ตอนที่สอง ใครกัน2

ตอนที่สอง ใครกัน

ชายหนุ่มตัดสินใจพาตัวฟางเจียวจือกลับสำนักด้วยกันเพื่อไม่ให้คนร้ายติดตามหาตัวนางได้อีก

“นับจากนี้เจ้าจะเป็นศิษย์หญิงเพียงคนเดียวของข้า อาจือ”

อาจารย์หนุ่มแห่งสำนักซ่างเฉินจำต้องรับศิษย์หญิงทั้งๆที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่มีเพื่อป้องกันความยุ่งยาก แต่จะให้ฟางเจียวจือไปพักที่สำนักในฐานะใดได้เล่า

หญิงสาวพยักหน้ายอมรับพร้อมก้มกราบเขาเป็นอาจารย์ด้วยเชื่อฟังในคำสั่งเสียของมารดา

นางไม่มีที่ไปอีกแล้ว ทั้งบิดามารดาล้วนถูกสังหารสิ้น บ้านช่องถูกไฟเผาไม่มีเหลือ อีกทั้งยังโดนไล่ล่าเอาชีวิต ติดตามอาจารย์กลับไปย่อมปลอดภัยกว่า

หากสามารถฝึกวิชาจนเก่งกล้าได้ นางจะกลับมาทวงคืนความยุติธรรมและแก้แค้นให้บิดามารดาในภายหลัง

ความคิดอย่างเด็กสาวไร้ประสบการณ์ชีวิตผุดขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะติดตามอาจารย์หนุ่มออกเดินทางไกล

ช่วงสองสามวันแรก ศิษย์หญิงและชายหนุ่มซึ่งเพิ่งกราบเป็นอาจารย์ต่างตกประหม่าเว้นระยะห่างต่อกันด้วยความไม่คุ้นเคย

ซุนซู่เฉินเดินนำในขณะที่ฟางเจียวจือพยายามเดินตามจนเหงื่อเปียกโทรมกายแต่ไม่กล้าปริปากบ่น

นางเป็นเพียงสตรีในห้องหอ ไม่เคยลำบากตรากตรำมาก่อน ไหนเลยต้องเดินเหินเป็นระยะทางไกลเช่นนี้

อาจารย์ซุนพยายามชะลอฝีเท้าลงเพื่อรั้งรอศิษย์หญิงซึ่งเพิ่งรับเข้ามาใหม่จนกระทั่งสังเกตเห็นความผิดแปลก

เหงื่อบนใบหน้าของหญิงสาวมีมากเกินไป อีกทั้งสีหน้าคล้ายทุกข์ทรมาน ท่าทางก็ผิดธรรมดาแลคล้ายอยากจะทอดทึ้งเสื้อผ้าให้ออกจากกายแต่อีกมือกลับพยายามจับรั้งไว้

“อาจือ เจ้าเป็นอันใดไป”

“อาจารย์ ข้า...ข้าร้อนเหลือเกิน” เสียงแหบพร่าที่เอ่ยออกมาพร้อมสีหน้าบิดเบี้ยวของฟางเจียวจือทำให้ซุนซู่เฉินต้องรีบเข้ามาตรวจดู

นางโดนพิษนี่นา น่าจะเป็นพิษกำหนัดจึงมีอาการเช่นนี้ แต่นางโดนตั้งแต่เมื่อใดกัน เหตุใดรอจนถึงตอนนี้จึงเพิ่งกำเริบออกมา

“อาจือ ช่วงนี้เจ้าได้กินสิ่งใดผิดแปลกหรือไม่” เสียงเคร่งเครียดที่เปล่งออกมาทำให้หญิงสาวพยายามเค้นความคิดทบทวนอาหารการกินของตนเอง

“ช่วงสองสามวันนี้ล้วนกินอาหารร่วมกับอาจารย์ แต่ก่อนหน้าที่จะพบท่านไม่กี่ชั่วยาม ท่านแม่ได้ให้ยาเม็ดตัวหนึ่งยัดใส่ปากข้ามา บอกว่าจะช่วยบรรเทาได้ระยะหนึ่ง” หญิงสาวเริ่มดิ้นรนถอดเสื้อผ้าตนเองอย่างอดทนไม่ไหว

“เจ้าโดนพิษ รู้ตัวหรือไม่” ซุนซู่เฉินไม่ได้ห้ามปรามด้วยรู้ดีว่าหญิงสาวร้อนรุ่มเพียงใด

“รู้เจ้าค่ะ ท่านแม่บอกข้าแล้ว ท่านแม่ยังบอกว่ามีเพียงอาจารย์ที่ช่วยได้ อาจารย์ ช่วยข้าด้วย” เสียงเว้าวอนดังออกมาอย่างน่าสงสาร

ช่วยหรือ พิษกำหนัดชนิดนี้จะแก้ไขอย่างไรยังต้องรอศึกษาดูก่อน จะให้เขาช่วยด้วยวิธีใด

“อาจารย์ ท่านแม่บอกว่าหากข้าไม่ติดตามอาจารย์มา ไม่แคล้วโดนคนพวกนั้นจับตัวไปบำเรอสวาทจนขาดใจตายแน่ ข้าไม่อยากตาย อาจารย์ ช่วยข้าด้วย” ฟางเจียวจือร้องอ้อนวอนพลางหลั่งน้ำตาด้วยความทรมาน

นางเพิ่งมีวัยเพียง18ขวบปีเท่านั้น ยังอยู่ในวัยสาวสดใส ที่สำคัญคือนางมีหน้าตาซึ่งจิ้มลิ้มพริ้มเพรา รูปร่างอวบอัด เป็นที่ต้องตาต้องใจแก่ชายหนุ่มมากหน้าหลายตา

หากไม่ติดว่าบิดาหวงแหนอยากจะคัดเลือกบุตรเขยให้เหมาะสม นางคงแต่งงานไปนานแล้ว

ถึงยามนี้แล้วอย่างไร นางถูกยาพิษบ้านั่นทรมานจนใกล้ตายแล้ว โอ๊ย!...ร้อน ร้อนเหลือเกิน