ตอนที่หนึ่ง เริ่มเกมได้

ตอนที่หนึ่ง

เริ่มเกมได้

ปิ่นรู้สึกตัวลอยหมุนคว้างไม่อาจยึดเกาะสิ่งใด ได้แต่ปล่อยให้ลอยละล่องไปตามแรงลมจนเวียนหัว ร่างกายพยายามพับแขนขาและเตรียมรับการกระแทกอันรุนแรง

กว่าลมจะเริ่มเบาลงเธอจึงลืมตาขึ้นมองรอบตัว

เอ๊ะ!...ทำไมเหมือนยังลอยอยู่กลางอากาศ ไม่ตกลงถึงพื้นสักที หน้าผานี้ไม่ได้ลึกมากนี่นา หรือว่าเชือกยังรั้งตัวไว้ได้

“เจ้านาย รู้สึกตัวแล้วหรือ”

เสียงหนึ่งดังขึ้นในหูพาให้หญิงสาวหันซ้ายหันขวาเพื่อมองสำรวจไปทั่ว

“ใคร เสียงใคร” ปิ่นตะโกนถามเสียงดุดัน

“ข้าคือระบบ เจ้านายไม่ต้องกลัว ขณะนี้พวกเรากำลังอยู่ในจุดเริ่มต้น หากต้องการเล่นเกมต่อขอให้ตะโกนออกมาว่าไปได้ แต่หากไม่ต้องการเล่นต่อก็กดปุ่มปิดเกมไปเสีย”

“เกม? เกมอะไร”

“เกมนี้มีชื่อว่าศึกสามแคว้น ภารกิจมีเพียงหนึ่งเดียวคือต้องทำให้ทัพของทั้งสามแคว้นหยุดการสู้รบกันให้ได้ไม่ว่าจะใช้วิธีการใด”

หยุดสู้รบ... เธอฝึกฝนการต่อสู้มาเป็นสิบปี ให้ไปช่วยรบยังจะง่ายเสียกว่า

“ฉันไม่อยากเล่นเกมไร้สาระ ปุ่มปิดเกมอยู่ไหน” ปิ่นไม่เสียเวลาคิดแม้แต่น้อย

“จะไม่คิดสักหน่อยหรือเจ้านาย เกมนี้เล่นไม่ยากโดยมีเวลาให้7วัน” เสียงซึ่งอ้างว่าเป็นระบบเกลี้ยกล่อม

“ตั้ง7วัน ไม่เอา ฉันมีงานมีการทำ”

“แต่ถ้าเจ้านายออกจากเกมตอนนี้ จะต้องตกลงสู่ก้นเหวซึ่งอาจจะบาดเจ็บปางตายจนต้องพักรักษาตัวนานกว่า7วันเสียอีก แล้วยังต้องเสียเงินเป็นค่าธรรมเนียมการเข้าเกมอีกด้วย”

“เสียเงิน! ไอ้บ้า...ฉันเข้าเกมตอนไหนกัน” หญิงสาวตกใจเมื่อได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเงินๆทองๆ

“ก็ตอนนี้อย่างไรเล่า พวกเราอยู่ในเกมแล้ว”

ปิ่นมองรอบข้างพบบรรยากาศอันไม่คุ้นเคยจึงเริ่มนิ่งคิดแม้จะกลัวเรื่องการเจ็บตัวอยู่บ้างแต่สวัสดิการรักษาพยาบาลฟรียังมีอยู่

เรื่องใหญ่คือเงินทองต่างหาก

บ้าเอ๊ย ช่วงนี้ยิ่งจนกรอบ จะกินเข้าไปยังไม่มีแล้วยังต้องมาจ่ายค่าธรรมเนียมบ้าบออะไรนี่อีก

“ฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งจะไปวุ่นวายกับการสู้รบของสามแคว้นอะไรนั่นได้อย่างไร ไม่ไหวมั่ง” หญิงสาวพยายามเจรจา

"เกมนี้ไม่ต้องใช้ทักษะอะไรมาก หากทำภารกิจได้สำเร็จภายใน7วันจะได้รับรางวัลใหญ่มูลค่ามหาศาล แต่หากครบวันที่7แล้วยังไม่สำเร็จ เจ้านายจะเด้งออกจากเกมเองโดยอัตโนมัติ”

“ซึ่งจะไม่เสียค่าธรรมเนียมใช่ไหม” ปิ่นถามให้แน่ใจ

“หากครบ7วันย่อมไม่เสีย แต่หากถูกฆ่าตายก่อนก็จะเด้งออกและเสียค่าธรรมเนียมเช่นกัน”

“อ้าว...ตายก่อนก็ไม่ได้อีก ก็คือต้องรักษาชีวิตให้รอดจนถึง7วันแค่นั้น”

หญิงสาวครุ่นคิดด้วยวิธีนี้น่าจะดีที่สุด แม้จะเสียเวลาแต่ไม่ต้องเสียตังค์แล้วก็ไม่ต้องบาดเจ็บสาหัส เธอไม่ได้คิดหวังไปไกลถึงขั้นรางวัลใหญ่อะไรนั่น

“แล้วมีตัวช่วยไหม”

“ในวันหนึ่งเจ้านายสามารถวาร์ปไปที่ใดก็ได้ตามต้องการ หนึ่งครั้งเพียงนึกภาพสถานที่นั้นๆ แต่ต้องไม่ไกลเกิน20ลี้ นอกเหนือจากนั้นคงต้องหาทางเอาตัวรอดเอง”

วาร์ปหรือ เอาว่ะ ก็ยังดี อย่างน้อยก็ใช้หนีตายได้

“ความสามารถเดิมทั้งหมดของเจ้านายยังคงติดตัวอยู่ไม่หายไปไหน ที่สำคัญร่างกายใหม่จะงดงามปานล่มเมืองและช่องทางสวาทจะคับแน่นอยู่โดยตลอด”

งามปานล่มเมืองเชียวหรือ

ปิ่นก้มลงมองร่างกายซึ่งเริ่มเปลี่ยนไปอย่างพิศวง

โอ้โฮ้...ผิวขาวผ่องเป็นยองใยเชียว ตัวเล็กบอบบาง นมใหญ่ไม่เลว ก้นเด้งอีกต่างหาก

หญิงสาวตื่นเต้นด้วยร่างเดิมทั้งคล้ำทั้งหนาคล้ายผู้ชายมากกว่าด้วยฝึกพละกำลังมานาน

เอาว่ะ ได้เป็นผู้หญิงสวยกับเขาสักครั้งในชีวิต

ว่าแต่...ไอ้ช่องทางสวาทคับแน่นนี่ถือเป็นตัวช่วยด้วยหรือ

“เจ้านายอย่าได้สงสัย ถึงเวลาคงได้ใช้จนเพลิดเพลินแล้วจะนึกขอบคุณข้าที่มอบตัวช่วยแสนวิเศษนี้ให้”

เชอะ...เจ้าระบบมีการทวงบุญคุณ

แต่ให้ตัวช่วยมาแบบนี้ คงคาดหวังให้เธอใช้เรือนร่างยั่วยวนจนพวกเขายอมสงบศึกล่ะสิ

เอาเถอะ อยู่ท่ามกลางผู้ชายมาเกือบตลอดชีวิต แฟนก็ไม่เคยมีเพราะไม่มีใครกล้าจีบ

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว แค่7วัน ลองดูกันสักตั้ง

ศึกสามแคว้นหรือ...ก็แค่สามเอง

ถ้าห้ามทัพไม่ให้สู้กันไม่ได้ ก็ฟาดให้เรียบก็แล้วกัน

ว่าแต่...กำลังรบกันเนี่ยนะ ใครจะมาสนใจสาวงาม

เฮ้อ...

เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับมือที่เอื้อมไปกดปุ่มยืนยันการเข้าเกม