ตอนที่ 8 ปราบปีศาจ

“ศิษย์พี่ที่ท่านใช้เรียกว่าอาคมอะไรรึขอรับ” หมิงเมิ่งเอ่ยถามขึ้น เมื่ออยู่ ๆ ก็เห็นนางวาดอาคมบนอากาศเพียงพริบตาเดียวรอบ ๆ โรงครัว ก็ถูกครอบด้วยม่านพลัง

“เป็นอาคมป้องกันไอปีศาจสามารถใช้กันไม่ให้ไอปีศาจเหล่านี้ ออกหลุดออกไปข้างนอกได้” นางเอ่ยตอบ

“หากไม่กั้นเอาไว้ ท่านเปลี่ยนเป็นอาคมกำจัดไอปีศาจแทนไป เลยไม่ง่ายดายกว่าหรือขอรับ”

“ใช้อาคมกำจัดไอปีศาจง่ายก็ตามที่เจ้าบอกก็จริง แต่ว่ามีปัญหาหนึ่งที่ทำให้ข้าไม่สามารถใช้อาคมนั้นได้”

“ปัญหานั้นคือสิ่งใดกัน ศิษย์พี่รีบกล่าวออกมาเถอะขอรับ ข้า อาจจะพอช่วยเหลือท่านได้บ้าง” หมิงเมิ่งขันอาสาอย่างแข็งขัน

“เรื่องนี้เจ้าช่วยไม่ได้หรอก” เจ้าของใบหน้างามเอ่ยดูใบหน้า เคร่งขรึมจริงจัง

หมิงเมิ่งเมื่อได้เห็นสีหน้าจริงจังเช่นนี้จึงยิ่งเกิดความสงสัยเข้า ไปใหญ่ “ศิษย์พี่ที่แท้เพราะเหตุใดกันแน่ ท่านสามารถเอ่ยออกมาตาม ตรงได้”

“ปัญหาก็คือ…”

“คือ…” ชายหนุ่มลุ้นในคำตอบ

“ข้ายังไม่ได้เรียนอาคมกำจัดไอปีศาจจึงไม่สามารถใช้อาคมได้น่ะ” นางเอ่ยออกมาพร้อมยิ่งอย่างเอียงอาจ

“เอิ่ม…ศิษย์พี่มิใช่ว่าท่านควรที่จะร่ำเรียนอาคมเหล่านี้อย่างชำนาญแล้วไม่ใช่หรือ ท่านอยู่สำนักหลักตั้งแต่เกิดเชี่ยวนะศิษย์” เขาเอ่ยถามออกมาอย่างเหม่อลอย

นางหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะกล่าว “เป็นเพราะตอนเด็กข้าซุกซน ชอบเล่นสนุกไม่ชอบเรียนวิชา พอโตขึ้นก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าใดนักวิชา อาคมจึงไม่ค่อยก้าวหน้านัก”

“นับว่าเจ้ายังพอรู้ตัวอยู่บ้างว่าควรตั้งใจศึกษาวิชาอาคมและการ บำเพ็ญเพียรอย่างตั้งใจมากกว่านี้” น้ำเสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นที่ทางเข้า โรงครัวทำให้หลิงฟูหรงยิ้มกว้างออกมาในทันที

“ศิษย์พี่ซือหมิง ท่านมาแล้ว” นางรีบเดินเข้าไปหาเขาพร้อมรอยยิ้มในทันที

“ที่นี่มีไอปีศาจฟุ้งไปหมดเหมือนจะมาจากลานด้านหลังโรงครัว ข้าจะไปดู เจ้ารีบพาคนเหล่านี้ไปพบรองเจ้าสำนักที่กำลังตามมาเถิด พวกเขาจำเป็นต้องไล่ไอปีศาจออกจากร่างกายโดยเร็ว” เขาเอ่ยสั่งก่อนจะเดินไป ที่ลานด้านหลังซึ่งมีไอปีศาจลอยออกมากลุ่มใหญ่

หลังจากที่ศิษย์พี่ซือหมิงเดินไปไกลแล้วนางจึงหันมาสั่งการกับหมิงเมิ่งแทน

“ข้าจะตามศิษย์พี่ไป เจ้าพาทุกคนออกไปหาท่านอารองเจ้าสำนักก่อนให้เขาขับไล่ไอปีศาจออกจากตัวทุกคน และสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามาที่โรงครัวนี่”

“ศิษย์พี่ระวังตัวด้วย”

“มีศิษย์พี่ซือหมิงอยู่ ข้าไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใด ข่ายอาคมของข้ากักได้เฉพาะปีศาจและไอปีศาจเท่านั้นเจ้าสามารถพาทุกคนออกไปได้ เลย” นางกล่าวก่อนจะวิ่งตามศิษย์พี่ของตนไปทางด้านหลังที่มีไอปีศาจ มากมายจนแทบจะไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้เลย

“บอกให้เจ้าไปรอข้างนอก เจ้าก็รั้นยิ่งนัก” เขาเอ่ยว่าสตรีข้างกาย สายตาก็คอยมองสำรวจรอบ ๆ อย่างไม่ลดละทั้งยังต้องระมัดระวังยิ่งขึ้นเป็นสองเท่าเพราะกลัวว่าคนข้างกายจะเป็นอันตรายได้

“อยู่กับท่าน ข้ารู้สึกปลอดภัยกว่าอยู่ด้านนอกอีกนะเจ้าคะ” นางเอ่ยคำหวาน

“อยู่ในรังปีศาจยังจะบอกว่ารู้สึกปลอดภัย เชื่อเถอะว่ากลับสำนักหลักไปเมื่อไหร่ข้าจะบอกอาจารย์ให้กักบริเวณเจ้าสักครึ่งปี”

“กักข้าสักสิบปีก็ได้นะเจ้าคะ หากเป็นที่เรือนเบิกฟ้าของท่านจะให้กักตัวอยู่ที่นั่นตลอดชีวิตของข้าก็ยังได้”

“เช่นนั้นเจ้าก็อยู่ที่เรือนเบิกฟ้านานเท่าที่เจ้าต้องการ ข้าจะย้ายออกไปอยู่ที่เรือนอื่นเอง”

“ศิษย์พี่ไยท่านต้องทำให้ยุ่งยากเช่นนั้น เพียงท่านยอมแต่งกับข้า ข้าก็สามารถอยู่ที่เรือนเบิกฟ้ากับท่านได้แล้ว”

“ไยข้าฟังแล้วกับรู้สึกว่ากำลังถูกต้อนถูกเอาเปรียบ หึ ข้าไม่แต่งกับเจ้าหรอกนะหลิงฟูหรง”

“ท่านจะต้องแต่งกับข้าสักวันแน่หานซือหมิง” ฟูหรงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

พวกนางนั้นสนทนากันอยู่ดี ๆ จู่ ๆ ก็มีมันหวานลอยออกมาจากบ่อน้ำใกล้ ๆ หลายผลที่เดียวศิษย์พี่และนางใช้กระบี่คู่กายของตนผ่ามันหวานพวกนั้นจนขาดครึ่ง

“จะตายอยู่แล้วยังจะกล้ามาเกี้ยวพาต่อหน้าข้า พวกมนุษย์ไร้ยางอาย” เสียงแหลมตะโกนก้องออกมาจากด้านล่างบ่อน้ำ

“มีปีศาจอยู่ในบ่อน้ำ” ชายหนุ่มกล่าวเมื่อแน่ใจแล้ว

“ศิษย์พี่ให้ข้าใช้อาคมระเบิด ระเบิดบ่อน้ำเลยดีหรือไม่”

“ทำเช่นนั้นบ่อน้ำที่นี่จะเสียหาย ไม่สู้เจ้ารอที่นี่ข้ากระโดดลงไปดูเจ้าปีศาจหน่อย”

“ศิษย์พี่ทำเช่นนั้นท่านจะเปียกน้ำได้ อีกทั้งไม่รู้ว่าด้านล่างเป็นปีศาจอะไรกันแน่ ข้าว่าท่านอย่างเสี่ยงเลย” นางเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งรั้งแขนของเขาเอาไว้แน่น

“ดูท่าแล้วนี่จะเป็นบ่อน้ำเก่าที่แห้งแล้ว ด้านล่างคงไม่มีน้ำอีก”

“เช่นนั้นก็ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านให้ข้าจัดการเถอะปีศาจแค่นี้ไม่ต้องให้ถึงมือศิษย์พี่หรอกเจ้าค่ะ”

เมื่อครู่เสียงของปีศาจตนนี้ฟังแล้วระคายหูเป็นอย่างมาก ทว่าฟังแล้วเป็นปีศาจหญิงแน่ หากว่าศิษย์พี่ของนางไปถูกตาต้องใจปีศาจตนนี้เข้าจะทำอย่างไร ไม่ใช่ว่านางจะต้องมาเสียเวลากับคู่แข่งที่เป็นปีศาจหรอกหรือ

คิดได้ดังนั้นนางจึงไม่รอช้าใช้อาคมระเบิดโจมตีลงใส่บ่อน้ำร้างในทันที

อาคมระเบิดของนางใช้ได้ดีเกินคาดเอาไว้ เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง หลิงฟูหรงถูกบุรุษข้างกายดึงให้เหินทะยานออกมาไกลจากบริเวณบ่อน้ำร้างอย่างรวดเร็ว