ตอนที่17 ไม่เอาใจลงไปเล่น

“รีบข้ามมานี่เลยเร็วๆ” เสี่ยกันต์ตบที่หน้าขาตัวเองเบาๆ เป็นเชิงบังคับ

“อื้อออ ไม่เอาน่ะเสี่ย หนูอาย” ตอนนี้ฉันกำลังส่ายหน้าปฏิเสธให้กับเสี่ยกันต์จนหัวจะหลุดอยู่แล้ว คนอะไรพูดไม่รู้เรื่องเลย ฮึ๊ย!

“มานี่ อย่าให้เสี่ยโมโหนะ” เสี่ยกันต์เริ่มขู่คนตัวเล็กอีกรอบ ทำไมไอ้ตัวเล็กที่นั่งข้างเขาถึงได้หน้าดื้อหน้ามึนขนาดนี้เนี่ย

“ไม่!!! หนูไม่ไป หนูอาย”

“แป้งหอม!!!!!”

“ฮึก เสี่ยอ่า ฮืออออ ดุหนูทำไมอ่ะ ฮึก ฮืออออออ” แป้งหอมสะดุ้งกับเสียงที่เสี่ยกันต์ใส่ตัวเองจนตัวโยน ด้วยความที่เสี่ยกันต์มีใบหน้าที่ดุเป็นทุนเดิมอยู่แล้วบวกกับน้ำเสียงที่ตะคอกใส่เธอเมื่อกี้ ยิ่งทำให้เธอก็หลั่งน้ำตาออกมาเองโดยอัตโนมัติ

“เฮ้ย! เด็กดีหนูจะร้องไห้ทำไมเนี่ย” เสี่ยกันต์ลนลานรีบถามคนตัวเล็กทันที เพราะตอนนี้เธอเอาแต่ร้องไห้เสียงดังคับรถ หรือว่าร้องไห้เพราะที่เขาตะโกนใส่เธอเมื่อกี้นะหรอ

“ฮืออออ เสี่ยดุหนูนี่น่า ฮึก แงงงงงงงงงงง” อื้อหือแก้วหูแทบแตก นี่เขาไปด่าเธอตอนไหนว่ะเนี่ย จำได้แค่ว่าเรียกแค่ชื่อเองน่ะแต่เสียงดังไปหน่อยก็เท่านั้นเอง

“เสี่ยไม่ได้ดุหนูนะเด็กดี แต่หนูขึ้นเสียงใส่เสี่ยก่อนนะ หนูเป็นฝ่ายผิดไม่ใช่หรอ หื้ม?”

“ฮึก แงงงงงง ฮือออออออ” เออเอาสิ นี่กูต้องเป็นฝ่ายที่ผิดใช่ไหมเนี่ย ถึงจะเลิกร้องไห้ลั่นรถ

“โอ๋ๆๆ มานี่มา เอ้าฮึบ! โอ๋ ใครทำหนูร้องไห้น่า~ เด็กดีของเสี่ยเลิกร้องไห้ได้หรือยังครับ ถ้าไม่เลิกร้องเสี่ยจับปล้ำตรงนี้จริงๆ นะ” เสี่ยกันต์อุ้มคนตัวเบาอย่างกับปุยนุ่นมาไว้ที่หน้าตักของตัวเองก่อนจะเอ่ยปลอยประโลมคนตัวเล็กไปเรื่อยๆ เพื่อให้เธอเลิกร้องไห้ แต่ปลอบๆ ไปปลอบมาก็ไม่วายขู่คนตัวเล็กอยู่ดี ก็มันเป็นสันดานเขานี่น่า นี่พูดเพราะขนาดนี้เขาก็พึ่งพูดกับเธอเป็นคนแรกและครั้งแรกเลยน่ะ ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ค่อยอยากพูดคำหยาบใส่เธอก็ไม่รู้ แต่ในความรู้สึกของเขานั้นเธอดูบอบบางเหลือเกินจนเขาไม่กล้าที่จะพูดคำพูดรุนแรงใส่เธอสักเท่าไหร่ แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่เขาเผลอหลุดออกมา

“อื้อออ เสี่ยอ่า เสี่ยนั่นแหละที่ทำหนูร้องไห้ ไม่ต้องมากอดหนูเลยหนูจะกลับไปนั่งที่ของหนูแล้ว อื้อออ ปล่อยยยย~” แป้งหอมพยายามแกะอ้อมแขนแกร่งของเสี่ยกันต์ออกจากเอวคอดเล็กของตัวเองอย่างยากลำบาก

“อย่าดิ้นสิ อยู่ให้เสี่ยกอดก่อน หนูงอนอะไรหื้ม? เสี่ยง้อไม่เป็นนะ” ก็เกิดมาไม่เคยจะง้อใครสักหน่อย ส่วนมากก็จะมีแต่คนวิ่งเข้าหาเข้าเท่านั้น

“หึ~” แป้งหอมสะบัดหน้าหนีเสี่ยกันต์อย่างงอนๆ ทำเธอร้องไห้แล้วมาพูดอย่างนี้เหมือนตบหัวลูบหลังเลย

กึก! ครืดดดดดด!!!

“หืม? หนูจะทำอะไรเด็กดี เลื่อนเบาะของเสี่ยทำไม?”

“.......................” แป้งหอมเลือกที่จะเงียบไม่ตอบอะไรเสี่ยกันต์ แล้วพยายามที่จะมุดลงไปข้างล่างตรงกลางหว่างขาของเสี่ยกันต์แทน

“แป้งหอมหนูจะทำอะไรตอบเสี่ยมาก่อน หนูเอาแต่เงียบแบบนี้เสี่ยก็ไม่รู้หรอกนะว่าหนูต้องการอะไร”

“ก็เสี่ยจะให้หนูทำแบบนี้ตั้งแต่แรกหนิ ก็นี่ไงคะ หนูกำลังจะทำให้เสี่ยอยู่ไงคะ”

“ไม่ต้องเลย ลุกขึ้นมาเลย” ใครจะไปมีอารมณ์ตอนนี้ว่ะ คนที่จะทำทำหน้าบูดเหมือนตูดซะขนาดนี้

อ๋อ! ลืมบอกไปเลยว่าที่เรานั่งทะเลาะกันอยูเนี่ยก็คือเรื่องอย่างว่านั่นแหละ ก็ผมอยากลองในรถก็เลยเรียกคนตัวเล็กให้มาทำที่ฝั่งเบาะของผม แต่เถียงกันไปเถียงกันมาก็เป็นสภาพอย่างที่เห็นนี่แหละ งอนตุ๊บป่องผมไปเรียบร้อยแล้ว พอถามอะไรไปก็ไม่ตอบมีแต่หน้านิ่งๆ บูดๆ ส่งมาให้ผมก็แค่นั้น

“ไม่ทำก็ไม่ทำค่ะ” พูดเสร็จแป้งหอมก็รีบปีนไปฝั่งเบาะของตัวเองอย่างรวดเร็ว เธองอน งอนเขามา แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่น่า จะให้เธอไปตอบเขาได้ยังไงล่ะ ว่าหนูงอนอยู่นะ มาง้อหนูเดี๋ยวนี้ เราแค่อยู่ด้วยกันในตอนนี้ก็เป็นแค่ข้อตกลงหนึ่งที่ตกลงกันไว้ก็เท่านั้น พอหมดประโยชน์ต่อกันและกันแล้วยังไงก็ต้องต่างคนต่างเดินออกจากกันอยู่ดี เธอไม่อยากเอาหัวใจของตัวเธอเองลงไปเสี่ยงหรอกนะ เจ็บมามันไม่คุ้มกับน้ำตาที่เธอต้องร้องไห้ให้เขาหรอก เลือกที่จะไม่เอาใจลงไปเล่นตั้งแต่แรกเลยดีกว่า

บรื๊นนนนนนนนนนน

เสี่ยกันต์หันไปมองคนตัวเล็กที่เอาแต่หันหน้าหนีเขาไปทางกระจกแปปหนึ่งแล้วเหยียบคันเร่งออกตัวรถออกไปจากห้างอย่างรวดเร็ว ตอนแรกเขากะจะพาเธอไปดินเนอร์ตอนเย็นสักหน่อยแต่ตอนนี้คงต้องยกเลิกไปแล้วแหละ เพราะขนาดเขาถามยังไม่ตอบเขาเลย เอาแต่กอดอกเชิดหน้าจนคอแทบจะเคล็ดอยู่นั่นแหละ