บทนำ ศิษย์พี่ ข้าชอบท่าน

บทนำ

ศิษย์พี่ ข้าชอบท่าน

“ศิษย์พี่ข้าชมชอบท่านยิ่งนัก ท่านสู่ขอข้าเป็นภรรยาเถิด นะเจ้าคะ ข้าจะต้องเป็นภรรยาที่ดีของศิษย์พี่ได้อย่างแน่นอน” หลิงฟูหรงหญิงสาววัยสิบเจ็ดปีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ใบหน้าสวยหวานยกยิ้มกว้าง ทำให้ใบหน้างามนี้น่าดูชม ยิ่งขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว

หากเป็นบุรุษอื่นที่ได้เห็นรอยยิ้มที่สามารถครอบครอง เมืองได้เช่นนี้คงเป็นอันต้องหวั่นไหวจนตั้งตัวรั้งสติเอาไว้ไม่อยู่ อย่างไรก็จะต้องตอบรับดวงใจรักที่สาวน้อยมอบให้อย่างไร เงื่อนไขใด ๆ

ทว่าดูเหมือนว่า หานซือหมิง ผู้เป็นถึงศิษย์เอกแห่งสำนักฝึกเซียนที่มีชื่อเสียงเลื่องลือจะไม่เป็นเช่นนั้น

ชายหนุ่มกล่าวปฏิเสธทันทีที่นางเอ่ยถาม

“ข้าไม่แต่งกับเจ้า รีบกลับไปฝึกจิตเสียอย่าได้มารบกวนการฝึกวิชาของข้า”

ไม่เพียงเอ่ยปากไล่อย่างเลือดเย็นเท่านั้น ชายหนุ่มยังปิดประตูห้องใส่นางด้วย ซ้ำยังลงอาคมปิดกั้นการรบกวนจากด้าน นอกทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเสียงรบกวนหรือการรุกล้ำบุกรุกก็ไม่ อาจเล็ดลอดเข้าไปได้

“ศิษย์พี่ซือหมิง ข้าไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอกนะเจ้าคะ ข้าจะต้องกลายเป็นภรรยาของท่านให้จงได้” หญิงสาวเอ่ยออกมา อย่างตั้งใจ แม้จะรู้ดีว่าศิษย์พี่ไม่ได้ยินแต่ก็ถือว่านางตะโกนปลุกใจตัวเองก็ได้

“ศิษย์น้องสิบเอ็ด ข้าว่าเจ้ายอมรับความจริงและล้มเลิก ความตั้งใจของเจ้าซะเถอะ เจ้าหลงรักผู้ใดไม่หลงรักดันไปหลง รักศิษย์พี่สามที่สนใจแต่การฝึกวิชากับการบำเพ็ญเพียงเท่านั้น สตรีเช่นเจ้าน่ะอย่างไรก็ไม่อาจเป็นที่สนใจหรอก"

“ลั่วเจ๋อ อย่างไรเจ้าก็เป็นสหายของข้า ควรจะให้กำลังใจ ไม่ใช่ตัดความตั้งใจของข้าทิ้ง”

“ก็เพราะข้าเป็นสหายของเจ้า จึงต้องพูดกับเจ้าตรง ๆ ว่า ให้ตัดใจเสีย หากถลำลึกจนเกินไปจะเป็นเจ้าเองที่เจ็บสาหัส” เขา เอ่ยเตือนอย่างเป็นห่วง

“ไม่มีทางเป็นเช่นที่เจ้ากล่าวแน่ คนอย่างหลิงฟูหรงมี หรือหากตั้งใจจะพิชิตใจบุรุษแล้วจะทำไม่ได้ ลั่วเจ๋อเจ้าคอยดูข้า แต่งกับศิษย์พี่ได้เลยไม่นานเกินรอแน่”

“ฟูหรง ข้าเตือนเจ้าด้วยความหวังดีจริง ๆ นะ” ชายหนุ่ม เอ่ยเสียงจริงจัง

ทว่าฟูหรงนั้นหาได้ฟังคำเตือนของสหายไม่ นางหัน หลังเดินหนีสหายอย่างไม่ต้องการฟัง

“ไม่ฟัง ๆ เสียเวลาข้าคิดหาวิธีพิชิตใจศิษย์พี่”

ลั่วเจ๋อทำได้เพียงมองนางเดินจากไปอยู่ตรงที่เดิม เป็น เวลากว่าสิบปีกว่าแล้วที่เขาได้รู้จักกับนางใช่ว่าไม่รู้ว่านางนั้น หัวรั้นเพียงใด หากปักใจสนใจสิ่งใดแล้วย่อมไม่อาจเปลี่ยนใจ ได้โดยง่าย

มีครั้งหนึ่งเขาจำได้ดีว่าฟูหลงนั้นเคยถูกใจลูกกระต่ายตัว น้อยที่หลงเข้ามาจากป่าข้างสำนัก นางดึงดันขัดแย้งกับท่านอาจารย์เจ้าสำนักอยู่นานว่าจะเลี้ยงเจ้ากระต่ายตัวนี้ให้ได้ ทั้ง ๆ ที่กฎสำนักมีอยู่ชัดเจนว่าห้ามเลี้ยงสัตว์

เขายังจำได้ว่าฟูหลงนั้นถึงขั้นพนันว่าจะตั้งใจบำเพ็ญเพียรอย่างเต็มที่เป็นเวลาสองปีเต็ม ท่านเจ้าสำนักจึงได้ใจอ่อน ยอมให้นางเลี้ยงเอาไว้ได้ เพราะเดิมทีนางนั้นไม่สนใจการฝึกฝนเท่าไหร่นักท่านเจ้าสำนักจึงคิดที่จะใช้วิธีนี้ให้นาง ตั้งใจ ฝึกฝน ท่านอาจารย์ผู้อื่นเห็นว่าไม่ได้กระทบต่อการฝึกฝนของศิษย์ฝ่ายในจึงได้เห็นชอบด้วย ส่วนตัวเขาคิดว่าอาจารย์ทุกท่าน เห็นแก่หน้าอาจารย์เจ้าสำนักต่างหากจึงยอมปิดตาข้างหนึ่ง

ฟูหลงนั้นเลี้ยงกระต่ายน้อยที่ป่าด้านหลังสำนัก สองปี นางฝึกฝนวิชาอย่างตั้งใจจนเป็นที่พอใจของท่านเจ้าสำนัก เวลาผ่านไปสองปีนั้นกระต่ายน้อยก็เติบใหญ่ ป่าข้างสำนักคึกคัก เพราะว่ามีครอบครัวกระต่ายไม่ต่ำกว่าร้อยห้าสิบตัวมาอาศัยอยู่

ครั้งนั้นตนจำได้ว่าท่านอาจารย์เจ้าสำนักถึงกับขึ้นเสียง เล็กน้อยกับบุตรสาวเพียงคนเดียวอย่างฟูหรง

“พ่อให้เจ้าเลี้ยงกระต่ายน้อยตัวนั้นเพียงตัวเดียว ไฉน ยามนี้ป่าข้างสำนักจึงเต็มไปด้วยฝูงกระต่ายนับร้อย”

“ข้าบอกท่านพ่อว่าจะเลี้ยงกระต่าย แต่ไม่ได้บอกว่าจะเลี้ยงแค่ตัวเดียวนี่เจ้าคะ”