ตอนที่ 1 มารยาหญิง

ตอนที่ 1

มารยาหญิง

"ท่านพ่อเจ้าคะ" หลิงฟูหรงเอ่ยเรียกบิดาเสียงหวาน ไม่เท่านั้นนางยังตั้งใจว่างทีท่างดงามเรียบร้อยอีกด้วย เจ้าของเสียงหวานที่เอ่ยเรียกบิดาเมื่อครู่ค่อย ๆ นั่งลงด้านข้างบิดาตนก่อนจะรินน้ำชายื่นให้บิดาอย่างอ่อนน้อม

"ทำตัวเรียบร้อยอ่อนหวานเช่นนี้ บิดาอย่างข้าไม่ค่อยจะคุ้นชินนักเปลี่ยนกลับไปตามเดิมเถอะ" ผู้เป็นบิดาเอ่ยออกมาโดยไม่หันไปมองบุตรสาวเพียงคนเดียวของตนแม้เพียงหางตาก็ไม่หันไปแลนาง เขาจดจ่ออยู่กับการเขียนอักษรอย่างเคร่งครัดของตนต่อไป

"ท่านพ่อนี่ล่ะก็" นางยกน้ำชาที่ตั้งใจรินให้บิดาเมื่อครู่ขึ้นมาดื่มจนหมดในคราเดียว น้ำเสียงหวานนอบน้อมเมื่อครู่หายไป ท่าทีเรียบร้อยอ่อนหวานก่อนหน้านั้นยิ่งไม่ต้องถามหาอีก

ยามนี้ไม่มีสตรีที่มีทีท่าเช่นนั้นแล้ว มีเพียงหลิงฟูหรงผู้ที่เลิกแสร้งแกล้งทำ

"เพราะว่าข้าคือพ่อของเจ้านี่แหละ จึงมองเจ้าออกหมดเปลือก เมื่อครู่ตั้งใจทำตัวดีเช่นนั้น ซ้ำยังมาปรนนิบัติรินชาให้ข้ามี ว่ามาเถอะเจ้าอยากได้สิ่งใด" หลิงฝูเหอ ถามบุตรสาวเพียงคนเดียวของตน

"ท่านพ่อกล่าวไม่ผิด ข้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากได้จริง ๆ เจ้าค่ะ" นางเอ่ยนัยน์ตางามยามนี้เปล่งประกายหน้ามองยิ่งนัก

"เจ้าอยากได้สิ่งใด ก็เชิญบอกมาตรง ๆ ได้เลย"

"จริงนะเจ้าคะท่านพ่อ"

"เจ้าพูดมาเถอะ" ผู้ที่ควบทั้งตำแหน่งอาจารย์และตำแหน่งบิดากล่าวเสียงเรียบ เขาอยากให้นางรีบเอ่ยออกมาเสียให้เสร็จสิ้นเรียบร้อยจะได้ไม่ต้องมารบกวนเวลาบำเพ็ญเพียรของเขาอีก

"ข้าอยากได้ศิษย์พี่สามมาเป็นสามีเจ้าค่ะ ท่านพ่อยกศิษย์พี่สามให้แต่งงานกับข้านะเจ้าคะ"

"เมื่อครู่เจ้ากล่าวสิ่งใดออกมานะ ข้าจะฟังไม่เข้าใจ" เจ้าสำนักเทียนตี้ถึงกับตวัดเขียนอักษรเกินไปหนึ่งขีดด้วยความตกใจเลยทีเดียว

"ข้าเอ่ยว่าให้ท่านยกศิษย์พี่สามให้แต่งกับข้าเจ้าค่ะ ข้าอยากได้เขาเป็นสามี"

"เหลวไหลไปใหญ่แล้ว มีอยากที่ไหนสตรีมาขอให้ยกบุรุษให้ ฟูหรงเจ้าป่วยหนักหรืออย่างไร" หลิงฝูเหอถึงกับเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ตะโกนต่อว่าบุตรสาวเสียงดัง

"ทำไมข้าจะขอศิษย์พี่ไม่ได้เล่าเจ้าค่ะ ก็ข้าชมชอบเขาเป็นอย่างมากอยากเป็นภรรยาของเขา ข้าก็ต้องมาขอเขาไม่ถูกหรือเจ้านะ"

"อาหรงเจ้าอยากเห็นพ่อเจ้าเป็นบ้าหรืออย่างไร ไปเจ้ารีบไปคัดลอกการฝึกจิตมาเดี๋ยวนี้แล้วก็เลิกคิดเหลวไหลได้แล้ว"

บิดาของนางไม่สั่งลงโทษ ไม่เพียงเท่านั้นยังโยนนางออกมาจากเรือนพักของท่านอีกด้วย

หลิงฟูหรงได้แต่กลับเรือนตนอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ว่า เหตุใดนางจึงขอแต่งกับศิษย์พี่ไม่ได้ คำขอของนางไม่จริงใจพอ อย่างนั้นหรือ ช่างเป็นเรื่องที่เข้าใจยากจริง ๆ

เรือนพักของศิษย์พี่สามนั้นอยู่บนจุดสูงที่สุดในสำนัก ที่ นั่นเงียบสงบ บรรยากาศดีเป็นอย่างยิ่ง เหมาะกับการฝึกฝนเป็น อย่างยิ่ง ผู้ที่เคร่งครัดต่อการฝึกและมีพรสวรรค์ยิ่งเช่นเขาย่อม สมควรอยู่ที่นี่เป็นอย่างยิ่ง

ทุกอย่างที่เรือนเบิกฟ้าแห่งนี้ดีทุกอย่าง ไม่ดีเพียงแค่เรื่องเดียวก็คือที่นี่ไกลกับเรือนพักของนางนัก ต้องใช้เวลาและความอดทนเป็นอย่างมากถึงจะมาถึงที่นี่ได้

แต่ถึงอย่างนั้นฟูหรงก็ยังอุตสาหะดั้นด้นขึ้นมาที่นี่ได้ทุก วัน แม้จะไม่ถูกต้อนรับก็เถอะ

นางค่อย ๆ ย่องเข้ามายังส่วนด้านในของเรือนเบิกฟ้า เพื่อมองหาศิษย์พี่สามผู้เป็นเป้าหมายของนาง

ก่อนหน้าที่นางจะขึ้นมาที่เรือนเบิกฟ้า ก่อนหน้าได้แวะ โรงครัวใหญ่ก่อนเพื่ออาสานำสำรับขึ้นมาให้ศิษย์พี่เพื่อใช้เป็น ข้ออ้างในการขึ้นมารบกวนความสงบของเขา

วันนี้มีแม่ครัวมาใหม่ นางเป็นสตรีร่างท่วมวัยกลางคน ที่คุยสนุกและเป็นมิตรอย่างยิ่งมีนามว่าป้าจู

ป้าจูผู้นี้เมื่อรู้ว่านางเป็นบุตรสาวของท่านพ่อเจ้าสำนักก็ ยิ่งเป็นมิตรกับนางมากยิ่งขึ้น ถึงขั้นที่ว่าจะแนะนำลูกชายตนเองให้กับนาง (ป้าจูบอกว่าลูกชายของนางนั้นก็หน้าตาพอใช้ได้ ยามนี้เป็นศิษย์นอกสำนักของสำนักเทียนตี้ของเรา

*สำนักเทียนตี้ แบ่งศิษย์เป็นสองแบบ หนึ่งคือศิษย์สาย ตรงหรือก็คือศิษย์ที่ได้รับการสั่งสอนจากอาจารย์ผู้มีความสามารถเป็นที่เลื่องลือ

สองคือศิษย์สายรองหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าศิษย์นอก สำนัก ส่วนใหญ่น้อยคนนักที่จะได้เลื่อนขั้นมาเป็นศิษย์สายตรง ต้องเป็นผู้มีพรสวรรค์ที่สุดจากในแต่ละรุ่นเท่านั้น

ยามป้าจูผู้นี้เอ่ยว่าจะแนะนำบุตรชายให้นางก็เลยรีบบอก ปฏิเสธออกไปในทันทีและเผลอหลุดปากออกไปว่าอยากแต่งงานกับศิษย์พี่สาม เมื่อป้าจูรู้แล้วก็คิดจะช่วยนางให้สมหวังในความรักจึงได้สอนนางมาวิธีหนึ่งนั้นก็คือ

"คุณหนูใหญ่บุตรสาวท่านเจ้าสำนัก ไม่สู้เจ้าลองใช้มารยา หญิงดึงดูดความสนใจของศิษย์พี่สามอะไรนั่นของเจ้าดูสิ บุรุษ น่ะไม่ว่าผู้ใดต่างก็ต้องพ่ายให้แก่มารยาของสตรีทั้งนั้น"

“มารยานั้นยากหรือไม่ ข้าไม่ค่อยจะเข้าใจเลย”

“เรื่องนี้ข้าถนัดนัก คุณหนูใหญ่ท่านขยับมานี้ข้าจะสอน ท่านเอง”

หลิงฟูหรงจำได้ว่าท่านป้าจูนั้นกระซิบกระซาบบอก แผนการใช้มารยาให้กับนางอยู่นานสองนาน

“ยามเข้าใกล้ก็ต้องทำตัวอ่อนแอ ต้องค่อยส่งสายตาหวาน ๆ ส่งจูบโปรยยิ้มเพื่อเป็นการยั่วยวนในทุกครั้งที่มีโอกาส”

“ศิษย์พี่ซือหมิง ข้านำสำรับมาให้เจ้าค่ะ” นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาน ดวงตางามชำเลืองมองไปยังบุรุษที่หมายปองดูสายตาที่คิดว่าหวานหยดย้อยที่สุดแล้ว

“ตาเจ้าเป็นอะไร เหตุใดจึงกะพริบถี่เช่นนั้น เร่งให้หมอดูเถอะประเดี๋ยวจะกลายเป็นโรคร้าย” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่ได้ สนใจอะไรนัก เขารับสำรับอาหารขึ้นมาถือเอาไว้เอง ก่อนจะก้าว เข้าไปยังโต๊ะใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล

“ตาของข้าไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจนมากเกินไปนะเจ้าคะ” นางยิ้มกว้างเมื่อคิดว่าศิษย์พี่กำลังเป็น ห่วงนางกลัวนางจะเจ็บป่วยหนัก

“ข้าไม่ได้เป็นห่วงเจ้า แค่กังวลว่าอาจารย์ของข้าจะเป็นกังวลเรื่องของเจ้าจนล้มป่วยไป ศิษย์น้องสิบเอ็ดในฐานะที่เป็นทั้งบุตรและลูกศิษย์ของท่านย่อมไม่ควรทำให้ท่านเป็นกังวลนัก” เขาร่ายยาวทำตัวเป็นศิษย์พี่กล่าวสั่งสอนศิษย์น้องแทนอาจารย์ทันที

“ศิษย์พี่กล่าวได้ถูกต้อง ข้าเชื่อฟังท่านเจ้าค่ะ” นางจ้องมองเขาไม่วางตา รอยยิ้มประดับอยู่ที่มุมปากงามไม่เลือนหายไปเลย

“ที่แท้เจ้าก็ยังพอจะรู้ความอยู่บ้าง ดียิ่ง”

“ข้าย่อมรู้ความเจ้าค่ะ หากได้รับการสั่งสอนจากผู้เป็นว่าที่ สามีเช่นท่านข้าจะกล้าไม่เชื่อฟังได้อย่างไรเจ้าคะ”

“ระหว่างเรามีเพียงความสัมพันธ์เดียวคือศิษย์พี่ศิษย์น้อง เจ้าควรทำความเข้าใจเสียใหม่ให้ดี”

“ข้าไม่ขอทำตามที่ท่านพูดนะเจ้าคะ ใจข้าชัดเจนยิ่งว่า อยากให้ท่านมาเป็นสามีมิใช่เพียงศิษย์พี่เจ้าค่ะ”

“ศิษย์น้องสิบเอ็ด ข้าว่าข้ากล่าวชัดเจนแล้วว่าระหว่างเราเป็นเพียงศิษย์พี่ศิษย์ร่วมสำนักเป็นอื่นไปไม่ได้อีก” หานซือหมิงเอ่ยชัดเจน หากนางไม่ใช่บุตรสาวและศิษย์น้องเขาคงจะไม่ไว้หน้านางนานแล้ว

“ข้าจะทำให้เป็นอื่นให้ได้เจ้าค่ะ ข้าก็ชัดเจนว่านักว่าใจอยากรับท่านในฐานะสามีไม่ใช่ศิษย์พี่” นางเองก็จ้องบุรุษที่หมายปองอย่างแน่วแน่เช่นกัน

“ไม่มีท่านเป็นไปได้”

“เป็นไปได้แน่เจ้าค่ะ ข้าจะทำให้เป็นไปได้เอง”

หญิงสาวกล่าวก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นเดินออกไปจากเรือนพักของศิษย์พี่สามก่อน

นางไม่เชื่อหรอกว่าหากนางรุกเขามาก ๆ ศิษย์พี่ยังจะใจแข็งกับนางได้ นางจะทำทุกวิถีทางเพื่อพิชิตใจเขาให้ได้ ทำให้เขารักนางจนไม่อาจขาดนางได้และเป็นผู้ร่ำร้องจะตบแต่งกับนางเอง

แต่ก่อนอื่นนางต้องแวะไปที่โรงครัวใหญ่เพื่อจัดการท่านป้าจูก่อน ไม่รู้ว่าป้าจูสอนอะไรนางมา เหตุใดนางถลึงตาจนตาเจ็บไปหมดก็ยังไม่เห็นว่าศิษย์พี่จะชื่นชมเลย

ส่งสายตาหวานเช่นนั้นหรือ เมื่อครู่นางส่งสายตาจนรู้สึกว่าตาแห้งไปหมดแล้ว