ตอนที่20 หาข้อผูกมัด

“งั่มๆๆ งั่มๆๆ” หลังจากที่แป้งหอมได้รับจานข้าวมาก็รีบโซ้ยเข้าปากอย่างรวดเร็วและไม่สนใจคนรอบข้างอีกต่อไป

“หึหึ อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ” เขามองคนตัวเล็กที่เขี้ยวข้าวเต็มปากแก้มสองข้างก็บวมตุ่ยไปด้วยข้าว ยิ่งมองเขาก็ยิ่งคิดว่าคนตรงหน้านี่เหมือนหนูแฮมเตอร์ที่กำลังอมอาหารเอาไว้เต็มปากเลย น่ารักจริงๆ

“อึก ใช่ค่ะ ข้าวผัดที่ผับเสี่ยนี่อร่อยมากเลยค่ะ” แป้งหอมยกให้เลยสองนิ้วโป้ง เพราะเธอกินใกล้จะหมดแล้วมันอร่อยมากๆ เลย ไม่คิดว่าอาหารที่ขายในผับจะอร่อยขนาดนี้

“งั้นกินจานนี่ของเสี่ยด้วยสิ” ปกติเขาไม่ค่อยจะกินข้าวเท่าไหร่หรอก ส่วนมากดำรงชีพอยู่ได้แค่กาแฟและเหล้าเท่านั้น

“อื้อ ไม่เอาค่ะ หนูไม่อยากแย่งเสี่ยกิน” แป้งหอมส่ายหัวให้เสี่ยกันต์รัวๆ

“หึหึครับๆ” เสี่ยกันต์เอนไปพิงที่พนักโซฟาต่อ เขานั่งมองเจ้าหนูแฮมเตอร์ตัวน้อยนั่งกินข้าวแล้วก็ดูสนุกไปอีกแบบ ชีวิตเขาดูจะยิ้มง่ายขึ้นเมื่อมีเธอเข้ามา อย่างนี้เขาต้องหาข้อผูกมัดกับเธอไว้สักหน่อยแล้วแหละ

“ซู๊ดดดดด ฮ้า นมสตรอว์เบอร์รี่นี่ก็อร่อยมากๆ เลยนะคะเสี่ย เสี่ยชิมไหมคะ” แป้งหอมยื่นแก้วนมไปจ่อที่ปากของเสี่ยกันต์พร้อมกับสายตาที่คาดหวังว่าเขาจะดื่มเจ้านมนี่เข้าไป

“ไม่น่ะเด็กดี เสี่ยไม่กิน...อึกๆๆ อื้อออ” ไม่ทันแล้วแหละ ลงคอเขาไปเรียบร้อยแล้วครึ่งแก้วเฮ้อ ทำไมเขาถึงยอมไอ้เด็กจอมดื้อได้ขนาดนี้เนี่ย ถ้าเป็นคนอื่นนะเขาเตะคอหักลากออกไปนอกผับแล้วถ้ามาทำกับเขาแบบนี้ มันไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้เดินออกไปดีๆ เลยด้วยซ้ำ

“อร่อยใช่ไหมคะเสี่ย ฮี่ๆ หนูบอกแล้วว่าอร่อย อึกๆๆๆ” เมื่อให้เสี่ยกันต์ชิมไปครึ่งแก้วแล้วที่เหลือแป้งหอมก็รีบดื่มลงท้องทันทีเพราะกลัวว่าเสี่ยกันต์จะมาขอเธอดื่มที่เหลือในแก้ว

“ค่อยๆ ดื่มก็ได้ เสี่ยไม่แย่งหรอน่า” ไม่รู้จะรีบดื่มเข้าไปทำไมเดี๋ยวก็สำลักเอาหรอก เฮ้อ~

“เสี่ยขา~” เมื่อพวกเราทั้งสองจัดการอาหารตรงหน้าของตัวเองเสร็จแล้วก็นั่งย่อยกันอยู่กับที่ สักพักคนตัวเล็กก็เรียกชื่อเขาขึ้นมาอย่างอ้อนๆ เหมือนมีลางสังหรณ์แปลกๆ กำลังเข้ามาแหะ

“ครับ มานั่งนี่มา” เขาตบที่หน้าขาของตัวเองเบาๆ ซึ่งคนตัวเล็กก็รับทราบและเดินมานั่งตามอย่างว่าง่าย

“งื้ออออ เสี่ยขา”

“ว่าไงครับ พูดมาเลย” เขาหันไปคลอเคลียที่ซอกคอของคนตัวเล็กพร้อมทั้งลูบขาอันน้อยไปมาด้วย ไม่น่าให้เธอใส่ชุดนี้ลงมาเลย เหมือนเอาคนตัวเล็กมาล่อพวกเสือพวกจระเข้ในนี้เลย มองอะไรกันหนักหนาวะ เดี๋ยวแมร่งกูควักลูกตามายำกินซะหรอก

“หนูอยากกินอันนั้นค่ะ อันที่มันเป็นเหมือนชิงช้าสวรรค์เล็กๆ แล้วก็แก้วเป็นสีๆ สวยๆ อ่ะค่ะ นะคะๆๆๆ เสี่ยขา~” นั่นไงเขาว่าแล้ว รู้งี้ไม่พาลงมาตั้งแต่แรกดีกว่า กินข้าวเสร็จก็มาอ้อนเขากินเหล้าทันที มันน่าตีจริงๆ เลยเชียว

เพี๊ยะ!!!

“งื้ออออ เสี่ยมาตีตูดหนูทำไมเนี่ย ฮือออ แสบเลย” แป้งหอมลูบก้นตัวเองป้อยๆ ตรงที่เสี่ยกันต์ฟาดมือลงเมื่อกี้

“งั้นหรอ งั้นเราเข้าไปทายาในห้องกันดีกว่าเนาะ”

“อื้ออ ไม่เอา หนูอยากกินอันนั้น ถ้าเสี่ยไม่พาหนูไปกิน หนูไปเองก็ได้ค่ะ” แป้งหอมพยายามที่จะดิ้นออกจากการกอดรัดของเสี่ยกันต์แต่มันก็ไม่เป็นผล

“ก็ได้ๆ เสี่ยจะให้หนูกินไอ้นั่นก็ได้ แต่หนูห้ามลงไปเข้าใจไหม เดี๋ยวเสี่ยจะสั่งมาให้กินตรงนี้โอเคไหม” รู้ด้วยนะว่าเขาไม่ยอมที่จะให้เธอลงไปแน่ๆ ก็เล่นขู่เขาฟ่อๆ เป็นแมวเลย

“รักเสี่ยที่สุดเลย ขอบคุณนะคะ จุ๊บๆๆๆ” คนพูดก็แค่พูดออกมาตามความดีใจของตัวเอง แต่คนได้ยินนั้นตอนนี้ยิ้มจนแก้มปริที่ได้ฟังคำนั้นออกมาจากคนตัวเล็ก ให้ตายเถอะ เขาต้องหาข้อมาผูกมัดไว้กับคนตัวเล็กจริงๆ แล้วแหละ ไม่อย่างนั้นเธอต้องไปน่ารักแบบนี้ใส่คนอื่นที่ไม่ใช่เขาอีกแน่ๆ