บทนำ2

เสียง "พลั่ก!" ดังสะท้อนท่ามกลางความเงียบสงัดของผืนป่ายามร่างบางถลาลงกับพื้น เศษดินและใบไม้เปรอะเปื้อนใบหน้าและเสื้อผ้านำพาความปวดแสบไปทั่วแขนขาซึ่งโดนข่วนจนผิวหนังถลอก

แต่สิ่งที่ทำให้ใจแทบหยุดเต้นไม่ใช่ความเจ็บ หากเป็นเสียงฝีเท้าหนักที่หยุดลงเพียงไม่กี่ก้าวด้านหลัง

ไม่!...ไม่นะ

ใบหน้างดงามส่ายไปมาด้วยไม่อยากยอมรับ

“คิดหนีหรือ ฮ่า ฮ่า?" เสียงแหบต่ำมาพร้อมเสียงหัวเราะหื่นกระหายยามสองเท้าแข็งแรงเดินย่างก้าวเข้าหาเหยื่อช้าๆ ด้วยสายตาสาแก่ใจยิ่งนัก

ถึงตอนนี้โถวหลางย่อมรู้ดีว่าการวิ่งไล่จับได้จบลงแล้วจึงกระหยิ่มยิ้มย่องมองสภาพกระเซอะกระเซิงตรงหน้าด้วยความชอบใจ

หญิงสาวยังฝืนพยายามยันกายลุกขึ้น แต่ร่างสูงใหญ่ก้าวพรวดเดียวก็สามารถกระชากแขนของนางจนเผลอร้องลั่น

"ปล่อยข้านะ!" ร่างเล็กดิ้นรนสุดกำลัง กัดฟันฮึดสู้ด้วยเรี่ยวแรงที่มีทั้งความกลัวที่แล่นเข้าจับขั้วหัวใจยามอีกฝ่ายโน้มตัวลงมา

“ปล่อยหรือ? ฮ่า ฮ่า องค์หญิง ฝันไปเถิด เจ้าอยู่ในกำมือของข้าแล้ว อย่าคิดดิ้นรนให้เหนื่อยแรงเลย” แน่นอนว่าแรงของหญิงสาวย่อมมิอาจทัดทานกำลังของชายร่างใหญ่ยิ่งดิ้นรนจึงพบแต่ความเจ็บปวด

เห็นสายตาหื่นกระหายคู่นั้นทั้งบรรยากาศอันตรายโดยรอบแล้ว ‘โยวหลัวหลัน’องค์หญิงแห่งเผ่าต้าหวังย่อมรู้สึกได้ถึงการไร้ความหวัง

นางเป็นถึงองค์หญิง ธิดาองค์เดียวของผู้ปกครองเผ่าจึงได้รับเกียรติและยกย่องอย่างดีมาโดยตลอด ไหนเลยจะเคยโดนเหยียบย่ำให้ตกต่ำถึงเพียงนี้

พวกเขาช่างหาญกล้าเกินไปจึงคิดฉกฉวยโอกาสระหว่างการเดินทางเพื่อปล้นชิงพร่าพรหมจรรย์หวังลดคุณค่าองค์หญิงของนาง

ถึงอย่างไรนางก็เป็นสตรีชั้นสูงที่ถูกอบรมสั่งสอนให้ทะนงตน หญิงสาวจึงยังคงยืนหยัดแม้ร่างจะถูกบีบคั้นจนกระแทกกับพื้นหินที่เย็นเยียบอยู่หลายครา

“ข้าเป็นถึงองค์หญิงจากต้าหวัง มิใช่สตรีทั่วไปที่เจ้าอยากย่ำยีอย่างไรก็ได้ รีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” องค์หญิงต่างเผ่ายังคงพยายามใช้ถ้อยคำข่มขู่เด็ดขาดแต่กลับเรียกเสียงหัวเราะเยาะที่ดังยิ่งขึ้น

“องค์หญิงหรือ? ฮ่า ฮ่า สตรีที่ถูกส่งตัวมาบำเรอกามยังเผ่าอื่น ยังกล้าเรียกตนเองว่าองค์หญิงอีกหรือ?”

สายตาดูหมิ่นดูแคลนที่มองตรงมาทำให้องค์หญิงต่างเผ่าสะท้อนใจไม่อาจโต้เถียงแต่ยังคงเชิดหน้าเย่อหยิ่ง

เห็นเช่นนั้นโถวหลางจึงลงมือหนักหน่วงขึ้นเพื่อสยบร่างเล็กให้ยอมจำนน

“ในเมื่อไม่รู้สำนึก เช่นนั้นข้าจะทำให้สำนึกได้เองว่ายามนี้เจ้ามีค่าแค่เนื้อหนังมังสาที่เอาไว้ใช้ปรนเปรอพวกเราชาวเผ่าถูเจียเท่านั้น

ในเมื่อไม่ชอบสถานที่ดีดี บนพื้นหินเช่นนี้ก็ดิบเถื่อนดีเช่นกัน มานี่... มาให้ข้าตอกแทงทะลุทะลวงให้สาสมกับที่บิดาของเจ้าสั่งทหารใช้ดาบทะลวงฟันสังหารชาวบ้านหลายครอบครัวจนญาติพี่น้องของข้าสูญสิ้น”