ตอนที่15 ห้องลองเสื้อสุดแซ่บNC18+++

“เสี่ยขา เมื่อกี้ที่เสี่ยสั่งไปมันไม่เยอะไปหน่อยหรอคะ” แป้งหอมเดินไปที่ห้องลองเสื้อผ้าตามแรงดึงของเสี่ยพร้อมกับถามคำถามสุดแสนจะซื่อออกมาด้วย

“แล้วหนูไม่อยากได้เสื้อผ้าพวกนั้นหรอ ถึงมาถามเสี่ยแบบนี้อ่ะ” เสี่ยกันต์เอ่ยถามคนตัวเล็กอย่างไม่เข้าใจ เพราะพวกผู้หญิงที่เข้าหาเขาส่วนมากนั้น พวกเธอแทบจะอยากเหมาเสื้อผ้าพวกนี้หมดทั้งร้านเลยด้วยซ้ำ แต่เด็กคนนี้กับแตกต่างออกไป ทั้งๆที่เขาเลือกเสื้อผ้ามาแค่บางส่วนของร้านเท่านั้นเธอก็ยังเอาแต่ตั้งคำถามกับเขาไม่หยุดไม่หย่อน

“ก็ต้องอยากได้อยู่แล้วสิคะ แต่หนูอยากได้แค่ตัวเดียวเองนี่น่า เสี่ยไม่เห็นต้องเหมามาทั้งราวแบบนั้นเลย มันแพงเกินไป” เผลอๆเสื้อผ้าที่อยู่บนราวนั้นรวมๆแล้วอาจจะมากกว่าราคาของโทรศัพท์ที่เธออยากจะได้มันมาเลยด้วยละมั้ง

“หนูไม่ต้องกังวลกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้หรอก เข้าไปลองเสื้อผ้าได้แล้ว” เสี่ยกันต์ดันหลังของแป้งหอมเข้าไปในตู้ลองเสื้อผ้าทันทีที่พนักงานเข็นราวเสื้อผ้าตามมา

“น...หนูต้องลองพวกนี้ทั้งหมดเลยหรอคะเสี่ย”

“ใช่สิ ลองแล้วออกมาให้เสี่ยดูด้วยนะ”

“ค่ะ” แป้งหอมต้องจำใจก้มหน้าตอบรับเขาไป เธอคิดแล้วก็เหนื่อยใจ เพราะจำนวนเสื้อผ้ามีอยู่บนราวนั้นประมาณเกือบยี่สิบตัวได้ นี่เธอต้องถอดๆใส่ๆจนหัวฟูเลยไหมเนี่ย แป้งหอมได้แต่บ่นในใจอยู่คนเดียวก่อนจะถือเสื้อผ้าที่อยู่บนราวติดมือมาด้วย

30นาทีผ่านไป

“ตัวนี้ตัวสุดท้ายแล้วค่ะเสี่ย ผ่านไหมคะ” แป้งหอมถามเสี่ยกันต์ขึ้นมาอย่างอายๆ เพราะตัวสุดท้ายนั้นเป็นตัวที่เธอไม่อยากจะใส่มาให้เขาดูมากที่สุด

“......”

“เสี่ยขา~ มันไม่สวยใช่ไหมคะ หนูว่าแล้วว่ามันต้องไม่เข้ากับหนูแน่ๆเลย งั้นหนูไปถอดก่อนนะคะ” เพราะชุดนี้มันทั้งแหวกหน้า แหวกหลัง แหวกบน แหวกล่าง นี่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะขายเศษผ้าพวกนี้ทำไมกัน แถมชุดนี้ยังเป็นชุดที่แพงที่สุดในบรรดาที่เธอลองมาทั้งหมดแล้ว 

“ไม่ต้องๆๆ เอาชุดนี้ด้วยเลย เสี่ยชอบ” จะไม่ชอบได้ไงล่ะ เขานี่แทบจะน้ำลายหกท่วมพื้นอยู่แล้ว เย็ดแม่มัน! ใครจะคิดว่าเธอจะใส่ชุดนี้แล้วมันจะสามารถทำให้เขาอารมณ์ขึ้นได้ขนาดนี้ทั้งๆที่เธอยืนอยู่เฉยๆด้วยซ้ำ

“ก็ได้ค่ะ ถ้าเสี่ยชอบ” เฮ้อ~ ตอนแรกแป้งหอมเธอก็นึกว่าเสี่ยจะไม่ชอบชุดนี้ที่เธอใส่ซะแล้ว เพราะเห็นเขานิ่งไม่พูดอะไรออกมาก่อนหน้านั้น

“อ๊ะ อะไรเนี่ย! ทำไมมันถึงถอดไม่ออกล่ะ อื้อออออ เชือกนี้มันไปพันอะไรที่ข้างหลังเนี่ย แล้วฉันจะถอดยังไงล่ะทีนี้” แป้งหอมพยายามจะเอื้อมมือไปที่ข้างหลังของตัวเองเพื่อปลดเชือกของชุดนี้ที่พันกันอยู่ข้างหลัง แต่เธอพยายามเท่าไหร่มันก็ไร้ความหมายเพราะแขนเธอมันสั้นเกินไป ตอนนี้เธอเหนื่อยมาก เพราะเอื้อมเท่าไหร่ก็ไม่ถึงปมเชือกนั้นซักที

“แป้งหอม ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ออกมาสักที” เสี่ยกันต์นั่งรอคนตัวเล็กไปถอดเสื้อผ้านานพอสมควร จนเขาทนรอไม่ไหวจึงเดินมาตามเธอที่หน้าห้องลองเสื้อผ้าแทน หายเข้าไปนานขนาดนี้เขานึกว่าเธอเข้าไปหลับแล้วล่ะมั้ง

“งื้อออ เสี่ยขา หนูถอดเสื้อไม่ได้ เสี่ยช่วยเรียกพี่พนักงานให้หนูหน่อยได้ไหมคะ หนูพยายามแล้วไม่ถอดไม่ได้จริงๆค่ะ”

“..........” ไร้เสียงตอบรับจากคนตัวสูง แต่แป้งหอมก็ไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้เธอก็ยังที่จะตั้งใจถอดเสื้อผ้าที่ใส่อยู่

พรึบ!

“พี่คะหนูถอด......เสี่ย!!! เสี่ยเข้ามาได้ยังไงคะ ออกไปเลย หนูบอกให้เรียกพี่พนักงานให้หนูไง” แป้งหอมตกใจทันทีที่เห็นเสี่ยกันต์เดินเข้ามาในห้องลองเสื้อผ้าด้วยกับเธอ คงจะไม่มีใครมาเห็นฉากที่เสี่ยเดินเขามาในห้องลองเสื้อผ้าของผู้หญิงหรอกนะ!

“พนักงานไม่ว่าง มานี่ เดี๋ยวเสี่ยถอดให้หนูเอง หันหลังมา” เสี่ยกันต์ไม่สนใจเสียงประท้วงของแป้งหอม พร้อมกับหันตัวเธอให้หันหลังให้เขาเพื่อที่จะได้ถอดเสื้อตัวนี้ให้เธอซักที

“ค่ะ งั้นเสี่ยรีบๆถอดเลยนะคะ”

“หึหึ ได้สิ”

“อ๊ะ! เสี่ยจับหน้าอกหนูทำไมคะ อื้อออออเสี่ยขา ไม่เอาน่ะ หนูอาย” ตอนนี้เธอขนลุกเกลียวไปทั้งตัวกับสัมผัสที่เขาทำต่อเธอ 

“อายทำไม เธอสวยจะตาย ดูสิ” เสี่ยกันต์ประครองตัวแป้งหอมที่ตอนนี้แทบจะไม่มีแรงยืนให้ทรงตัวอยู่แล้ว ตอนแรกเขาว่าจะแกล้งเธอเล่นๆก็เท่านั้น แต่กลายเป็นว่าเหมือนเขาจะแกล้งตัวเองซะมากกว่า

“ฮื้มมมมม” เสี่ยกันต์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างอยากลำบาก เพราะเขาต้องข่มอารมณ์ที่ดิบเถื่อนเอาไว้ไม่ให้มันปะทุออกมา แค่เขาได้ยินเสียงหวานของแป้งหอมครางออกมาเพียงเล็กน้อย ลูกชายของเขาก็โด่เตรียมพร้อมออกรบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เสี่ยเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” แป้งหอมเงยหน้าถามคนตัวสูงที่เปล่งเสียงออกมาเมื่อกี้ เหมือนเขาข่มอารมณ์บางอย่างเอาไว้อยู่

“หนู”

“ขาเสี่ย ว่าไงคะ”

“โม๊คให้เสี่ยหน่อยสิ เสี่ยไม่ไหวแล้ว” เพราะตอนนี้เขาไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนนี้มันคับแน่นอยู่ในกางเกงของเขาจนแทบจะปริแตก

“ห๊ะ! ไม่ได้นะคะ ที่นี่มันคงไม่เหมาะ” แป้งหอมตอบมาอย่างอายๆ อีกอย่างที่นี่ก็ในห้อง ไม่รู้ว่าเธอทำไปแล้วจะมีคนมาได้ยินเสียงลามกของพวกเธอหรือเปล่า

“ไม่เหมาะก็ต้องเหมาะ เร็วๆเลย เดี๋ยวทำเสร็จเสี่ยจะพาไปซื้อโทรศัพท์”

“เสี่ยพูดจริงนะคะ” แป้งหอมถามเสี่ยกันต์เพื่อความยืนยัน

“จริงสิ เร็วๆเลย เสี่ยทนไม่ไหวแล้ว”

“ค่ะๆ” มือเล็กของแป้งหอมค่อยๆถอดกางเกงของเสี่ยกันต์ออกอย่างช้าๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปเกี่ยวที่ขอบบ็อกเซอร์ไว้ก่อนจะรูดลงมาไว้ที่ข้อเท้า ทันทีที่ปลดพันธนาการทุกอย่างออกมังกรยักษ์ของเสี่ยกันต์ก็ดีดผึ่งออกมาจนแทบจะตีใบหน้าหวานของแป้งหอม

แป้งหอมค่อยๆใช้ลิ้นร้อนตวัดเลียมังกรยักษ์ของเสี่ยกันต์ตั้งแต่โคนจนไปถึงปลายหัวที่มีรอยแยก แล้วอมเข้าไปจนเกือบครึ่งค่อนลำอันใหญ่โตนั้น

“อ๊าส์ เด็กดี”

อ๊อกๆ อ๊อกๆๆๆ

“อย่างนั้นแหละอื้มมม ดี ดีมาก อ๊าส์”

“อ๊อกๆๆๆ”ปากเล็กดูดดื่มท่อนเอ็นลำโตพร้อมกับพะหงกหัวขึ้นลงอย่างที่เขาสอน จนทำให้เกิดเสียงลามกขึ้นมาเล็กน้อยแต่ทั้งสองก็ไม่ได้คิดที่จะสนใจ

“อ๊าส์จะแตกแล้วเด็กดี อ๊าเสี่ยจะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ! อ๊าสสสสส์”

“แค่กๆๆๆๆๆ” แป้งหอมเธอกลืนน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปทุกหยาดหยดจนสำลักหน้าดำแดงแดงออกมา

“อ๊าส์ ดีมากเด็กดี ลุกขึ้นได้แล้ว เดี๋ยวเสี่ยจะออกไปก่อนหนูค่อยตามสี่ยออกไปนะ” เมื่อได้ปลดปล่อยเสี่ยกันต์ก็เก็บมังกรยักษ์ของตัวเองที่อ่อนตัวลงแล้วเข้าที่เดิน ก่อนจะบอกคนตัวเล็กให้จัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยก่อนที่จะออกไปจากข้างนอกห้องลองเสื้อ 

เมื่อทั้งสองออกมาจากห้องลองเสื้อแล้วเสี่ยกันต์ก็พาคนตัวเล็กไปจ่ายค่าเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากร้านนั้นมาทันทีเพื่อที่จะได้พาคนตัวเล็กไปซื้อโทรศัพท์ที่เธออยากได้ตามสัญญา