ตอนที่14 โชว์ป๋าให้เด็กมันดู

“เสร็จรึยัง?” เสี่ยกันต์เดินมาถามคนตัวเล็กที่แต่งตัวอยู่ในห้องน้ำเป็นรอบที่สาม ไม่รู้จะแต่งตัวอะไรนักหนากับอีแค่เขาจะพาเธอไปกินข้าว ตอนแรกก็มีเธอคนเดียวนั่นแหละที่หิว แต่พอนานไปกลับกลายเป็นว่าเป็นเขาเองนี่แหละที่หิวจนไส้จะขาดได้อยูแล้ว

“เสร็จแล้วค่า เสร็จแล้ววววว” แป้งหอมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันทีหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ 

“สักทีเถอะ เสี่ยหิวจนจะจับหนูกินอีกรอบแล้วเนี่ย ดีไหม?”

“งื้อ~ ไม่ดีค่ะๆ เรารีบไปกิบข้าวกันดีกว่า” เสี่ยกันต์ทำท่าเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กอย่างหื่นกระหายแต่ก็โดนแป้งหอมจับแขนดึงออกมาจากห้องก่อนแล้วอยู่ดีๆก็หยุดนิ่งที่หน้าประตูจนคนที่เดินตามก็ได้แต่งงกับสิ่งที่เธอทำ

“ส..เสี่ย ไปทางไหนอ่ะ หนูจำทางไปไม่ได้” ก็เมื่อคืนเธอเดินตามเขาต้อยๆอย่างเดียวโดยที่ไม่ได้สนใจเส้นทางหรือสิ่งรอบข้างเลย

“หึๆ มานี่มา ก็นึกว่าหยุดเพราะอยากกินเสี่ยแทนข้าวซะอีก”

“บ..บ้า เสี่ยบ้า” เพี๊ยะ! เขาก็ชอบหยอดนิดหยอดหน่อยใส่เธอแบบนี่อ่ะ เธอเขินจนตัวจะแตกอยู่แล้วเนี่ย

“โอ๊ย ซี๊ดดดด ไอ้มือน้อยๆนี่มันแรงดีจริงๆเลย” เมื่อคืนก็ไอ้มือน้อยๆสองข้างนี่แหละที่ทำเขาเป็นรอยที่หลังอย่างกับตุ๊กแกแถมตอนอาบน้ำแมร่งโคตรแสบนึกว่าโดนน้ำกรดสาดมา แต่ตอนโดนทำมันไม่เจ็บไงเพราะมัวแต่เสียวอยู่

“งื้ออออ เสี่ยหนูไม่ได้ตั้งใจ หนูขอโทษค่ะ”

“จูบเสี่ยก่อนสิ เป็นการไถ่โทษ” เขายื่นหน้าไปหาคนตัวเล็กตรงหน้าเล็กน้อยเพื่อรอจูบจากเธอ

แป้งหอมลังเลเล็กน้อยที่จะจูบกับเสี่ยกันต์ตรงนี้ ก่อนจะมองซ้ายทีขวาทีเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นในสิ่งที่เธอจะทำ เมื่อมั่นใจดีแล้วว่าไม่มีคนมาแป้งหอมก็รีบจุ๊บไปที่ริมฝีปากของเสี่ยกันต์อย่างรวดเร็ว

“จุ๊บ! อื้ออออ อื้มมมม~” เสี่ยกันต์ที่ได้แค่จุ๊บแบบเด็กน้อยก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ เขาเลยคว้าท้ายทอยของแป้งหอมไว้แล้วบดขยี้ริมฝีปากเข้าไปเอง เมื่อกี้ที่เธอทำมันก็แค่จุ๊บๆแบบเด็กน้อย มันต้องแบบที่เขาทำสิมันถึงจะเรียกว่าการจูบแบบผู้ใหญ่

“อืม จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ” มือหนาประคองใบหน้าอันจิ้มลิ้มและงับที่ริมฝีปากของเธอเรื่อยๆตามอารมณ์ แต่ก่อนมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ก็โดนกำปั้นน้อยๆของเธอทุบให้ได้สติที่อกแกร่งเสียก่อน

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก พ...พอแล้วค่ะ เราไปกินข้าวกันเถอะ หนูหิวจนจะกินช้างเข้าไปได้ทั้งตัวอยู่แล้วค่ะ”

3ชั่งโมงผ่านไป

แป้งหอมและเสี่ยกันต์เดินออกมาจากร้านอาหารสุดหรูในห้างที่เขาเป็นคนลากคนตัวเล็กเข้ามากินเอง เพราะตอนแรกที่เข้ามาในห้างคนตัวเล็กก็จะพาเขาไปกินอาหารที่ศูนย์อาหารของห้างนู้น แต่ก็โดนเขาดักทางไว้ก่อนเลยมาลงเอยกันที่ร้านอาหารสุดหรูสัญชาติญี่ปุ่นแทน ใครจะเป็นกินข้าวลงล่ะคนเยอะขนาดนั้นยิ่งเขาชอบการเป็นส่วนตัวมากกว่าความวุ่นวายน่ารำคาญอีก จะว่าเขากระแดะก็ได้แต่มันไม่ชอบหนิ เขาก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกเหมือนกัน

“เราจะไปไหนต่อกันดีคะ” ตอนนี้แป้งหอมอารมณ์ดีสุดๆเพราะได้กินอาหารอร่อยสุดแสนจะแพงอีกตังหาก เธอไม่คิดเลยว่าอาหารที่แพงมันจะอร่อยได้ขนาดนี้

“ไปซื้อเสื้อผ้า”

“ของเสี่ยหรอคะ แต่หนูว่าเสื้อผ้าของเสี่ยก็ล้นตู้แล้วนะคะ ยังจะซื้อเพิ่มอีกหรอ” เพราะในห้องนั้นมีตู้เสื้อผ้าของเขาอยู่และมันเต็มไปด้วยเสื้อผ้าแฟชั่นแบรนด์เนมราคาแพงทั้งนั้น

“..........” เสี่ยกันต์เลิกที่จะเมินเฉยต่อคำถามของคนข้างกายและเอาแต่ลากจูงเธอให้เดินมาตามแรงดึงของเขาแทน

“นี่มัน ร้านเสื้อผ้าของผู้หญิงนี่น่า เสี่ยจะซื้อไปให้เมียเสี่ยหรอ” เสี่ยเขาคงไม่ได้มีรสนิยมใช้เสื้อผ้าแบบนี้หรอกมั้ง ไม่งั้นเธอคงเสียดายหน้าตาและลีลาอันร้าวใจของเสี่ยเขาแน่ๆเลย

“เสี่ยมาซื้อให้หนูนั่นแหละ และเสี่ยก็ไม่ได้มีเมียด้วย จำใส่สมองอันนี้ไว้ด้วยนะว่าเสี่ยโสดและควยใหญ่มาก” ใช่ มันใหญ่มากตามที่เสี่ยเขาพูดโฆษณาตัวเองมานั่นแหละ แป้งหอมคอนเฟิร์มสองนิ้วโป้งไปเลย

“ว้าววว ตัวนี่สวยมากเลยค่ะ แต่ราคาแพงเป็นบ้าเลย เสี่ยเราออกไปจากร้านนี้กันเถอะ หนูว่ามันแพงเกินไป” แป้งหอมที่เห็นราคาติดอยู่ที่เสื้อก็รีบวางเสื้อตัวนั้นกลับไว้ที่เดิมของมันทันที เสื้ออะไรตัวละเป็นหมื่น ใส่แล้วมันจะบินได้หรือเปล่านี่

“ไม่ต้องหรอก น้องครับ พี่เอาเสื้อทั้งราวนี้แล้วก็ตัวนั้นด้วยน่ะ เดี๋ยวจะไปรอที่ห้องลองเสื้อ” เสี่ยกันต์รีบโชว์ป๋าให้แป้งหอมดูทันทีด้วยการชี้ไปที่ราวเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดและชุดลิมิเต็ดที่แป้งหอมหยิบขึ้นมาดูเมื่อกี้ด้วย เมื่อแป้งหอมได้ยินอย่างนั้นก็ตาโตอ้าปากค้างไม่ต่างจากพนักงานเลยที่เดียว แต่ก็โดนเขาลากไปห้องลองเสื้อก่อนเลยไม่ได้ห้ามเขาเรื่องเมื่อกี้