ตอนที่สอง สอบสวน 1

ตอนที่สอง

สอบสวน

วาร์ป!

ภาพสาวงามสวมชุดเสื้อผ้าน้อยชิ้นจนแทบจะเห็นทุกสัดส่วนปรากฎขึ้นกลางสนามรบ

ผู้นำของทั้งสามทัพซึ่งกำลังตั้งแถวเผชิญหน้ากันเป็นสามมุมต่างชะงักงัน สายตาจับจ้องมองสตรีสาวผู้งดงามอรชรอ้อนแอ้นซึ่งยืนอยู่ใจกลางวงล้อม

ปิ่นหรือบัดนี้ได้ชื่อในเกมว่า’หลินปินอิน’ลืมตาขึ้นก่อนจะตกใจแทบสิ้นสติเมื่อพบว่าตนเองอยู่ตรงกลางระหว่างวงล้อมของสามทัพใหญ่ซึ่งกำลังจะเข้าห่ำหันทำศึกกันเพื่อช่วงชิงดินแดนและแหล่งน้ำ

ไอ้ระบบบ้า ส่งมาได้ไงกลางวงขนาดนี้

เสียงก่นด่าอยู่ในใจ ขณะร่างน้อยยังคงยืนโอนเอนอย่างน่าสงสาร

ทั้งสามผู้นำทัพมองหน้ากันไปมาก่อนจะควบม้ามุ่งหน้ามาช่วงชิงตัวสตรีผู้ไม่รู้ความที่จู่ๆก็โผล่มาราวอัศจรรย์ด้วยต้องการจับตัวกลับไปซักถาม

หลินปินอินเหลือบมองใบหน้าถมึงทึงที่กำลังฝ่าแรงลมเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วตัดสินใจวาร์ปไปใกล้ม้าของชายหนุ่มรูปงามซึ่งแลอ่อนวัยที่สุด

องค์ชายสี่ อู่หวังเหว่ยซึ่งเป็นผู้นำทัพทัพของแคว้นอู่เห็นร่างงามจึงรีบคว้าขึ้นมาแล้วควบกลับไปในแถวของตนเอง

สองผู้นำซึ่งแย่งชิงไม่ทันต่างควบม้ากลับด้วยความไม่พอใจพลางตะโกนถามออกมา

“นางเป็นหญิงสาวของเจ้าหรือ เหตุใดไม่รู้ความเช่นนี้”

“ไม่ใช่ ข้าไม่รู้จักนาง มิใช่คนของพวกท่านหรือ”

“ข้าไม่เคยเห็นหน้านางมาก่อน”

“เช่นนั้น วันนี้ข้าขอพักรบก่อน ขอเวลาสอบสวนทวนความให้แน่ชัด”

องค์ชายหนุ่มประกาศแล้วควบม้าหันหลังกลับค่ายอย่างรวดเร็ว

หลินปินอินโดนลมตีหน้าจนต้องซบลงกับไหล่ของชายหนุ่มขณะคิดด้วยความงุนงง

อ้าว...ไม่รบกันต่อแล้วหรือ ง่ายจัง

เมื่อถึงกระโจมที่พัก องค์ชายอู่หวังเหว่ยอุ้มสาวน้อยเดินเข้าไปอย่างเร็วโดยมีกุนซือฮุ่ยจื่อซี่เดินตามไม่ห่าง

“เจ้าคือผู้ใด เหตุไฉนจึงโผล่ตรงกลางวงล้อมของพวกเราเช่นนั้น”

ยังไม่ทันได้วางร่างบางลง องค์ชายหนุ่มก็เปิดปากถามด้วยความร้อนใจ

นั่นสิ จู่ๆโผล่มาแบบนั้น เป็นใครก็สงสัย

“เอ่อ...” เสียงติดๆขัดๆด้วยไม่อาจคิดคำแก้ตัวดีดีได้ทัน

“แม่นางน้อย ผู้ใดส่งเจ้ามาล่อลวงพวกเราหรือ” กุนซือหนุ่มใช้น้ำเสียงนุ่มนวลกล่อมเกลาหวังให้สาวน้อยปริปาก

อ้าว...กลายเป็นโดนกล่าวหาเสียอีก

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้เป็นคนของผู้ใด”

“เช่นนั้น เจ้ามีจุดประสงค์ใด”

“ข้า...เอ่อ...” หญิงสาวยังคงคิดไม่ทัน

“หากไม่ยอมบอกออกมาดีดี เช่นนั้นอย่าหาว่าข้ารังแกเจ้า” องค์ชายซึ่งแลดูใจดีกลับมีท่าทางหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวอ้ำๆอึ้งๆไม่ยอมเอ่ยออกมาสักที

ร่างหนาเดินเข้ามาด้วยท่าทีคุกคามพลางจับร่างบางโยนลงบนเตียงแล้วตามมาทาบทับ

“ว่าอย่างไร จะบอกออกมาหรือไม่”

“ข้า...เอ่อ...” คำที่ออกจากปากเล็กยังมีเพียงสองคำนี้ องค์ชายหนุ่มสบถเบาๆแล้วดึงกระชากเสื้อผ้าซึ่งมีอยู่เพียงไม่กี่ชิ้นออกเพื่อหวังข่มขู่

ทันทีที่ความงามสล้างขาวกระจ่างถูกปลดปล่อยออกมาล่อตา ชายหนุ่มทั้งสองในห้องถึงกับสูดหายใจแรงด้วยไม่อาจอดกลั้นความเสน่หาซึ่งตีตื้นขึ้นมา

ร่างน้อยช่างงดงามปานล่มเมือง ใบหน้าอ่อนหวานเย้ายวนชวนน่าสงสาร ริมฝีปากแดงขบเม้มคล้ายอยากจะเอื้อนเอ่ยแต่ยังคงไม่มีคำใดหลุดออกมา

ทรวงอกอวบอิ่มเด้งไหวเชิญชวน เอวคอดกิ่วประหนึ่งขอบแจกันบิดพลิ้ว เนินโหนกนูนปกคลุมด้วยกลุ่มไหมเบาบางชวนค้นหา

“หากยังไม่ยอมพูดออกมา คืนนี้เจ้าคงไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ แล้วอย่าหาว่าข้าโหดร้าย” องค์ชายหนุ่มอดไม่ไหวก้มลงกัดก้อนขาวอวบซึ่งหลอกล่อตาก่อน จากนั้นจึงบีบขยำบดขยี้ดูดดึงจนเต้าเนื้อบิดเบี้ยวเปลี่ยนรูปทิ้งรอยแดงไว้จนทั่ว

“โอ๊ย!...เจ็บ อย่ากัดข้า”

หญิงสาวบิดตัวเอียงกายหนีความป่าเถื่อน

นี่มันสอบสวนอะไรกัน ตั้งหน้าตั้งตารังแกนางต่างหาก

ไอ้ระบบบ้ามัวทำอะไรอยู่ มาช่วยข้าเร็ว

หลินปินอินตะโกนร้องโวยวายในใจก่อนจะคิดขึ้นได้

เออ...ลืมไป ระบบบอกว่าให้หาทางเอาตัวรอดเอง มีแค่ให้วาร์ปหนีได้ แต่ใช้ได้แค่วันละครั้ง

แต่นางวาร์ปไปแล้ว ถ้างั้น ทำอย่างไรดี