ตอนที่18 ซ้อมคอรอคราง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา!”

“ขออนุญาตครับนาย ของที่นายสั่งได้แล้วครับ”

“อืม ไวดีจริงๆ ไหนเอามาดูสิ”

“นี่ครับ” เสี่ยกันต์รับของจากลูกน้องมาถือไว้ในมือก่อนจะโบกมือเป็นเชิงไล่ เมื่อลูกน้องหมดหน้าที่แล้วก็ก้มหัวให้เสี่ยกันต์เล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“ได้นี่แล้ว คงจะหายงอนนะ” เสี่ยกันต์พูดกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่ตรวจเช็คของที่อยู่ในมือเสร็จ

หลังจากที่เขาพาไอ้เด็กดื้อที่เขาชอบเรียกว่าเด็กดีไปซื้อโทรศัพท์เสร็จ เขาก็ส่งเธอไปเล่นที่ห้องนอนเขาก่อนเพราะว่าเขามีงานเอกสารที่ต้องเคลียร์ ที่จริงเขาก็อยากที่จะอยู่ง้อเธออยู่หรอกที่งานเอกสารมันก็รัดตัวเขาจริงๆ จะให้ลูกน้องมาทำแทนมันก็ไม่ได้ เมื่อทำงานไปได้สักพักก็คิดขึ้นได้ว่าเธอน่าจะชอบของพวกตระกูลแอปเปิ้ล เขาเลยสั่งลูกน้องคนสนิทรีบบึ่งรถไปที่ห้างอย่างรวดเร็วเพื่อไปรับไอแพดรุ่นแพงสุดที่เขาได้จองไว้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เด็กดี เปิดประตูให้เสี่ยหน่อย” พอทำงานเสร็จเขาก็รีบตรงดิ่งมาที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่ประตูมันดันล็อคเขาเลยต้องมายืนเคาะประตูขออนุญาตเข้าห้องของตัวเขาเองแบบนี้

แกร๊กกกกก!!!

“...................”

“หึหึ เสี่ยขอเข้าไปหน่อยครับเด็กดี” เมื่อประตูเปิดออกมาก็นึกว่าเจอปลาปักเป้า แก้มนี่พองยิ่งกว่าหนูแฮมเตอร์อมพวกอาหารไว้ซะอีก ไม่บอกว่างอนเขาก็ยังรู้เลยว่าเธองอนอยู่

“เชิญค่ะ นี่มันห้องของเสี่ยนิคะ เดี๋ยวหนูจะออกไปเอง”

หมับ!

“หยุดเลยแป้งหอม” เสี่ยกันต์เอ่ยเรียกชื่อแป้งหอมด้วยน้ำเสียงที่เข้ม

“......” แป้งหอมหลุบตาต่ำไม่กล้าสบตาตรงๆ กับเสี่ยกันต์

“มานี่!” เสี่ยกันต์ลากคนตัวเล็กให้เข้าไปในห้องด้วยกันกับเขา ก่อนจะรวบตัวของแป้งหอมมานั่งที่ตักเขาพร้อมกับกอดรัดเธอไว้เพื่อกันเธอดิ้นหนี

“อื้อออ เสี่ยจะมากอดหนูทำไม ปล่อยเลยน่ะ มันอึดอัด”

“หยุดเลย จะให้เสี่ยง้อหรือจะให้เสี่ยปล้ำ พูดมาดีๆ”

“ง้อสิ! เสี่ยบ้า” เพี๊ยะ!!!

“ซี๊ดดดดด ตีเสี่ยทำไมเนี่ย เสี่ยเจ็บจังเลยอ่า” เสี่ยกันต์ทำน้ำเสียงดูเหมือนที่แป้งหอมตีไปนั้นจะเจ็บมากพร้อมกับซบหัวลงที่ไหล่เล็กไปด้วยเป็นการออดอ้อน

“ไม่ต้องมาทำเนียนเลยค่ะ หนูไม่เชื่อหลอกว่าเสี่ยจะเจ็บ”

“เจ็บสิ แต่เสี่ยเจ็บที่นี่ต่างหาก”

“..................” แป้งหอมได้แต่ทำหน้างงหลังจากที่เสี่ยกันต์จับมือของเธอไปทาบไว้ที่หน้าอกแกร่งของเขา ที่ตรงกับตำแหน่งของหัวใจ

“ยกโทษให้เสี่ยได้ไหมครับ นะๆๆๆๆ หายงอนเสี่ยเถอะนะครับเด็กดี” เขาเอาหัวไปถูๆ ไถๆ ที่ไหล่ของคนตัวเล็กรัวๆ เผื่อว่าเธอจะเห็นใจคนน่า (เถื่อน) รักอย่างเขาบ้าง

“หนูไม่โกรธเสี่ยแล้วค่ะ” ที่จริงเธอหายโกรธเขาตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว ที่เหลือที่เธอทำเป็นหน้าบูดหน้างอนั้นเพียงแค่เธออยากจะแกล้งเขาเฉยๆ เท่านั้นเอง

“จริงนะ!!!” เสี่ยกันต์พูดขึ้นมาอย่างดีใจที่คนตัวเล็กบอกว่าไม่ได้โกรธเขาแล้ว

“จริงสิคะ หนูจะโกหกเสี่ยไปทำไมกัน”

“งั้นเสี่ยจะให้รางวัลเด็กดีก็แล้วกันครับ” พูดเสร็จเสี่ยกันก็เดินไปที่ประตูอีกครั้งก่อนจะเปิดออกไปเอาถุงที่เขาวางไว้หน้าห้องมาถือไว้ในมือ

“หื้ม? นั่นมันถุงโทรศัพท์หนูไม่ใช่หรอคะ” แป้งหอมถามออกมาอย่างงงๆ เพราะเธอจำได้ว่าเธอถือถุงอันนี้เข้ามาในห้องด้วยแล้วนี่น่า ทำไมมันถึงไปอยู่ในมือของเสี่ยได้ในตอนนี้

“หึหึ อันนี้ของขวัญสำหรับเด็กดีของเสี่ยที่หายงอนเสี่ยต่างหากครับ เปิดดูสิว่าหนูจะชอบมันหรือเปล่า” เสี่ยกันต์ยื่นถุงออกไปตรงหน้าส่วนแป้งหอมก็รับถุงนั้นมาไว้ในมืออย่างงงๆ

“อ.....ไอแพด!!! นี่มันไอแพดนี่น่า เสี่ยบอกว่าให้มันเป็นของขวัญของหนูหรอคะ?”

“ใช่ครับ เสี่ยให้หนูเป็นของขวัญที่หนูหายงอนเสี่ยในครั้งนี้” เสี่ยกันต์เดินไปนั่งลงข้างคนตัวเล็กอีกครั้งพร้อมกับยกตัวเธอมานั่งไว้ที่บนหน้าตักของเขาดังเดิม โดยที่แป้งหอมไม่มีท่าทีขัดขืนเหมือนเมื่อกี้แล้ว

“ชอบมั้ย?”

“ชอบค่ะ ฮี่ๆๆๆ” แป้งหอมยิ้มให้เสี่ยกันต์จนตาปิด

“แล้วรางวัลของเสี่ยล่ะ หนูจะให้อะไรกับเสี่ยครับ” แหม่~ ทุกการให้ก็ต้องหวังผลบ้างแหละครับ เล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี

“สายตาค่ะ สายตา เสี่ยมองหนูขนาดนี้เสี่ยไม่จับหนูปล้ำตั้งแต่ตอนนี้เลยละคะ” แป้งหอมเอ่ยแซวสายตาของเสี่ยกันต์ที่ตอนนี้เขาดูเหมือนสายตาของนักล่าที่พร้อมล่าเหยื่อตลอดเวลาเลย

“หนูไปอ.....อร๊ายยยยยย” แป้งหอมเห็นท่าไม่มีต่อน้องสาวจิโมะโก๊ะของตัวเองแล้วก็พยายามที่จะเดินเลี่ยงออกไป แต่มันก็ช้าไปแล้วเพราะตอนนี้เธอโดนขึงมือแนบกับเตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“งื้อออ เสี่ยนี่มันยังกลางวันอยู่เลย”

“เสี่ยทำมันได้24ชั่วโมงครับไม่ต้องเป็นห่วง หึหึ หนูซ้อมคอรอครางไว้เลย”