บทนำ

บทนำ

“เอ้า...เร็วๆๆ อย่าอู้ ไอ้คนข้างซ้ายน่ะ ปีนขึ้นไปสิวะ ค้างอยู่ทำไม ข้างล่างติดแหง็กกองรวมกันเป็นก้อนขี้แล้วเนี่ย แล้วไอ้ตรงกลางจะช้าเป็นเต่าไปถึงไหน ประเดี๋ยวแม่ทิ่มให้ตูดทะลุ เร็วๆๆๆๆ ให้ไว ให้ไว” เสียงตะโกนเร่งพร้อมร่างหญิงสาวนางหนึ่งถือไม้คอยหวดเหล่าชายฉกรรจ์ซึ่งเข้าร่วมการฝึกฝนอันหฤโหด

พวกเขากำลังอยู่ที่หน้าผาของภูเขาสูงทางภาคเหนือซึ่งมักใช้เป็นสถานที่ฝึกการปีนป่ายเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของกำลังมือ กำลังขา และฝึกการเคลื่อนไหวให้คล่องแคล่วว่องไว

ชายหนุ่มร่างหนาทุกคนพันเชือกเอาไว้ที่เอวอย่างแน่นหนาพลางพยายามเกาะเกี่ยวก้อนหินตะปุ่มตะป่ำขึ้นไปให้ถึงหน้าผาด้านบนอันเป็นจุดหมาย

แต่ด้วยความสูงและความชันทำให้การเคลื่อนไหวเชื่องช้าไม่ทันใจของหญิงสาวร่างเล็กผิวคล้ำซึ่งมีหน้าที่เป็นผู้ควบคุมการฝึกในวันนี้

“เฮ้ย...ข้างบนเร็วหน่อยโว้ย ลมพัดแรงแล้ว เดี๋ยวไอ้ข้างล่างถูกทิ้งห้อยอยู่กลางผาไม่มีใครลงมาช่วยนะจะบอกให้” เสียงตะโกนเร่งยังดังสะท้อนหุบเขาพร้อมใบหน้าคร้ามแดดซึ่งเงยขึ้นมองเหล่าลูกศิษย์ซึ่งปีนได้ชักช้าไม่ทันใจ

“ครูปิ่นโหดจังว่ะ ปืนกันสองรอบแล้ว เหนื่อยโฮกยังจะให้เร็วไปไหน ขึ้นมาถึงได้ก็บุญหัวแล้ว”

ลูกศิษย์หนุ่มซึ่งเพิ่งปืนขึ้นไปถึงทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรงพลางนินทาครูฝึกสาวซึ่งยังถือไม้ไล่ตีพลางตะโกนเร่งไม่หยุดอยู่ที่ด้านล่าง

“แกจะให้ปืนเอาโล่หรือไงวะ ทั้งแขนทั้งขาล้าจนชาไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มอีกคนผสมโรงนินทาด้วยยังเหนื่อยหอบจนหายใจถี่

หญิงสาวผู้เป็นครูฝึกหรือที่พวกเขาเรียกว่าครูปิ่นยังคงส่งเสียงปลุกเร้าเพื่อให้ชายหนุ่มปืนขึ้นไปถึงด้านบนได้ครบทุกคนด้วยเกรงว่าจะมีคนเกิดอันตรายจากแรงลมที่เริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเห็นลูกศิษย์คนสุดท้ายปืนขึ้นไปได้ระยะหนึ่ง ครูปิ่นจึงเริ่มปืนตามขึ้นไปอย่างรวดเร็วด้วยความเชี่ยวชาญ

“พวกแกเอาแต่นินทา ดูครูปิ่นปืนสิว่ะ เห็นตัวเล็กๆแต่เร็วฉิบ ใกล้จะแซงขึ้นมาถึงกลางทางแล้ว” ชายซึ่งอยู่บนหน้าผามองลงมาพร้อมเอ่ยชื่นชมครูฝึกสาวซึ่งแข็งแกร่งกว่าหญิงสาวทั่วไป

“ครูปิ่นได้รางวัลเหรียญทองตั้งเยอะ จะอ่อนแอเหมือนแกได้อย่างไร” เพื่อนชายอีกคนได้ทีหันมาทับถมเพื่อนฝูง

“เชอะ ทำอย่างกับแกไม่หอบแทบตาย” ยังไม่ทันขาดคำเสียงอุทานด้วยคำตกใจก็ดังขึ้น

“เฮ้ย!...ลมอะไรวะ พัดเป็นพายุหมุนเลย”

“ไอ้พวกข้างล่างเร็วเข้า พายุหมุนมาแล้ว” คนข้างบนตะโกนบอกเพื่อนที่ยังตั้งหน้าตั้งตาปืนขึ้นมาอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่

ครูปิ่นรีบปืนไปช่วยลูกศิษย์ซึ่งยังคงเชื่องช้า ทั้งผลักทั้งดันกว่าจะตะเกียกตะกายขึ้นไปได้

จนใกล้จะถึงหน้าผาแล้ว จู่ๆพายุก็หมุนเร็วแรงวนมาอยู่รอบตัวของสาวแกร่ง หญิงสาวพยายามแนบลำตัวเกาะหน้าผาอย่างสุดกำลังแต่ไม่อาจทานแรงลมโหมกระหน่ำจนต้องยอมปล่อยมือและร่วงหล่นลงไปต่อหน้าต่อตาเหล่าลูกศิษย์ทุกคน

“ครูปิ่นนนนนนนนนน.....”