหรอ ตอนนี้หนูหิวข้าวมากเลยนะคะเสี่ยขา~”

“พอๆๆ เลิกอ้อนเสี่ยได้แล้ว เดี๋ยวเสี่ยจะเดินไปส่งที่ในห้องน้ำก็แล้วกัน ถ้าเสร็จแล้วก็เรียกเสี่ยเข้าใจไหมไม่ต้องเดินออกมาเอง ถ้าเดินออกมาไม่ไหวอ่ะ”

“รับทราบค่ะ ฮี่ๆ” แป้งหอมเกาะคอเสี่ยกันต์เหมือนลูกลิงไปที่ห้องน้ำก่อนที่ตัวเธอจะถูกวางลงไว้ที่ชักโครกและเสี่ยกันต์ก็เดินออกไปปล่อยให้เธอได้ทำธุระส่วนตัว

30นาทีต่อมา

“ที่นี่ก็ขายอาหารด้วยหรอคะ” หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จแล้วเธอก็โดนเสี่ยกันต์ลากออกมาทานข้าว ตอนแรกเธอก็นึกว่าเสี่ยกันต์จะพาไปกินที่ร้านข้าวอะไรพวกนี้ แต่นี่อะไรพาเธอเดินเข้ามาในตัวของผับเขาเอง แถมยังเปิดโต๊ะสุดแสนจะวีไอพีเพื่อที่จะให้เธอมาทานข้าว รู้สึกว่าค่าโต๊ะที่พวกนักท่องเที่ยวเปิดนี่น่าจะซื้อข้าวได้ประมาณสามเดือนเลยด้วยซ้ำ คนรวยนี่อะไรก็ดีจริงๆ แถมได้ใช้เงินโดยไม่ต้องแคร์เรื่องอะไรพวกนี้อีก

“มีสิ ขายทุกอย่างที่มันขายได้นั่นแหละ บอกมาได้แล้วว่าอยากกินอะไร เสี่ยจะได้สั่งให้”

“งั้นเอาข้าวผัดกับนมสตรอว์เบอร์รี่ได้ไหมคะ”

“ได้สิ” เมื่อเธอได้สิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็เรียกลูกน้องคนสนิทมาทันที

“มีอะไรครับเสี่ย หรือวันนี้เสี่ยอยากได้เด็กดริ้ง” บอลที่เป็นลูกน้องคนสนิทของเสี่ยกันต์พูดขึ้น แต่พอจบประโยคก็ได้สีหน้าอำมหิตของเสี่ยกันต์กลับมา ‘บอลผิดอารายยยยย’

“เอ่อออออ...เสี่ยเรียกผมมาอยากได้อะไรครับ” เมื่อบอลมองดูดีๆ แล้วก็ผมว่าข้างกายของเสี่ยกันต์มีคนที่เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้นั่งอยู่ด้วยหนึ่งคนก็รีบเข้าเรื่องทันที ถ้าเล่นมากไปกว่านี้เขาต้องโดนเสี่ยกันต์ฆ่าหมกศพอยู่ในป่าแน่ๆ

“เอาข้าวผัดมาสองที่แล้วก็นมสตรอว์เบอร์รี่หนึ่งที่”

“เสี่ยครับ ที่ผับเราไม่มีของแบบนั้นนะครับ” หรือว่าเสี่ยของเขาเป็นบ้าไปแล้วที่มาสั่งข้าวสั่งนมในผับแบบนี้ แถมยังเป็นนมสตรอว์เบอร์รี่สุดหวานแหววอีก

“กูต้องการให้มี มึงไปทำให้มันมีเดี๋ยวนี้!” เสี่ยกันต์กระชากคอเสื้อของบอลเข้ามาใกล้เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กได้ยินว่าที่นี่ไม่ได้ขายพวกขายและนมอะไรพวกนั้น

“ครับๆๆๆ มีครับ มีทันทีเลยครับ รอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมจะไปเตรียมให้” บอลรีบเดินออกไปทันทีหลังจากได้คำขาดมาจากเสี่ยกันต์แล้วว่าให้ไปหาของพวกนั้นมาเสิร์ฟให้ได้ เหมือนวันนี้คงจะเป็นวันดวงซวยของเขา บอลได้แต่คิดในใจอยู่คนเดียว